Κάθε θαύμα μέρες τρείς.....

....και το πιό μεγάλο πέντε.

Το λένε και αυτό οι παλιοί. Να, με κάτι τέτοια αποδεικνύεται η σοφία των παλιών..

Γιά να το προσαρμόσουμε λοιπόν και στο τρέξιμο αυτό ,να δούμε και τί θέλει να πεί ο ποιητής.
Όλοι που τρέχουμε σίγουρα έχουμε να πούμε μία δύο, περισσότερες ιστορίες σχετικές με κάποιον αγώνα μας , κάπου που πήγαμε και κάναμε τον " άθλο" μας, τον προσωπικό άθλο πάντα , δηλαδή εκεί που ο δικός μου άθλος μπορεί να είναι απλά ένα "παιχνιδάκι" για τον άλλο τον καλύτερο δρομέα.


Το να τρέξεις μία δύσκολη διαδρομή γρήγορα , να βγάλεις μια απόσταση που δεν έχεις ξαναβγάλει, να τρέξεις κάτω απο δύσκολες καιρικές συνθήκες, να τρέξεις με επιτυχία ακόμα και τραυματισμένος και πολλά άλλα είναι πράγματα που όταν τα κάνεις κυρίως για πρώτη φορά αποτελούν κομμάτι των προσωπικών σου άθλων στο χώρο του τρεξίματος.Όταν λέω προσωπικός εννοώ αυτό ακριβώς. Δεν κάνεις το ρεκόρ, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει , κάτι σημαντικό στην τελική, απλώς ίσως να περνάς για λίγο τα δικά σου όρια. Μέχρι εκεί. Την πρώτη φορά που έτρεξα 10 χιλιόμετρα ήταν για μένα το επίτευγμά μου. 10 χιλιόμετρα όμως τρέχουν όλοι..... Κάνεις κάτι για πρώτη φορά, κάτι που στην τελική το έχουν κάνει και άλλοι ίσως και καλύτερα απο σένα.



Εδώ ερχόμαστε στη μετριοφροσύνη που συχνά απουσιάζει απο τα γενικά του χαρακτήρα μας. Βλέπεις ανθρώπους να μιλάνε να κοκορεύονται, να υπερβάλλουν και να φαντάζονται για κάτι που κάνανε για παράδειγμα πρίν απο πολύ καιρό, για κάτι που ήρθε ακόμα και απο τύχη , έστω απο προσπάθεια και πέρασε, κάτι που το έχουν κάνει και και πρίν και μετά άλλοι ίσως και καλύτερα και βλέπεις και άλλα παιδιά που με τη σεμνότητα τους μόνο παράδειγμα προς μίμηση μπορούν να γίνουν. Χαιρομαι που γνωρίζω τέτοια παιδιά



Εννοείται θα πανηγυρίσω και εγώ τον προσωπικό μου άθλο κάθε φορά, θα το μοιραστώ με τους φίλους μου, θα το καμαρώσω και μόνος μου , αλλά κάθε θαύμα μέρες τρείς, άντε το πιο μεγάλο πέντε...



Μετά πάμε παρακάτω, πάμε γι άλλα, δεν πρέπει να σκαλώνουμε, χαιρόμαστε και για τους φίλους μας και τις επιτυχίες τους, αν έρθουν άλλες δικές μας καλώς να ρθούν , αν όχι δε πειράζει, αρκεί να είμαστε καλά μέσα σε αυτό..



Κάθε θαύμα μέρες τρείς... το πιο μεγάλο πέντε..

Ο δικός σου θεατής

Μου αρέσει πολύ να τρέχω σε κάποιον αγώνα και να ξέρω οτι κάπου στην διαδρομή ή στον τερματισμό θα με περιμένει να με δεί ένας δικός μου άνθρωπος. Να με δεί στον δικό μου αγώνα. Δεν τρέχω για τους άλλους για μένα τρέχω . Ο άλλος τυχαίνει να βρίσκεται εκεί. Είναι δεν είναι εγώ τον αγώνα θα τον τρέξω...Αυτός μπορεί να είναι ένας φίλος, ένας συγγενής, οποιοσδήποτε τέλος πάντων που είναι εκεί για να χειροκροτήσει εμένα.

Αυτό μου δίνει κουράγιο , κίνητρο να τρέξω πιο γρήγορα, να νικήσω εν μέρη την κούραση σκεφτόμενος οτι κάπου θα με δουν οι δικοί μου άνθρωποι.Κάθε χρόνο για παράδειγμα στον μαραθώνιο της Αθήνας με περιμένει ένας καλός μου φίλος ακόμα και με βροχή να με δει όταν περνάω τους Αμπελόκηπους, ή με περιμένει η μητέρα μου και φίλοι μου στον τερματισμό. Περνόντας μπροστά απο τον φίλο που με περιμένει ακόμα και με ομπρέλα οταν βρέχει , πολύ λίγα χιλιόμετρα πριν το στάδιο, μόνο με μιά του κουβέντα ή με ένα χαμόγελο όλα τα προηγούμενα χιλιόμετρα γλυστράνε απο πάνω μου σαν να μην τα διένυσα. Έτσι και όταν έρχεται η μητέρα μου να με φιλήσει όταν κατάκοπος διαμηνύω το δικό μου "νενικήμαμεν", ή όταν με περιμένει η κοπέλα που έχω σχέση μαζί της να με αγκαλιάσει. Η κούραση φεύγει και μένει εκείνη τη στιγμή η συγκίνηση όταν πρόκειται για μεγάλο αγώνα και η ικανοποίηση οτι τα κατάφερα και τούτη τη φορά.

Είναι και άλλοι αγώνες σε μεγάλες αποστάσεις κυρίως οπου η διαδρομή είναι κυκλική και απλά επαναλμβάνεις κύκλους.Ακόμα και εκει η παρουσία φίλων μόνο βοήθεια μπορεί να προσφέρει οπου έχεις μέσα σε όλα να πολεμίσεις και την επανάληψη των παραστάσεων.. Το να σου προσφέρει ένας φίλος σου ένα ποτήρακι νερό να σου πει κάτι να σε "ανεβάσει" η κοπέλα σου, να σε βγάλει μία φωτογραφία ο γνωστός σου, είναι πράγματα μικρά που εκείνη την ώρα γίνονται σημαντικά.

Αυτό κάνει ο δικός μου θεατής . Δεν κάνει τίποτα παραπάνω απο την γιαγιούλα που θα μου πεί μπράβο λεβέντη μου μπροστα απο το σπίτι της όταν τρέχω σε κάποιον λαικό αγώνα κάπου έξω απο την Αθήνα. Ακόμα και αυτη η γλυκιά άγνωστη γυναίκα σε μένα, εμένα καμαρώνει εκείνη τη στιγμή.

Έχω τρέξει σε αγώνα του εξωτερικού οπού κάτοικοι του χωριού που γινόταν όλο αυτό είχαν λίστα με τα ονόματα των δρομέων βάση του νούμερου που φορούσαν και άκουγα να με φωνάζουν με το μικρό μου όνομα άνθρωποι που δεν είχα δεί ποτέ στη ζωή μου και που το πιο πιθανό είναι και να μην τους ξαναδώ.

Σε πολλούς αγώνες τα παιδάκια που απλώνουν τα χέρια τους για να το "κολήσεις" τρέχοντας, είναι και αυτό κάτι που απολαμβάνεις απο τον δικό σου θεατή. Το χαμόγελο που μπορείς εσύ να προσφέρεις ή ενα ευχαριστώ αν σου βγαίνει φωνή εκεί, είναι η ανταμοιβή σε όλους αυτούς.

Εγώ πάντως τους ευχαριστώ όλους αυτούς .... και πιστευω οτι το φχαριστιούνται και εκείνοι όσο και εγώ ακόμα και όταν ανταλλάζουμε μόνο ένα χαμόγελο κατα τη διάρκεια μιας διαδρομής....

..και ύστερα είπα να κοιτάω το σπίτι μου και τη δουλειά μου μονάχα..

Αυτό είναι κάτι που διάβασα σε έναν τοίχο κοντά στο σπίτι μου και κάθε φορά που περνάω από εκεί , σηκώνω το βλέμμα μου να το ξαναδιαβάσω.Θα μου πεις τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με το τρέξιμο αλλά θα το εξηγήσω πιο κάτω..


Θέλω να αποφεύγω τέτοιες αναρτήσεις και θα προσπαθήσω να το κάνω. Ο Τρεχαλάκης έχει άλλον χαρακτήρα από το να εκθέτει παράπονα ή πικρίες. Ας είναι αυτό η εξαίρεση...

Οι φίλοι μου με ξέρουν , ξέρουν πώς σκέφτομαι , πώς τρέχω, πως σκέφτομαι για το τρέξιμο κτλ.Είναι για μένα ένα κομμάτι της καθημερινότητας μου, είναι αυτό που με γεμίζει , με ξεκουράζει, είναι όλα αυτά που περιγράφουμε όλοι όσοι τρέχουμε .Τι γίνεται όταν κάνοντας το χόμπι σου ταυτόχρονα στεναχωριέσαι;

Πολλά χιλιόμετρα, λίγα χιλιόμετρα, έχω τρέξει σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, έχω βιώσει την εμπειρία συμμετοχής σε διοργάνωση του εξωτερικού, μικροί και μεγάλοι αγώνες. Καινούργιοι φίλοι, νέες γνωριμίες , νέες εμπειρίες , νέα πρόσωπα, επιτυχίες και απογοητεύσεις..

Είναι φορές όμως που λέω συχνά οτι όταν έτρεχα μόνος μου στο πάρκο με ένα οποιοδήποτε, τυχαίο ζευγάρι παπούτσια και δεν ήξερα ούτε αγώνες, ούτε τίποτα και κανέναν από τον χώρο αυτό, μερικές φορές ήμουν καλύτερα από ότι είμαι τώρα. Ο καλύτερος του χωριού που λέει η παροιμία.

Είμαι περήφανος όμως για τους φίλους που έχω κάνει μέσα από το τρέξιμο, μέσα από αγώνες και χαλαρά τρεξιματάκια σε στυλ προπόνησης.Φίλοι που μπορούμε να μιλάμε και για πράγματα πέρα από την άθληση, πράγματα πιο προσωπικά. Φίλοι που με τον τρόπο τους με βοηθάνε να είμαι καλά. Αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα.

Δυστυχώς υπάρχουνε και οι "φίλοι". Πάντα υπάρχουνε και "φίλοι". Συναθλούμενοι που βγάζουν κακία και ζήλια μέχρι τους ρομαντικούς επαναστάτες του χώρου που μιλάνε άσχημα για σένα επειδή δεν δέχεσαι να γίνεις υποχείριο τους. Είναι χαρακτηριστικό και αυτό ανθρώπινης συμπεριφοράς.Σε οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων , όσο πιο μεγάλη είναι τόσο πιο πολλές διαφωνίες και διαφορές παρουσιάζονται.Το κίνημα λοιπόν των δρομέων κατά τη γνώμη μου είναι στη νηπιακή του φάση ακόμα και συνέχεια εξελίσσεται.Μέσα εδώ λοιπόν , άρχισα να στενοχωριέμαι.. Υπάρχουν άνθρωποι με επιρροή στους αφελείς , άλλοι με μικροσυμφέροντα , άλλοι με αναμεταξύ τους διαφορές και άλλα τέτοια...

Έφτασε στα αυτιά μου οτι κάποιος μιλάει άσχημα για μένα και έχει και άδικο.Τον είχα ακούσει στο παρελθόν να μιλάει άσχημα για άλλους και σκέφτηκα οτι αποκλείεται να μη με πιάσει και μένα στο στόμα του, στον "πολιτικό " του λόγο. Τελικά αυτό έγινε και στεναχωρήθηκα πολύ. Αυτός που σχεδόν κατηγορεί αυτούς που τον "φωτογραφίζουν" με αρνητικά σχόλια και το φωνάζει οτι είναι ανέντιμο, έκανε το ίδιο. Μιλάει άσχημα σε φίλους μου, σε παιδιά που εκτιμώ σαν αθλητές αλλά κυρίως για τον χαρακτήρα τους και πιστεύω οτι είναι αμοιβαίο και από την μεριά τους. Η επίδοση θα έρθει , θα φύγει, ο χαρακτήρας είναι όμως αυτός που σε συνοδεύει μέχρι το τέλος.

Έσκασα, δεν ήξερα τι να κάνω. Είναι και άλλα στη μέση . Με τη διπλωματία δεν τα πάω καλά με πνίγει το δίκιο και στο τέλος το χάνω. Εγώ θέλω να μην ενοχλώ κανέναν και να μην με ενοχλεί κανείς. Είμαι πολλές μέρες στενοχωρημένος. Όπως και να το κάνεις δεν γίνεται να είναι όλοι ευχαριστημένοι και εσύ κομμένος σε χίλια δύο κομμάτια.Στην τελική αυτοί που με ξέρουν , ξέρουν ποιος είμαι και δεν νομίζω να επηρεαστούν από τις σαχλαμάρες και τον πολιτικό λόγο κάποιου τρίτου.

Θυμήθηκα τον τοίχο...

....και ύστερα είπα να κοιτάω το σπίτι μου και τη δουλεία μου μονάχα...