Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

Πού να σου εξηγώ μεγάλε τώρα....

Είναι φορές που το είδος της προπόνησης που μου αρέσει πολύ, τρεξίματος θα έλεγα γενικά ,είναι να τρέχω σε χαλαρούς ρυθμούς αλλα για ώρα . Για πολύ ώρα(o χρόνος είναι βέβαια έννοια σχετική). Να μιλάω με άλλους φίλους μου που τρέχουνε, ή να βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου και να ακούω πιο πολύ συζητήσεις στο ράδιο αντί για κάποια ξεσηκωτική μουσική ανάμεσα στα τραγούδια που έχω περάσει στο mp3. Με τη παρεά λοιπόν ξεχνιέμαι , τρέχω πιο πολύ, καμιά φορά συμβαίνει να σταματήσουν τη προπόνηση τους οι φίλοι μου που τρέχω μαζί τους και να βρώ κάποιον άλλο και να συνεχίσω μαζί του. Αλλιώς ράδιο...

Προς το τέλος βέβαια της προπόνησης , τα πόδια έχουν βαρύνει και έτσι και να θές να πάς πιο γρήγορα, απλά δε σου βγαίνει. Τουλάχιστον αυτό παθαίνω συχνά. Παρόλα αυτά μερικές φορές συνεχίζω μέχρι να βγεί η ώρα που έχω σκοπό να συμπληρώσω τρέχοντας και μετά πηγαίνω σπίτι μου.

Στο αργό λοιπόν τρέξιμο , με πιάνω μερικές φορές να γίνομαι η πρόκληση σε άγνωστους προς εμένα δρομείς , συνήθως καινούργια πρόσωπα στο πάρκο,ή δρομείς του αραιά και πού. Πρόκληση που πιστεύω την έχουμε νίωσει κι εμείς άλλες φορές, "θα σε περάσω...".

Δέν είναι απαραίτητα κακό αυτό . Περνάς αυτόν που έβαλες "στόχο", αλλά πρέπει να ακολουθήσεις τον πιό έντονο ρυθμό για να μη σε ξαναπεράσει, πεισμώνεις , τρέχεις , συνεχίζεις κτλ.Τελικά αυτό γίνεται κίνητρο να τρέξουμε λίγο πιο έντονα στο ελεύθερο τρέξιμο μας , ίσως και να προκύψει άλλη μία γνωριμία μέσα στον χώρο του τρεξίματος και πάει λέγοντας. Χαμογελάς και λίγο πονηρά απο μέσα σου όταν πιάσεις τον" στόχο "σου, ανεβαίνει η διάθεση σου και συνεχίζεις.

Πρίν μια βδομάδα στο ίδιο πάρκο αφού έχω μείνει μόνος μου μετα απο πολύ ώρα τρεξίματος , ακολουθόντας τον αργό ρυθμό μου άκουσα έναν ατσούμπαλο βαρύ βηματισμό, κάποιος να τρέχει πίσω μου. Τελικά στη μικρή ανηφορίτσα του πάρκου, το παιδί αυτό με πέρασε, άκουγα την ανάσα του ήταν ξεκάθαρο οτι έγινα εκείνη τη στιγμή ο στόχος του για να τον περάσει.

Σχεδόν είδα και την ικανοποίηση στο προσωπό του. Αυτό δεν είναι κακό. Πιο κάτω σταμάτησα έχοντας ξεπεράσει τα 40 χιλιόμετρα για εκείνη τη μέρα. Έκανα διατάσεις , σκεφτόμουν το παιδί που με πέρασε, θα μπορούσα να του μιλήσω , να τρέχαμε λίγο μαζί, να μιλούσαμε για το τρέξιμο, ίσως να του έλεγα για τον βαρύ και ατσούμπαλο βηματισμό του, ίσως και οχί αν έβλεπα οτι αυτό θα τον έκανε να νιώσει άσχημα.Μετά σκέφτηκα οτι θα με έπαιρνε και για κανένα ψώνιο αφου με προσπέρασε τόσο εύκολα στο χαλαρό που λένε...

Που να εξηγείς μετά...

Την άλλη φορά που θα τον δώ και θα θέλω παρέα μπορεί να τον ρωτήσω αν πειράζει να τρέξω λίγο δίπλα του.

Κυριακή 9 Μαρτίου 2008

Τα 100 χλμ, η άγνοια κινδύνου και ο ενθουσιασμός...


Ωραίο το τρέξιμο, ώραιο όλο αυτό που ζούμε , που κάνουμε για τον εαυτό μας , για την υγεία μας , το κορμί και το μυαλό μας. Η άθληση είναι δικαίωμα για όλους, είναι δώρο που κάνουμε εμείς στον εαυτό μας.

Οτι καταφέρνουμε σαν μεσογειακός λαός να παίρνουμε φόρα , να ξεπερνάμε το μέτρο και να φτάνουμε σε υπερβολές και δήθεν υπερβάσεις σε οποιοδήποτε θέμα είναι κάτι που όλοι παραδεχόμαστε και συνάμα όλοι απορούμε γιατί συμβαίνει αυτό. Έλα ντε...

Έτσι και στο τρέξιμο. Πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή που αν έβλεπε κάποιος, κάποιον άλλο να τρέχει, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το κάνει αυτό. Τώρα οι δρομείς έχουν γίνει κίνημα , μόδα, οι λαικοί αγώνες έχουν πολλαπλασιαστεί , η αγορά άνοιξε και γι αυτόν τον χώρο και πάει λέγοντας. Τελευταία κάνουν εντονότερα την εμφάνιση τους και αγώνες που δεν είναι όμως για τον καθένας μας. Αγώνες με απαιτήσεις, όπως αγώνες βουνού ή αγώνες υπεραποστάσεων. Εδώ χάνεται η μπάλα...

Φτάσαμε στο σημείο να χάνουμε το μέτρο και όλοι να θέλουν να τρέξουν παντού. Πάλι καλά που ορισμένοι αγώνες θέτουν κάποια κριτήρια για να πάρεις μέρος σε αυτούς.Φαντάσου κάποιον που ποτέ δεν έχει τρέξει πάνω απο 10 χιλιόμετρα , χωρίς να κάνει κάτι συστηματικά να δηλώνει συμμετοχή για τον μαραθώνιο του Ολύμπου. Έναν αγώνα πολυδιαφημισμένο και ταυτόχρονα με απαιτήσεις. Στην καλύτερη περίπτωση να τερματίσει εκτός των χρονικών ορίων της διοργάνωσης . Σε άλλη περίπτωση μπορεί να σπάσει κανένα πόδι, κανένα χέρι ή να πέσει κατάκοπος κάτω και να λέει μετά οτι απλά κοιμήθηκε πάνω στον αγώνα, αστεία δικαιολογία περσυνού συμμετέχοντα στη συγκεκριμένη διοργάνωση.

Πλησιάζει ο αγώνας των 100 χιλιομέτρων . Αγώνας χωρίς κριτήρια, αγώνας που όποιος θέλει μπορεί να πάρει μέρος. Το είπα πιο πάνω , η άθληση είναι δικαίωμα όλων. Καθένας τρέχει με δική του ευθύνη , υπογράφει μια τέτοια δήλωση , δείχνει και μια πρόσφατη βεβαίωση γιατρού (αν γίνεται πάντα και αυτό) και είναι έτοιμος.Προσοχή δε στέκομαι στο κομμάτι επίδοση. Για παράδειγμα μαραθωνοδρόμος και ο αθλητής με 2μιση ώρες τον αγώνα, μαραθωνοδρόμος και αυτός των 5μιση. Σεβαστοί και οι δύο. Ακούγεται όμορφα να λές στη δουλειά σου "είμαι μαραθωνοδρόμος" . Οι απέξω σπάνια ρωτάνε τι επίδοση έχεις, άλλοι πάλι δε ξέρουν καν πόση είναι η απόσταση του μαραθωνίου. Φαντάσου να λές τρέχω υπερμαραθώνιο. Δυστυχώς κάποιοι τρέχουν μόνο και μόνο γι αυτόν τον λόγο. Μόνο για να καμαρώσουν στους άλλους. Χωρίς λογική , χωρίς εμπειρία, χωρίς προετοιμασία , χωρίς γνώση του πώς αντιδράει το σώμα ενος απροετοίμαστου αθλούμενου στο σοκ που παθαίνει όταν ξεπεράσει τα γνωστά για τον ίδιο χιλιόμετρα εκεί που " η μηχανή του δουλεύει στα κόκκινα".

Δεν τα λέω τυχαία αυτά. Έχω πάρει μέρος κι εγώ σε αγώνες πάνω απο τα 42 χιλιόμετρα, αν και πιστεύω οτι μπήκα ομαλά σε αυτόν τον χώρο , την έλλειψη εμπειρίας , τακτικής κτλ, την έχω πληρώσει κι εγώ. Γνωρίζω άτομα που μέχρι πριν λίγο καιρό έκαναν θεραπείες και ενέσεις για να ξεπεράσουν τραυματισμούς ,οπου ήρθαν κυριολεκτικά απο τη καταπόνηση απο αγώνες μικρών αποστάσεων επειδή το κορμί τους δεν ήταν έτοιμο για κάτι τέτοιο, άλλους που η προέτοιμασία τους είναι όλη και όλη η συμμετοχή σε κάποιον κυριακάτικο αγώνα, άλλα παιδιά με φιλοδοξίες να γίνουν οι νέοι Κούροι και όλοι αυτοί θα πάρουν μέρος στον αγώνα των 100χιλιομέτρων. Οι σωστά προετοιμασμένοι αθλητές είναι λιγότεροι απο τους μισούς και το υπόλοιπο σύνολο είναι αθλούμενοι που είναι αμφίβολος και ο τερματισμός τους.

Το είπα πιο πάνω δυο φορές , το ξαναλέω, η άθληση είναι δικαίωμα όλων. Είπα όμως οτι πολλές φορές χάνουμε και το μέτρο. Ο αθλούμενος τρέχει πρώτα απ όλα για την υγεία του. Αθλούμενος δηλώνω κι εγώ για πολλούς ακόμα λόγους.



Η άγνοια κινδύνου δε συγχωρείται εδώ. Κανονικά δε θα έπρεπε να υπάρχει. Δεν είναι μικρά παιδιά. Είναι κρίμα όμως. Το τι τραυματισμοί θα βγούνε , τί μέσες, τι γόνατα , τί αρθρώσεις , τι δικαιολογίες θα ειπωθούν δε περιγράφεται. Που πήγε αυτό το τρέχω για την υγεία μου; Δε φτάνω στην άλλη άκρη , του καλύτερου όλων που για τους δικούς του λόγους τα βάζει με όλους που τρέχουν σε μεγάλες αποστάσεις, απλά καλό είναι αυτά να γίνονται σταδιακά και όχι απο τη μια στιγμή στην άλλη ,να μεταμορφωνόμαστε απο δρομείς του σαββατοκύριακου σε σουπερήρωες και σούπεραθλητές.


Όσο αφορά τα "μεθεόρτια", δηλαδή τις γκρινίτσες σε κάθε αγώνα του τί μας έφταιξε που κάτι δε πήγε καλά , που δε μας βγήκε ο αγώνας , που πόνεσαν τα πόδια μας κτλ , το μόνο που φταίει είναι το κεφάλι μας και ο κακός μας ο καιρός. Απο τη στιγμή που αποφασίζεις να τρέξεις έναν αγώνα, πρώτον ο αγώνας είναι ο ίδιος για όλους όσους παίρνουν μέρος και δεύτερον είσαι υπεύθυνος πρώτος εσύ για οτιδήποτε σου συμβεί στον αγώνα. Οι δικαιολογίες και οι γκρίνιες μετά για τη δική σου ανευθυνότητα, είναι περιτές. Όπως ακριβώς με τη κυρία με το βαθύ ντεκολτέ.

Η κυρία με το βαθύ ντεκολτέ χάνει το δικαίωμα να παραπονεθεί οτι κάποιος κοιτάει επίμονα στο στήθος της και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.