Τα τελευταία χιλιόμετρα του χρόνου..

Έλα λίγες μέρες μείνανε και πάει και το 2008. Πόσες τέσσερις; Τέσσερις.
Αφήνουμε τον παλιό τον χρόνο σαν να κλείνουμε άλλη μία στροφή στην προπόνηση ή στον αγώνα. Μακάρι να έχουμε πολλές στροφές ακόμα.

Οι τελευταίες προπονήσεις του χρόνου περίεργες. Δεκέμβρης μήνας, κρύο πολύ , βροχή ίσως και χιόνι. Φοράς τα κατάλληλα ρούχα μην κρυώνεις , μην βραχείς , αλλα απο την άλλη να είσαι και άνετος στο τρέξιμο σου και πάντα η ζυγαριά να γέρνει προς τις πιθανότητες να αρπάξεις κανένα κρύωμα. Σημαντικούς αγώνες κοντά δεν έχει, είναι ακόμα πρόσφατοι οι μεγάλοι αγώνες που περάσανε άρα στέκει σαν δικαιολογία το "ακόμα ξεκουράζομαι, μετά τις γιορτές ξανά.." Κάτι σαν τη σπαρίλα του καλοκαιριού που λέγαμε τον αύγουστο αλλά σε χριστουγεννιάτικη εκδοχή. Είναι και το κοινωνικό των ημερών, επισκέψεις , τραπεζώματα, πολύ φαί , πολλά γλυκά όπως και να το κάνεις "βαραίνεις".

Στο αίσθημα αδράνειας και εκνευρισμού που σε πιάνει μετά απο δύο τρείς μέρες αποχής λόγω των παραπάνω, ντύνεσαι να βγείς να τρέξεις..

Φτού σου διάολε ψιλοβρέχει πάλι. Είμαι απο αυτούς που δεν θα σταματήσουν το τρέξιμο αν αρχίσει να βρέχει αλλά δεν ξεκινάω εαν ήδη βρέχει.Τα υποχρεωτικά και τα προγράμματα για τους "πρωταθληταράδες" , εγώ είμαι χομπύστας. Νεύρα μεν αλλα δεν θα πεθάνουμε κι όλας. Και αύριο μέρα είναι.

Μεταβολή και μέσα πάλι. Και ξανά οι "τύψεις". Ρε γαμώτο πόσο έφαγα το μεσημέρι... ήπια κι εκείνα τα ουισκάκια χτές στο μαγαζί, πόσα ήταν;... κι εκείνα τα μελομακάρονα , αμαρτία σκέτη... Εντάξει θα τρέξω αύριο γιατί αλλίως θα αρχίσω να παίρνω και κιλά....

Και έτσι με τέτοιες σκέψεις, με την επιθυμία να φτιάξει ο καιρός, στριμωγμένος ανάμεσα σε δουλειές και κοινωνικές υποχρεώσεις βγάζεις τα τελευταία χιλιόμετρα του χρόνου, με τη λαχτάρα να περάσουν οι γιορτές να έρθει ο καινούργιος να επαναπροσδιορίσεις τους στόχους σου και να κάνεις πάλι το νέο σου ξεκίνημα. Εννοείται πως στα παραπάνω δεν συμπεριλαμβάνονται όλοι όσοι τρέχουν αλλά γνωρίζω αρκετούς που το βλέπουν όπως το περιγράφω.

Τέσσερις μέρες ακόμα .. πολλά χιλιόμετρα μπορούν να βγουν μέχρι το "πάει ο παλιός ο χρόνος.." μέχρι να κάνουμε την τελική σούμα στο πόσα χιλιόμετρα τρέξαμε το 2008. Εγώ αύριο θα τρέχω με τον σκούφο του Άγιου Βασίλη αντί για τον μάλλινο που έχω για το κρύο. Μόλις περάσουν και αυτές οι μέρες , πάλι τα κεφάλια μέσα στη γνωστή καθημερινότητα.

Γιορτές είναι , απολαύστε τες.

Ευχες..

Δε πιστεύω οτι υπάρχουν πολλοί που αμφισβητούν, ειδικά μετά τα πρόσφατα γεγονότα τη ρήση "κάθε πέρσυ και καλύτερα.." Σε πολλούς τομείς....

Γιορτές είναι .. χρόνια πολλά λέμε, χρόνια καλά και άλλες ευχές τυποποιημένες.Αν το πιστεύαμε όλοι, θα προσπαθούσαμε να το καταφέρουμε.. χρόνια καλά για όλους... Δεν προσπαθούμε ακόμα. Μακάρι με το νέο έτος.....

Ευχαριστώ όλους τους φίλους του Τρεχαλάκη που με πρόλαβαν και μου ευχήθηκαν πρώτοι, ανταποδίδω ειλικρινά τις ευχές και εύχομαι επίσης τις καλύτερες των ευχών μου και σε αυτούς που δεν πρόλαβα μέχρι στιγμής με άμεσο τρόπο να επικοινωνήσω μαζί τους .

Κάτι ακόμα. Χαμογελάτε. Βρείτε λόγους να χαμογελάτε. Είναι μια καλή αρχή.



ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ, ΜΕ ΓΕΛΙΑ, ..... ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Τρέξιμο στην Αθήνα,καταστάσεις σουρεάλ...

Ένα απο τα χαρακτηριστικά του κινήματος του σουρεαλισμού στην τέχνη, είναι η απουσία ορθολογισμού. Όταν λοιπόν αυτή η απουσία παρατηρήται και σε άλλες περιπτώσεις τότε κάνουμε λόγο για καταστάσεις σουρεάλ.Όπως το να κάνεις το τρέξιμο σου στο κέντρο της Αθήνας λόγου χάρη..

Όταν λέμε τρέχω στη πόλη μου εννοούμε τρέχω για μένα, τρέχω για την υγεία μου, τρέχω να "ξεφύγω" απο την καθημερινότητα μου, τρέχω γιατί μου αρέσει.Έτσι σε αυτή τη κατηγορία δεν ανήκουν μόνο αθλητές και "αθληταράδες" αλλά όλοι όσοι έχουμε τη κίνηση πάνω σε αθλητικά παπούτσια , σαν κοινό χαρακτηριστικό.

Ε λοιπόν το να τα κάνεις αυτά στην πόλη της Αθήνας είναι συχνά κάτι σαν εξτρέμ σπόρ με στοιχεία σουρεαλισμού. Άντε να σε πιστέψει δηλαδή ο άλλος οτι τρέχεις για την υγεία σου στη συμβολή των δρόμων Αλεξάνδρας και Πατησίων, στο πεδίο του Άρεως για παράδειγμα, όπου και τα δέντρα εκεί είναι γκρί απο το καυσαέριο.Και όμως εκεί μέσα υπάρχει και μεγάλος αθλητικός σύλλογος αλλα και πολύς κόσμος κάνει το τζόκινγκ του μέσα στα δρομάκια ή άλλοι αθλητές την προπόνηση τους. Τρέξιμο εκεί που οι ρύποι ξεπερνάνε τα όρια , εκεί που έχει δίκιο που σου λέει ο άλλος , δε βάζω καλύτερα την εξάτμιση απο το λεωφορείο στο στόμα μου...

Οι χώροι που προσφέρονται για τρέξιμο στην Αθήνα τόσοι λίγοι που έχουν γίνει ακόμα και θέμα για ρεπορτάζ σε εφημερίδες.Η εικόνα λίγο πολύ η ίδια σε όλους αυτούς , με ελάχιστες ευτυχώς που υπάρχουν και αυτές ,εξαιρέσεις . Παραμελημένοι.. αφύλακτοι.. ακόμα και επικίνδυνοι πολλές φορές όταν αρχίζει να σκοτεινιάζει.

Άλλοι πάλι όμοροι δήμοι έχουν οργανωμένα σταδιάκια με ταρτάν , αποδυτήρια κτλ που μπορεί ο καθένας να κάνει εκει το τζόκινγκ του, το τρέξιμο του, το περπάτημα του. Για στάσου όμως... Τρέχω σημαίνει νιώθω ελεύθερος... νιώθω άνετος... νίωθω αέρας. Τις προάλλες έτρεχα σε ένα τέτοιο στάδιο που το επισκέπτομαι συχνά. Τρέχοντας αυτη τη φορά παρατήρησα κάτι που μου διέφευγε τόσο καιρό. Τα κάγκελα και οι τοίχοι που περιφράζουν το στάδιο είναι πολύ ψηλά. Σαν να είσαι σε κλουβί. Ένα μεγάλο κλουβί που τρέχεις γύρω γύρω . Στα κλουβιά όμως βάζουν τα ζώα... Τα όμορφα ζώα ή τα επικίνδυνα. Καταστάσεις σουρεάλ.

Με θεωρεί επικίνδυνο η πολιτεία και με βάζει οικιοθελώς να " ξεφεύγω" μέσα στο κλουβί; Ένα κλουβί που πολλές φορές μάλιστα αναγκάζεσαι να πηδάς κάγκελα και πόρτες για να μπείς μέσα επειδή κάποιος αργόσχολος δημοτικός υπάλληλος θέλησε να πάει νωρίτερα σπίτι του.

Το πάρκο που έτρεχα, ένα πάρκο παραμελημένο στην τύχη του τη μαύρη. Εκεί να δείς καταστάσεις σουρεάλ. Σε συγκεκριμένα σημεία κοντέυαμε όσοι τρέχαμε να μάθουμε τη διαφορά της εγχώριας παρτίδας κάναβης απο την εισαγώμενη, μόνο και μόνο απο τη μυρωδιά. Τα αδέσποτα αλλά και τα υπόλοιπα "ζώα συνοδείας " μέσα σε αυτά και τα δίποδα που ψωνίζονται μεταξύ τους , άλλες φορές προκλητικά άλλες επικίνδυνα. Το βράδυ δε , η προπόνηση απο μόνη της αναγάγεται σε άθλο.. γιατί μέσα σε όλα έχεις και το σκοτάδι επειδή τα φώτα δεν λειτουργούν. Εκεί που το να πατήσεις οτιδήποτε σου περνάει απο το μυαλό είναι σχεδόν σίγουρο, μέχρι τον πούστη που θα πέσεις πάνω του στο σκοτάδι όταν αυτός πετάγεται απο τους θάμνους. Κατα τ άλλα, τρέχω για τη υγειά μου, την ηρεμία μου, είμαι ελέυθερος... τα ειπαμε.. καταστάσεις σουρεάλ.

Εντάξει μεγάλε .. επιλογή σου είναι, αν δε σ αρέσει να πας αλλού. Οκ και αυτό το έκανα κι εγώ και πήγα αλλού, αλλά δεν αρκεί μόνο το να γκρινιάζεις για ένα πρόβλημα αλλα πρέπει να ψάχνεις και για την λύση του. Οι αρμόδιοι της πολιτείας για τον συγκεκριμένο χώρο μετά απο ενοχλήσεις και σε διαπροσωπική συνομιλία απήντησαν.." καντε υπομονή θα γίνουν έργα ανάπλασης".
Τα έργα ξεκίνησαν Μάιο... ποιός φωστήρας έδωσε αυτό το χρονοδιάγραμμα,άγνωστο. Ίούνιο είχαμε ένα πάρκο περιφραγμένο με συρματοπλέγματα ένα εργοτάξιο .. και τους εργάτες σε αυτό σε καλοκαιρινές διακοπές.. Ήρθαν Χριστούγεννα... καμία αλλαγή απο τον Ιούνιο..
Ψέματα .. υπάρχει μία. Στον μοναδικό πεζόδρομο περιμετρικά του πάρκου αυτή την περίοδο είναι η αγορά αληθινών δέντρων για το στόλισμα στο σπίτι. Ο δρομέας αναγκάζεται να τρέξει έστω για λίγα μέτρα στην λεωφορειολωρίδα στην Αλεξάνδρας. Να ήταν μόνο ένας, θα έλεγες εντάξει ο γραφικός ο τρεχαλάκης είναι.. έλα όμως που είναι πολλοί...

Η εικόνα σαν έργο του Νταλί . Μεγάλος δρόμος , δίπλα σε πάρκο.. στο πάρκο συρματοπλέγματα... στο πεζοδρόμιο έλατα..Κάποια απο αυτά σε ξεπερνάνε στο ύψος. Ανάμεσα στα έλατα μια κυρία με ένα σκυλάκι...μπροστά απο τη κυρία πάλι ανάμεσα στα έλατα, μια γιαγιά με τσάντες απο σούπερμαρκετ. Στον δρόμο στη λεοφωρειολωρίδα , λεωφορείο, ένας με ένα ποδήλατο, ένα ταξί ένα αυτοκίνητο ακόμα ,και δύο τύποι που τρέχουνε με αθλητικά ρούχα.Κόρνες .. γάυγισμα φασαρία. Η μυρωδιά.. η μυρωδιά ανακατεμένη.. η εξάτμιση... το νωπό απο την υγρασία χώμα του πάρκου.. το τσιγάρο του πωλητή των δέντρων.. και η μυρωδιά απο τα έλατα, μια μυρωδιά δάσους τόσο αληθινή και τόσο ψεύτικη μαζί. Καθένας κρατάει τα στοιχεία που του αρέσουν και φτιάχνει την πραγματικότητα που επιθυμεί. Ίσως όχι σουρεαλισμός... μπάχαλο.

Απο την άλλη , τί ζητάς ρε φίλε; Εδώ δεν υπάρχει μέριμνα και σχεδιασμός για τον πεζό, για την μητέρα με το καροτσάκι ή τον παππού με τη μαγκούρα. Αυτές τις μέρες στην Ευελπίδων δικάζεται η υπόθεση του πεζού που υπερπήδησε κυριολεκτικά το σταθμευμένο όχημα πατόντας πάνω σε αυτό και ο οποίος κατηγορήται για φθορά ξένης περιουσίας. Σχετικό βίντεο:





Και μετά θές να κοιτάξουν και σένα που τρέχεις. Μιά άλλη διαφήμηση το έλεγε : " Να φύγετε.. να πάτε αλλού". Αυτό το μήνυμα λαμβάνουμε κι εμείς. Αλλά σε πείσμα όλων γινόμαστε περισσότεροι , κρατόντας την πραγματικότητα που μας αρέσει.. ελέυθεροι μέσα στην τρέλα της πόλης.

Εξαιτίας σου τερμάτισα σήμερα..

Αυτή ήταν η πρώτη κουβέντα που είπα στη Μαρία που με περίμενε άλλη μια φορά να με αγκαλιάσει στον τερματισμό ενός σημαντικού για μένα αγώνα. Πολλές φορές της έχω πεί , "για σένα... , σε ευχαριστώ.." αλλά εκείνος ο αγώνας ήταν ξεχωριστός. Αν η Μαρία δεν ήταν εκεί δεν θα έβγαινε η απόσταση. Αντί για επίδοση και νούμερο στα αποτελέσματα θα έγραφε Did Not Finish. Της χρωστάω τη δύναμη που βρήκα για να κάνω τα δύο τελευταία βήματα επάνω στον τάπητα τερματισμού.

Και δεν ήταν απο τα πανηγυράκια που γίνονται από δω και απο εκεί, ήταν το πανευρωπαϊκό  πρωτάθλημα 100 χιλιομέτρων εκείνη τη χρονιά έγινε στην Ιταλία.

Από την άλλη το  να μην τερματίσεις σε έναν αγώνα είναι κάτι που μια φορά θα συμβεί σε όλους ή έστω, στους πιο πολλούς. Ειδικά σε υπερμαραθωνιους δρόμους....

3 βδομάδες πριν το μεγάλο τρέξιμο έγινε κάτι στη δουλεία μου που αποπροσανατόλισε κάθε μου ενδιαφέρον.Ευτυχώς κράτησε για λίγο αλλιώς θα μου έπαιρνε καιρό να το χωνέψω, αλλά σαν αποτέλεσμα είχε όχι μόνο να διακόψω κάθε μορφή άσκησης αλλά να κάνω οτι ήταν δυνατό να γκρεμίσω ότι είχα χτίσει στη προπόνηση.

Η Μαρία ήταν και σε αυτό δίπλα μου, μη σκας έλεγε και έσκαγε εκείνη. Τελικά το πρόβλημα αποκαταστάθηκε λίγες μέρες πριν τον μεγάλο αγώνα.

Δε γινόταν  και να μην πάω. Το ταξίδι είχε κανονιστεί από καιρό και που αν δεν πήγαινα θα "κρεμούσα" κι άλλους, τους συναθλητές που είμασταν ομάδα. Έτσι όχι με προπόνηση αλλά με ψυχικά αποθέματα και μόνο, μπήκα στον αγώνα μόνο για τον έγκυρο τερματισμό εντός των χρονικών ορίων αντί να κυνηγήσω μια καλύτερη προσωπική επίδοση .Όμως και εδώ δεν πίστευα σε μένα. Από πριν από τα μισά της διαδρομής το σώμα έλεγε, καλά να πάθεις ... και ο τερματισμός άρχισε να φαντάζει λίγο πιο πέρα από εκεί που θα  έφταναν τα χέρια μου αν θα τα τέντωνα. Με τη Μαρία είχαμε κανονίσει σε ποια χιλιόμετρα του αγώνα θα ήταν στο πλάι του δρόμου να μου δώσει ότι μπορεί να χρειαζόμουν. Από πάντα κάπως έτσι το κανονίζουμε.

Στο πρώτο σημείο όμως  που ορίσαμε δεν ήταν εκεί.

Φτου .. σκέφτηκα,  θα πάω κούτσα κούτσα πιο κάτω και μόλις την δω θα σταματήσω..

Λίγα χιλίομετρα πιο κάτω με περίμενε , με είδε πρώτη απο μακρυά και κρατούσε την κάμερα στο χέρι. Βομβαρδισμός σκέψεων.. Τι γίνεται τώρα; Για να φτάσουμε μόνο μέχρι εδώ έγιναν όλα αυτά; Και η Μαρία; Δεν θα στενοχωρεθεί αν τα παρατήσω εδώ; Εκείνη πιστεύει πιο πολύ από μένα όταν λέει "το ΄χουμε". Την έφτασα... ένας αστεϊσμός , θα κάνω άλλα 47 χιλιόμετρα της λέω και θα σταματήσω (τόσα είχαν απομείνει)
Χαμόγελο.. ένα φιλί ένα χάδι και συνέχισα τρέχοντας. Μην τα πολυλέω πέρασα απο μπροστά της άλλες 3 φορές.

Τη σκέψη οτι πονάνε τα πάντα επάνω μου την αντικατέστησε η σκέψη οτι στα επόμενα τραπεζάκια θα ήταν και  η Μαρία εκεί. Την τελευταία φορά πριν πάει στο τέρμα να με περιμένει δεν κρατιόμουν.. Βγήκα για λίγο στην άκρη.. Όχι μόνο δάκρυα.. σχεδόν κλάμα . Αληθινά συναισθήματα. Στο σημείο που δεν μπορείς να κρατήσεις την κίνηση που κάνει το σαγόνι, αυτό το σπαστικό τρέμουλο στις έντονες στιγμές συγκίνησης. "Μάρω μια στροφή ακόμα .. μια στροφή και τερμάτισα.. χάρη σε σένα γαμώτο.. 17 χιλιόμετρα ακόμα δεν είναι τίποτα". Ένα φιλί πάλι, ένα χάδι.. "στο είχα πει οτι το έχουμε", απαντάει. Χωρίζουμε πάλι, ραντεβού στο τέρμα.

Τα καλύτερα χιλιόμετρα του αγώνα. Αέρας, ανάλαφρος , φρέσκος . Ισως και το πιο γρήγορο κομμάτι της κούρσας μου. Έχει βραδιάσει και δεξιά αριστερά στον δρόμο μεγάλα κεριά δείχνουν την κατεύθυνση. Εκείνο το συναίσθημα οτι τα πόδια δεν ακουμπάνε κάτω, σε συνδυασμό με την εικόνα των κεριών στο σκοτάδι..

Βλέπω καποια φώτα μακριά .. ακούω χειροκροτούν αυτούς που είναι μπροστά μου... φτάνω, χειροκροτήματα  τώρα και για μένα. Στη γραμμή επάνω, στην άκρη κάτω απο την αψίδα βλέπω τη Μαρία, το κόκκινο λαμπάκι της κάμερας. Κάποιος με τυλίγει με μία αλουμινοκουβέρτα, ένας άλλος μου περνάει το μετάλλιο...... πονάω ... ρίγος ... γυρίζω στη Μαρία ... εξαιτίας σου τερμάτισα της λέω... 

Το μετάλλιο είναι τώρα στο σπίτι της Μαρίας.. εκείνη το κέρδισε .... της χρωστάω πολλά.

Στη Μαρία και τη κάθε ξεχωριστή Μαρία που μας βοηθάει , μας υποστηρίζει μας κάνει να νιώθουμε μοναδικοί ανάμεσα στο πλήθος στον αγώνα..

Τελικά, βγάζεις τίποτα απο το τρέξιμο;

Πώς γίνεται σε όλα μα όλα τα πράγματα να μπαίνει και το χρήμα μέσα δεν μπορώ να το καταλάβω.

Είμαι λοιπόν κι εγώ σαν όλους που αγαπάμε το τρέξιμο, τρέχω μόνος μου σε πάρκα, τρέχω σε αγώνες , μία αγάπη που δεν μπορεί να την καταλάβει αυτός που απο μόνος του έχει υψώσει τείχη απέναντι σε κάθε μορφή άσκησης. Στη δουλεία μου, στην οικογένεια μου, στις παρέες μου, ξέρουν οτι τρέχω... οτι τρέχω πολύ. Αυτοι που με γνωρίζουν σιγά σιγά το μαθαίνουν κι αυτοί.

Κάποιοι λοιπόν ρωτάνε γι αυτό, οι περιγραφές μου προσεκτικές και μετρημένες να μη φανώ ο επιδειξίας ή ο γραφικός και εκεί έρχεται η ερώτηση... "Βγάζεις τίποτα απο αυτό;"

Τώρα τι του λές; Έχω τρέξει σε μικρούς και μεγάλους αγώνες σχεδόν σε όλη την ελλάδα με τα έξοδα μετακίνησης και διαμονής δικά μου. Τα έξοδα για τον εξοπλισμό, ρουχα παπουτσια, διατροφη παντα δικα μου. Χορηγοί και τέτοια δεν παίζουν. Την υγεία μας να έχουμε για να δουλεύουμε οπως λένε..

Ο χρόνος περιορισμένος το ίδιο για όλους μας. Ακομή και κατευθείαν απο νυχτέρια στη δουλεία έχει τύχει να πάω να τρέξω σε αγώνες. Τι να πεις, να γίνεις γραφικος ή να κανεις επίδειξη; Δεν ειναι για μένα αυτα.. οπότε δε λέω τίποτα και ας ακούω κι εγώ συχνά το "run forest run" που κατά καιρούς, σχεδόν όλοι έχουμε ακούσει απο "άσχετους".

Τη διευκρίνηση την έχω κάνει και σε άλλες αναρτήσεις, όλο αυτό είναι το χόμπυ μου.Αν μέσα απο αυτό το χόμπυ έρχεται καμία καλή επίδοση, καλώς να έρθει. Αν όχι δε πειράζει, καλά να είμαστε, αυτό έχει σημασία. Πάντα κάποιος άλλος θα είναι λίγο ή πολύ πιο γρήγορος απο εμάς και πάντα θα υπάρχει κάποιος πολύ ή λιγο πιο αργός.

Κανείς δε με υποχρέωνει να το κάνω, κανείς δεν μου επιβάλλει τίς επιλογές μου πάνω στο χόμπυ αυτό.Έτσι δε ζητάω τα ρέστα απο κανέναν , αλλα και η κριτική αυτή μερικές φορές με ενοχλεί. Εντάξει , αν είναι απο κάποιον που είναι λίγο πιο έξω απο όλα αυτά τι να κάνεις.


Στο δια ταύτα λοιπόν. Αν βγάζω τίποτα απο το τρέξιμο..
Αυτά που βγάζω ,που κερδίζω τρέχοντας, όχι μόνο εγώ άλλα και όλοι όσοι είμαστε στη φιλοσοφία που περιέγραψα πιο πάνω, είναι πράγματα ανεκτίμητα.Και είναι τόσα πολλά που σίγουρα δεν μπορώ να τα απαριθμίσω.

Η εκτόνωση μου, όλα τα αρνητικά συναισθήματα που αφήνω πίσω μου με κάθε ένα βήμα τρέχοντας , οι ώρες που μένω μόνος μου με τον εαυτό μου σε προπόνηση αλλα και αγώνες, εκει που κάνω την περισυλλογή μου, που μαθαίνω να σέβομαι τον εαυτό μου αλλά και τους άλλους.Η προσωπική ικανοποίηση όταν βρίσκω τα όρια μου και ακόμα πιο πολύ όταν τα ξεπερνάω προς το καλύτερο, ειναι πράγματα ανεκτίμητα. Το ρίγος συγκίνησης σε έναν τερματισμό σε κάποιον σημαντικό αγώνα , το δάκρυ... οχι μόνο ανεκτίμητα αλλα και απερίγραπτα στον βαθμο που τα νιώθω.

Το χαμόγελο..
Το χαμόγελο το δικό μου, αλλα πιο πολύ το χαμόγελο των ανθρώπων μου που με καμαρώνουν σε έναν τερματισμό, η αγκαλιά τους το φιλί τους... ανεκτίμητα.

Μετάλλια και κύπελλα έχω κι εγώ μερικά.. σε ενα ράφι στο σπίτι μου για την ικανοποίηση της δικιάς μου ματαιοδοξίας ..

Στα παραπάνω απο αυτό όμως... βάζεις τιμή; Μπορείς να τα κοστολογίσεις;
Αυτά βγάζω απο το τρέξιμο και ακόμα περισσότερα. Και όχι μόνο εγώ...

.

Αγώνας γυναικών. "Θα έχει και αγόρια στο τέρμα;"

Αυτό με είχε ρωτήσει μια φίλη που δέν τρέχει όταν της είχα πεί για τον αγώνα που έγινε σήμερα που θα τρέχανε μόνο γυναίκες στα πλαίσια της ευαισθητοποίησης για την μάχη ενάντια στον καρκίνο του μαστού.Προσπαθούσα να την πείσω να τρέξει αυτή τη μικρή απόσταση και τον σκοπό που γινόταν όλο αυτό.
"Ρε συ; τί ερώτηση είναι αυτή;". "Πώς, δεν θα έχει άντρες στον τερματισμό να μας περιμένουν;" Απάντησε η φίλη μου...το ματαιόδοξο πλάσμα που βαριέται να τρέχει.

Παρόλο που δεν θα έτρεχα, πήγα σαν θεατής απο νωρίς να συνδράμω με την παρουσία μου σαν θεατής σε αυτή τη προσπάθεια και να χειροκροτήσω όλες όσες τρέξανε, φίλες μου ή μη.
Πάνω απο 200 "κορίτσια" όλων των ηλικιών περάσανε την γραμμή εκκίνησης και αντίστοιχα την γραμμή του τερματισμού με ένα γεμάτο χαμόγελο και ένα τριαντάφυλλο που τους δίνανε στην μέση της διαδρομής.Αναμνηστικά μετάλια στο τέλος, δωράκια και τα χαμόγελα δίνανε και πέρνανε.

Το μήνυμα του αγώνα πέρασε και ακούστηκε δυνατά και η ρόζ κορδέλα ήταν καρφιτσωμένη σχεδόν σε όλων το μπλουζάκι.

Και όσο γι αυτό που ρώτησε η Ελένη... Όχι μόνο αγόρια, χαμός γινότανε. Γιορτη κανονική. Να περιμένουμε όλοι τις φίλες μας, άλλοι τις κόρες τους, τις γυναικές τους, τις μητέρες τους κτλ.... Σας χειροκροτήσαμε όλες και είσασταν όλες όμορφες.

Ευχαριστούμε για τον τρόπο που μας περάσατε ένα μήνυμα που μας αφορά όλους και κυρίως όλες..

42 χιλιόμετρα, μιά μέρα μετά...

Πολύς λόγος γίνεται για την προετοιμασία , την τακτική , την επίδοση στον μαραθώνιο και φυσικά πρέπει να γίνεται, αλλά έχει ενδιαφέρον και η αναφορά στην επόμενη μέρα.

Οι διοργανωτές του μαραθωνίου του Λονδίνου έχουν "ανεβάσει" ένα διαφημιστικό σποτάκι σχετικά με την επόμενη μέρα που δεν απέχει πολύ απο την πραγματικότητα, τουλάχιστον σε άλλες χώρες που υπάρχει αθλητική παιδεία και κουλτούρα και όχι τόσο στην Αθήνα που η αναφορά στο γεγονός αυτό περιορίζεται στην ταλαιπωρία των οδηγών επειδή έκλεισε ένας δρόμος για 6 ώρες.

Εδώ και η διαφήμηση για την οποία ο λόγος:


Είχα την τύχη πριν λίγους μήνες να πάρω μέρος σε μεγάλο μαραθώνιο του εξωτερικού και περπατώντας στον δρόμο την επόμενη μέρα αντίκρισα μια εικόνα σαν αυτή στο βίντεο πιο πάνω. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, στις καθημερινές τους δραστηριότητες, με εμφανή τα σημάδια οτι την προηγούμενη μέρα είχανε τρέξει 42 χιλιόμετρα. Μου έκαναν εντύπωση κυρίες με περιποιημένη εμφάνιση και ρούχα όπου στην εικόνα έκανε την αντίθεση το ζευγάρι με τα αθλητικά παπούτσια. Ίσως επειδή είναι πιο άνετα απο τη γόβα με το τακούνι.Γόβα δεν έχω βάλει ποτέ αλλα φαντάζομαι έτσι είναι.

Κύριοι κοστουμαρισμένοι, περπατούσαν στον δρόμο με το αστείο περπάτημα που σου αφήνει ο πόνος και το κάψιμο στα πόδια μετά απο μια τέτοια προσπάθεια. Ακόμα και πιο μεγάλης ηλικίας άνθρωποι που έβλεπες στο μάτια τους τη νιότη που σου δίνει η άθληση και η προσωπική ικανοποίηση οτι τερμάτισες έναν μαραθώνιο. Βέβαια άλλο 3 χιλιάδες δρομείς άλλο είκοσι χιλιάδες. Είναι όμως και θέμα αθλητικής παιδείας.Στην Αθήνα λές για παράδειγμα έτρεξα χτές στον μαραθώνιο και δεν αποκλείεται να ακούσεις, " α, ναι; και απο που ξεκινάτε;"

'Οπως και να έχει, όσοι έχουν τρέξει έναν μαραθώνιο έχουν νιώσει το ρίγος και την συγκίνηση του τερματισμού, έχουν νιώσει έστω μια φορά αυτό το "κλείδωμα " στις αρθρώσεις ,μικρούς πόνους σε σημεία του κορμιού τους που δεν φανταζόντουσαν οτι θα πιανόντουσαν, έχουν δεί ένα μελανιασμένο νύχι, έχουν σκάσει μια φουσκάλα σε κάποιο δάκτυλο του ποδιού και άλλα πολλά. Έστω μία φορά..

Ποιός θέλει να περπατάει σαν πάπια ή να μην μπορεί να φορέσει μόνος του τις κάλτσες του , έτσι στα καλά καθούμενα; Μάλλον κανείς. Όμως την άλλη μέρα απο τον προσωπικό σου άθλο αυτά δε σε απασχολούν καθόλου. Ίσα ίσα , χαίρεσαι , απολαμβάνεις, ξαναζείς στο μυαλό σου στιγμές απο την διαδρομή ξανανιώθεις το ρίγος του τερματισμού, καμαρώνεις για σένα. Γελάς μέσα σου, μπορεί και να δακρύσεις πάλι. Εξαρτάται απο τον βαθμό που το βίωσες.

Μπορεί να πονάνε το πόδια μου όταν κατεβαίνω τις σκάλες στη γειτονιά για να βγώ στον δρόμο, μπορεί να νιώθω το βλέμμα του άλλου να με κοιτάει με απορία που περπατάω σαν να με δείρανε, αλλά εκείνη τη στιγμή δε με απασχολεί καθόλου.Εκείνη τι στιγμή θυμάμαι πού ήμουν την προηγούμενη μέρα.Και στην τελική είμαι περίφανος που έτρεξα έναν ακόμα μαραθώνιο.Τα συναισθήματα λοιπόν πολλά, όλα σχεδόν έντονα, όλα σχεδόν όμορφα. Σημείωση: Μιλάμε για όταν δε σε ενδιαφέρει και τόσο η επίδοση σου αλλα οταν ο τερματισμός είναι απο μόνος του στόχος και ο αγώνας μια εμπειρία.Εντάξει και τον χρόνο στο μυαλό μας τον εχούμε. Άν έχεις όμως συγκεκριμένους στόχους και για κάποιον λόγο αυτοί απομακρυνθούν ή χαθούν στον αγώνα πιθανόν και τα συναισθήματα να αλλάξουν.

Η επόμενη μέρα απο τον μαραθώνιο είναι και αυτή μια απο τις ωραίες μέρες του πακέτου που περιλαμβάνει ο αγώνας. Ακόμα και αν μείνεις μέσα στο σπίτι . Το μυαλό είναι αλλού...

Ήμουν κι εγώ εκεί! 12/07/08, Λαύριο

Τον Διαμαντή τον έχω γνωρίσει απο το τρέξιμο.Ο Διαμαντής είναι απο τα παιδιά που εκτιμώ πολύ στον χώρο μας χωρίς να έχουμε ιδιαίτερα πολλά πολλά να πούμε μεταξύ μας.Χαμηλών τόνων, έξυπνος ,σεμνός , σοφός και ρομαντικός. Κάνει το τρέξιμο του , την άσκηση του για τον εαυτό του, στον βαθμό που το απολαμβάνει , πρώτα απ όλα για εκείνον και όλα αυτά μου αρέσουν γιατί κάπως έτσι κάνω κι εγώ το δικό μου τρέξιμο.

Ο Διαμαντής λοιπόν πρίν τρία χρόνια , μπορεί να είναι και περισσότερα , είχε μια ιδέα. Μια καλοκαιρινή νυχτερινή,συνάντηση φίλων αθλούμενων με συνδιασμό προπόνησης , παρέας , ψυχαγωγίας και να καταλήγει σαν πάρτυ με όλους όσους θα συμμετείχαν σε αυτή.Μια ευκαιρία να γνωριστούμε κάποιοι μεταξύ μας , να απολαύσουμε ένα φεγγαρόλουστο καλοκαιρινό βράδυ κάνοντας αυτό που αγαπάμε ... τρέχοντας.. Τρέχοντας παρέα , χωρίς ρολόγια, χωρίς ανταγωνισμό, χωρίς μετάλια και διακρίσεις. Μια παρέα τρέχει... μια παρέα ξεκουράζεται μετά το τρέξιμο στην παραλία καλοκαίρι .. βράδυ... Κρασάκι... μεζέδες... πειράγματα ... γέλια ... ακόμα και μπάνιο στην θάλασσα.

Το πού το πώς και το πότε θα γινόταν και στην συνέχεια πότε θα γίνεται οπως έδειξε και η ιστορία, τα βρήκε ο Διαμαντής.Η τοποθεσία λίγο έξω απο την Αθήνα, στο Λαύριο.Κοντά και σε θάλασα, μια διαδρομή μετρημένη στην απόσταση των 21 χιλιομέτρων, μια ημερομηνία που το φεγγάρι θα βοηθούσε στο νυχτερινό τρέξιμο σε δασικό δρόμο και μια ημερομηνία που δεν θα έχουν φύγει ακόμα σύμφωνα με τον κανόνα οι περισσότεροι για τις διακοπές τους.

Τρία χρόνια πίσω.. Η ενημέρωση και οι πληροφορίες για όλο αυτό ήρθαν απο στόμα σε στόμα , αλλα κυρίως απο ένα δρομικό σάιτ πρωτοπόρο στον χώρο για τα ελληνικά δεδομένα σχετικό με το τρέξιμο. Το Runningnews που στην πορεία συνέβαλε και αυτό μαζί με πρωτοβουλίες τρίτων να υπάρξει μία έξελιξη και μέσα σε τρία μόλις χρόνια η ιδέα του Διαμαντή να είναι ένα απο τα αθλητικά κατά κάποιον τρόπο γεγονότα του καλοκαιριού. Την πρώτη χρονιά δεν πήγα... ήμουν διστακτικός.Είδα όμως φωτογραφίες, άκουσα και διάβασα περιγραφές και ζήλεψα , μετάνιωσα που δεν ήμουν κι εγώ εκεί.Την δεύτερη χρονιά ήθελα αλλά δεν μπόρεσα να πάω.. άλλες υποχρεώσεις με κράτησαν πίσω...Φέτος το γεγονός ήταν προγραμματισμένο του σε όλα.. Ακόμα και το πρόγραμμα της δουλειάς είχε ρυθμιστεί ωστε να μην δουλεύω το "μεγάλο " σάββατο.Και πήγα...

Η συνάντηση των δρομέων ήταν στο Λαύριο απο νωρίς το απόγευμα..Γνωστά πρόσωπα, πειράγματα, γελάκια , κουβεντούλες , αλλά και πρόσωπα νέα που δεν τα είχα δεί σε κάποιον αγώνα στο παρελθόν.. Η ώρα περνάει και όλο και πιό πολλοί μαζευόμαστε.. άλλοι με ποδήλατα, άλλοι χωρίς, φτάσαμε κοντά-κοντά τους 100 νοματέους. Ο Διαμαντής δίνει τις τελευταίες οδηγίες... Δέν είναι αγώνας .. προπόνηση είναι.. Οργανωμένη προπόνηση με δείκτες στον δρόμο μην χαθεί κανείς και με κινούμενους σταθμούς ανεφοδιασμού. Και έρχεται η ερώτηση απο τον εμπνευστή της ιδέας. "Να σηκώσουν τα χέρια τους όσοι ήρθαν για πρώτη φορά". Κι εγώ το σήκωσα. Εκεί έγινε η διαπίστωση οτι οι περισσότεροι δεν είχαμε ξαναπάει εκεί τις δύο προηγούμενες χρονιές..

Βγαίνουμε φωτογραφίες και ξεκινάμε. Χωρίς άγχος. Σε παρέες και όλοι σε πιο χαλαρό ρυθμό απο τον ρυθμό που τρέχουμε συνήθως. Πολλοί φίλοι μου εκεί. Πάρα πολλοί. Γέλια πειράγματα, κουβεντούλα όλα τα είχε ο μπαξές.Εκτιμώ ιδιαιτέρως κάποιους συναθλούμενους μου και απόλαυσα την ευκαιρία να τρέξω δίπλα τους να πούμε τα νέα μας. Τα αυτοκίνητα υποστήρηξης δύο που εναλλασόντουσαν σαν σταθμοί ανεφοδιασμού . Στο ένα ο Διαμαντής και η Ελίνα, στο άλλο ο Γρηγόρης. Στάση για κουβεντούλα, μια δροσιά ισοτονικό απο αυτά που έφερε ο Λεονάρδος και συνεχίζουμε...

Αλλαγή ρυθμών, αλλαγή παρέας, αλλαγή θέματος στην κουβέντα... τώρα πώς βρέθηκα να τρέχω με έναν φίλο μου σαν να μας κυνηγάνε μέσα στην νύχτα , δεν το κατάλαβα... πάντως τερματίσαμε μαζί..

21 απολαυστικά χιλιόμετρα με φίλους..

Η ΕΚΠΛΗΞΗ!

Μου δώσανε αναμνηστικό δίπλωμα και έγραφε επάνω "Ήμουν κι εγώ εκεί".

Απο τα πιό όμορφα διπλώματα που έχω πάρει ποτέ, συγκρίνεται ακόμα και με διπλώματα απο αγώνες σημαντικούς για μένα που έχω πάρει μέρος στο παρελθόν.Δείχναμε τα διπλώματα μας ο ένας στον άλλο και γελούσαμε..

ΤΟ ΠΑΡΤΥ!

Τελείωσε το κομμάτι της ιδέας που αφορούσε το τρέξιμο. Η ιδέα όπως είπα και πιο πρίν είχε και συνέχεια για μετά το τρέξιμο.Έτσι το ένα αυτοκίνητο πίσω απο το άλλο πήγαμε όλη η παρέα σε μία παρακείμενη παραλία. Εκεί έγινε κάτι σαν πάρτυ ρεφενέ. Ο Διαμαντής είχε μαγειρέψει με την οικογένια του πολλούς κεφτέδες για όλους, άλλοι είχαν μαγειρέψει πίττες, άλλοι ελιόψωμα, άλλοι φέρανε αναψυκτικά , άλλοι μπύρες, άλλοι άλλους μεζέδες. Οι πιο τολμηροί βούτηξαν και στη θάλασσα. Αυτοί ήταν οι λιγότεροι βέβαια γιατί το αεράκι ήταν δροσερό και οι υπόλοιποι που κρυώναμε προτιμήσαμε τους μεζέδες και την κουβέντα έξω απο το νερό.

Πρίν βγεί ο ήλιος τα έιχαμε μαζέψει φροντίζοντας να αφήσουμε και τον χώρο καθαρό. Απόλαυσα που βρέθηκα αυτό το βράδυ με φίλους, που μοιραστήκαμε στιγμές που ανταλλάξαμε γέλια και που έχω να θυμάμαι με όμορφο τρόπο όλο αυτό, και που κρατάω τώρα το δίπλωμα μου ,που για να τα θυμίζει όλα αυτά γράφει επάνω του

ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ!

Να στε όλοι καλα...

Tρέξιμο κάτω απο την μύτη των θεών.

Μια βδομάδα μετά το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός της χρονιάς όσο αφορά το ορεινό τρέξιμο στη χώρα. Τρέξιμο στον Όλυμπο. Στο πιο ψηλό βουνό της χώρας. Για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, ένας αγώνας πρόκληση έστω για τη συμμετοχή σε αυτόν, ακόμα και για αθλούμενους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που λένε τρέξιμο σε βουνό. Ένας αγώνας δύσκολος... που δεν το λέω μόνο εγώ, το λένε όλοι. Αλλού είναι που αρχίζουν οι διαφωνίες.

Εκεί που αρχίζουμε να χάνουμε τη μπάλα εκει που όλα γίνονται χυλός. Εκεί που ο έμπειρος, προσγειωμένος, σεμνός αθλητής γίνεται ένα με τον ενθουσιώδη, απογοητευμένο με τον εαυτό του, φωνακλά πολλές φορές, αθλούμενο.

Παρακολουθώ συζητήσεις, συμμετέχω σε κάποιες μια βδομάδα τώρα. Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Δυστυχώς η ματαιοδοξία, ο προσωπικός εγωισμός υπερέχουν της λογικής.

Η πρώτη σύγχυση ξεκινάει από το γεγονός οτι κάποιοι πιστεύουν οτι όλοι οι αγώνες είναι για όλους. Οτι αγώνες όπως ο συγκεκριμένος έχει  ίδια ιδέα με τον γύρο της Αθήνας για παράδειγμα. Δεν είναι όμως έτσι..

Ο διοργανωτής όρισε κάποια όρια. Κάποιους αγώνες που πρέπει να έχεις τερματίσει στο παρελθόν για να έχεις το δικαίωμα συμμετοχής, κάποια συγκεκριμένα περάσματα σε συγκεκριμένα σημεία της διαδρομής και ένα τελικό χρονικό όριο τερματισμού.

Η αλήθεια είναι οτι στο δικό μου το μάτι δεν φαίνονται τόσο σκληρά. Όπως δε φάνηκαν και σε όλους όσους αποφάσισαν να πάρουν μέρος. Αν γνωρίζεις από πριν τους κανονισμούς εκεί που θέλεις να πας να τρέξεις, δεν μπορώ να καταλάβω τη συμπεριφορά σου, όταν ωρύεσαι επειδή σε απέκλεισαν από τον αγώνα. Δεν έκανες το πέρασμα σου στο μέγιστο χρονικό περιθώριο που όρισε ο διοργανωτής. Αυτός φταίει; Από πριν το ήξερες, άλλο αν είχες υπερτιμήσει τις δυνατότητες σου. Για να μη φανώ άδικος  ο λόγος που μπορεί να καθυστέρησες μπορεί να ήταν ο απρόβλεπτος παράγοντας, αλλά ο δυνατός, ο έμπειρος γενικά δρομέας, τα γνωρίζει αυτά και δεν προκαλεί θέαμα με τη συμπεριφορά του. Το δέχεται όπως είναι και βάζει επόμενους στόχους.

Το κανάλι των ντοκυμαντέρ της τηλεόρασης ανέλαβε την προβολή του γεγονότος από πέρσι σαν χορηγός επικοινωνίας. Πολύ καλό αυτό. Η προβολή του ορεινού τρεξίματος, η προβολή της ιδέας της άθλησης, της οικολογίας κ.α. Έλα που ξεσηκώθηκαν όμως και άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα του τί σημαίνει να τρέχω σε ορεινά μονοπάτια. Ανηφόρες, σάρες απότομες, γολγοθάς, κατηφόρες, υψομετρικές , 44 ολόκληρα χιλιόμετρα... Θεοί!!! Δεν θέλει περισσότερα.

Η σκέψη οτι θα τερματίσουν έναν τόσο δύσκολο αγώνα, έναν αγώνα που οι βαρύγδουπες περιγραφές του τον κάνουν να φαντάζει ακόμα δυσκολότερο, σκέψεις του το πώς θα κοιτάξουν οι συνάδελφοι του τον "ήρωα" που δουλεύει μαζί τους, το πώς θα ζηλέψουν κάποιοι άλλοι, πώς θα καμαρώνουν μπροστά σε άλλους, το πού θα μπει το αναμνηστικό μετάλλιο στο σπίτι, είναι δυστυχώς κίνητρα για να πατήσει το κλικ καταθέτοντας ηλεκτρονικά την αίτηση του ο αφελής δρομέας.

Οι αρχαίοι λέγανε "συν Αθηνά και χείρα κίνει". Τουλάχιστον το ξέρουν όλοι αυτό, οτι χρειάζεται προετοιμασία για κατι τέτοιο και δεν αρκεί το "Θεοί του Ολύμπου βοηθήστε με να ανέβω το βουνό" Αν υπήρχαν οι Θεοί θα κρυφογέλαγαν..

Οι εμπειρότεροι χρησιμοποιώντας τις γνώσεις τους, οι νεότεροι παρασυρμένοι από τον ενθουσιασμό τους έκαναν την προετοιμασία που μπορούσε ο καθένας και ανάλογα άδραξε τους καρπούς των κόπων του .Τις γκρίνιες μετά δεν μπορώ να τις καταλάβω. Όπως δεν μπορώ να καταλάβω κάποιους που παρ όλη την αποτυχία του αγώνα τους, δηλώσανε οτι είναι πολύ ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα γιατί αν δεν τα "παίζανε " αν δεν τους μάζεύαν να τους βάλουν ορούς θα τερμάτιζαν τον αγώνα, ναι μεν πάνω από τον στόχο τους, αλλά μέσα στο χρονικό περιθώριο της διοργάνωσης. Ρε άνθρωπε , δεν είναι ντροπή να μη πας πας κάπου καλά .. όλοι μα όλοι το έχουν ζήσει αυτό. Καλύτερη στάση είναι η σιωπή και η συγκέντρωση στον επόμενο αγωνιστικό σου στόχο. Πώς έμεινες ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα;Ούτε καν τερμάτισες!!!
Δεν λες έμεινα ευχαριστημένος από το τρέξιμο στην φύση, που πάτησα στο πιο ψηλό βουνό της Ελλάδας, από το αποτέλεσμα έμεινες... Και ας είχαν τα ούρα σου δυο μέρες μετά, το χρώμα του κονιάκ των 5 αστέρων ή του Γιάννη του Περιπατητή του γνωστού ουίσκυ.

Ο πρώτος έλληνας του αγώνα, σεμνός σαν χαρακτήρας δήλωσε:" Πρώτα από όλα αθλητισμός για την υγεία , μετά έρχονται οι επιδόσεις."  Και έτσι είναι. Άραγε το πιστεύουν αυτό και  όλοι όσοι θέλησαν να κοιτάξουν τους Θεούς στα μάτια; (για να χρησιμοποιήσω τις ίδιες τις εκφράσεις τους). Σίγουρα πολλοί δεν το σκέφτονται έτσι. Άσε που πάλι χρειάστηκαν γιατροί. Μην τα ξαναλέω θα πουν οτι φωτογραφίζω πάλι...... Όμως έτσι είναι.

Αδίκως διαμαρτύρονται όσοι αποκλείστηκαν λόγω χρονικού ορίου. Τα όρια τα ήξεραν από πριν. Παίξανε και χάσανε και αυτό είναι όλο. Και στην τελική με την στάση τους αποδεικνύουν οτι δεν τρέξανε για την εμπειρία του βουνού και της φύσης, αφού αν ήθελαν μπορούσαν να συνεχίσουν ακόμα και εκπρόθεσμα,  αλλά αφού χάθηκε το αναμνηστικό μετάλλιο από τα μάτια τους σταμάτησαν, απλά για γκρινιάξουν κάτω από την μύτη των Θεών όπως είπα και πιο πάνω.
Μα πάντα να φταίει ο άλλος και ποτέ εμείς;

Μέσα σε όλα αναφέρθηκαν και ελλείψεις όπως σε σταθμούς ανεφοδιασμού όπως και η απουσία γιατρού σε σημείο που έπρεπε να είναι. Αν έγιναν έτσι τα πράγματα, τότε ο βασιλιάς είναι γυμνός και η διοργάνωση εκτεθειμένη μετά μάλιστα και  από την εμπειρία των προηγούμενων ετών και με την υποστήριξη βαρβάτων χορηγών από πίσω της. Επαναλαμβάνω, αν έγιναν έτσι ... δεν παίρνω θέση σε αυτό, δεν έχω δικαίωμα να το κάνω.

Αυτά για το αγωνιστικό κομμάτι. Το οτι δεν έτρεξα δε μου στερεί το δικαίωμα να έχω γνώμη για την συμπεριφορά κάποιων επιμένω στον όρο, αθλούμενων , που νομίζουν οτι πρέπει να γίνουν το κέντρο του κόσμου και όλοι να μιλάνε γι αυτούς. Όπως θαυμάζω τους συνειδητοποιημένους αθλητές και αθλούμενους που με την σεμνή προσγειωμένη στάση τους, δίνουν παραδείγματα σε μας τους υπόλοιπους.
Για την ιστορία, κι εγώ αθλούμενος δηλώνω, χομπύστας , ζύγισα τα πράγματα και για τους δικούς μου λόγους δεν δήλωσα συμμετοχή. Μπράβο σε όλους όμως όσους το έκαναν, κυρίως όσους το έκαναν για αυτό το : Το κάνω κάτι για μένα, για να γεμίσω πρώτα απ όλα μέσα μου.

Στα του αγώνα στη φύση για τη φύση.
Αυτό ήταν το σύνθημα του χορηγού επικοινωνίας. Ποιος αγώνας για την φύση όταν τα μονοπάτια γεμίσανε πλαστικά και σακουλάκια από ανεύθυνους αθλούμενους; Ο άλλος πάλι, περνώντας μπροστά από την κάμερα του τηλεοπτικού σταθμού, επιδεικτικά πέταξε με ορμή το τζελάκι του στο μονοπάτι έχοντας συμπεριφορά αθλητή ολυμπιακών επιδόσεων που και το να το κρατήσει στο χέρι του θα του κόστιζε χρόνο. Και το κανάλι στην τηλεόραση το έδειξε αυτό, τονίζοντας την υπερπροσπάθεια ταυτόχρονα του αθλητή. Την υπερβλακεία στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτού που άφηνε με τη σειρά του ένα ακόμα σκουπιδάκι στο πιο ψηλό βουνό της ελλάδας. Αυτός αγαπάει την φύση; Μάλλον ασύμβατος ο όρος με τη συμπεριφορά του.Μπορεί όμως να στεκόταν και δίπλα μου στην περσινή σιωπηρή συγκέντρωση των μπλόγκερς στη Αθήνα σαν διαμαρτυρία για τα καμένα.

Αν λοιπόν υπήρχαν οι θεοί, και θα γελούσαν και θα θύμωναν, και θα τιμωρούσαν την υπεροψία, τον εγωισμό και άλλα αρνητικά στοιχεία και αδυναμίες που κρύβει ο ανθρώπινος χαρακτήρας. Να δανειστώ τα λόγια κάποιου επειδή μου άρεσαν που σε μία από τις δημόσιες συζητήσεις στο ίντερνετ , ανάμεσα σε πολλά λέει το εξής:

 "...η προσπάθεια στο βουνό είναι έρωτας, είναι τρόπος ζωής... το βουνό χρειάζεται συνάδελφους και φίλους και όχι ματαιόδοξους και υπερήρωες"

Μπράβο σε σας που απολαύσατε, χωρίς να περιμένετε το χειροκρότημα και τον θαυμασμό των άλλων, χωρίς να περιμένετε την υποδοχή του υπερήρωα στις δουλείες σας, μπράβο σε σας που προστατεύσατε όσο ήταν δυνατό τη φύση του Ολύμπου, μπράβο σε σας που έξω από επιδόσεις και χρονόμετρα μας δίνετε παραδείγματα συμπεριφοράς και μοιράζεστε μαζί μας την αληθινή εμπειρία σας από τον αγώνα αυτό.

Κάθε θαύμα μέρες τρείς.....

....και το πιό μεγάλο πέντε.

Το λένε και αυτό οι παλιοί. Να, με κάτι τέτοια αποδεικνύεται η σοφία των παλιών..

Γιά να το προσαρμόσουμε λοιπόν και στο τρέξιμο αυτό ,να δούμε και τί θέλει να πεί ο ποιητής.
Όλοι που τρέχουμε σίγουρα έχουμε να πούμε μία δύο, περισσότερες ιστορίες σχετικές με κάποιον αγώνα μας , κάπου που πήγαμε και κάναμε τον " άθλο" μας, τον προσωπικό άθλο πάντα , δηλαδή εκεί που ο δικός μου άθλος μπορεί να είναι απλά ένα "παιχνιδάκι" για τον άλλο τον καλύτερο δρομέα.


Το να τρέξεις μία δύσκολη διαδρομή γρήγορα , να βγάλεις μια απόσταση που δεν έχεις ξαναβγάλει, να τρέξεις κάτω απο δύσκολες καιρικές συνθήκες, να τρέξεις με επιτυχία ακόμα και τραυματισμένος και πολλά άλλα είναι πράγματα που όταν τα κάνεις κυρίως για πρώτη φορά αποτελούν κομμάτι των προσωπικών σου άθλων στο χώρο του τρεξίματος.Όταν λέω προσωπικός εννοώ αυτό ακριβώς. Δεν κάνεις το ρεκόρ, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει , κάτι σημαντικό στην τελική, απλώς ίσως να περνάς για λίγο τα δικά σου όρια. Μέχρι εκεί. Την πρώτη φορά που έτρεξα 10 χιλιόμετρα ήταν για μένα το επίτευγμά μου. 10 χιλιόμετρα όμως τρέχουν όλοι..... Κάνεις κάτι για πρώτη φορά, κάτι που στην τελική το έχουν κάνει και άλλοι ίσως και καλύτερα απο σένα.



Εδώ ερχόμαστε στη μετριοφροσύνη που συχνά απουσιάζει απο τα γενικά του χαρακτήρα μας. Βλέπεις ανθρώπους να μιλάνε να κοκορεύονται, να υπερβάλλουν και να φαντάζονται για κάτι που κάνανε για παράδειγμα πρίν απο πολύ καιρό, για κάτι που ήρθε ακόμα και απο τύχη , έστω απο προσπάθεια και πέρασε, κάτι που το έχουν κάνει και και πρίν και μετά άλλοι ίσως και καλύτερα και βλέπεις και άλλα παιδιά που με τη σεμνότητα τους μόνο παράδειγμα προς μίμηση μπορούν να γίνουν. Χαιρομαι που γνωρίζω τέτοια παιδιά



Εννοείται θα πανηγυρίσω και εγώ τον προσωπικό μου άθλο κάθε φορά, θα το μοιραστώ με τους φίλους μου, θα το καμαρώσω και μόνος μου , αλλά κάθε θαύμα μέρες τρείς, άντε το πιο μεγάλο πέντε...



Μετά πάμε παρακάτω, πάμε γι άλλα, δεν πρέπει να σκαλώνουμε, χαιρόμαστε και για τους φίλους μας και τις επιτυχίες τους, αν έρθουν άλλες δικές μας καλώς να ρθούν , αν όχι δε πειράζει, αρκεί να είμαστε καλά μέσα σε αυτό..



Κάθε θαύμα μέρες τρείς... το πιο μεγάλο πέντε..

Ο δικός σου θεατής

Μου αρέσει πολύ να τρέχω σε κάποιον αγώνα και να ξέρω οτι κάπου στην διαδρομή ή στον τερματισμό θα με περιμένει να με δεί ένας δικός μου άνθρωπος. Να με δεί στον δικό μου αγώνα. Δεν τρέχω για τους άλλους για μένα τρέχω . Ο άλλος τυχαίνει να βρίσκεται εκεί. Είναι δεν είναι εγώ τον αγώνα θα τον τρέξω...Αυτός μπορεί να είναι ένας φίλος, ένας συγγενής, οποιοσδήποτε τέλος πάντων που είναι εκεί για να χειροκροτήσει εμένα.

Αυτό μου δίνει κουράγιο , κίνητρο να τρέξω πιο γρήγορα, να νικήσω εν μέρη την κούραση σκεφτόμενος οτι κάπου θα με δουν οι δικοί μου άνθρωποι.Κάθε χρόνο για παράδειγμα στον μαραθώνιο της Αθήνας με περιμένει ένας καλός μου φίλος ακόμα και με βροχή να με δει όταν περνάω τους Αμπελόκηπους, ή με περιμένει η μητέρα μου και φίλοι μου στον τερματισμό. Περνόντας μπροστά απο τον φίλο που με περιμένει ακόμα και με ομπρέλα οταν βρέχει , πολύ λίγα χιλιόμετρα πριν το στάδιο, μόνο με μιά του κουβέντα ή με ένα χαμόγελο όλα τα προηγούμενα χιλιόμετρα γλυστράνε απο πάνω μου σαν να μην τα διένυσα. Έτσι και όταν έρχεται η μητέρα μου να με φιλήσει όταν κατάκοπος διαμηνύω το δικό μου "νενικήμαμεν", ή όταν με περιμένει η κοπέλα που έχω σχέση μαζί της να με αγκαλιάσει. Η κούραση φεύγει και μένει εκείνη τη στιγμή η συγκίνηση όταν πρόκειται για μεγάλο αγώνα και η ικανοποίηση οτι τα κατάφερα και τούτη τη φορά.

Είναι και άλλοι αγώνες σε μεγάλες αποστάσεις κυρίως οπου η διαδρομή είναι κυκλική και απλά επαναλμβάνεις κύκλους.Ακόμα και εκει η παρουσία φίλων μόνο βοήθεια μπορεί να προσφέρει οπου έχεις μέσα σε όλα να πολεμίσεις και την επανάληψη των παραστάσεων.. Το να σου προσφέρει ένας φίλος σου ένα ποτήρακι νερό να σου πει κάτι να σε "ανεβάσει" η κοπέλα σου, να σε βγάλει μία φωτογραφία ο γνωστός σου, είναι πράγματα μικρά που εκείνη την ώρα γίνονται σημαντικά.

Αυτό κάνει ο δικός μου θεατής . Δεν κάνει τίποτα παραπάνω απο την γιαγιούλα που θα μου πεί μπράβο λεβέντη μου μπροστα απο το σπίτι της όταν τρέχω σε κάποιον λαικό αγώνα κάπου έξω απο την Αθήνα. Ακόμα και αυτη η γλυκιά άγνωστη γυναίκα σε μένα, εμένα καμαρώνει εκείνη τη στιγμή.

Έχω τρέξει σε αγώνα του εξωτερικού οπού κάτοικοι του χωριού που γινόταν όλο αυτό είχαν λίστα με τα ονόματα των δρομέων βάση του νούμερου που φορούσαν και άκουγα να με φωνάζουν με το μικρό μου όνομα άνθρωποι που δεν είχα δεί ποτέ στη ζωή μου και που το πιο πιθανό είναι και να μην τους ξαναδώ.

Σε πολλούς αγώνες τα παιδάκια που απλώνουν τα χέρια τους για να το "κολήσεις" τρέχοντας, είναι και αυτό κάτι που απολαμβάνεις απο τον δικό σου θεατή. Το χαμόγελο που μπορείς εσύ να προσφέρεις ή ενα ευχαριστώ αν σου βγαίνει φωνή εκεί, είναι η ανταμοιβή σε όλους αυτούς.

Εγώ πάντως τους ευχαριστώ όλους αυτούς .... και πιστευω οτι το φχαριστιούνται και εκείνοι όσο και εγώ ακόμα και όταν ανταλλάζουμε μόνο ένα χαμόγελο κατα τη διάρκεια μιας διαδρομής....

..και ύστερα είπα να κοιτάω το σπίτι μου και τη δουλειά μου μονάχα..

Αυτό είναι κάτι που διάβασα σε έναν τοίχο κοντά στο σπίτι μου και κάθε φορά που περνάω από εκεί , σηκώνω το βλέμμα μου να το ξαναδιαβάσω.Θα μου πεις τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με το τρέξιμο αλλά θα το εξηγήσω πιο κάτω..


Θέλω να αποφεύγω τέτοιες αναρτήσεις και θα προσπαθήσω να το κάνω. Ο Τρεχαλάκης έχει άλλον χαρακτήρα από το να εκθέτει παράπονα ή πικρίες. Ας είναι αυτό η εξαίρεση...

Οι φίλοι μου με ξέρουν , ξέρουν πώς σκέφτομαι , πώς τρέχω, πως σκέφτομαι για το τρέξιμο κτλ.Είναι για μένα ένα κομμάτι της καθημερινότητας μου, είναι αυτό που με γεμίζει , με ξεκουράζει, είναι όλα αυτά που περιγράφουμε όλοι όσοι τρέχουμε .Τι γίνεται όταν κάνοντας το χόμπι σου ταυτόχρονα στεναχωριέσαι;

Πολλά χιλιόμετρα, λίγα χιλιόμετρα, έχω τρέξει σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, έχω βιώσει την εμπειρία συμμετοχής σε διοργάνωση του εξωτερικού, μικροί και μεγάλοι αγώνες. Καινούργιοι φίλοι, νέες γνωριμίες , νέες εμπειρίες , νέα πρόσωπα, επιτυχίες και απογοητεύσεις..

Είναι φορές όμως που λέω συχνά οτι όταν έτρεχα μόνος μου στο πάρκο με ένα οποιοδήποτε, τυχαίο ζευγάρι παπούτσια και δεν ήξερα ούτε αγώνες, ούτε τίποτα και κανέναν από τον χώρο αυτό, μερικές φορές ήμουν καλύτερα από ότι είμαι τώρα. Ο καλύτερος του χωριού που λέει η παροιμία.

Είμαι περήφανος όμως για τους φίλους που έχω κάνει μέσα από το τρέξιμο, μέσα από αγώνες και χαλαρά τρεξιματάκια σε στυλ προπόνησης.Φίλοι που μπορούμε να μιλάμε και για πράγματα πέρα από την άθληση, πράγματα πιο προσωπικά. Φίλοι που με τον τρόπο τους με βοηθάνε να είμαι καλά. Αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα.

Δυστυχώς υπάρχουνε και οι "φίλοι". Πάντα υπάρχουνε και "φίλοι". Συναθλούμενοι που βγάζουν κακία και ζήλια μέχρι τους ρομαντικούς επαναστάτες του χώρου που μιλάνε άσχημα για σένα επειδή δεν δέχεσαι να γίνεις υποχείριο τους. Είναι χαρακτηριστικό και αυτό ανθρώπινης συμπεριφοράς.Σε οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων , όσο πιο μεγάλη είναι τόσο πιο πολλές διαφωνίες και διαφορές παρουσιάζονται.Το κίνημα λοιπόν των δρομέων κατά τη γνώμη μου είναι στη νηπιακή του φάση ακόμα και συνέχεια εξελίσσεται.Μέσα εδώ λοιπόν , άρχισα να στενοχωριέμαι.. Υπάρχουν άνθρωποι με επιρροή στους αφελείς , άλλοι με μικροσυμφέροντα , άλλοι με αναμεταξύ τους διαφορές και άλλα τέτοια...

Έφτασε στα αυτιά μου οτι κάποιος μιλάει άσχημα για μένα και έχει και άδικο.Τον είχα ακούσει στο παρελθόν να μιλάει άσχημα για άλλους και σκέφτηκα οτι αποκλείεται να μη με πιάσει και μένα στο στόμα του, στον "πολιτικό " του λόγο. Τελικά αυτό έγινε και στεναχωρήθηκα πολύ. Αυτός που σχεδόν κατηγορεί αυτούς που τον "φωτογραφίζουν" με αρνητικά σχόλια και το φωνάζει οτι είναι ανέντιμο, έκανε το ίδιο. Μιλάει άσχημα σε φίλους μου, σε παιδιά που εκτιμώ σαν αθλητές αλλά κυρίως για τον χαρακτήρα τους και πιστεύω οτι είναι αμοιβαίο και από την μεριά τους. Η επίδοση θα έρθει , θα φύγει, ο χαρακτήρας είναι όμως αυτός που σε συνοδεύει μέχρι το τέλος.

Έσκασα, δεν ήξερα τι να κάνω. Είναι και άλλα στη μέση . Με τη διπλωματία δεν τα πάω καλά με πνίγει το δίκιο και στο τέλος το χάνω. Εγώ θέλω να μην ενοχλώ κανέναν και να μην με ενοχλεί κανείς. Είμαι πολλές μέρες στενοχωρημένος. Όπως και να το κάνεις δεν γίνεται να είναι όλοι ευχαριστημένοι και εσύ κομμένος σε χίλια δύο κομμάτια.Στην τελική αυτοί που με ξέρουν , ξέρουν ποιος είμαι και δεν νομίζω να επηρεαστούν από τις σαχλαμάρες και τον πολιτικό λόγο κάποιου τρίτου.

Θυμήθηκα τον τοίχο...

....και ύστερα είπα να κοιτάω το σπίτι μου και τη δουλεία μου μονάχα...

Πού να σου εξηγώ μεγάλε τώρα....

Είναι φορές που το είδος της προπόνησης που μου αρέσει πολύ, τρεξίματος θα έλεγα γενικά ,είναι να τρέχω σε χαλαρούς ρυθμούς αλλα για ώρα . Για πολύ ώρα(o χρόνος είναι βέβαια έννοια σχετική). Να μιλάω με άλλους φίλους μου που τρέχουνε, ή να βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου και να ακούω πιο πολύ συζητήσεις στο ράδιο αντί για κάποια ξεσηκωτική μουσική ανάμεσα στα τραγούδια που έχω περάσει στο mp3. Με τη παρεά λοιπόν ξεχνιέμαι , τρέχω πιο πολύ, καμιά φορά συμβαίνει να σταματήσουν τη προπόνηση τους οι φίλοι μου που τρέχω μαζί τους και να βρώ κάποιον άλλο και να συνεχίσω μαζί του. Αλλιώς ράδιο...

Προς το τέλος βέβαια της προπόνησης , τα πόδια έχουν βαρύνει και έτσι και να θές να πάς πιο γρήγορα, απλά δε σου βγαίνει. Τουλάχιστον αυτό παθαίνω συχνά. Παρόλα αυτά μερικές φορές συνεχίζω μέχρι να βγεί η ώρα που έχω σκοπό να συμπληρώσω τρέχοντας και μετά πηγαίνω σπίτι μου.

Στο αργό λοιπόν τρέξιμο , με πιάνω μερικές φορές να γίνομαι η πρόκληση σε άγνωστους προς εμένα δρομείς , συνήθως καινούργια πρόσωπα στο πάρκο,ή δρομείς του αραιά και πού. Πρόκληση που πιστεύω την έχουμε νίωσει κι εμείς άλλες φορές, "θα σε περάσω...".

Δέν είναι απαραίτητα κακό αυτό . Περνάς αυτόν που έβαλες "στόχο", αλλά πρέπει να ακολουθήσεις τον πιό έντονο ρυθμό για να μη σε ξαναπεράσει, πεισμώνεις , τρέχεις , συνεχίζεις κτλ.Τελικά αυτό γίνεται κίνητρο να τρέξουμε λίγο πιο έντονα στο ελεύθερο τρέξιμο μας , ίσως και να προκύψει άλλη μία γνωριμία μέσα στον χώρο του τρεξίματος και πάει λέγοντας. Χαμογελάς και λίγο πονηρά απο μέσα σου όταν πιάσεις τον" στόχο "σου, ανεβαίνει η διάθεση σου και συνεχίζεις.

Πρίν μια βδομάδα στο ίδιο πάρκο αφού έχω μείνει μόνος μου μετα απο πολύ ώρα τρεξίματος , ακολουθόντας τον αργό ρυθμό μου άκουσα έναν ατσούμπαλο βαρύ βηματισμό, κάποιος να τρέχει πίσω μου. Τελικά στη μικρή ανηφορίτσα του πάρκου, το παιδί αυτό με πέρασε, άκουγα την ανάσα του ήταν ξεκάθαρο οτι έγινα εκείνη τη στιγμή ο στόχος του για να τον περάσει.

Σχεδόν είδα και την ικανοποίηση στο προσωπό του. Αυτό δεν είναι κακό. Πιο κάτω σταμάτησα έχοντας ξεπεράσει τα 40 χιλιόμετρα για εκείνη τη μέρα. Έκανα διατάσεις , σκεφτόμουν το παιδί που με πέρασε, θα μπορούσα να του μιλήσω , να τρέχαμε λίγο μαζί, να μιλούσαμε για το τρέξιμο, ίσως να του έλεγα για τον βαρύ και ατσούμπαλο βηματισμό του, ίσως και οχί αν έβλεπα οτι αυτό θα τον έκανε να νιώσει άσχημα.Μετά σκέφτηκα οτι θα με έπαιρνε και για κανένα ψώνιο αφου με προσπέρασε τόσο εύκολα στο χαλαρό που λένε...

Που να εξηγείς μετά...

Την άλλη φορά που θα τον δώ και θα θέλω παρέα μπορεί να τον ρωτήσω αν πειράζει να τρέξω λίγο δίπλα του.

Τα 100 χλμ, η άγνοια κινδύνου και ο ενθουσιασμός...

Ωραίο το τρέξιμο, ώραιο όλο αυτό που ζούμε , που κάνουμε για τον εαυτό μας , για την υγεία μας , το κορμί και το μυαλό μας. Η άθληση είναι δικαίωμα για όλους, είναι δώρο που κάνουμε εμείς στον εαυτό μας.

Οτι καταφέρνουμε σαν μεσογειακός λαός να παίρνουμε φόρα , να ξεπερνάμε το μέτρο και να φτάνουμε σε υπερβολές και δήθεν υπερβάσεις σε οποιοδήποτε θέμα είναι κάτι που όλοι παραδεχόμαστε και συνάμα όλοι απορούμε γιατί συμβαίνει αυτό. Έλα ντε...

Έτσι και στο τρέξιμο. Πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή που αν έβλεπε κάποιος, κάποιον άλλο να τρέχει, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το κάνει αυτό. Τώρα οι δρομείς έχουν γίνει κίνημα , μόδα, οι λαικοί αγώνες έχουν πολλαπλασιαστεί , η αγορά άνοιξε και γι αυτόν τον χώρο και πάει λέγοντας. Τελευταία κάνουν εντονότερα την εμφάνιση τους και αγώνες που δεν είναι όμως για τον καθένας μας. Αγώνες με απαιτήσεις, όπως αγώνες βουνού ή αγώνες υπεραποστάσεων. Εδώ χάνεται η μπάλα...

Φτάσαμε στο σημείο να χάνουμε το μέτρο και όλοι να θέλουν να τρέξουν παντού. Πάλι καλά που ορισμένοι αγώνες θέτουν κάποια κριτήρια για να πάρεις μέρος σε αυτούς.Φαντάσου κάποιον που ποτέ δεν έχει τρέξει πάνω απο 10 χιλιόμετρα , χωρίς να κάνει κάτι συστηματικά να δηλώνει συμμετοχή για τον μαραθώνιο του Ολύμπου. Έναν αγώνα πολυδιαφημισμένο και ταυτόχρονα με απαιτήσεις. Στην καλύτερη περίπτωση να τερματίσει εκτός των χρονικών ορίων της διοργάνωσης . Σε άλλη περίπτωση μπορεί να σπάσει κανένα πόδι, κανένα χέρι ή να πέσει κατάκοπος κάτω και να λέει μετά οτι απλά κοιμήθηκε πάνω στον αγώνα, αστεία δικαιολογία περσυνού συμμετέχοντα στη συγκεκριμένη διοργάνωση.

Πλησιάζει ο αγώνας των 100 χιλιομέτρων . Αγώνας χωρίς κριτήρια, αγώνας που όποιος θέλει μπορεί να πάρει μέρος. Το είπα πιο πάνω , η άθληση είναι δικαίωμα όλων. Καθένας τρέχει με δική του ευθύνη , υπογράφει μια τέτοια δήλωση , δείχνει και μια πρόσφατη βεβαίωση γιατρού (αν γίνεται πάντα και αυτό) και είναι έτοιμος.Προσοχή δε στέκομαι στο κομμάτι επίδοση. Για παράδειγμα μαραθωνοδρόμος και ο αθλητής με 2μιση ώρες τον αγώνα, μαραθωνοδρόμος και αυτός των 5μιση. Σεβαστοί και οι δύο. Ακούγεται όμορφα να λές στη δουλειά σου "είμαι μαραθωνοδρόμος" . Οι απέξω σπάνια ρωτάνε τι επίδοση έχεις, άλλοι πάλι δε ξέρουν καν πόση είναι η απόσταση του μαραθωνίου. Φαντάσου να λές τρέχω υπερμαραθώνιο. Δυστυχώς κάποιοι τρέχουν μόνο και μόνο γι αυτόν τον λόγο. Μόνο για να καμαρώσουν στους άλλους. Χωρίς λογική , χωρίς εμπειρία, χωρίς προετοιμασία , χωρίς γνώση του πώς αντιδράει το σώμα ενος απροετοίμαστου αθλούμενου στο σοκ που παθαίνει όταν ξεπεράσει τα γνωστά για τον ίδιο χιλιόμετρα εκεί που " η μηχανή του δουλεύει στα κόκκινα".

Δεν τα λέω τυχαία αυτά. Έχω πάρει μέρος κι εγώ σε αγώνες πάνω απο τα 42 χιλιόμετρα, αν και πιστεύω οτι μπήκα ομαλά σε αυτόν τον χώρο , την έλλειψη εμπειρίας , τακτικής κτλ, την έχω πληρώσει κι εγώ. Γνωρίζω άτομα που μέχρι πριν λίγο καιρό έκαναν θεραπείες και ενέσεις για να ξεπεράσουν τραυματισμούς ,οπου ήρθαν κυριολεκτικά απο τη καταπόνηση απο αγώνες μικρών αποστάσεων επειδή το κορμί τους δεν ήταν έτοιμο για κάτι τέτοιο, άλλους που η προέτοιμασία τους είναι όλη και όλη η συμμετοχή σε κάποιον κυριακάτικο αγώνα, άλλα παιδιά με φιλοδοξίες να γίνουν οι νέοι Κούροι και όλοι αυτοί θα πάρουν μέρος στον αγώνα των 100χιλιομέτρων. Οι σωστά προετοιμασμένοι αθλητές είναι λιγότεροι απο τους μισούς και το υπόλοιπο σύνολο είναι αθλούμενοι που είναι αμφίβολος και ο τερματισμός τους.

Το είπα πιο πάνω δυο φορές , το ξαναλέω, η άθληση είναι δικαίωμα όλων. Είπα όμως οτι πολλές φορές χάνουμε και το μέτρο. Ο αθλούμενος τρέχει πρώτα απ όλα για την υγεία του. Αθλούμενος δηλώνω κι εγώ για πολλούς ακόμα λόγους.



Η άγνοια κινδύνου δε συγχωρείται εδώ. Κανονικά δε θα έπρεπε να υπάρχει. Δεν είναι μικρά παιδιά. Είναι κρίμα όμως. Το τι τραυματισμοί θα βγούνε , τί μέσες, τι γόνατα , τί αρθρώσεις , τι δικαιολογίες θα ειπωθούν δε περιγράφεται. Που πήγε αυτό το τρέχω για την υγεία μου; Δε φτάνω στην άλλη άκρη , του καλύτερου όλων που για τους δικούς του λόγους τα βάζει με όλους που τρέχουν σε μεγάλες αποστάσεις, απλά καλό είναι αυτά να γίνονται σταδιακά και όχι απο τη μια στιγμή στην άλλη ,να μεταμορφωνόμαστε απο δρομείς του σαββατοκύριακου σε σουπερήρωες και σούπεραθλητές.


Όσο αφορά τα "μεθεόρτια", δηλαδή τις γκρινίτσες σε κάθε αγώνα του τί μας έφταιξε που κάτι δε πήγε καλά , που δε μας βγήκε ο αγώνας , που πόνεσαν τα πόδια μας κτλ , το μόνο που φταίει είναι το κεφάλι μας και ο κακός μας ο καιρός. Απο τη στιγμή που αποφασίζεις να τρέξεις έναν αγώνα, πρώτον ο αγώνας είναι ο ίδιος για όλους όσους παίρνουν μέρος και δεύτερον είσαι υπεύθυνος πρώτος εσύ για οτιδήποτε σου συμβεί στον αγώνα. Οι δικαιολογίες και οι γκρίνιες μετά για τη δική σου ανευθυνότητα, είναι περιτές. Όπως ακριβώς με τη κυρία με το βαθύ ντεκολτέ.

Η κυρία με το βαθύ ντεκολτέ χάνει το δικαίωμα να παραπονεθεί οτι κάποιος κοιτάει επίμονα στο στήθος της και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

O πρώτος αγώνας...

Έιναι μερικά πράγματα που τη πρώτη φορά που τα κάνεις τη θυμάσαι για μια ζωή. Είναι και μερικά άλλα όμορφα πράγματα που απλά δε μπορείς να τα θυμηθείς γιατί ήσουν πολύ μικρός τότε. Για παράδειγμα κανείς δε θυμάται τη πρώτη φορά που στάθηκε όρθιος χωρίς να του βαστάνε τα χέρια οι γονείς του.


Σχετικά με το τρέξιμο, όλοι θυμόμαστε τον πρώτο μας αγώνα , το πρώτο μαραθώνιο, την πρώτη μας ικανοποίηση από το τρέξιμο, τις πρώτες φιλοδοξίες την πρώτη απογοήτευση, τον πρώτο τραυματισμό και πάει λέγοντας.Έχω πάρει μέρος σε πολλούς αγώνες δρόμου για πάρτη μου, από μικρές αποστάσεις μέχρι και πολύ πιο πάνω από την απόσταση των 42 χιλιομέτρων.Τη πρώτη φορά που έτρεξα τη κάθε απόσταση τη θυμάμαι έντονα σαν να τη ξαναζώ , και ας έχει επαναληφθεί μετά μέσα σε άλλους αγώνες.Πόσο μάλλον τον πρώτο μου αγώνα...



Σε μια πρόσφατη κρίση νοικοκυροσύνης ξαναβρήκα το δίπλωμα απο τον πρώτο μου αγώνα τρεξίματος που έλεγα πιο πάνω.Μια εμπειρία κουραστική τότε, αδιάφορη στη πορεία και όμορφη με ανάμεικτα συναισθήματα σαν ανάμνηση σήμερα.



7 Απριλίου 1985. Είμαι σχεδόν 9 χρονών και ο αγώνας είναι 800 μέτρα μέσα στο δάσος του Πευκιά στο Ξυλόκαστρο. (πώς βρέθηκα εκεί είναι άλλη ιστορία!).Είχε ταυτόχρονα και αγώνα "μεγάλων" δηλαδή παιδιών μεγαλύτερης ηλικίας, πιθανόν και μεγαλύτερης απόστασης ο αγώνας και με είχε εντυπωσιάσει ο τερματισμός του πρώτου που φτάνοντας με διαφορά μπροστά από τους άλλους πήδηξε πάνω από το νήμα αντί να το παρασύρει με τον κορμό του. Στον δικό μου τον αγώνα ήταν πολλά παιδιά στην ηλικία μου. Αυτή η ευθεία των 800 μέτρων τότε ήταν για μένα κάτι παραπάνω από 100χιλιόμετρα σήμερα.Με το που ξεκινήσαμε κουράστηκα. Έτρεχα και κοιτούσα πίσω μου να δω αν ήταν άλλοι και ευτυχώς δεν ήμουν εγώ ο τελευταίος . Ήμουν ο προτελευταίος!


Το σκάσιμο στα πνευμόνια, η ανυπομονησία να τερματίσω να δω τους γονείς μου που περίμεναν στο τέρμα , η απογοήτευση και το παιδικό πείσμα που δεν τους πέρασα όλους και άλλα τέτοια με το καιρό ξεχάστηκαν.23 χρόνια αργότερα, σήμερα δηλαδή ,κάνοντας συνειδητά πλέον άθληση , μου έχει μείνει απλά αυτή η ρομαντική ανάμνηση.Ο πρώτος μου αγώνας...

Ρε που σε ξέρω, που σε ξέρω....

Μέσα σε αυτόν τον μικρόκοσμο των δρομέων γνωρίζουμε εξ΄όψεως πολύ κόσμο, έχουμε αναπτύξει μεταξύ μας πολλές φορές ακόμα και φιλικούς δεσμούς.



Η εικόνα του φίλου μας που τρέχει δίπλα μας σε κάποια προπονησούλα ή ακόμα και σε κάποιον αγώνα , που τρέχουμε δίπλα δίπλα ή που μας προσπερνάει ή τον προσπερνάμε, μας είναι οικεία. Η εμφάνιση του, τα σορτσάκια του, συνήθως τα χρώματα που φοράει, ο τρόπος που τρέχει, η στάση του σώματος του μας είναι γνωστά.



Αυτόν τον άνθρωπο που περιγράφω πιο πάνω , τον έχουμε δει κουρασμένο, όπως και εκείνος εμάς, έχουμε ιδρώσει παρέα, έχουμε μοιραστεί τρέχοντας σκέψεις, προβληματισμούς κτλ και όπως και να το κάνουμε πολλές φορές ανήκει στους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε καθημερινά.Θα αποκαλύψω τη λεπτομέρεια για να συνεχίσω.

Η εικόνα αυτή είναι χαραγμένη στο μυαλό μας μέσα σε μία αθλητική περιβολή. Μέχρι εκει καλά. Τον αναγνωρίζουμε απο πολλά μέτρα απο μακριά άν είναι μέσα στα σορτσάκια ή τις φόρμες του.



Προχτές έπαθα πλάκα. Με χαιρέτησε εκεί που έτρεχα ένας ψηλός με ένα φουσκωτό μπουφάν με τζίν παντελόνι και δεν τον αναγνώρισα αμέσως. Και όμως με αυτό το παιδί έχουμε κάνει πολλά χιλιόμετρα παρέα.Και τι δεν έχουμε συζητήσει τρέχοντας. Έλα όμως που δεν τον είχα δεί ποτέ με άλλα ρούχα εκτός απο τα ρούχα του τρεξίματος;

Έντάξει δεν άργησε να πάρει στροφές το μυαλό αλλα του παραδέχτηκα οτι άργησα να τον αναγνωρίσω, πράγμα που όπως διαπιστώνω συμβαίνει συχνά σε μας.
Είναι και ένα απο τα κλασσικά αστεία για το πόσο κολημένοι είμαστε με το τρέξιμο που δεν αναγνωρίζουμε δηλαδή τους φίλους μας στον δρόμο αν δεν φοράνε αθλητικά ρούχα.


Πλάκα έχουν και αυτά τα παιχνίδια του μυαλού.

Ο προπονηταράς.

Το έχει ο έλληνας στο πετσί του.

Τα ξέρει όλα, ξέρει τα πάντα.Πόσο μάλλον τα πάντα για το τρέξιμο.

Σαν δρομέας είμαι μέτριος . Ούτε στους πρώτους αλλά ούτε και στους τελευταίους. Έχει πλάκα όμως που κάποιοι δρομείς βγάζουν τον Αλέφαντο που κρύβουν μέσα τους και σε αρχίζουν απο κεί που δεν το περιμένεις, χωρίς καν να το ζητήσεις , σε προπονητικά κόλπα, συμβουλές κτλ.

Καλά, άν ακολουθούσα όλα όσα μου έχουν πει κατα καιρούς .... ουυυυυυυ ...... ουτε ξέρω αν θα έτρεχα τώρα.Και πιστεύω όλοι μας το ίδιο. Η ουσία είναι να μη πέφτουμε στο ίδιο ατόπημα κι εμείς, δηλαδή να αρχίσουμε να λέμε στον άλλο , "εγώ έκανα αυτο και αυτό και έτσι κι εσυ πρέπει να κάνεις αυτο και αυτο....."


Άν υπήρχε η χρυσή συμβουλή της επιτυχίας τώρα θα την μοίραζαν σε cd στα κυριακάτικα φύλλα.Είναι πολλές οι παραμέτροι που πρέπει να λάβει κανείς υπ΄οψιν φτιάχνοντας το προπονητικό του πλάνο, ακόμα και για να θέσει τους αγωνιστικούς του στόχους εαν αυτοί υπάρχουν. Σίγουρα ακούμε τους πιο έμπειρους, μαθαίνουμε απο αυτούς , ακολουθούμε μέν και τις γενικές αρχές για το τρέξιμο αλλα δε πιστεύω οτι ένα tip θα μας κανει απο μαραθωνοδρομους για παραδειγμα των 4 ωρών σε μαραθωνοδρόμους των 2:40.

Όποιον σχεδόν και αν ρωτήσεις έχει να σου πεί συμβουλές , κόλπα , τί να φάς, ποιές βιταμίνες ακόμα και σε τι χρόνο πολλές φορές πρέπει να κάνεις τα γρήγορα κομμάτια σου (άν κάνεις), κρίνοντας σε μόνο απο το σουλούπι σου.Υπάρχουν και γι αυτά επαγγελματίες εξειδικευμένοι , καλύτερα να στρέφεται απο την αρχή σε αυτούς ο ενδιαφερόμενος.

Μελέτη, ακόμα και η προπόνηση θέλει μελέτη.Προσωπική μελέτη στα δικά μας δεδομένα. Αυτό μας δίνει πληροφορίες για να βελτιωθούμε. Εκτός βέβαια και έχει αναλάβει επαγγελματίας του είδους την καλυτέρευση μας, αλλά αυτό; Μήπως βγαίνει έξω απο το περίγραμμα του χομπίστα;

Όπως και να έχει, άλλο προπονητής και άλλο "προπονητής" όπως άλλα τα μάτια του λαγού , άλλα της κουκουβάγιας.

Την τρέλα σου να ΄χα ρε π.....

Μου αρέσει πολύ που το μάτι αυτών που δεν αθλούνται έχουν εξοικιωθεί με την εικόνα κάποιου με ένα σορτσάκι να τρέχει και δέν τον κοιτάνε σαν εξωγήινο ή δέν τον σχολιάζουν αρνητικά , κάτι που γινότανε μέχρι πριν λίγα χρόνια.



Παλιά το "τρέξε τρέξε μικρούλη" το "που πάς ρε θείο " και άλλα τέτοια ήταν συνηθισμένα ακούσματα στα αυτιά αυτού που τολμούσε να κάνει αυτό που δεν έκαναν οι άλλοι, να βγεί να τρέξει μόνος του.Τώρα πάει να γίνει και μόδα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό...



Κατα καιρούς έχω ακούσει κι εγώ διάφορα. Καί το κοροιδευτικό γελάκι απο καμιά παρέα , αλλά και σχόλια ή επιφωνήματα θαυμασμού απο άλλους, ηλικιωμένους κυρίως.

Σήμερα άκουσα ένα πετυχημένο. Είχα κατέβει για τρέξιμο με σορτσάκι . Άν και το σήκωνε η μέρα μιά μικρή αίσθηση κρύου υπήρχε , ετσι ωστέ σε όλο το πάρκο είμασταν μόνο δύο που τρέχαμε με σορτσάκι.Τρέχοντας λοιπόν, πέρασα δίπλα απο κάποιον που περπατούσε κοντά στην ηλικία μου , ο οποίος ήταν ντυμένος σαν εσκιμώος.Αμέσως μόλις πέρασα απο μπροστά του τον άκουσα να μονολογεί."Την τρέλα σου να ΄χα ρε πούστη, την τρέλα σου" και η χροιά στη φωνή του δεν ήταν ειρωνική ή με ίχνη κοροϊδίας.Συνέχισα χαμογελώντας.



Αυτό που εκείνος θεώρησε τρέλα και το θαύμασε, για μένα είναι απλά κομμάτι δικό μου , κάτι το αυτονόητο στις συνήθειες μου.Η πλάκα είναι οτι όλο αυτό είναι πολύ απλό να το ξεκινήσει να το κάνει οποιοσδήποτε .Απλά δεν το γνωρίζει και έτσι κοροϊδεύει ή θαυμάζει αυτούς που απλά τρέχουν σε ένα πάρκο.Απο την άλλη κι εγώ θαυμάζω κάποιους κυρίους πιό μεγάλους απο την ηλικία των γονιών μου που κάνουν κι εκείνοι το τρεξιματάκι τους με τους οποίους ανταλλάζουμε ένα γεία με όλον τον σεβασμό απο την μεριά μου.



Αυτοί και άν έχουν "τρέλα" , την "τρέλα "την καλή....

9ος δρόμος Δαφνίου.

Το γράφω και στον πρόλογο μου, οτι κάποιες φορές θα μεταφέρω εδω μέσα και παραστάσεις απο μερικούς αγώνες που λαμβάνω κι εγώ μέρος . Η αλήθεια είναι οτι συχνά γίνομαι απο αυτούς που δεν αφήνουν αγώνα γι αγώνα(με ότι αυτό συνεπάγεται) και έτσι έχω εμπειρίες και προσωπική άποψη απο μικρές μέχρι μεγάλες αποστάσεις, και αντίστοιχα το ίδιο απο διάφορες διοργανώσεις

Την προηγούμενη κυριακή λοιπόν έλαβα μέρος στον πρώτο μου αγώνα για το 2008.

Ο περιβόητος δρόμος Δαφνίου. Δεν γνωρίζω γιατί μου βγαίνει έτσι αλλα είναι απο τους αγώνες που το τελευταίο που με νοιάζει εκεί είναι το τί χρόνο θα δείχνει το ρολόι μου μόλις πατήσω το στοπ στον τερματισμό.Κοιτόντας και τις προηγούμενες χρονιές τους άλλους δρομείς, πόσο μάλλον τους γρήγορους δρομείς έβγαλα το συμπέρασμα οτι οι περισσότεροι τρέχουν στο άλσος του Δαφνίου κάτι μεταξύ αγώνα και οργανωμένης προπόνησης-συνάντησης. Το δρομικό αντάμωμα.

Λίγο οτι είναι αρχή του χρόνου, χωρίς να είναι κοντά οι αγωνιστικοί στόχοι στους πιό πολλούς , λίγο η μικρή απόσταση, λίγο καναδύο κιλά που κουβαλάμε ακόμα κάποιοι, απο τα μελομακάρονα των εορτών, λίγο το οικογενειακό ,παρεϊστικο, μή ανταγωνιστικό κλίμα των διοργανωτών, λίγο και το πράσινο του άλσους και ό,τι λίγο ακόμα μπορεί οποιοσδήποτε να σκεφτεί κάνουν τον αγώνα αυτόν μία ευχάριστη αλλαγή παραστάσεων μέσα στην Αθήνα.

Η διαδρομή γνωστή , 4 χιλίομετρα να πάς, 4 να γυρίσεις. Ξεκίνησε ο αγώνας και έβλεπα δρομείς που σχεδόν σε όλους τους αγώνες βρίσκονται στις πρώτες θέσεις, να βρίσκονται πίσω μου, όταν μάλιστα και ο δικός μου ο ρυθμός ήταν σχεδόν ρυθμός χαλαρώματος.Στα πρώτα μέτρα ήδη είχαν σχηματιστεί γκρουπάκια, εκει άρχισαν τα πειράγματα, οι κουβεντούλες, τα σχόλια, γενικά μια κατάσταση όμορφη. Πλησιάζοντας προς το 4ο χιλιόμετρο συναντούσαμε τα παιδιά που επιστρέφανε απο το μισό της διαδρομής. Εκεί άρχισαν τα άλλα πειράγματα, "δώσε μου το χαρτάκι σου, δεν πάει απο δω ο δρόμος κτλ", και όποια άλλη καλοπροαίρετη εξυπνάδα μας ερχόταν στο κεφάλι εκείνη τη στιγμή.Πειράγματα δεχόμουν κι εγώ απο άλλους φίλους μου που συνήθως τους προσπερνάω σε άλλους αγώνες , πειράγματα που μόνο χαμόγελο φέρνανε στα πρόσωπα και αυτού που πείραζει αλλά και του" θύματος" μέσα σε εισαγωγικά.

Για την ιστοριά τερμάτισα κάποια στιγμή κι εγώ τον αγώνα με κάποιους φίλους και φίλες μου που είχαμε καιρό να συναντηθούμε.Η θέση μου στην κατάταξη ήταν πολύ πιο κάτω απο τους πρώτους μισούς και μιλάμε για συμμετοχή σχεδόν 300 ατόμων. Ακόμα θυμάμαι όμως πόσο το απόλαυσα όλο αυτό , τα χαμόγελα, τα πειράγματα, τις ευχές για το νέο έτος με όσους δεν είχαμε ακόμα ανταλλάξει , τα χειροκροτήματα ακόμα και στην τελευταία αθλητρια, και το κλείσιμο της διοργάνωσης με το παίξιμο της φυσαρμόνικας του κυρίου Μάρκου.

Είναι ίσως ο μόνος αγώνας που λαμβάνω μέρος και νιώθω καθαρά στο πετσί μου την έννοια του αθλούμενου. Δεν πιέζεσαι , δεν ζορίζεσαι, απολαμβάνεις μόνο, και ότι ώρα και να τερματίσεις είσαι νικητής.

ο high tech δρομέας

Πάω να τρέξω και τον βλέπω μπροστά μου.


Έτοιμος, αρματωμένος με τον εξοπλισμό του αστροναύτη.


Είναι ο high tech δρομέας.


Το τί κουβαλάει πάνω του δε περιγράφεται. Φαντάζει σούπερ δρομέας με όλο αυτό το πραμολόι πάνω του αλλά με μια πιο προσεκτική ματιά συνήθως βλέπεις τον ίδιο άνθρωπο που αγοράζει το μεγάλο τζιπ για να κινήται στο κέντρο της Αθήνας.Δεν το χρειάζεται εκεί, θα ταλαιπωρηθεί ,αρκεί όμως να τον βλέπουν οι άλλοι.





Ξεκινάω απο κάτω προς τα πάνω.

Έχουμε το τελευταίο μοντέλο αγωνιστικά παπούτσια, άσχετα αν κάποιες φορές δεν είναι και τα κατάλληλα για τα κιλά του ή για το έδαφος που τρέχει.Στο ένα απο αυτά είναι περασμένο το footpod για να μετρήσει την απόσταση που τελικά θα διανύσει.

Προσπερνάμε τις κάλτσες και πάμε στο σορτσάκι ή στο κολάν που και αυτά έχουν φανταχτερό χρώμα και φυσικά την επώνυμη φίρμα κεντημένη πάνω τους.

Το μπλουζάκι τις περισσότερες φορές είναι εφαρμοστό να διαγράφονται οι μύες (;) καθώς και η ζώνη στο στήθος απο το καρδιοσυχνόμετρο .Είναι πολλές οι φορές που ο high tech αθλούμενος δεν στερείται της μπάκας ή του "σωσιβίου " γύρω απο τη μέση του οπότε τα εφαρμοστά τα ξεχνάμε μέχρι να πέσουν τα κιλά εκτός και άν ο ναρκισσισμός βρίσκεται σε πέραν του φυσιολογικού επίπεδα.

Ένα άλλο που έχει πλάκα είναι το υδροδοχείο μέσης στο οποίο εφαρμόζεται της περισσότερες φορές και το κινητό τηλέφωνο!!!. Που πάς με το υδροδοχείο στην πόλη να τρέξεις; και το κινητό ; μη χαθείς στο πάρκο;

Απαραίτητο στον high tech δρομέα έιναι το ρολόι με την οθόνη σε μέγεθος μικρής τηλεόρασης πλάσμα με χίλιες δυο ενδείξεις , με συνδέσεις με δορυφόρους ,με το ΕΚΑΒ , την τροχαία,και πάει λέγοντας ,άχρηστες στην ουσία γι αυτόν που τρέχει το πολύ 7 χιλιόμετρα μόνο για να δούνε οι υπόλοιποι οτι το φοράει.Έχω φίλους που τρέχουν άκόμα με ρολοί με δείκτες και τους χαίρομαι μάλιστα.

Ανεβαίνοντας η ματία μας πέφτει στο mp3 που είναι περασμένο στο ένα μπράτσο και τα ακουστικά που πάνε μέχρι τα αυτιά.Το καπέλο και τα γυαλιά ηλίου κλείνουν την εμφάνιση του σούπερ δρομέα.Μόνο οι μπουκάλες οξυγόνου και το ειδικό σκάφαντρο λείπουν για να αναπνέει ο αθλούμενος καθαρό οξυγόνο

Η παραπάνω περιγραφή δεν φωτογραφίζει όλους όσους διαθέτουν τον παραπάνω εξοπλισμό αλλά μόνο εκείνους που δεν θυμούνται την παροιμία με τα μεταξωτά εσώρουχα .Όλοι μας όλο και κάτι χρησιμοποιούμε απο τα παραπάνω αλλά έχει διαφόρα για ποιόν λόγο το κάνουμε αυτό και γνωρίζουμε το απλό οτι δεν σε κάνει η φίρμα των παπουτσίων σου ή το ρολόι σου γρηγορότερο.

Η συγκέντρωση στην συστηματική προπόνηση σου και στο πρόγραμμα σου σε κάνει καλύτερο στο τρέξιμο. Τώρα αν τα γκατζετάκια δίνουν κίνητρο να βγείς να τρέξεις είναι άλλο θέμα και πάω πάσο.

Ξεκίνημα για φέτος

Πάει ο παλιός ο χρόνος, εδώ και λίγες μέρες διανύουμε το 2008.





Το 2007 έφυγε για μένα με περίπου 3500 χιλίομετρα τρεξίματος, συμμετοχές σε πολλούς αγώνες, απέκτησα νέες εμπειρίες σχετικές με αυτό που αγαπάμε, ήρθαν επιτυχίες και απογοητεύσεις, νέοι φίλοι, άλλοι πάλι έδειξαν πόσο "φίλοι " είναι και πάει λέγοντας.





Χτές έκανα το πρώτο μου τρεξιματάκι για φέτος. Το χρειαζόταν το σώμα και το μυαλό. Πώς τα κατάφερα και ξεγελάστηκα έτσι και έμεινα μια βδομάδα χωρίς να τρέξω δεν το κατάλαβα. Λίγο οι παρέες, λίγο οι γιορτές...


Χτές όμως έτρεξα πολύ ώρα , αργά... απολαυστικά.....


Έφυγαν τα νεύρα, η κακοκεφιά , η νωχελικότητα...





Το πρώτο τρεξιματάκι για φέτος πήγε καλά.





Εύχομαι σε όλους μας καλά χιλιόμετρα, προσωπικές επιτυχίες , νέες εμπειρίες και ότι καλύτερο επίθυμεί ο καθένας μας.





Πάντα γεροί και δυνατοί.. και φέτος.