Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Τα τελευταία χιλιόμετρα του χρόνου..


Έλα λίγες μέρες μείνανε και πάει και το 2008. Πόσες τέσσερις; Τέσσερις.
Αφήνουμε τον παλιό τον χρόνο σαν να κλείνουμε άλλη μία στροφή στην προπόνηση ή στον αγώνα. Μακάρι να έχουμε πολλές στροφές ακόμα.


Οι τελευταίες προπονήσεις του χρόνου περίεργες. Δεκέμβρης μήνας, κρύο πολύ , βροχή ίσως και χιόνι. Φοράς τα κατάλληλα ρούχα μην κρυώνεις , μην βραχείς , αλλα απο την άλλη να είσαι και άνετος στο τρέξιμο σου και πάντα η ζυγαριά να γέρνει προς τις πιθανότητες να αρπάξεις κανένα κρύωμα. Σημαντικούς αγώνες κοντά δεν έχει, είναι ακόμα πρόσφατοι οι μεγάλοι αγώνες που περάσανε άρα στέκει σαν δικαιολογία το "ακόμα ξεκουράζομαι, μετά τις γιορτές ξανά.." Κάτι σαν τη σπαρίλα του καλοκαιριού που λέγαμε τον αύγουστο αλλά σε χριστουγεννιάτικη εκδοχή. Είναι και το κοινωνικό των ημερών, επισκέψεις , τραπεζώματα, πολύ φαί , πολλά γλυκά όπως και να το κάνεις "βαραίνεις".


Στο αίσθημα αδράνειας και εκνευρισμού που σε πιάνει μετά απο δύο τρείς μέρες αποχής λόγω των παραπάνω, ντύνεσαι να βγείς να τρέξεις..


Φτού σου διάολε ψιλοβρέχει πάλι. Είμαι απο αυτούς που δεν θα σταματήσουν το τρέξιμο αν αρχίσει να βρέχει αλλά δεν ξεκινάω εαν ήδη βρέχει.Τα υποχρεωτικά και τα προγράμματα για τους "πρωταθληταράδες" , εγώ είμαι χομπύστας. Νεύρα μεν αλλα δεν θα πεθάνουμε κι όλας. Και αύριο μέρα είναι.


Μεταβολή και μέσα πάλι. Και ξανά οι "τύψεις". Ρε γαμώτο πόσο έφαγα το μεσημέρι... ήπια κι εκείνα τα ουισκάκια χτές στο μαγαζί, πόσα ήταν;... κι εκείνα τα μελομακάρονα , αμαρτία σκέτη... Εντάξει θα τρέξω αύριο γιατί αλλίως θα αρχίσω να παίρνω και κιλά....


Και έτσι με τέτοιες σκέψεις, με την επιθυμία να φτιάξει ο καιρός, στριμωγμένος ανάμεσα σε δουλειές και κοινωνικές υποχρεώσεις βγάζεις τα τελευταία χιλιόμετρα του χρόνου, με τη λαχτάρα να περάσουν οι γιορτές να έρθει ο καινούργιος να επαναπροσδιορίσεις τους στόχους σου και να κάνεις πάλι το νέο σου ξεκίνημα. Εννοείται πως στα παραπάνω δεν συμπεριλαμβάνονται όλοι όσοι τρέχουν αλλά γνωρίζω αρκετούς που το βλέπουν όπως το περιγράφω.


Τέσσερις μέρες ακόμα .. πολλά χιλιόμετρα μπορούν να βγουν μέχρι το "πάει ο παλιός ο χρόνος.." μέχρι να κάνουμε την τελική σούμα στο πόσα χιλιόμετρα τρέξαμε το 2008. Εγώ αύριο θα τρέχω με τον σκούφο του Άγιου Βασίλη αντί για τον μάλλινο που έχω για το κρύο. Μόλις περάσουν και αυτές οι μέρες , πάλι τα κεφάλια μέσα στη γνωστή καθημερινότητα.


Γιορτές είναι , απολαύστε τες.

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

Ευχες..

Δε πιστεύω οτι υπάρχουν πολλοί που αμφισβητούν, ειδικά μετά τα πρόσφατα γεγονότα τη ρήση "κάθε πέρσυ και καλύτερα.." Σε πολλούς τομείς....

Γιορτές είναι .. χρόνια πολλά λέμε, χρόνια καλά και άλλες ευχές τυποποιημένες.Αν το πιστεύαμε όλοι, θα προσπαθούσαμε να το καταφέρουμε.. χρόνια καλά για όλους... Δεν προσπαθούμε ακόμα. Μακάρι με το νέο έτος.....

Ευχαριστώ όλους τους φίλους του Τρεχαλάκη που με πρόλαβαν και μου ευχήθηκαν πρώτοι, ανταποδίδω ειλικρινά τις ευχές και εύχομαι επίσης τις καλύτερες των ευχών μου και σε αυτούς που δεν πρόλαβα μέχρι στιγμής με άμεσο τρόπο να επικοινωνήσω μαζί τους .

Κάτι ακόμα. Χαμογελάτε. Βρείτε λόγους να χαμογελάτε. Είναι μια καλή αρχή.



ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ, ΜΕ ΓΕΛΙΑ, ..... ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Τρέξιμο στην Αθήνα,καταστάσεις σουρεάλ...


Ένα απο τα χαρακτηριστικά του κινήματος του σουρεαλισμού στην τέχνη, είναι η απουσία ορθολογισμού. Όταν λοιπόν αυτή η απουσία παρατηρήται και σε άλλες περιπτώσεις τότε κάνουμε λόγο για καταστάσεις σουρεάλ.Όπως το να κάνεις το τρέξιμο σου στο κέντρο της Αθήνας λόγου χάρη..

Όταν λέμε τρέχω στη πόλη μου εννοούμε τρέχω για μένα, τρέχω για την υγεία μου, τρέχω να "ξεφύγω" απο την καθημερινότητα μου, τρέχω γιατί μου αρέσει.Έτσι σε αυτή τη κατηγορία δεν ανήκουν μόνο αθλητές και "αθληταράδες" αλλά όλοι όσοι έχουμε τη κίνηση πάνω σε αθλητικά παπούτσια , σαν κοινό χαρακτηριστικό.

Ε λοιπόν το να τα κάνεις αυτά στην πόλη της Αθήνας είναι συχνά κάτι σαν εξτρέμ σπόρ με στοιχεία σουρεαλισμού. Άντε να σε πιστέψει δηλαδή ο άλλος οτι τρέχεις για την υγεία σου στη συμβολή των δρόμων Αλεξάνδρας και Πατησίων, στο πεδίο του Άρεως για παράδειγμα, όπου και τα δέντρα εκεί είναι γκρί απο το καυσαέριο.Και όμως εκεί μέσα υπάρχει και μεγάλος αθλητικός σύλλογος αλλα και πολύς κόσμος κάνει το τζόκινγκ του μέσα στα δρομάκια ή άλλοι αθλητές την προπόνηση τους. Τρέξιμο εκεί που οι ρύποι ξεπερνάνε τα όρια , εκεί που έχει δίκιο που σου λέει ο άλλος , δε βάζω καλύτερα την εξάτμιση απο το λεωφορείο στο στόμα μου...

Οι χώροι που προσφέρονται για τρέξιμο στην Αθήνα τόσοι λίγοι που έχουν γίνει ακόμα και θέμα για ρεπορτάζ σε εφημερίδες.Η εικόνα λίγο πολύ η ίδια σε όλους αυτούς , με ελάχιστες ευτυχώς που υπάρχουν και αυτές ,εξαιρέσεις . Παραμελημένοι.. αφύλακτοι.. ακόμα και επικίνδυνοι πολλές φορές όταν αρχίζει να σκοτεινιάζει.

Άλλοι πάλι όμοροι δήμοι έχουν οργανωμένα σταδιάκια με ταρτάν , αποδυτήρια κτλ που μπορεί ο καθένας να κάνει εκει το τζόκινγκ του, το τρέξιμο του, το περπάτημα του. Για στάσου όμως... Τρέχω σημαίνει νιώθω ελεύθερος... νιώθω άνετος... νίωθω αέρας. Τις προάλλες έτρεχα σε ένα τέτοιο στάδιο που το επισκέπτομαι συχνά. Τρέχοντας αυτη τη φορά παρατήρησα κάτι που μου διέφευγε τόσο καιρό. Τα κάγκελα και οι τοίχοι που περιφράζουν το στάδιο είναι πολύ ψηλά. Σαν να είσαι σε κλουβί. Ένα μεγάλο κλουβί που τρέχεις γύρω γύρω . Στα κλουβιά όμως βάζουν τα ζώα... Τα όμορφα ζώα ή τα επικίνδυνα. Καταστάσεις σουρεάλ.

Με θεωρεί επικίνδυνο η πολιτεία και με βάζει οικιοθελώς να " ξεφεύγω" μέσα στο κλουβί; Ένα κλουβί που πολλές φορές μάλιστα αναγκάζεσαι να πηδάς κάγκελα και πόρτες για να μπείς μέσα επειδή κάποιος αργόσχολος δημοτικός υπάλληλος θέλησε να πάει νωρίτερα σπίτι του.

Το πάρκο που έτρεχα, ένα πάρκο παραμελημένο στην τύχη του τη μαύρη. Εκεί να δείς καταστάσεις σουρεάλ. Σε συγκεκριμένα σημεία κοντέυαμε όσοι τρέχαμε να μάθουμε τη διαφορά της εγχώριας παρτίδας κάναβης απο την εισαγώμενη, μόνο και μόνο απο τη μυρωδιά. Τα αδέσποτα αλλά και τα υπόλοιπα "ζώα συνοδείας " μέσα σε αυτά και τα δίποδα που ψωνίζονται μεταξύ τους , άλλες φορές προκλητικά άλλες επικίνδυνα. Το βράδυ δε , η προπόνηση απο μόνη της αναγάγεται σε άθλο.. γιατί μέσα σε όλα έχεις και το σκοτάδι επειδή τα φώτα δεν λειτουργούν. Εκεί που το να πατήσεις οτιδήποτε σου περνάει απο το μυαλό είναι σχεδόν σίγουρο, μέχρι τον πούστη που θα πέσεις πάνω του στο σκοτάδι όταν αυτός πετάγεται απο τους θάμνους. Κατα τ άλλα, τρέχω για τη υγειά μου, την ηρεμία μου, είμαι ελέυθερος... τα ειπαμε.. καταστάσεις σουρεάλ.

Εντάξει μεγάλε .. επιλογή σου είναι, αν δε σ αρέσει να πας αλλού. Οκ και αυτό το έκανα κι εγώ και πήγα αλλού, αλλά δεν αρκεί μόνο το να γκρινιάζεις για ένα πρόβλημα αλλα πρέπει να ψάχνεις και για την λύση του. Οι αρμόδιοι της πολιτείας για τον συγκεκριμένο χώρο μετά απο ενοχλήσεις και σε διαπροσωπική συνομιλία απήντησαν.." καντε υπομονή θα γίνουν έργα ανάπλασης".
Τα έργα ξεκίνησαν Μάιο... ποιός φωστήρας έδωσε αυτό το χρονοδιάγραμμα,άγνωστο. Ίούνιο είχαμε ένα πάρκο περιφραγμένο με συρματοπλέγματα ένα εργοτάξιο .. και τους εργάτες σε αυτό σε καλοκαιρινές διακοπές.. Ήρθαν Χριστούγεννα... καμία αλλαγή απο τον Ιούνιο..
Ψέματα .. υπάρχει μία. Στον μοναδικό πεζόδρομο περιμετρικά του πάρκου αυτή την περίοδο είναι η αγορά αληθινών δέντρων για το στόλισμα στο σπίτι. Ο δρομέας αναγκάζεται να τρέξει έστω για λίγα μέτρα στην λεωφορειολωρίδα στην Αλεξάνδρας. Να ήταν μόνο ένας, θα έλεγες εντάξει ο γραφικός ο τρεχαλάκης είναι.. έλα όμως που είναι πολλοί...


Η εικόνα σαν έργο του Νταλί . Μεγάλος δρόμος , δίπλα σε πάρκο.. στο πάρκο συρματοπλέγματα... στο πεζοδρόμιο έλατα..Κάποια απο αυτά σε ξεπερνάνε στο ύψος. Ανάμεσα στα έλατα μια κυρία με ένα σκυλάκι...μπροστά απο τη κυρία πάλι ανάμεσα στα έλατα, μια γιαγιά με τσάντες απο σούπερμαρκετ. Στον δρόμο στη λεοφωρειολωρίδα , λεωφορείο, ένας με ένα ποδήλατο, ένα ταξί ένα αυτοκίνητο ακόμα ,και δύο τύποι που τρέχουνε με αθλητικά ρούχα.Κόρνες .. γάυγισμα φασαρία. Η μυρωδιά.. η μυρωδιά ανακατεμένη.. η εξάτμιση... το νωπό απο την υγρασία χώμα του πάρκου.. το τσιγάρο του πωλητή των δέντρων.. και η μυρωδιά απο τα έλατα, μια μυρωδιά δάσους τόσο αληθινή και τόσο ψεύτικη μαζί. Καθένας κρατάει τα στοιχεία που του αρέσουν και φτιάχνει την πραγματικότητα που επιθυμεί. Ίσως όχι σουρεαλισμός... μπάχαλο.



Απο την άλλη , τί ζητάς ρε φίλε; Εδώ δεν υπάρχει μέριμνα και σχεδιασμός για τον πεζό, για την μητέρα με το καροτσάκι ή τον παππού με τη μαγκούρα. Αυτές τις μέρες στην Ευελπίδων δικάζεται η υπόθεση του πεζού που υπερπήδησε κυριολεκτικά το σταθμευμένο όχημα πατόντας πάνω σε αυτό και ο οποίος κατηγορήται για φθορά ξένης περιουσίας. Σχετικό βίντεο:






Και μετά θές να κοιτάξουν και σένα που τρέχεις. Μιά άλλη διαφήμηση το έλεγε : " Να φύγετε.. να πάτε αλλού". Αυτό το μήνυμα λαμβάνουμε κι εμείς. Αλλά σε πείσμα όλων γινόμαστε περισσότεροι , κρατόντας την πραγματικότητα που μας αρέσει.. ελέυθεροι μέσα στην τρέλα της πόλης.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Εξαιτίας σου τερμάτισα σήμερα..


Αυτή ήταν η πρώτη κουβέντα που είπα στη Μαρία που με περίμενε άλλη μια φορά να με αγκαλιάσει στον τερματισμό ενός σημαντικού για μένα αγώνα. Πολλές φορές της έχω πεί , "για σένα... , σε ευχαριστώ.." αλλά εκείνος ο αγώνας ήταν ξεχωριστός. Αν η Μαρία δεν ήταν εκεί δεν θα έβγαινε η απόσταση. Αντί για επίδοση και νούμερο στα αποτελέσματα θα έγραφε Did Not Finish. Της χρωστάω τη δύναμη που βρήκα για να κάνω τα δύο τελευταία βήματα επάνω στον τάπητα τερματισμού.


Και δεν ήταν απο τα πανηγυράκια που γίνονται από δω και απο εκεί, ήταν το πανευρωπαϊκό  πρωτάθλημα 100 χιλιομέτρων εκείνη τη χρονιά έγινε στην Ιταλία.

Από την άλλη το  να μην τερματίσεις σε έναν αγώνα είναι κάτι που μια φορά θα συμβεί σε όλους ή έστω, στους πιο πολλούς. Ειδικά σε υπερμαραθωνιους δρόμους....


3 βδομάδες πριν το μεγάλο τρέξιμο έγινε κάτι στη δουλεία μου που αποπροσανατόλισε κάθε μου ενδιαφέρον.Ευτυχώς κράτησε για λίγο αλλιώς θα μου έπαιρνε καιρό να το χωνέψω, αλλά σαν αποτέλεσμα είχε όχι μόνο να διακόψω κάθε μορφή άσκησης αλλά να κάνω οτι ήταν δυνατό να γκρεμίσω ότι είχα χτίσει στη προπόνηση.

Η Μαρία ήταν και σε αυτό δίπλα μου, μη σκας έλεγε και έσκαγε εκείνη. Τελικά το πρόβλημα αποκαταστάθηκε λίγες μέρες πριν τον μεγάλο αγώνα.


Δε γινόταν  και να μην πάω. Το ταξίδι είχε κανονιστεί από καιρό και που αν δεν πήγαινα θα "κρεμούσα" κι άλλους, τους συναθλητές που είμασταν ομάδα. Έτσι όχι με προπόνηση αλλά με ψυχικά αποθέματα και μόνο, μπήκα στον αγώνα μόνο για τον έγκυρο τερματισμό εντός των χρονικών ορίων αντί να κυνηγήσω μια καλύτερη προσωπική επίδοση .Όμως και εδώ δεν πίστευα σε μένα. Από πριν από τα μισά της διαδρομής το σώμα έλεγε, καλά να πάθεις ... και ο τερματισμός άρχισε να φαντάζει λίγο πιο πέρα από εκεί που θα  έφταναν τα χέρια μου αν θα τα τέντωνα. Με τη Μαρία είχαμε κανονίσει σε ποια χιλιόμετρα του αγώνα θα ήταν στο πλάι του δρόμου να μου δώσει ότι μπορεί να χρειαζόμουν. Από πάντα κάπως έτσι το κανονίζουμε.

Στο πρώτο σημείο όμως  που ορίσαμε δεν ήταν εκεί.

Φτου .. σκέφτηκα,  θα πάω κούτσα κούτσα πιο κάτω και μόλις την δω θα σταματήσω..

Λίγα χιλίομετρα πιο κάτω με περίμενε , με είδε πρώτη απο μακρυά και κρατούσε την κάμερα στο χέρι. Βομβαρδισμός σκέψεων.. Τι γίνεται τώρα; Για να φτάσουμε μόνο μέχρι εδώ έγιναν όλα αυτά; Και η Μαρία; Δεν θα στενοχωρεθεί αν τα παρατήσω εδώ; Εκείνη πιστεύει πιο πολύ από μένα όταν λέει "το ΄χουμε". Την έφτασα... ένας αστεϊσμός , θα κάνω άλλα 47 χιλιόμετρα της λέω και θα σταματήσω (τόσα είχαν απομείνει)
Χαμόγελο.. ένα φιλί ένα χάδι και συνέχισα τρέχοντας. Μην τα πολυλέω πέρασα απο μπροστά της άλλες 3 φορές.


Τη σκέψη οτι πονάνε τα πάντα επάνω μου την αντικατέστησε η σκέψη οτι στα επόμενα τραπεζάκια θα ήταν και  η Μαρία εκεί. Την τελευταία φορά πριν πάει στο τέρμα να με περιμένει δεν κρατιόμουν.. Βγήκα για λίγο στην άκρη.. Όχι μόνο δάκρυα.. σχεδόν κλάμα . Αληθινά συναισθήματα. Στο σημείο που δεν μπορείς να κρατήσεις την κίνηση που κάνει το σαγόνι, αυτό το σπαστικό τρέμουλο στις έντονες στιγμές συγκίνησης. "Μάρω μια στροφή ακόμα .. μια στροφή και τερμάτισα.. χάρη σε σένα γαμώτο.. 17 χιλιόμετρα ακόμα δεν είναι τίποτα". Ένα φιλί πάλι, ένα χάδι.. "στο είχα πει οτι το έχουμε", απαντάει. Χωρίζουμε πάλι, ραντεβού στο τέρμα.


Τα καλύτερα χιλιόμετρα του αγώνα. Αέρας, ανάλαφρος , φρέσκος . Ισως και το πιο γρήγορο κομμάτι της κούρσας μου. Έχει βραδιάσει και δεξιά αριστερά στον δρόμο μεγάλα κεριά δείχνουν την κατεύθυνση. Εκείνο το συναίσθημα οτι τα πόδια δεν ακουμπάνε κάτω, σε συνδυασμό με την εικόνα των κεριών στο σκοτάδι..


Βλέπω καποια φώτα μακριά .. ακούω χειροκροτούν αυτούς που είναι μπροστά μου... φτάνω, χειροκροτήματα  τώρα και για μένα. Στη γραμμή επάνω, στην άκρη κάτω απο την αψίδα βλέπω τη Μαρία, το κόκκινο λαμπάκι της κάμερας. Κάποιος με τυλίγει με μία αλουμινοκουβέρτα, ένας άλλος μου περνάει το μετάλλιο...... πονάω ... ρίγος ... γυρίζω στη Μαρία ... εξαιτίας σου τερμάτισα της λέω... 


Το μετάλλιο είναι τώρα στο σπίτι της Μαρίας.. εκείνη το κέρδισε .... της χρωστάω πολλά.


Στη Μαρία και τη κάθε ξεχωριστή Μαρία που μας βοηθάει , μας υποστηρίζει μας κάνει να νιώθουμε μοναδικοί ανάμεσα στο πλήθος στον αγώνα..





Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Τελικά, βγάζεις τίποτα απο το τρέξιμο;


Πώς γίνεται σε όλα μα όλα τα πράγματα να μπαίνει και το χρήμα μέσα δεν μπορώ να το καταλάβω.

Είμαι λοιπόν κι εγώ σαν όλους που αγαπάμε το τρέξιμο, τρέχω μόνος μου σε πάρκα, τρέχω σε αγώνες , μία αγάπη που δεν μπορεί να την καταλάβει αυτός που απο μόνος του έχει υψώσει τείχη απέναντι σε κάθε μορφή άσκησης. Στη δουλεία μου, στην οικογένεια μου, στις παρέες μου, ξέρουν οτι τρέχω... οτι τρέχω πολύ. Αυτοι που με γνωρίζουν σιγά σιγά το μαθαίνουν κι αυτοί.

Κάποιοι λοιπόν ρωτάνε γι αυτό, οι περιγραφές μου προσεκτικές και μετρημένες να μη φανώ ο επιδειξίας ή ο γραφικός και εκεί έρχεται η ερώτηση... "Βγάζεις τίποτα απο αυτό;"

Τώρα τι του λές; Έχω τρέξει σε μικρούς και μεγάλους αγώνες σχεδόν σε όλη την ελλάδα με τα έξοδα μετακίνησης και διαμονής δικά μου. Τα έξοδα για τον εξοπλισμό, ρουχα παπουτσια, διατροφη παντα δικα μου. Χορηγοί και τέτοια δεν παίζουν. Την υγεία μας να έχουμε για να δουλεύουμε οπως λένε..
Ο χρόνος περιορισμένος το ίδιο για όλους μας. Ακομή και κατευθείαν απο νυχτέρια στη δουλεία έχει τύχει να πάω να τρέξω σε αγώνες. Τι να πεις, να γίνεις γραφικος ή να κανεις επίδειξη; Δεν ειναι για μένα αυτα.. οπότε δε λέω τίποτα και ας ακούω κι εγώ συχνά το "run forest run" που κατά καιρούς, σχεδόν όλοι έχουμε ακούσει απο "άσχετους".

Τη διευκρίνηση την έχω κάνει και σε άλλες αναρτήσεις, όλο αυτό είναι το χόμπυ μου.Αν μέσα απο αυτό το χόμπυ έρχεται καμία καλή επίδοση, καλώς να έρθει. Αν όχι δε πειράζει, καλά να είμαστε, αυτό έχει σημασία. Πάντα κάποιος άλλος θα είναι λίγο ή πολύ πιο γρήγορος απο εμάς και πάντα θα υπάρχει κάποιος πολύ ή λιγο πιο αργός.

Κανείς δε με υποχρέωνει να το κάνω, κανείς δεν μου επιβάλλει τίς επιλογές μου πάνω στο χόμπυ αυτό.Έτσι δε ζητάω τα ρέστα απο κανέναν , αλλα και η κριτική αυτή μερικές φορές με ενοχλεί. Εντάξει , αν είναι απο κάποιον που είναι λίγο πιο έξω απο όλα αυτά τι να κάνεις.


Στο δια ταύτα λοιπόν. Αν βγάζω τίποτα απο το τρέξιμο..
Αυτά που βγάζω ,που κερδίζω τρέχοντας, όχι μόνο εγώ άλλα και όλοι όσοι είμαστε στη φιλοσοφία που περιέγραψα πιο πάνω, είναι πράγματα ανεκτίμητα.Και είναι τόσα πολλά που σίγουρα δεν μπορώ να τα απαριθμίσω.
Η εκτόνωση μου, όλα τα αρνητικά συναισθήματα που αφήνω πίσω μου με κάθε ένα βήμα τρέχοντας , οι ώρες που μένω μόνος μου με τον εαυτό μου σε προπόνηση αλλα και αγώνες, εκει που κάνω την περισυλλογή μου, που μαθαίνω να σέβομαι τον εαυτό μου αλλά και τους άλλους.Η προσωπική ικανοποίηση όταν βρίσκω τα όρια μου και ακόμα πιο πολύ όταν τα ξεπερνάω προς το καλύτερο, ειναι πράγματα ανεκτίμητα. Το ρίγος συγκίνησης σε έναν τερματισμό σε κάποιον σημαντικό αγώνα , το δάκρυ... οχι μόνο ανεκτίμητα αλλα και απερίγραπτα στον βαθμο που τα νιώθω.

Το χαμόγελο..
Το χαμόγελο το δικό μου, αλλα πιο πολύ το χαμόγελο των ανθρώπων μου που με καμαρώνουν σε έναν τερματισμό, η αγκαλιά τους το φιλί τους... ανεκτίμητα.

Μετάλλια και κύπελλα έχω κι εγώ μερικά.. σε ενα ράφι στο σπίτι μου για την ικανοποίηση της δικιάς μου ματαιοδοξίας ..

Στα παραπάνω απο αυτό όμως... βάζεις τιμή; Μπορείς να τα κοστολογίσεις;
Αυτά βγάζω απο το τρέξιμο και ακόμα περισσότερα. Και όχι μόνο εγώ...
.