Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

2009 χιλιομετρα και βαλε... 2010 ευχες για ολους


Χτες το απόγευμα βγήκε και το αποχαιρετιστήριο τρέξιμο για το 2009 παρέα με φίλους δρομείς του πάρκου που βγάζουμε απο τον κύριο όγκο των προπονήσεων μας μέχρι τα πιο αστεία χαλαρά τρεξίματα μας... Η συνέχεια για τη δρομική παρέα μετά τη προπόνηση δόθηκε αργότερα το βράδυ σε κάποιο συνόικιακό ταβερνάκι .. με κουβέντα σχετική και άσχετη με τα δρομικά.. μεζέδες , πολύ κρασί η να το πώ αλλιώς ποοοολύ κρασί και όλα όσα συνοδεύουν τέτοιες εξόδους...

Σήμερα η ανάρτηση μου έχει απογραφικό χαρακτήρα για τη χρονιά που πέρασε αλλα και βήμα για να δώσω της ευχές μου σε φίλους που γνωρίζουν την ύπαρξη του μπλόγκ και σε όλους τους επισκέπτες και αναγνώστες που άλλο έναν χρόνο μοιράστηκα μαζί σας σκέψεις βιώματα και συναισθήματα..


Αν πώ οτι το 2009 δεν ήταν η χρονιά μου θα πώ ψέματα.. Παρόλο που στην επικεφαλίδα γράφω 2009 χιλιόμετρα , είναι βέβαιο οτι οι σόλες των παπουτσιών μου και φέτος πέρασαν κατα πάρα πολύ αυτό το νούμερο..

Αγωνιστικά με κάποιες εξαιρέσεις δεν είχα απόκλιση απο τις προηγούμενες χρονιές. Όμως φέτος.. ότι έβαλα σαν στόχο κατάφερα και το πέτυχα.. Μια αξιοπρέπή εμφάνιση σε αγώνα 24 ωρών.. να τρέξω πιο πολλά απο 200 χιλιόμετρα σε έναν αγώνα... να τερματίσω εναν μαραθώνιο γεμάτος απο ικανοποίηση όχι για τον χρόνο που έφερα αλλα για αυτούς που με περιμένανε στο στάδιο.

Απέκτησα μεγάλες εμπειρίες συνοδεύοντας τον φίλο μου τον Στέργιο σε αγώνες για αθλητές με προβλήματα όρασης , έμαθα απο εκείνον όπως ακόμα μαθαίνω πράγματα που σε οφελούν όχι μόνο σαν αθλητή αλλά σφαιρικά σαν προσωπικότητα. Τον χειροκρότησα σε επιτυχίες του τόσο σε πανελλήνιο όσο και πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Χειροκρότησα φίλους μου. Επιτυχίες τους. Καμάρωσα για αυτούς . Την επιτυχία του άλλου δεν την ζηλεύεις, την καμαρώνεις. Πόσο μάλλον αν είναι φίλος σου. Δυστυχώς ειναι πολλοί αυτοί που ζηλεύουν.


Η μεγάλη είδηση της χρονιάς ήταν η έλευση της κόρης μου. Απο έμβρυο ακόμα , η σκέψη της τονωτική ένεση σε πολύ δύσκολους αγώνες , εμψυχωτής μαζί με τη Μαρία. 3 μήνων τώρα και όλοι τη γνωρίζουν είτε απο αναφορές μου σε εκείνη είτε απο φωτογραφιές είτε απο τη φυσική της παρουσία σε δρομικές εκδηλώσεις.. Με φωτογραφία απο το πρώτο υπερηχογράφημα τυπωμένη στο μπλουζάκι μου, πάνω σε πολύωρο αγώνα έκανα γνωστό στους φίλους μου οτι θα γινόμουν σύντομα μπαμπάς... και έγινα και άλλαξε η ζωή μου, οι προταιρεότητες και ο τρόπος που κοιτάζω τα πράγματα.

Άλλη μια χρονιά γνώρισα νέα πρόσωπα, νέους φίλους και αναθεωρήσα τη γνώμη μου η την εκτίμηση μου για άλλα πρόσωπα και καταστάσεις. Η χρονιά για τα δρομικά για μένα κλείνει αφήνοντας μου όμως μια πικρία . Έχω απογοητευτεί απο ανθρώπους δήθεν προοδευτικούς , δήθεν καινοτόμους που πέρα απο τα μικροσυμφέροντα τους δεν ασχολούνται με τίποτα παραπέρα που θα οφελούσε αυτό που κι εγώ κάνω που κι εγώ αγαπώ. Υπάρχουν και κάποιοι που πράγματι παράγουν έργο.. όμως τι να το κάνεις... Εδώ είναι πολλά.. τα αφήνω πίσω και αυτά στο 2009 που φεύγει.. Κάπου ειχα γράψει το " ..κι επειτα ειπα να κοιτάω το σπίτι μου και τη δουλειά μου μονάχα" , και αυτό θα κάνω απο δω και πέρα. Το έχω νιώσει πολλές φορές. Όταν έτρεχα στο πάρκο και δεν ήξερα απο αγώνες και τέτοια ήμουν ο καλύτερος του χωριού.

Φέτος άλλαξα σύλλογο άπο την Αθήνα σε κάποιον σύλλογο της περιφέρειας που γνωρίζω προσωπικά άνθρωπους που ασχολούνται με τα νέα παιδιά και τον στίβο, εναν σύλλογο που σαν δρομέας δεν έχω να προσφέρω τίποτα παραπάνω απο άλλη μια παρουσία στη δύναμη του και απο τον οποίο δεν έχω φυσικά και καμία αξίωση πέρα απο το να είμαι ελευθερος για τις αγωνιστικές μου επιλογές.

Η ώρα περνάει και σίγουρα μπορώ να γράψω και άλλα και άλλα για τη χρονιά που φεύγει.
Δέν εχει όμως νόημα τώρα..

Τώρα για μένα έχει νόημα να δώσω τις αληθινές ευχές μου σε όλους όσους όλο το χρόνο που πέρασε κάνατε που και που απο ένα κλίκ στο ποντίκι σας για να διαβάσετε αυτά που έγραφα κάθε φορά..

Σας ευχαριστώ, να είστε όλοι πάντα καλά και εύχομαι σε όλους σας μια καλή και δημιουργική χρονιά με υγεία πάνω απο όλα.



Υ.Γ.
Το 2οο9 φεύγει και μου αφήνει το αναπάντητο ερώτημα.. Γιατί όταν νυστάζουν τα μωρά αρνούνται να κοιμηθούν και μουρμουράνε και δεν ξέρουν τί θέλουν;

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Περι μαντζουνιών ο λόγος...


Ποιός δε θυμάται τη σουπερμαντολίνη που έπινε ο Βουτσάς στην ασπρόμαυρη ελληνική ταινία και ένιωθε αήττητος και δυνατός και μάγκας και γινόταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής και ..και ...

Και όλα αυτά βέβαια στο μυαλό του γιατί τα φιλαράκια του, στην ουσία του δίνανε να πιεί απλές ασπιρίνες ή μέντες , κάνοντας τον να πιστεύει οτι πίνει το μαγικό χάπι. Αυτό το "κάνοντας τον να πιστεύει... " είναι η φράση κλειδί για το θετικό αποτέλεσμα της σουπερμαντολίνης που με μια λέξη και ξενικό όρο αποκαλείται φαινόμενο placebo. Φάρμακα placebo χρησιμοποίουνται και στη σύγχρονη ιατρική ποντάροντας στο κομμάτι που η κατάσταση του ασθενή βελτιώνεται επειδή ο ίδιος πιστεύει οτι το φάρμακο θα τον κάνει καλά.

Για να μη μείνω στα ιατρικά που είναι αλλονών χωράφια , αναφέρω χαρακτηριστικά και άλλους "ήρωες" που εξαρτώνται ψυχολογικά απο το μαντζούνι τους ή κατι παρεμφερές με αυτό , για να πάω παρακάτω. Ο Ποπάυ δεν πλακώνει κανέναν στο ξύλο χωρίς σπανάκι, οι Γαλάτες δεν νικάνε τους Ρωμαίους χωρίς το μαγικό φίλτρο του δρυίδη Πανοραμίξ και ο σούπερ Γκούφη δεν σώζει κανέναν στο Μίκυ Σίτυ αν δεν έχει φάει τα σούπερ φυστίκια που καλλιεργεί στην αυλή του.

Έτσι υπάρχουν και δρομείς που έχουν τη μυστική συνταγή για μια καλύτερη επίδοση, πιο γρήγορους χρόνους , για να μη νιώθουν πόνο και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί κάποιος σχετικό με το τρέξιμο. Όχι μόνο στο τρέξιμο , παντού υπάρχουν..

Υπάρχουν δε και οι επιτήδειοι που εκμεταλεύονται την αφέλεια και τη λαχτάρα του ελαφρόμυαλου αθλητή για σουπερμαντολίνη και για το μαγικο χαπι, και του πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και συχνά αυτά τα "φύκια" .. γίνονται ανάρπαστα και μόδα με μια φήμη να διαδίδεται απο στόμα σε στόμα... μέχρι να βρεθεί κάποιος και να πεί.. "όπα ρε σεις , πάτε καλά;"

Έχω συναντήσει κατα καιρούς είτε αθλούμενους που "το δουλέυουν" το μαντζούνι , είτε τους ίδιους τους επιτήδιους που το προωθούν. Ματζούνια απο Ταιτή όπως μου έδειχνε κάποιος χτες που τυχαία γνωριστήκαμε , ματζούνια απο Κορέα, το κρυφό μυστικό του τάδε, η ανακάλυψη του δείνα και πάει λέγοντας...

Δε λέω μαντζούνια τα σκεύασματα ή προϊόντα που πραγματικά χρειάζεται ο αθλητής , βιταμίνες , ηλεκτρολύτες κτλ ( αν κι εδώ σηκώνει συζήτηση, πότε πώς γιατί και απο που ) , αλλά να μου πλασάρει ο άλλος ενα αναψυκτικό και να μου λέει οτι το χρησιμοποιούν αθλητές , οτι παράλληλα θεραπέυει ανίατες ασθένειες, και ένα σωρό άλλα κουλά , ε είναι λίγο τραβηγμένο.

Ο αθλητής πρέπει να δοκιμάζει τί είναι αυτό που ταιρίαζει επάνω του, για παράδειγμα ακόμα και η γεύση απο ενα ισοτονικό ποτό μπορεί να μην είναι αρεστή σε αυτόν αλλα να ξετρελαίνει έναν φίλο του, να έχει μια επιστημονική βάση και εξήγηση η επιλογή του και να μην εναποθέτει όλη του τη προδοκία για το καλύτερο αποτέλεσμα μόνο σε κάτι που συχνά είναι ψεύτικο. Πάντως έχουν δίκιο αυτοί που λένε οτι αν δε βρέξεις σορτσάκι και δεν πονέσεις δε βελτιώνεσαι. Πόσο μάλλον στο δικό μας το επίπεδο , μεταξύ αθλητών και αθλουμένων.

Άν δεν ήταν τα μαντζούνια και η αυθυποβολή των placebo ποτέ ο Ποπάυ δεν θα πλάκωνε τον Βρούτο στις σφαλιάρες για τα μάτια της κοκαλιάρας Όλιβ, ποτέ δεν θα πέταγε ο Γκούφη όσες φυστικιές και να έτρωγε και ποτέ δεν θα φωνάζανε στον Βουτσά την ώρα που έδινε ρέστα σαν ποδοσφαιριστής σε εκείνη τη ταινία, το σύνθημα " Πυ- πυ- πυραυλος!!!"

Επειδή όμως δε ζούμε σε κόμιξ και δε πρωταγωνιστούμε σε χαριτωμένες κωμωδίες, ανοιχτά τα μάτια , καλές προπονήσεις και ο Πυ - Πυ - Πύραυλος φεύγει μόνος του.





Σημείωση :Εδω αναφέρομαι στο φύκι που έλεγα πιο πάνω που πουλάει ο άλλος για μεταξωτή κορδέλα στη ψυχογενή εξάρτηση πάνω στον αγώνα απο αυτό και δεν αγγίζω καν το άλλο άκρο, την ντόπα αυτή καθεαυτή.


Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Αύριο "ταμείο".


Τέτοια ώρα αύριο, πάνω απο 3500 άνθρωποι απο όλο τον κόσμο θα είναι καθ΄οδόν για το στάδιο του Μαραθώνα έτοιμοι για την εκκίνηση επιτέλους, του μαραθωνίου της Αθήνας. Αύριο κάνουμε ταμείο είναι η έκφραση που χρησιμοποιώ.


Και το ταμείο κλείνει περνόντας κάτω απο το χρονόμετρο στο καλλιμάρμαρο στάδιο, μετά απο 42 χιλιόμετρα και 195 μέτρα. Εκεί γίνεται η αποτίμηση μιας προετοιμασίας μηνών , προπονητικά προγράμματα , ο εξοπλισμός που επιλέχτηκε, η τακτική που ακολουθήθηκε και αν στο τέλος το ρολόι πάνω απο το κεφάλι του δρομέα που τερματίζει, γράφει αυτό που είχε "μέσα" στο κεφάλι του όταν ξεκίνησε 42 χιλιόμετρα πιο πάνω.


Μια προετοιμασία εβδομάδων με σκοπό κάτι που οι απ έξω δεν γνωρίζουν . Το χαμόγελο της ικανοποίησης . Το αληθινό. Πηγαίντε όσοι δεν τρέχετε, έστω μια φορά σαν θεατές μέσα στο στάδιο που καταφθάνουν οι αθλητές. Δυο πράγματα βλέπεις μόνο. Κούραση και χαμόγελα . Χαμόγελα αξιοζήλευτα που σπανίζουν σήμερα. Συγκίνηση.


Η ικανοποίηση , η ανάταση ψυχής , ο προσωπικός θρίαμβος περιμένουν τον δρομέα στον τερματισμό του. Και πώς το εκφράζει αυτό; Με το πηγαίο χαμόγελο που περιγράφω παραπάνω. Δεν το ελέγχει, βγαίνει μόνο του.


Φέτος κατεβαίνω με τη χειρότερη προετοιμασία που έχω κάνει ποτέ για αγώνα. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου όμως. Όχι οτι δεν είμαι απο αυτούς που κυνηγάνε το ρολόι. Το κυνηγάω κι εγώ. Οι επιδόσεις μου είναι στο λίγο πιο κάτω του μετρίου και για φέτος το βλέπω να είναι πιο πάνω αλλά δε ξέρω πόσο πιο πάνω. Εκεί που άλλες φορές θα με ένοιαζε όπως και θα με ξανανοιάξει στο μέλλον, φέτος για το αγωνιστικό μου κομμάτι έχω άλλη φιλοσοφία. Γενικά δεν τρέχω για να αποδείξω σε κανέναν αν είμαι γρήγορος ή οχι, τρέχω μόνο για μένα κάθε φορά , πόσο μάλλον όταν φτάνω κοντα στα όρια μου. Και πριν λίγους μήνες πέρασα τα όρια μου δυο φορές μέσα σε ένα μήνα και για μένα αγωνιστικά η χρονιά έκλεισε εκεί. Όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα λένε. Οπότε.. ρέγουλα τώρα.


Συνέπεσε με πολλά που μου απέσπασαν χρόνο προετοιμασίας και έτσι ήρθαν όλα στα ίσα τους.


Με τίποτα όμως δεν θέλω να χάσω αυτό το ρίγος που νιώθει ο μαραθωνοδρόμος στον τερματισμό του. Αυτή τη γλυκιά ανατριχίλα ...


Και όσο ξέρω οτι θα είναι το μωρό στο στάδιο.. τόσο ανυπομονώ να τρέξω!


Καλό αγώνα σε όλους.






Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Τώρα θα δείτε τρέξιμο!!!

Συνέχεια απο τη προηγούμενη ανάρτηση.

Ναί λοιπόν ήρθε η εκλεκτή όπως την ανέφερε ένας φίλος. Τα συναισθήματα όλα όμορφα, μια ολοκλήρωση, μια πρωτόγνωρη ευτυχία, καταστάσεις του εσωτερικού κόσμου απερίγραπτες.

Μαμά και κόρη χαίρουν άκρας υγείας και ήρθαμε πάλι σπίτι.

Ένα απο τα πρώτα πράγματα που έμαθα γυρίζοντας στο σπίτι μαζί με το μωρό, είναι οτι όλες οι δουλειές πλέον γίνονται ή πρέπει να μάθω να γίνονται με το ένα χέρι. Ένα μπιμπερό , μία πετσέτα, το μωρό το ίδιο ή κάτι σχετικό με αυτό πάντα απασχολεί το ένα απο τα δυο χέρια.

Ένα άλλο είναι τα τρελά εγερτήρια. Ούτε στις ειδικές δυνάμεις του στρατού δε ξύπναγα τόσες φορές μέσα στη νύχτα. Είμαστε τυχεροί που η μικρή έχει βγάλει καλό χαρακτήρα και σε αυτές τις λίγες μέρες κλαίει μόνο αν πεινάει ή αν έχει λερωθεί. Η ατυχία μας είναι οτι και τα δύο συμβαίνουν αρκετά συχνά.

Ο ύπνος γίνεται είδος πολυτελείας και τριγυρνάς- μάλλον σέρνεσαι- άυπνος μέσα στο σπίτι σου σαν ναρκομανής . "Φιλαράκι , μήπως έχεις ένα ευρώ;" Έχει γίνει το αστείο μας .

Μέχρι πριν λίγο καιρό το χρώμα που δε μου άρεσε με τίποτα ήταν το ροζ. Τώρα έχοντας ένα βαμένο ρόζ δωμάτιο στο σπίτι, ροζ ρουχαλάκια , ροζ μπαλόνια, ροζ σαχλαμάρες, όχι μόνο το συμπάθησα άρχισα να το βρίσκω πολύ όμορφο και για άλλες περιστάσεις.

Ένα απο τα δύσκολα που μπορέσαμε να βολέψουμε ήταν οι συγγενικές επισκέψεις. Κάτσε ρε μεγάλε να ηρεμίσουμε πρώτα και μετά θα το δείς και το μωρό. Άσε που καλό του κάνει να μην το πασπατεύει όλος ο κόσμος τις πρώτες μέρες.

Φίλοι καλοί, φίλοι αληθινοί δείξανε πόσο χάρηκαν με τη χαρά μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Άλλοι πάλι περιορισμένοι μέσα στην μικρότητα τους .. ούτε το τυπικό να σας ζήσει δεν αξιώθηκαν να γράψουν σε ενα μήνυμα στο κινητό .. αδιάφοροι μεν... ισως το διαβάσουν εδώ μέσα δε, και εδώ για μενα τελειώνει.

Σε ποιον μοιάζει το παιδί. Όπως στα περισσότερα σόγια , οι γιαγιάδες βρίσκουν χαρακτηριστικά που έχει η δική τους η μεριά. Λακάκια, μάτια, μαλλί όλα παίζουνε. Μέχρι και ποιανού τα πόδια μας είπαν οτι έχει πάρει. Για τη μύτη όμως δε σηκώνει αμφιβολία .. ξέρουμε απο τώρα απο ποιον τη κληρονόμησε.

Τα μωρά σίγουρα δε συνοδεύονται απο φυλλάδιο οδηγιών έτσι πάντα υπάρχει κάτι που διαφεύγει απο όποιο βιβλίο σχετικό και να πιάσεις στα χέρια σου. Και πάντα μαθαίνουμε κάτι νέο.

Προσωπικά πιστεύω οτι αν υπάρχει θεός σίγουρα είναι γυναίκα. Έχω τα δικά μου επιχειρήματα γι αυτό , μου τα επιβεβαίωσε και μου τα ενίσχυσε η εμπειρία που έζησα μέσα στην αίθουσα τοκετών 7 ολόκληρες ώρες μέχρι να βγεί το πλασματάκι δίνοντας τέλος σε αγωνίες και άσχημες σκέψεις των τελευταίων ωρών. Μια μεγάλη περιπέτεια με αίσιο τέλος.

'Aγγιξα τη κόρη μου πριν ακόμα κοπεί ο λώρος ..... ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ.

Η στάση της Μαρίας σε αυτά που πέρασε, η μαγκιά που έβγαλε, η υπομονή, η δύναμη που έκρυβε μέσα της . Δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσω στα όρια μου ποτέ και να μην μου έρθουν στο νου αυτές οι στιγμές δίνοντας μου κουράγια να συνεχίσω, να ξεπεράσω ενδεχομένως τον εαυτό μου.

Όσο και να γράψω , μετά θυμάμαι κι άλλα. Οπότε ας πάμε πάλι στα του Τρεχαλάκη.

Οι προπονήσεις.

Οι προπονήσεις αυτή τη περίοδο ήρθανε σε δεύτερη μοίρα και αυτό είναι νομίζω το φυσιολογικό μέχρι να βρούμε τους ρυθμούς μας. Ο μαραθώνιος πλησιάζει αλλά για φέτος οι προτεραιότητες είναι διαφορετικές

Έτσι και αλλιώς τώρα αρχίσαμε και ένα άλλο είδος τρεξίματος. Ένα συνεχόμενο , όμορφο, πολύ γλυκό τρέξιμο.

Σαν να το έλεγε με το πονηρό χαμόγελο που συμπτωματικά σχημάτισε με μια κίνηση των μυών του προσώπου η μικρή , τη μέρα που τη φέραμε σπίτι:

"Τώρα θα δείτε τρέξιμο.."

Η μαμά και ο μπαμπάς όμως ήταν απο πρίν δρομείς, έτσι σίγουρα θα τα πάνε καλά με τον νεο τους ρόλο.

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές με όποιον τρόπο κι αν μου μεταδόθηκαν και ευχόμαστε με τη σειρά μας, ότι καλύτερο στον κάθε ένα ξεχωριστά.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Tρέχοντας στη νέα μου γειτονιά


Έφτασε με τα πολλά και η ώρα της μετακόμισης. Η μεγάλη άδεια που πήρα απο τη δουλειά για να ξεκουραστώ (λέμε τώρα) είχε και αυτό το γεγονός στα περιεχόμενα της.

Καλώς ή κακώς η νέα μου περιοχή είναι αρκετά μακριά απο το παλιό μου σπίτι, μακριά απο τους ρυθμούς που εγώ είχα μάθει , μακρία απο τη "ζωντάνια" μιας περιοχής δίπλα στο κέντρο της Αθήνας. Θα μου πάρει λίγο να προσαρμοστώ αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι αυτά. Αυτή η αλλαγή για καλό έγινε.

Ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις μια γειτονιά είναι να την περπατήσεις. Να την τρέξεις στην περίπτωση μου.

Ένας απο τους προβληματισμούς μου ήταν πού θα πηγαίνω να τρέξω. Ωραία, έχει πράσινο εδώ, φαρδιούς και ήσυχους δρόμους , για να δούμε. Έβαλα λοιπόν τα αθλητικά μου και βγήκα στον δρόμο, και μετά προς μια διαδρομή που μου είχε περιγράψει πρόσφατα σε έναν αγώνα ο συναθλητής μου ο Παναγιώτης. Ώρε .. τί ανηφόρα ήταν αυτή. Πολλές ανηφόρες.... Αν τρέχω κάθε μέρα εκεί θα γίνουν οι τετρακέφαλοι μου σαν του Πύρρου Δήμα όταν ήταν στα καλύτερα του. Τα καλά ήταν οτι είχε πεύκα δεξιά αριστερά του δρόμου , οτι δεν είχε κίνηση σε σημείο που τα μόνα αυτοκίνητα που με προσπέρασαν ήταν απο σχολές οδηγών ( αυτό ειναι καλό;). Ακόμα και τα αδέσποτα δεν έχουν την τρέλα των αδέσποτων του κέντρου , κυρίως αδιαφορούσαν στο πέρασμα μου δίπλα τους. Βέβαια ο νεόπλουτος κομπλεξαρισμένος "φιλόζωος" έλληνας έχει και ένα μαντρόσκυλο περιορισμένο στην αυλή ή το μπαλκόνι του που αυτά πραγματικά λυσσάνε οταν περνάς απ έξω.

Έτσι και αλλιώς εξερευνητικό ήταν το τρέξιμο προχτές και δεν διήρκησε πάνω απο μια ώρα. Δε μου άρεσε που δεν είδα κανέναν να τρέχει.. Ψυχή! Παρήγορο ήταν που σε ένα υπο κατασκευή γήπεδο κάποιοι περπατούσαν γύρω γύρω άρα υπήρχε μια μορφή άσκησης. Μπορεί σε λίγο καιρό να γίνουνε περισσότεροι μπορεί να βρώ κι εγώ παρέα στα τρεξίματα μου.
Χτες πήγα για προπόνηση στο πάρκο που τρέχω κυρίως, και έπεσα σε προεκλογική φιέστα. Βρήκα όμως παιδιά που τρέχουμε μαζί , τρέξαμε , τα είπαμε , αναλύσαμε πάλι διάφορα.. όμως όλα αυτά ανάμεσα σε πολύ κόσμο, σε σημαιάκια, κόρνες καραμούζες καυσαέριο. Τελικά επαληθεύεται και εδω πως δεν γίνεται να τα έχουμε όλα όπως τα θέλουμε. Έτσι η νέα μου γειτονιά απλώς προσφέρει άλλο ένα εναλλακτικό μέρος να κάνω το τρέξιμο μου πράγμα που σημαίνει οτι προς το παρόν δεν θα ρίξω μαύρη πέτρα στους χώρους που μέχρι τώρα έκανα την προπόνηση ή προετοιμασία μου για κάποιον αγώνα. Που συναντώ φίλους ,συναθλητές, δρομείς που με τον ίδιο τρόπο πετάμε απο πάνω μας την πίεση της καθημερινότητας και την τρέλα της Αθήνας με τους ακατάστατους ρυθμόυς της.

Ακόμα την εξευρευνώ τη περιοχή . Τουλάχιστον αντάλλαξα μια δυο καλημέρες με δυο γείτονες. Μένει να δω τις φάτσες τους όταν ανηφορίζω με το σορτσάκι...

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Tα καινούργια παπούτσια.



Η σχέση του δρομέα με τα παπούτσια του είναι μια σχέση αγάπης ή μίσους . Το κάθε ζευγάρι που θα δοκιμάστει , που θα φορεθεί στην προπόνηση και στον αγώνα, γράφει την ιστορία του. Σίγουρα δε μένει αδιάφορο. Θα σχολιαστεί θετικά ή αρνητικά θα διαφημιστεί απο δρομείς σε δρομικά πηγαδάκια ή θα πεταχτεί στον λεκτικό καιάδα , θύμα της δυσαρέσκειας αυτουνου που τα δοκίμασε και τον απογοήτευσαν. Πολλές φορές για το ίδιο μοντέλο παπούτσια, μπορεί και να ακούσεις τις εντελώς αντίθετες απόψεις.




Το πρώτο σημείο στο οποίο πρέπει να είσαι προσεκτικός για την επιλογή σου , είναι ποιον συμβουλεύεσαι. Και αυτό είναι κανόνας που τον ακολουθώ σε οποιαδήποτε συμβουλή ζητάω ή οποιαδήποτε συμβουλή προθυμοποιήται να μου δώσει κάποιος απο μόνος, του ακόμα και έξω απο τα δρομικά πλαίσια.
Στα παπούτσια τώρα. Τι να το κάνεις αν σου προτείνουν ενα μοντέλο μόνο και μόνο επειδή τα φοράει ο ταδε παγκόσμιος πρωταθλητής , την ώρα που αυτός είναι 55 κιλά κι εσύ 100; Θα τρέξεις σαν αυτόν; Με τίποτα .. άσε που το πιο πιθανό είναι να βγάλεις κανένα τραυματισμό... θα τα πω και πιο κάτω. Ή τι να το κάνεις αν αγοράσεις το τάδε αδιάβροχο μοντέλο που φόραγε ο νικήτης σε κάποιον ορεινό αγώνα παρόλο που εσύ έχεις σκοπό να τρέξεις μόλις 10 χιλιόμετρα σε αγώνα της πόλης. Όσο και να είναι "μπάνικα" στο μάτι.. είναι σαν να προσπαθείς να ξεδιαλέξεις φακές με γάντια του μπόξ.
Το τρέξιμο είναι χόμπυ που κάθε μέρα κερδίζει καινούργιους φίλους.

Κάθε τι που φέρνει κόσμο, φέρνει με τη σειρά του χρήματα και η έρευνα με τη βελτίωση πάνω στα συγκεκριμένα προϊόντα φέρνουν με τη σειρά τους περισσότερα χρήματα.

Αυτή είναι και η αρχική ιδέα των αθλητικό-και όχι μόνο-βιομηχανιών.


Κι έτσι στην αγορά κυκλοφορεί οτιδήποτε μπορεί κάποιος να φανταστεί. Απο παπούτσια για τρέξιμο σε βράχια, μέχρι πανάλαφρα παπούτσια χωρίς εσωτερικές ραφές για λιγότερες τριβές στο πόδι. Απο παπούτσια με γερό κράτημα μέχρι μοντέλα που διαφέρουν ανάλογα με τη γωνία πρόσφυσης του ποδιού του δρομέα με το έδαφος (π.χ υπερπρηνισμός).
Ένα απο τα πιο γνωστά αξίωματα που σπάνια όμως μας το υπενθυμίζει κάποιος είναι οτι το παπούτσι δε σε κάνει με τίποτα πιο γρήγορο. Ποιο γρήγορος γίνεσαι με τη προπόνηση , με τη μελέτη πάνω σε αυτή , με κούραση και ιδρώτα. Τα υπόλοιπα πλεονασμός.


Στην πραγματικότητα το αθλητικό παπούτσι έχει πρώτο ρόλο να προστατεύει τα πόδια και κατ'επέκταση αρθρώσεις όπως τα γόνατα ή η μέση. Μετά να υποστηρίξει ή να ενισχύσει τη κίνηση.


Η επιλογή του μοντέλου ανάλογα με τα πόσα γραμμάρια ζυγίζει το παπούτσι μπορεί να σου προσφέρει ένα πιο ξεκούραστο και άνετο τρέξιμο αφού σηκώνει το πόδι στην κίνηση του λιγότερο βάρος αλλά μπορεί και να σου φέρει έναν σοβαρό τραυματισμό οταν η κατασκευή του δεν υποστηρίζει το δικό σου σωματικό βάρος, εκεί που στην πραγματικότητα χρειάζεσαι πιο ενισχυμένο παπούτσι.. Άρα δεν ισχύει απόλυτα το όσο πιο ελαφρύ τόσο πιο καλό.


Η επιλογή του αγωνιστικού σου ζευγαριού πρέπει να γίνει λαμβάνοντας υπόψιν και την απόσταση που θέλεις να διανύσεις. Άλλο 5 χιλιόμετρα άλλο 50. Πρέπει να σε προστατεύει ανάλογα και με το έδαφος ή τις συνθήκες που πρόκειται να το φορέσεις. Άλλο η άσφαλτος άλλο η λάσπη ή οι πέτρες. Με αυτά και αυτά καταλήγουμε στο οτι δεν είναι αρκετό το να κατεβάσεις απο το ράφι του μαγαζιού το παπούτσι επειδή σου αρέσει απλά το χρώμα του, ή επειδη είναι της πιο γνωστης μάρκας ή επειδή τα διαφήμησε φόρα παρτίδα ή με πλάγιο τρόπο κάποιος διάσημος του χώρου.
Σε μια συζήτηση με δρομείς κάπου ένας μεγαλύτερος ηλικιακά δρομέας υποστήρηξε το εξής. "Το καλύτερο παπούτσι είναι αυτό που ταιριάζει στο πόδι σου." Και είχε δίκιο . Δεν είναι απαραίτητο να αγοράσει τα πανάκριβα παπούτσια κάποιος που ούτε επιδόσεις κάνει ούτε συστηματικό τρέξιμο κάνει. Και με φτηνότερα μοντέλα το τρέξιμο το κάνει. Τώρα αν θέλει να δώσει χρήματα για κάτι καλύτερο ακόμα και αν δεν το χρειάζεται... δικός του λογαριασμός.


Όμως και στον δρομέα επιδόσεων το πιο προσεγμένο παπούτσι , είναι αυτό που ταιριάζει για άλλους λόγους στο πόδι του, οπότε... και η πιο πάνω θεωρία μερικώς επαληθεύεται.


Μεγάλη προσοχή θέλει κι εκεί που αυτά έχουν πεθάνει κι εμείς δεν το έχουμε καταλάβει. Κάποιες εταιρίες δίνουν έναν συγκεκριμένο αριθμό χιλιομέτρων που μετά απο αυτά το παπούτσι θεωρητικά χάνει απο την προστασία ή την ελαστικότητα του. Αυτό όμως το βλέπεις στην πράξη ανάλογα με τη χρήση αλλα και γιατι πολλές φορές το νούμερο αυτό είναι μικρότερο απο την πραγματικότητα για λόγους μάρκετινγκ

Μια απο τις ενδείξεις για να αγοράσω καινούργια παπούτσια είναι αν μου βγαίνουν τίποτα περίεργα πονάκια .. Ξεκούραση και αλλαγή παπουτσιών αν είναι ήδη φορτωμένα με χιλιόμετρα και με αυτή τη συνταγή εγώ είμαι εντάξει.


Προχτές μου ήρθαν με το ταχυδρομείο τα τελευταία παπούτσια που παρήγγειλα για τους αγώνες μου, κυρίως για τον επερχόμενο μαραθώνιο του νοεμβρίου. Χτες λοιπόν έκανα το πρώτο τρέξιμο με αυτά, πρώτα απ όλα για να τα δοκιμάσω στο πάτημα και μετά να αρχίσω το "στρώσιμο" τους , αυτά τα οσα χιλιόμετρα χρειάζονται ωστε να πάρει το παπούτσι τη φόρμα του ποδιού και να γίνει πιο εύκαμπτο ωστε στον αγώνα να μη βγουν ατυχίες όπως να με¨χτυπήσει" ή να με "κόβει" σε κάποιο σημείο του .


Τρέχοντας λοιπόν σκέφτηκα δεν θα γράψεις τίποτα για τα σπορτέξ; Όταν είμασταν μικροί όλα τα αθλητικά παπούτσια οι συνομηλικοί μου τα λέγαμε σπορτέξ.


Ε, απο τα σπορτέξ του Τρεχαλάκη , αφιέρωμα στα σπορτεξ γενικά.
Και... καλά τρεξίματα .


Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Memory Walk ! 20 Σεπτεμβρίου 2009

Memory Walk ! 20 Σεπτεμβρίου 2009


Ελάτε να περπατήσουμε μαζί !

Από την πλατεία Συντάγματος μέχρι το Ζάππειο την Κυριακή 20.09.09 & ώρα 10:30 π.μ.






Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

'Οταν η προπόνηση δε βγαίνει.


Όλοι το έχουμε νιώσει και αυτό στις προπονήσεις μας. -Το κακό είναι να βγεί πάνω σε αγώνα.- Να θέλουμε να τρέξουμε λίγο ακόμα ή λίγο πιο γρήγορα αλλά στο τέλος να μη βγεί, ενώ τις προηγούμενες μέρες έβγαινε. 'Οπου και να το ρίξεις, μέσα είσαι. Στη κακή μέρα και τη "κακή μέρα". Στη κούραση απο προηγούμενες προπονήσεις, στη κούραση απο τη δουλειά και άλλους τόσους και τόσους λόγους να μην απολαύσεις το τρέξιμο σου κάποια στιγμή.


Παλιά με εβλέπε η μητέρα μου ιδρωμένο καθώς γυρίζα σπίτι απο τη προπόνηση και οι τρείς λέξεις που έλεγε ήταν : πώς πήγες σήμερα; και εννοούσε δύο πράγματα με την ακριβή σειρά που τα αναφέρω. Πρώτα, αν το απόλαυσα αν το χάρηκα αν έμεινα ευχαριστημένος και το δεύτερο πόσα χιλιόμετρα έτρεξα. ( Πιο παλιά είχαμε και το θα πάθεις τίποτα ρε παιδάκι μου)
Πλεόν με βλέπει η Μαρία και ρωτάει και εννοεί ακριβώς τα ίδια.

Σήμερα γύρισα λιώμα, το τρέξιμο δε μου βγήκε. Και ναι δεν το χάρηκα. Λίγο η κούραση της μέρας , λίγο οι ώρες ύπνου που μου λείπουνε τελευταία, λίγο οι έντονες προπονήσεις χτές και προχτές λίγο ο κακός μου ο καιρός οπου εκεί καταλήγω πάντα ψάχνοντας δικαιολογίες για ρίξω τις ευθύνες , ένιωθα σαν τον πιο αγύμναστο άνθρωπο του κόσμου.

Εντάξει συμβαίνουν αυτά. Το θέμα είναι να βρείς ακριβώς τι φταίει και να το διορθώσεις. Αν διορθώνεται. Αν οχι, συμβιβάζεσαι , δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Άσχετα με το σημερινό, έκανα μεγάλο συμβιβασμό με το γεγονός οτι τον τελευταίο χρόνο και μάλλον για πολλά ακόμα η δουλειά μου έχει κυλιόμενο ωράριο σε άστατο ρυθμό με ότι αυτό συνεπάγεται όχι μόνο στον αθλητικό τομέα. Όταν το τρέξιμο όμως ξεφεύγει απο τον ανταγωνισμό με τον άλλο δρομέα αλλά γίνεται για προσωπική ευχαρίστηση τόσο λιγότερα πράγματα μπορούν να σου χαλάσουν τη διάθεση μέσα σε αυτό. Αλλά και απο την άλλη, ακόμα και στον πρωταθλητισμό θα συμβεί μια μέρα να μη βγει το πρόγραμμα. Εδώ ακούμε για μεγάλους αθλητές που η επίδοση τους ήταν χάλια οτι απλά δεν ήταν στη μέρα τους . Τα πάντα είναι σχετικά όπως λέει κάποιος που ξέρω.

Αύριο η προπόνηση θα βγεί. Δεν ήταν και η πρώτη φορά που συνέβει αυτό οπότε τα ξέρω αυτά.

Βέβαια εαν αυτό επαναλαμβάνεται.. ε τότε και λίγη ξεκούραση, λίγο πιο χαλαροί ρυθμοί για ένα διάστημα , δεν κάνουν κακό , ίσως το σώμα στέλνει τα μηνύματα του για να μην φτάσουμε στον μεγάλο αγώνα μας και τρέχουμε "καμένοι".

Προσωπικά έχω ξεκουραστεί αρκετά πρίν μπώ στον νεο κύκλο προετοιμασίας , οπότε για σήμερα έφταιγε και πάλι .. ο κακός μου ο καιρός.

Και αύριο μέρα είναι.

Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

Λίγες βδομάδες μείνανε... κλασική!


Δεκαπέντε βδομάδες πάνω κάτω μέχρι τον αγώνα για τον οποίο ετοιμάζονται εδώ οι περισσότεροι ερασιτέχνες και μή, δρομείς. Το ραντεβού κάθε δεύτερη κυριακή του νοεμβρίου, για το κορυφαίο δρομικό γεγονός , τον μαραθώνιο της Αθήνας, την κλασική διαδρομή ή αλλιώς σκέτο , την "κλασική".


Παρόλο που είμαστε ακόμα στη μέση του καλοκαιριού ήδη ο αγώνας της χρονιάς για τους περισσότερους, φαίνεται να πλησιάζει απο μακρυά. Άρχισαν σιγά σιγά οι συζητήσεις για τον κύκλο προπονήσεων του καθένα, τους στόχους , για παπούτσια,για προγράμματα προπόνησης, πόσο διαρκεί η προετοιμασία, καινούργια κόλπα, καινούργιες τακτικές. Ακόμα και τα πειράγματα πάνω σε αυτά, έχουν και αυτά ξεκινήσει.


Τα συζητάω κι εγώ στο πάρκο ή στο στάδιο και διαβάζω τέτοιες συζητήσεις στα φόρουμ στο ίντερνετ που όσο πλησιάζει ο καιρός τείνουν να γίνονται το μοναδικό θέμα της κουβέντας.


'Αλλοι ακόμα στις διακοπές , ρίχνουν ένα τρεξιματάκι που και που, με σκοπό όταν επιστρέψουν να αφοσιωθούν κατα κάποιο τρόπο στις προπονήσεις τους για τον νοέμβρη. Άλλοι δεν έχουν φύγει ακόμα έχοντας όμως στο νου να τρέχουν λίγο και στις διακοπές τους και άλλοι έχοντας ήδη επιστρέψει βρίσκονται ήδη στη φάση της ήπιας προσαρμογής στο προπονητικό τους πλάνο ή τελος πάντων ετοιμάζεται ο καθένας με τον τρόπο που νομίζει , για την κλασική.


Ο μαραθώνιος πλέον συζητιέται, μελετάται, είναι θέμα εργασιών και συνεδρίων όχι απλά σαν ένας αγώνας 42 χιλιομέτρων, αλλά σαν ένα παγκόσμιο κοινωνικό φαινόμενο , λαμβάνοντας υπόψιν τα εκατομύρια των δρομέων στο σύνολο τους που ξεχύνονται στους δρόμους στους μαραθωνίους ανα τον κόσμο.


Αυτό που γοητεύει εμένα είναι οτι μετά τους ακριβοπληρωμένους νικητές σε κάθε αγώνα , οι πρωταγωνιστές είναι οι χιλιάδες δρομείς που τους ακολουθούν , που ο κάθε ένας με την δική του ιστορία το δικό του υπόβαθρο γίνεται για τον εαυτό του (το κρατάω μέχρι εδώ προς το παρόν) ο ήρωας της ημέρας.

"Be the hero of the day" ηταν ένα απο τα συνθήματα σε έναν αγώνα στο εξωτερικό που είχα πάρει μέρος που παρόλο που είχα τρέξει και άλλους μαραθωνιούς πριν , εκεί συνειδητοποίησα αυτό που περιγράφω παραπάνω.


Οι λόγοι που τρέχει κάποιος έναν μαραθώνιο είναι σχεδόν όσοι και οι δρομείς πάνω στον αγώνα. Κοινό χαρακτηριστικό όλων είναι πως τους αρέσει και το κάνουν. Οι στόχοι και οι φιλοδοξίες ποικίλουν. Πρώτος στόχος ο τερματισμός.. Για τους πιο έμπειρους ,στόχος μια καλύτερη επίδοση ή η διατήρηση στις προηγούμενες καλύτερες τους επιδόσεις. Για τους αθλητές που ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό , μια θέση στο βάθρο ή την εξάδα. Για τους επαγγελματίες δρομείς , ακόμα δεν έχουμε τέτοιο επάγγελμα εδώ, η θέση και το χρήμα. Η δόξα ακολουθεί ανάλογα με το επίτευγμα του καθένα. Απο τους κύκλους της οικογένειας για τον χομπύστα που τερμάτισε για πρώτη φορά , μέχρι τα συμβόλαια και τις φωτογραφήσεις για τον επαγγελματία που κατόρθωσε άλλη μια νίκη.


'Αλλοι πάλι απλά " κατεβαίνουν " στον αγώνα. Έτσι . Μπορεί να ασχολούνται κυρίως με άλλα αθλήματα , ορεινό τρέξιμο, υπεραποστάσεις , ποδήλατο ,τρίαθλο.. και άλλα τέλος πάντων που εκεί εστιάζουν το αγωνιστικό τους ενδιαφέρον και κατεβαίνουν στον αγώνα για άλλους λόγους να τον απολάυσουν σαν γιορτή , τρέχοντας στο πλήθος. Υπάρχει κόσμος που πράγματικα τρέχει με σκοπό να απολάυσει την ατμόσφαιρα του αγώνα. Δε πα να γράψει το ρολόι στο τέρμα οτι θέλει..


Προσωπικά για φέτος ήδη έχω τρέξει τον αγώνα τον οποίο είχα σαν στόχο , παρόλα αυτά φιλοδοξία μου είναι να μην έχω πολύ μεγάλη απόκλιση απο προηγούμενες χρονιές μου πάνω στην κλασική.


Σημασία έχει που το απολαμβάνουμε και έτσι πρέπει να μείνει, που νιώθουμε όμορφα μέσα απο τις προπονήσεις μας κάθε μέρα, την γλυκιά κούραση της προετοιμασίας , την συναναστροφή με άλλους ανθρώπους με την ίδια αγάπη για το τρέξιμο,την δίεξοδο ή την κοινωνικοποίηση που προσφέρει όλο αυτό, το χαμόγελο την ικανοποίησης και το δάκρυ της συγκίνησης όταν μετά απο όλα αυτά φοράς στον λαιμό σου το μετάλιο μέσα στο καλλιμάρμαρο.


Καλή προετοιμασία σε όλους, να είμαστε γεροί πάνω απ όλα και όλα έρχονται.
.

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

"Μeditation" τρέχοντας στην Ικαρία

Είμαι απο αυτούς που γύρισαν τώρα απο την καλοκαιρινή τους άδεια..

Δηλαδή αφού γύρισα τέλη ιουνίου απο καλοκαιρινές όμως διακοπές πρέπει να πω καλο χειμώνα; Μπα...

Τα τελευταία χρόνια οι άδειες απο τη δουλεία μου πάνε πακέτο σχεδόν πάντα με κάποιον σημαντικό για μένα αγώνα. Έτσι αυτές οι μέρες συμπέφτουν με κάποιον αγώνα ή αποτελούν μέρος της προετοιμασίας ή ακομα και για την ξεκούραση και αποκατάσταση μετά απο αυτόν.

Αυτό με "γεμίζει" αυτό κάνω, πόσο μάλλον που οι μέρες που εγώ χαλαρώνω με τον τρόπο μου στις άδειες, δεν συμπέφτουν με τις περιόδους που όλοι "σκοτώνονται" για να πάρουν άδεια όπως συγκεκριμένους μήνες του καλοκαιριού ή σε συγκεκριμένες γιορτές του χρόνου.

Έτσι έχω άλλη μια φορά το κεφάλι μου ήσυχο αφου απέχω απο τις γκρίνιες του τύπου εσυ βγήκες πέρσυ 15αύγουστο, φέτος είναι σειρά μου , και απο την άλλη είναι σπάνιο να με "χώσει" κάποιος για παράδειγμα τον νοέμβριο που εγώ θέλω να τρέχω στον μαραθώνιο της Αθήνας και να αφιερώνω σε αυτόν μέρος της άδειας μου. Απο τη μεριά μου όλα καλά.

Μεγάλη επιθυμία να μπορώ να πηγαίνω έστω για λίγο κάθε καλοκαίρι στην Ικαρία, τόπο προσωπικής ηρεμίας. Νησί που κρατάει ακόμα λίγο απο το "άγριο" πρίν παραδοθεί εντελώς στην τουριστική ανάπτυξη. Εκεί έχω κάνει τα καλύτερα τρεξίματα. Απο 3 μέχρι και 70 χιλιόμετρα. Με θέα τη θάλασσα ..και το βουνό ...και τον βράχο... και την μυρωδιά του νησιού.

Τρέχω λοιπόν... δρόμος.. απο κάτω γκρεμός.. η χαμηλή βλάστηση πιο πανω απο τους βράχους .. οι βραχοι και μετά θάλασσα. Όσο κοιτάει το μάτι, γαλάζιο.. το απόγευμα οταν κοιτάς το ηλιοβασίλεμα ή την ανατολή του ήλιου... τέλειο. Η μυρωδιά απο το αλμυρίκι και το θυμάρι στην άκρη του δρόμου να σου ανοίγουν το ρουθούνι και ο ήχος απο το κύμα στο βράχο να μπερδεύεται με τους ήχους απο τους μανιακούς τζίτζικες στα δέντρα. Και τρέχω .. γρήγορα, αλλα με ελαφρύ βήμα και παρασύρομαι στη φύση με όλες τις αισθήσεις να απολαμβάνουν τη μαγεία......

Το σώμα να τρέχει στην άσφαλτο και το πνεύμα σαν να πετάει πάνω απο τη θάλασσα.

Αυτές οι εικόνες μου έρχονται και αυτές στο μυαλό μέσα στον αγώνα εκεί που ψάχνω να αντλήσω δυνάμεις απο τον νού αφού η κούραση έχει κάνει ήδη την εμφάνιση της. Και βοηθάνε . Ηρεμώ και συνεχίζω και σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που μπόρεσα να τρέξω στην Ικαρία... έτσι για μένα μόνο, να μαζέψω εικόνες και εφόδια για ένα ολόκληρο φθινόπωρο και χειμώνα μέχρι την επόμενη φορά.

Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι πάλι εκεί.............
.

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Ευχίδειος Άθλος..


"Καλοκαίρι του 479 π.Χ.
Στους πρόποδες του Κιθαιρώνα, έξω από τα τείχη των Πλαταιών στον κάμπο γίνεται η σπουδαιότερη και πιο καθοριστική μάχη των Ελλήνων κατά των Περσών. Η νίκη κατά του εχθρού συντριπτική. Η χαρά των νικητών μεγάλη. Όμως οι Πλαταιείς δεν ησυχάζουν. Πιστεύουν, πώς η παρουσία και μόνο των βαρβάρων έχει μολύνει το πυρ που έκαιγε στο βωμό της πόλης τους.


Οι άρχοντες της πόλης, καλούν αμέσως μετά τη μάχη, τον οπλίτη ημεροδρόμο τους, τον γοργοπόδαρο Ευχίδα. Η αποστολή του είναι να πάει αμέσως στους Δελφούς και να φέρει πίσω καθαρό και εξαγνισμένο πυρ από το ιερό του Απόλλωνα.


Η κούραση από τη μάχη μεγάλη, η αποστολή όμως μεγαλύτερη και ιερή. Ο Ευχίδας ξεκινά αμέσως, Τρέχει συνεχώς ανάμεσα σε χαράδρες, δάση, βουνά και στενά μονοπάτια. Φτάνει στους Δελφούς. Εξαγνίζει το σώμα του στην Κασταλία πηγή, φορά δάφνινο στεφάνι., παίρνει καθαρό πυρ από το ιερό του Απόλλωνα, και επιστρέφει στις Πλαταιές, σε 24 περίπου, ώρες διανύοντας απόσταση 1000 σταδίων δηλαδή σχεδόν 200 χλμ. Ο Ευχίδας παρέδωσε το ιερό πυρ και αμέσως μετά εξέπνευσε περνώντας για πάντα την πύλη της αιωνιότητας.


Ο άθλος του ημεροδρόμου Ευχίδα, αποτελεί έμπνευση αλλά και πρόκληση σ’ ένα σύγχρονο δρομέα τον Παναγιώτη Αντωνόπουλο, όταν με θαυμασμό διαβάζει αυτή τη σελίδα της ιστορίας μας. 1-2 Μαΐου 1993 ξεκινά την προσπάθεια ν’ αναβιώσει τον άθλο του Ευχίδα και τα καταφέρνει.


Έτσι έγινε η αρχή..."



Οι αγώνες δρόμου που έχουν ρίζες πάνω σε κάποιο ιστορικό γεγονός, που στην ουσία αναβιώνεις , τρέχεις μια διαδρομή που κάποιος πολλά πολλά χρόνια πίσω την έτρεξε , όχι όμως για την ψυχαγωγία του, αλλά γιατι κυρίως ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου ή για να μεταφέρει κάποια σημαντική είδηση είναι απο τους αγώνες που παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον και είναι συχνά απο μόνοι τους ένα μάθημα ιστορίας ή η αφορμη για να αναζητήσει αργότερα ο δρομέας κάποια ιστορικά στοιχεία για το συγκεκριμένο γεγονός.


Πιστεύω οτι όλοι οι δρομείς αυτών των αποστάσεων έχουν βάλει νοερά τον εαυτό τους στη θέση του αρχαίου δρομέα, του άγνωστου ή του επώνυμου ημεροδρόμου, την ώρα που βρίσκονται μόνοι τους να τρέχουν στον ίδιο δρόμο που πριν δυο και βάλε χιλιάδες χρόνια έτρεξε κάποιος πρόγονος μας, που έμεινε για το κατόρθωμα του, την προσύλωση στον σκοπό του και την υπέρβαση, στην ιστορία.


Άν και η ιστορική διαδρομή έιναι απο τις Πλαταιές μέχρι τους Δελφούς και επιστροφή στις Πλαταιές ... καθιερώθηκε απο το 2000 σαν αγώνας ο " Ευχίδας" μόνο απο το ένα μέρος στο άλλο χωρίς την επιστροφή.Οι αθλητές έχουν να καλύψουν 107,5 χιλιόμετρα και η διαδρομή διασχίζει τη Δυτική Βοιωτία από Νότο προς Βορρά, και είναι η πραγματική κατά το δυνατόν . Το ανάγλυφο της περιοχής είναι έντονο, οι υψομετρικές διαφορές μεγάλες είναι δύσκολη και επίπονη, αλλά ταυτόχρονα όμορφη και ενδιαφέρουσα. Οι αθλητές ανεβαίνουν και κατεβαίνουν το όρος των Μουσών Ελικώνα, φτάνοντας σε υψόμετρο 1050 μ. διασχίζοντας υπέροχα τοπία φυσικής ομορφιάς. Όταν τερματίσουν στους Δελφούς, στο κέντρο της γης, νερό από την Κασταλία πηγή, ένα δάφνινο στεφάνι και το ζεστό χειροκρότημα όλων τους περιμένει.


Το 2005 έγινε το μεγάλο τόλμημα , δηλαδή να γίνεται παράλληλα και αγώνας με εκκίνηση και τερματισμό στις Πλαταιές που όμως λανθασμένα έμεινε να αποκαλείται ο "διπλός Ευχίδας". Έτσι με την έλευση τους οι δρομείς στους Δελφούς παίρνουν τον ίδιο δρόμο που ακολούθησαν πρίν , μέχρι να φτάσουν στην πλατεία των Πλαταιών οπου στον τερματισμό τους έχουν διανύσει το σύνολο 215 χιλιόμετρα.


Όταν μπήκα σιγά σιγά στον χώρο των υπερμαραθωνίων αποστάσεων , κάποιοι φίλοι μου μου κάνανε συχνά λόγο για τον "Ευχίδα". Ένας φίλος μου απο τους καλύτερους δρομείς του χώρου μου είχε πει κατα λέξη .. " δεν είναι αγώνας.. ειναι ταξίδι". Και πράγματι αν τα βάλεις κάτω.. με 100 χιλιόμετρα δρόμο ,πράγματικό ταξίδι είναι αλλά και ο τρόπος που δουλεύει το μυαλό οι σκέψεις που βγαίνουνε μπροστά .. και αυτές "ταξίδι" είναι. Πόσο μάλλον τα 215!!!


Νιώθω τυχερός που έχω αξιωθεί να πάρω μέρος και στα 107μιση και στα 215 χιλιόμετρα και να τα τερματίσω αξιοπρεπώς. Την πρώτη φορά πήγαινα στο άγνωστο. Τα 100 χιλιόμετρα ήταν απόσταση που την είχα πλέον στα πόδια μου αλλά όχι σε διαδρομή με τέτοιες δυσκολίες και τελευταία στιγμή είχα μείνει και χωρίς όχημα υποστήρηξης. ΄Ετσι στάθηκα στην αφετηρία με ένα μπουκάλι νερό στο χέρι και μια ζώνη φορτωμένη πράγματα που πιθανόν να χρειαζόμουν στον αγώνα , μέλι, ηλεκτρολύτες , κτλ που δεν το περίμενα προς έκπληξη μου οι σταθμοί ανεφοδιασμού ανα λίγα χιλιόμετρα υπερκάλυπταν τις ανάγκες μου έτσι ξεφορτώθηκα νωρίς το περιττό βάρος.


Στον τερματισμό δεν με περίμενε για πρώτη φορά κάνένας δικός μου , όμως η υποδοχή των θεατών, των διοργανωτών .. όλη αυτή η άτμοσφαιρα .. ήταν δικοί μου άνθρωποι.. και ακόμα και σήμερα σκέφτομαι πως είχε δίκιο ο Κώστας και οτι όλο ήταν "ταξίδι".


Αυτή τη χρονιά δοκίμασα κάτι ακόμα παραπέρα. Αν και φορτωμένος χιλιόμετρα απο έναν κοντινό αγώνα υπεραπόστασης, μπήκα να κάνω τον "διπλό Ευχίδα". 215 χιλιόμετρα. Αυτά όμως δεν είναι παραδείγματα προς μίμηση, περισσότερο απερισκεψία είναι , το να ρισκάρεις έναν έυκολο πλεόν τραυματισμό τρέχοντας μεγάλους αγώνες τον ένα πίσω απο τον άλλο. Έτσι μέχρι τελευταία στιγμή λίγοι ξέρανε τι πήγαινα να κάνω και αυτό μόνο και μόνο για να γλυτώσω τις συζητήσεις του τύπου, τι πας να κάνεις τώρα. Είχα τους λόγους μου , θα τους αναλύσω άλλη φορά , η ουσία είναι οτι τελικά όλα πήγαν καλά.


Φέτος όμως κάποιοι "κρέμασαν" τον Παναγιώτη και ο αγώνας είχε ελλείψεις..αλλά μόνο απο το πάθος του και την κατάθεση ψυχής που κάνει για να γίνει αυτος ο αγώνας, αυτός ο άνθρωπος με έχει κερδίσει. Έτσι εμένα μου έμεινε η εντύπωση οτι του χρόνου θα είναι πάλι όλα καλά.


Θέλω να γράψω πολλά που έζησα που ένιωσα εκεί αλλά θέλω και να αποφύγω ένα κουραστικό για τον αναγνώστη κατεβατό, οπότε περιστασιακά θα καταθέτω περιστατικά και απο εκείνον τον αγώνα. Για την ώρα ήθελα να κάνω αναφόρα στην ιστορικότητα της διαδρομής, που μόνο διαβάζοντας το γιατί ο Ευχίδας πήγε πάνω κάτω, ο νους πηγαίνει σε άλλες εποχές σε άλλες αξίες. Τα σκεφτόμουν πάλι σήμερα που κοίταγα κάτι αναμνηστικά απο τον αγώνα.





Υ.Γ.

Ο εμπλουτισμός της αναρτησης με πληροφορίες εγινε απο την ηλεκτρονικη σελίδα της διοργάνωσης http://www.euchidiosathlos.gr/ οπου τους ευχαριστώ για την παραχώρηση τους.



Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Η ομορφότερη είδηση....

Στις αρχές του χρόνου , μου ήρθε η ομορφότερη είδηση της ζωής μου. Αυτό που όταν το μαθαίνεις σε κάνει και νίωθεις ο πιο τυχερός ο πιο ευτυχισμένος.

Η ανάγκη μου να το μοιραστώ με φίλους μεγάλη. Ξεχείλιζα απο ευτυχία. Συνέβησαν πράγματα όμως που με τρόμαξαν και γι αυτό στην αρχή δεν το έμαθαν παρα ελάχιστοι ..
Όταν ο γιατρός μας είπε οτι πάμε καλά, αποφάσισα πού θα το κάνω γνωστό και μάλιστα δημόσια. Και μάλιστα ανάμεσα σε φίλους μου. Πού; Μέσα σε έναν δύσκολο αγώνα που σε μένα χρώσταγε κάτι απο πέρισυ. Που είχε αθλητές σχεδόν απο όλες τις άκρες της γής. Μέσα στους αγώνες είμαι χαμογελαστός. Οι φίλοι μου ή θα τρέχουν και αυτοί στον ίδιο αγώνα με μένα ή με τον έναν ή άλλο τρόπο είναι εκεί. Τώρα είχα κάτι να τους πώ που θα τους έκανε και κείνους να χαρούν με τη χαρά μου.

Και αυτό το έκανα στάμπα στο μπλουζάκι μου....







Και μπήκα στον αγώνα... Και άρχισα να τρέχω..



Και να τρέχω...



Γύρω γύρω.. πολλές ώρες ..



.. και όλοι να βλέπουν το μπλουζάκι μου..




.. ή να το δείχνω μόνος μου.. χαρούμενος...





Και συνέχισα να τρέχω πολλές ώρες ακόμα ... και ήρθε η νύχτα και συνέχισα να τρέχω.. και η σκέψη του μωρού έδινε δυνάμεις στα πόδια ...και ψυχή... και ξημέρωσε.. και ακόμα έτρεχα... και έσπασα την καλύτερη μου επίδοση σε έναν αγώνα 24 ωρών τρέχοντας.... γεμάτα διακόσια χιλιόμετρα ..μέχρι που έπεσα κάτω απο τους πόνους στα πόδια.. την κούραση..


και στις απονομές πήρα κι εγώ κύπελλο.. και όταν πήγα να το πάρω...

το μπλουζάκι που φορούσα έγραφε..



"RUNNING INSPIRATION"

Και ήταν η πρώτη "φωτογραφία" της κόρης μου... που την περιμένουμε σε λίγους μήνες.

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Αυτοί είμαστε...


Άλλη μια φορά σε κάποιον αγώνα δρόμου.. κάποιοι κλέψανε. Ή τουλάχιστον αυτό ειπώθηκε απο αρκετούς δρομείς που πήραν μέρος σε έναν αγώνα σε μια επαρχιακή πόλη την προηγούμενη κυριακή. Κάποιοι έκοψαν δρόμο κάνοντας παράκαμψη σε αφύλακτο σημείο της διαδρομής με αποτέλεσμα να τρέξουν μικρότερη απόσταση απο την απόσταση που είχε ο αγώνας και να φτάσουν πιο γρήγορα στην πλατεία τερματισμού.


Άλλη μέθοδος κλεψίματος που έχουν χρησιμοποιήσει αθλητές και αθλήτριες είναι ακόμα και να ανέβουν σε καρότσες , σε αυτοκίνητα ή και σε άμαξες όπως λέγεται σε παλαιότερες εποχές.


Στο υψηλό επίπεδο αθλητισμού το κλέψιμο γίνεται με τη χρήση ουσιών , έχουμε φτάσει να μιλάμε ακόμα και για γονιδιακό ντόπινγκ και άλλα πράγματα που πρίν χρόνια αγγίζανε απλά τη σφαίρα της φαντασίας.Εκεί βέβαια τα κίνητρα η δόξα και το χρήμα είναι σε διαφορετικά μεγέθη απο τον συγκεκριμένο αγώνα της κυριακής.


Αφήνω στην άκρη λοιπόν τους αθλητές του επιπέδου που ανέφερα πιο πάνω και επιστρέφω στους αθλητές και αθλούμενους του αγώνα της κυριακής. Δε μπορώ να καταλάβω απο πού πηγάζει η ανάγκη του άλλου να κλέψει σε έναν αγώνα που οι περισσότεροι απο τους μισούς που παίρνουν μέρος δεν θεωρούνται καν αθλητές. Αθλούμενοι ναι. Άλλη μια φορά αποδεικνύουμε με τις πράξεις μας οτι ο αθλητισμός δεν προάγει πάντα και δεν καλλιεργεί το ήθος , την ευγένεια , τον πολιτισμό αλλά εξωτερικεύει συχνά τα άλλα του χαρακτήρα μας που δυστυχώς και αυτά με τη σειρά τους είναι πάνω πάνω έτοιμα με την πρώτη ευκαιρία να φανερωθούν. Ματαιοδοξία , απληστία , απάτη και τα συναφή.


Καλά έχει συμβεί άτομο να κλέψει ακόμα και σε αγώνα μη ανταγωνιστικού χαρακτήρα ( αν μπορεί να ειπωθεί και αυτό) και όταν της είπαν έσυ έκλεψες είπε , όχι , μόνο λίγα μέτρα με πήγε το αμάξι.. Μόνο και μόνο για λέει και εκείνη οτι έτρεξε κάπου έναν υπερμαραθώνιο....

Αστεία πράγματα δηλαδή.


Και τελικά τον φωνάζουνε αυτόν που έκλεψε και στο βάθρο στον νικητών , συνήθως σε κάποια ηλικιακή κατηγορία και όχι στις πρώτες θέσεις , αφού σχεδόν πάντα οι πρώτοι είναι τόσο γρήγοροι που βγαίνουν μπροστά και απο αυτόν που πήρε τον πονηρό τον δρόμο. Και πάει ο φίλος μας και παίρνει το κύπελλο του, και να τα χαμόγελα και να οι φωτογραφίες και να τα χειροκροτήματα αντί να καταλήγει με το και να .. οι μούτζες.


Και κατεβαίνει περιχαρής με το κύπελλο στο χέρι και πάει και κάθεται στο τραπέζι με τους φίλους του και τελικά το πάει στο σπίτι του στολίζοντας το στο ράφι μαζί με τα άλλα τοτέμ της ματαιοδοξίας του. Εδώ έρχομαι τώρα και απορώ. Το κοιτάζει το κύπελλο.. μόνος του. Δε ντρέπεται που δεν το άξιζε; Το πρωί που κοιτάζεται στον καθρέπτη, που πλένεται , ξυρίζεται κτλ.. τί λέει στον εαυτό του; Και δε γυρίζει ο καθρέπτης να του ρίξει δύο φάσκελα;


Σε προηγούμενη ανάρτηση αναφέρθηκα επιδερμικά και σε αυτά τα περιστατικά και ξανακαταλήγω.. αυτοί είμαστε. Και δεν είμαστε μόνο τώρα, απο πάντα το είχαμε και αυτό μέσα μας. Όπως διάβασα μια μέρα σε ένα αρθρο στα ΝΕΑ και το μεταφέρω στο κείμενο μου αυτολεξεί : " αν φανταζόμαστε τους αρχαίους ολυμπιακούς αγώνες σαν έναν ατσαλάκωτο αθλητικό παράδεισο στον οποίο οι νέοι επιδίδοταν στην ευγενή άμιλλα έχοντας αναπτύξει αρμονικά το σώμα και το νού για να κερδίσουν ένα κλαδί ελιάς πέφτουνε πολύ έξω".


Όμως εκεί όποιος έκλεβε εκτός το πρόστιμο για την κατασκευή Ζάνεων ( οι στήλες προς τιμή του Δία) στην είσοδο του σταδίου με την αναγραφή σε αυτές του ονόματος του ζαβολιάρη άθλητη , παρέμενε ατιμωμένος για όλη του τη ζωή. Δεν ήθελε μετα να τον ξέρει η γειτονιά του, η μάνα του η ίδια και συχνά πήγαινε να μείνει σε άλλο μέρος πολύ μακριά απο τον τόπο καταγωγής του.


Εδώ όμως ο πονηρός δρομέας δεν κέρδισε τίποτα παραπάνω απο ένα φτηνό κύπελλο και μια φωτογραφία σε ένα βάθρο. Καμία ευκολία που είχαν οι τότε ολυμπιονίκες, καμία άνεση και παροχές που έχουν τώρα. Και πολλές φορές στη φωτογραφία αυτή και το σουλούπι του ίδιου του δρομέα δε σε πείθει οτι η επίδοση που έβγαλε είναι των δυνατοτήτων του. Γελάς ή τον λυπάσαι;


Όπως γέλασαν δρομείς απο όλο τον κόσμο όταν διαδόθηκε η είδηση οτι έκλεψε στον μαραθώνιο της πόλης του και βγήκε πρώτος(!!!) αλλά τον τσάκωσαν ο δήμαρχος νομίζω του Μεξικό. Και έβλεπες στην φωτογραφία έναν κύριο που μόνο με αθλητή δεν έμοιαζε.


Δυσανασχετώ όταν σε αγώνα που έτρεξα μαθαίνω οτι κάποιος , κάποιοι κλέψανε. Δυσανασχετώ όταν τους ξαναβλέπω στην αφετηρία δίπλα μου σε άλλους αγώνες. Φταίμε κι εμείς που τους ανεχόμαστε, φταίμε που επιλεκτικά, με τις παρωπίδες μας σωστά τοποθετημένες, κάνουμε συχνά πως δεν αντιλαμβανόμαστε οτι ο χώρος μας είναι και αυτός μια μικρογραφία της κοινωνίας , με τον καλό και τον κακό σχεδόν ίσα μέλη μέσα σε αυτή.


.

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

Iστορίες για γερά στομάχια.



Πολλές φορές οι συζητήσεις για κάποιον δρομέα και τις σωματικές δυνατότητες του, φτάνουν σε αναφορές εσωτερικών οργάνων όπως για παράδειγμα, "φαντάσου καρδιά που θα έχει..." ή "..πόσο μεγάλα θα είναι τα πνευμόνια του.." ή ακόμα φτάνουν και σε όργανα που η συμβολή τους είναι καθαρά μεταφορική όπως , "..θέλει @@ για να μπείς σε τέτοιο αγώνα .." και πάει λέγοντας.

Σπάνια γίνονται αναφορές για εκείνο το σακουλάκι ( έτσι μοιάζει όταν είναι άδειο), τη συνέχεια μετά τον οισοφάγο στο ταξίδι της τροφής μέσα στον πεπτικό σωλήνα, δηλαδή του στομαχιού. Και αν γίνουν θα είναι επειδή κάποιο πρόβλημα θα έβγαλε πάνω στον αγώνα που μπορεί να στοίχησε όχι μόνο μια καλή θέση στην κατάταξη αλλά και τον ίδιο τον τερματισμό.

Γράφοντας αυτό το κείμενο μου έρχεται στο νού το θεατρικό έργο του Αρκά που τα όργανα με τη δική του προσωπικότητα το κάθε ένα συζητάνε στο τί θα απογίνουν απο εκεί και μετά αφού ο εγκέφαλος είναι νεκρός μετά απο κάποιο ατύχημα.

Το στομάχι λοιπόν θα μπορούσε και αυτό απο μόνο του να έχει τη δική του προσωπικότητα. Σίγουρα δεν περνάει μόνο η τροφή απο αυτό. Ο λαός λέει οτι περνάει και ο έρωτας απο εκεί. Το σίγουρο είναι οτι αντιδράει διαφορετικά σε μία σειρά ερεθίσμάτων και συναισθημάτων. Όταν είμαι στενοχωρημένος το στομάχι σφίγγει. Οταν είμαι χαρούμενος νιώθει όμορφα γεμάτο. Πρίν φιλίσω τη κοπέλα μου ήταν σφιγμένο, όταν με φίλησε εκείνη πάλι σφιγμένο ήταν , αλλά όμορφα εκείνη τη φορά. Άν φάω πολύ με ενοχλεί, αν δεν φάω καθόλου , πάλι με ενοχλεί.

Το στομάχι βγάζει και γούστα. Υπάρχουν τροφές που συνεχίζουν χωρίς πρόβλημα τη πορεία τους και τροφές που δεν τις δέχεται ή που το ενοχλούν. Αυτά διαφέρουν απο στομάχι σε στομάχι. Υπάρχουν για παράδειγμα και στομάχια που δεν τους αρέσουν τα ταξίδια και σχεδόν γυρίζουν ανάποδα στο αυτοκίνητο σε έναν δρόμο με στροφές , ενώ το στομάχι του διπλανού συμπεριφέρεται σαν να μην τρέχει τίποτα. Για κάτι τέτοια λέω οτι βγάζει μια δική του προσωπικότητα.

Μετά απο αμέτρητα πλέον χιλιόμετρα και άλλα τόσα ζευγάρια παπούτσια που έχω χαλάσει τρέχοντας , παρόλο που ακόμα πειραματίζομαι, έχω σχεδόν μάθει τις προτιμήσεις του στομαχιού μου πάνω σε προπόνηση και σε αγώνες. Και όμως πρίν μια βδομάδα σε εναν αγώνα που χρειάστηκε να τρέχω στη κυριολεξία πάνω μια μέρα σχεδόν τσακωθήκαμε. Μπορεί να το πείραξε και η ζέστη όπως επηρέασε όλη μου τη προσπάθεια... αλλά με το στομάχι είχα πρόβλημα.

"Ρε παιδιά , νά.. θα το βγάλω λίγο να το αφήσω εδώ σε μια πετρούλα και θα το πάρω γυρίζοντας , γίνεται;" Κάπως έτσι σκεφτόμουν. Έλα όμως που δε γίνεται. Άν πονάς για παράδειγμα σε κάποιο σημείο του κορμιού σου κάπου στο πόδι , θα σφίξεις τα δόντια, όσο μπορείς θα πάς.. ίσως να επιστρατεύσεις και ψυχικά αποθέματα, τρικ του εγκεφάλου.. θα το αντιμετωπίσεις. Με το στομάχι δεν γίνεται αυτό. Δε πα να σκέφτεσαι τα καλύτερα που θα σε ανεβάσουν , δε πα να βγάζεις τη ψυχή σου έξω απο το σώμα προκειμένου να ανέβεις ψυχολογικά , το στομάχι υπερισχύει, σου τονίζει το πρόβλημα. Βέβαια τα πράγματα είναι χειρότερα όταν σε πιάσει "κόψιμο" και ψάχνεις να βρείς τουαλέτα ή θάμνο, εκεί πράγματικα φαίνεται ποιός έχει το πάνω χέρι , αλλά τώρα μιλάμε καθαρά για το στομάχι. Μέχρι τώρα πάντως νιώθω τυχερός που δεν έχω ζήσει την αναζήτηση θάμνων κτλ.. Όμως αυτά συνήθως τα παθαίνουν δρομείς με μικρότερη εμπειρία στο σώμα τους στο τι ενοχλεί και τί όχι τον πεπτικό σωλήνα.

Επιστροφή στον αγώνα που περιγράφω. Με τα πολλά κάποια στιγμη σε μια άκρη του δρόμου, με δυο σπασμούς του στομαχιού το πρόβλημα ξεπεράστηκε και συνέχισα και πάλι άνετος το τρέξιμο μου. Υπήρξαν φορές που πάλι με ενόχλησε αλλά όχι στο σημείο να χρειαστεί την ίδια παρέμβαση. Προσεκτικά στη λήψη στο είδος και την ποσότητα υγρών και στερεών τροφών τερμάτισα τον αγώνα και η υποδοχή στον τερματισμό ήταν το κάτι άλλο. Άλλη μια φορά στιγμές που δε περιγράφονται, ανεκτίμητες .

Τελευταίοι διάλογοι..

"Μπράβο Γιώργο.. τι θα κάνεις τώρα;"


"Πάω να κοιμηθώ, νυστάζω , έχει κλείσει και το στομάχι.
Θα τα πούμε το βράδυ στο..... φαγητό"



.

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Πές μου καλύτερα πού δε πονάς.


Πρίν τρείς βδομάδες αν με ρωτούσες πού ακριβώς πονάω μετά απο τον τελευταίο μου αγώνα , η απάντηση που θα έπαιρνες θα ήταν οτι τα μόνα σημεία πάνω μου που δεν πονάνε όταν τα κουνάω, είναι τα .. βλέφαρα μου.Και ήταν αλήθεια ή τελος πάντων αυτό ένιωθα. Απάντηση που πήραν πράγματι κάποιοι φίλοι μου που μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Ευτυχώς σε 4 περίπου μέρες είχα συνέλθει εντελώς.

Πρίν απο κανα δίμηνο τρέχοντας παρέα με έναν συναθλητή είχαμε κουβέντα σχετικά με τους πόνους και τους τραυματισμούς που μας βγαίνουν στο τρέξιμο. Κυρίως για τους πόνους. Ο φίλος μου λοιπόν μου είπε οτι κάπου είχε διαβάσει οτι ο πιο δυνατός πόνος ίσως, που μπορεί και αντέχει το ανθρώπινο σώμα είναι ο πόνος της γέννας.

Προσωπικά έχω παρακολουθήσει γέννες απο κοντά (!) , αλλά και απο περιγραφές απο φίλες , μπορεί τα πράγματα να είναι και έτσι.

Οπως και να έχει , συνέχιζοντας ο συναθλητής μου τη κουβέντα του, λέει οτι εκεί που το φυσιολογικό θα ήταν ο οργανισμός να αποτυπώσει αυτή την εμπειρία στην μνήμη του σαν κάτι που με τίποτα δεν θα ήθελε να ξαναβιώσει, αναπτύσει τέτοιους μηχανισμούς που στο τέλος ξεχνάει την ένταση του πόνου , απλά θυμάται οτι πόνεσε και δεν αποτελεί αυτή η ανάμνηση ανασταλτικό παράγοντα για έναν επόμενο τοκετό. Σίγουρα όμως παίζουν και άλλα πράγματα ρόλο σε αυτή τη περίπτωση, όπως η χαρά με την έλευση του παιδιού στο σπίτι, η νέα ζωή κτλ. Η τελευταία σημείωση , δική μου.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τους δρομείς κατέληξε ο φίλος μου.

Και απο εδώ και κάτω συνεχίζω εγώ.

Αυτοί οι μηχανισμοί λοιπόν μπορεί να είναι οι ίδιοι και να λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο με τους πόνους που νιώθει κάποιος που τρέχει σε αγώνα πολλών χιλιομέτρων, σίγουρα απόστασης μεγαλύτερης του μαραθωνίου. Δε πρέπει βέβαια να αμελούμε και τη παράμετρο της φυσικής κατάστασης του δρομέα.Για παράδειγμα στο πρώτο μου 6ωρο πριν λίγα χρόνια ,μετά τον αγώνα ένιωθα σαν να με βαράγανε για 6 ώρες συνεχόμενα. Στο τελευταίο μου απλά ένιωθα ένα μέτριο πιάσιμο. Αυτό εννοώ λέγοντας τη κατάσταση του δρομέα.

Κι εκεί που τρέχεις και έχεις να αντιμετωπίσεις και τους πόνους που σου προκαλούν οι πολλές ώρες ή τα χιλιόμετρα στο κορμί σκέφτεσαι .. να τερματίσω και δεν το ξανακάνω με τίποτα. Και ο μαραθώνιος καλός μου πέφτει. Ή τέλος πάντων κάνεις τέτοιες σκέψεις καί αν κάποιοι δεν έχουν κάνει, εγώ ομολογώ πως εκεί που έχω κάνει τη "βουτιά μου" τα έχω σκεφτέι και αυτά. Και τερματίζεις .. και πάς σπίτι και λές εγώ το έκανα όλο αυτό; Και ξεχνάς την ένταση του πόνου στα πόδια που πέρασες τρέχοντας , συνεπαρμένος απο το αποτέλεσμα, ή πεισμωμένος απο την αποτυχία τέθωντας νέους στόχους (συμβαίνει και αυτό) και τις επόμενες μέρες φεύγει και το τελευταίο πιάσιμο και σιγά σιγά σε εύλογο χρονικό διάστημα αρχίζεις πάλι τις προπονήσεις. Βέβαια τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή αν έχει επέλθει κάποιος πιο σοβαρός τραυματισμός... Μακριά απο μάς.

Χτές έτρεχα σε μια απο τις αγαπημένες μου διαδρομές για προπόνηση με θέα τον σαρωνικό, άνετος, ξεκούραστος και τα σκεφτόμουν όλα αυτά. Σίγουρα ο πόνος κατα τη διάρκεια του αγώνα είναι άλλη μια διαδικασία οπου γνωρίζεις μέσα απο αυτήν τον εαυτό σου που μαθαίνεις κι άλλα πράγματα και που μερικές φορές μέσα απο τη διαχείρηση του βγαίνεις και λίγο πιο σοφός όπως λέει ένας φίλος μου. Χαζός όμως βγαίνεις αν υπερβείς τα όρια αν δεν ακούσεις το σώμα σου και αν παραμελείς τα μηνύματα που σου στέλνει.

Απο κεί και πέρα καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του πρίν , κατα τη διάρκεια αλλά και μετά τον αγώνα , καθώς και για το πότε δηλώνει έτοιμος να επαναλάβει κάποια παρόμοια διαδικασία.

Και οι συνέπειες των επιλογών....πάλι δικές του είναι.

Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Κακές και αστείες συμπεριφορές στους αγώνες.


Πολλές είναι οι φορές που έχουμε χειροκροτήσει μία ευγενική χειρονομία σε κάποιον αγώνα ή που που έχουμε βοηθήσει ή έστω έχουμε προσπαθήσει να "ανεβάσουμε" , να τονώσουμε το ηθικό κάποιου συναθλητή μας. Πολλές οι φορές που σαν δρομέας έχω δεί ευγενικές κινήσεις απο συναθλητές στον αγώνα, οι οποίες μου δώσανε ψυχικά και σωματικά κουράγια να τερματίσω τον αγώνα μου. Όπως το να γλυστρίσει απο το χέρι μου το μπουκάλι με το νερό σε μία γρήγορη κούρσα πριν προλάβω ακόμα να το ακουμπίσω στα χείλη μου, και να μου πεί το παιδί που είναι δίπλα μου, "πιές απο το δικό μου".Όπως και να έχει, για ευγενικές συμπεριφορές έχω αναφερθεί και σε προηγούμενες αναρτήσεις και έχω ακόμα πιο πολλά παραδείγματα να αναφέρω, αλλά αυτή τη φορά θέλω να σταθώ στην άλλη μεριά. Στις κακές συμπεριφορές, εκεί που ο αθλητής εκτός απο τις επιδόσεις του, είναι δεν είναι αξιοπρόσεκτες, προβάλει και τον.. χαρακτήρα του.



Το τρέξιμο όλοι λέμε μας ελευθερώνει και αυτή είναι η αλήθεια. Τρέχοντας όμως δεν ελευθερώνονται μόνο τα καλά του χαρακτήρα μας αλλά και τα κακά μερικές φορές. Απο κεί και πέρα πιστεύω είναι και λίγο θέμα ιδιοσυγκρασίας, προσωπικότητας. Με έχω πιάσει για παράδειγμα να μιλάω άσχημα ή απότομα σε παιδιά που με βοηθάνε μέσα σε αγώνα. Προσπαθώ να τα ελέγχω αυτά τα ξεσπάσματα αλλά είναι φορές που η ένταση ή η κούραση είναι σε τέτοιο βαθμό που πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος για να τα αποφύγεις. Όσο μαθαίνω τρέχοντας, αυτά μειώνονται και πάντα έχω ζητήσει συγνώμη.


Αυτό που με ενοχλεί πολύ είναι οι αντιαθλητικές κατα κάποιο τρόπο συμπεριφορές ακόμα και σε μικρόυς αγώνες μαζικού χαρακτήρα που εκεί απο μόνοι μας δείχνουμε οτι έχουμε κι εμείς μερίδιο στην έλλειψη αθλητικής παιδείας κι ας το παίζουμε συχνά εν ενεργεία αθλητές ή ακόμα και "πρωταθληταράδες".



'Ε εκεί είναι που πιστεύω οτι έιναι και θέμα του χαρακτήρα καθενός.



Πολλές φορές αυτά ξεκινάνε πρίν αρχίσει ακόμα ο αγώνας, στην γραμμή εκκίνησης λίγο πριν τη πιστολιά. Μπορεί να μη είναι καθαρά αντιαθλητικό αλλά μου φαίνεται πολύ αστείο κάθε φορά το θέαμα αθλητών που στριμόχνωνται στην γραμμή εκκίνησης και σπρώχνονται να κάτσουν μπροστά μπροστά παραμερίζοντας και τα γρήγορα παιδιά μόνο και μόνο για να είναι η μούρη τους σε μιά φωτογραφία ή για να κερδίσουν θεωρητικά κάποια δευτερόλεπτα στον αγώνα , αλλά που σχεδόν πάντα τερματίζουν κοντά στο δεύτερο μισό ή και πίσω απο αυτό, των τερματίσαντων, ακόμα και σε αγώνες με πολύ μεγάλες αριθμητικές συμμετοχές. Απλά το μπουρδούκλωμα στά πρώτα μέτρα γίνεται πιο έντονο. Τίποτα περισσότερο.


Καλά, είναι φορές που τα αστεία του θέματος ξεκινάνε ακόμα πιο πρίν. Εκεί που οι αθλητές στην εγγραφή τους δίνουν και την ηλικία τους όταν υπάρχουν έπαθλα και σε ηλικιακές κατηγορίες. Έχω δεί τον ίδιο αθλητή σε έναν αγώνα να είναι "Χ" χρονών και σε άλλον να είναι λίγο πιο μικρός. Αρκεί να πάει κύπελλο ή μετάλλιο στο σπίτι. Το αστείο και δυσάρεστο μαζί είναι οτι συχνά γίνεται απο ηλικίες που θα έπρεπε να δίνουν παράδειγματα προς μίμηση και όχι αφορμές για γέλιο. Οι μουρμούρες στα πηγαδάκια μέτα απο τέτοια περιστατικά αποκλείεται να λείψουν που κάνουν εμάς τους μικρότερους να κουνάμε το κεφάλι...

Όχι οτι δεν τα κάνουν και μικρότεροι ή μικρότερες αυτά.


Το άλλο πάλι; Το παρακάλι για το κύπελλο; Πόσες φορές έχουμε δεί κοπέλες να κλαίνε επειδή δεν τους δώσανε κύπελο επειδή για παράδειγμα ήρθαν απο μακρύα ή να ζητάνε κλαίγοντας να αλλάξουν τις κατηγορίες για να πάρουν και αυτές κύπελο. Και όμως συχνά περνάει το δικό τους. Η άλλή που αρνήθηκε να ανέβει στο βάθρο επειδή υπήρχε και άλλη συνομίλικη της που μάλιστα την πέρασε και βγήκε πρώτη αφήνοντας την στην δεύτερη θέση; Ευτυχώς εκεί ο διοργανωτής δεν άλλαξε τις κατηγορίες , η πρωταγωνίστρια της ιστορίας αρνήθηκε να ανέβει στο βάρθρο , αλλά για να μη φύγει στενοχωρημένη , με πρωτοβουλία άλλου την βραβεύσανε για άσχετο λόγο.


Έχω δει και αθλητή απο τους γρήγορους, που βγήκε τέταρτος σε αγώνα να ζητάει στη ζούλα απο τον διοργανωτή αν έχει περισσέψει κάποιο κύπελο για να το πάρει σπίτι του. Νά που και κάποιοι γρήγοροι πέφτουνε πού και πού σε αστειότητες. Αυτά χοντρικά για την κυπελοθηρία.


Ο άλλος πάλι που τον τσακώνουν να κόβει δρόμο; Και ρε γαμώτο δε μιλάμε για μικρά παιδιά... Ποιόν κλέβεις ρε μεγάλε; Εμένα πάντως όχι γιατι εγώ τρέχω πρώτον για να το απολαύσω και δεύτερον για να δώ πόσο γρήγορα εγώ μπορώ να τρέξω και όχι εσύ. Άρα μάλλον τον εαυτό σου κλέβεις μεγάλε και δεν το ξέρεις ακόμα..



Αυτά είναι τα αστεία.. τα παρακάτω όμως με ενοχλούν πιο πολύ. 'Οπως πριν λίγα χρόνια στο πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου που με το παιδί που έτρεχε και με αλλουνού όνομα, που ήταν πίσω μου συχνά έβγαινε ο ένας μπροστά απο τον άλλο και στο τέλος τερμάτισε μπροστά απο μένα , όταν πήγα να τον συγχαρώ να του δώσω το χέρι , αυτός με ύφος πρωταθλητή γύρισε την πλάτη και έφυγε και ας έιχαμε τερματίσει μετά τους 70 πρώτους παρακαλώ! Άν στόχος του ήταν να περάσει κάποιον σαν κι εμένα τι να πω, μαγκιά του, τον πέτυχε. Έτσι και αλλιώς κι εγώ για άλλους λόγους έτρεξα εκεί.


Άλλος πάλι σε αγώνα πολλών ωρών μέσα σε στάδιο προσπέρναγε τους αθλητές που ήταν πίσω του στην κατάταξη μιλόντας τους με ειρωνία στο στυλ .. μα τι να κάνω , δεν μπορώ να τρέξω πιο αργά. Μπράβο σου.. εγω μπορώ και πιο αργά να τρέξω και πίσω σου να τερματίσω , αλλά να φύγω και με αξιοπρέπεια απο εκεί. Γενικο αυτό...


Ο άλλοι πάλι "πρωταθληταράδες"; Που σε στενά δρομάκια ή μονοπάτια αντιλαμβάνονται την παρουσία σου πίσω τους αλλά δεν κάνουν στην άκρη να τους προσπεράσεις απλά κλείνουν το μονοπάτι με τον αργό ρυθμό τους, δημιουργόντας ένα κομβόι δρομέων πίσω τους μέχρι να βγούν όλοι σε πιο ανοιχτό μέρος. Σε αγώνες βουνού, μονοπάτια και τέτοια δεν παίρνω μέρος αλλά το έχω δεί έστω στον αγώνα του Υμηττού.


Άσχημα και με παντελή έλλειψη παιδείας και τα σχόλια στα όρια χλευασμού προς τους αθλούμενους κάποια ηλικίας ή με τα κάποια κιλά παραπάνω ή με κάποιον πιό αργό ρυθμό απο των περισσότερων. Όπως και κάποια πειράγματα προς τις κοπέλες που συχνά δέν είναι μόνο υποτιμιτικά , σύχνα γίνονται και χυδαία. Και όμως .. αυτοί είμαστε...


Πέρα απο τον σεβασμό προς αυτόν που τρέχει δίπλα μας .. κάποιοι ξεχνάνε εντελώς και τον σεβασμό προς το περιβάλλον. Και πές εντάξει πέταξες (κακώς και αυτό) το μπουκάλι σου στην άκρη κάποιου δρόμου, θα αναλάβουν απο τη διοργάνωση να καθαρίσουν τον χώρο γύρω απο τους σταθμούς με τα νερά.. το να πετάς στο βουνό μπουκαλάκια , χαρτάκια απο σοκολάτες και τζελάκια .. ποιός θα τα μαζέψει; Μόνοι μας καταστρέφουμε αυτό που αγαπάμε.



Όσο τα σκέφτομαι τόσο μου έρχονται και άλλες σκηνές που αποδεικνύουν αυτό που έλεγα πιο πάνω.Συχνά έχουμε κι εμείς οι ίδιοι οι αθλητές μερίδιο σε αυτό που όλοι λέμε έλλειψη αθλητικής παιδείας στον τόπο μας. Μόνοι μας δίνουμε παραδείγματα.. απο εμάς πρέπει να ξεκινάει αυτό.


Έιναι πώς τη βλέπει τελικά ο καθένας... χωρίς να βγαίνει η ουρά μου απ έξω.





Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

Θεατής σε έναν απο τους αγώνες που μ αρέσουν οταν τους τρέχω

Σήμερα είχα τη τύχη να είμαι σε έναν απο τους αγαπημένους μου αγώνες , αλλά απο την "άλλη μεριά". Όταν λέω την άλλη μεριά εννοώ οτι δεν έτρεξα σε αυτόν αλλα ήμουν απ έξω , θεατής. ομολογώ όμως οτι ποτέ δεν πίστευα οτι θα απολάμβανα τόσο έναν αγώνα απλώς κοιτόντας τον απ έξω. Σχεδόν πάντα κάθομαι εκεί που συμμετέχω μετα τον τερματισμό μου , συγχαίρω τους νικητές και χειροκροτώ τους δρομείς που τερματίζουν μετά απο μένα , βγάζω καμιά φωτογραφία ή μερικές φορές τρέχω και πάλι με την ανάποδη φορά πάλι, μέχρι να συναντήσω την κοπέλα μου ή κάποιον φίλο μου για να τερματίσουμε παρέα. Αλλά να είμαι σε έναν αγώνα υπερμαραθωνίου σχεδόν σε όλη τη διαδρομή του σαν θεατής με το αυτοκίνητο δεν το έχω κάνει ποτέ.

Φέτος οι αγωνιστικές μου επιλογές και οι προτεραιότητες που έβαλα για μένα για αγωνιστικούς αλλά και εξωαγωνιστικούς λόγους με οδήγησαν χωρίς τύψεις να μη δηλώσω συμμετοχή στον αγώνα των 63 χιλιομέτρων παρά το γεγονός οτι στην ίδια προηγούμενη διοργάνωση ήμουν απο τους αθλητές που είχαν διακριθεί σε αυτόν.

Ήθελα όμως να είμαι εκεί. Φίλοι μου θα τρέχανε καθώς και πολλοί ακόμα αθλητές που σε όλους τους αγώνες ανταλλάζουμε δυο κουβέντες. Απο τις προηγούμενες μέρες είχα τηλεφωνήσει σε φίλους μου να τους πώ καλή επιτυχία .

Ή αλήθεια είναι οτι και εγώ έχω ρίξει αμέτρητα χιλιόμετρα σε δρόμους και αγώνες και γνωρίζω τη ψυχολογία αυτουνού που τρέχει , που έχει αγγίξει τα όρια του πάνω σε έναν αγώνα και πώς μια καλή κουβέντα, ένας καλός λόγος , ακόμα και μια χαιρετούρα σκέτη αφαιρούν οκάδες κούρασης απο τη πλάτη του, δίνοντας του κουράγια να πάει λίγο παραπέρα ή λίγο πιο γρήγορα.

Με αυτά και αυτά αποφασίσαμε με τη Μαρία να πάμε με το αυτοκίνητο της να δούμε τους δρομείς. Ξυπνήσαμε το πρωί και φύγαμε για τη παλιά εθνική οδό που γινόταν ο αγώνας. Στον δρόμο συζητούσαμε . Ο Κώστας θα είναι σίγουρα πρώτος της λέω, ε και δεύτερος ο Δημήτρης, μακάρι να τους πετύχουμε.. κάπου θα δούμε και τον Αδαμ....να δούμε ποιοί άλλοι τρέχουν......Εκεί βλέπουμε μια μοτοσυκλέτα της τροχαίας απο μακρύα και κάποιον να τρέχει δίπλα σε αυτήν. Ο Κώστας . Κατεβαίνουμε απο το αυτοκίνητο , τον περιμένουμε ανταλλάσουμε δυο λόγια , ο,τι προλάβαμε πριν μας προσπεράσει τρέχοντας. Ξαναξεκινάμε πιο κάτω ο Δήμήτρης. Τα ίδια, λίγα μέτρα τρέξιμο δίπλα του, κουβέντα στο στύλ τι κάνεις εσυ εδω; εισαι καλά; χρειάζεσαι κάτι; θα σε δούμε και μετά, και σταματάω.

Το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου και εμείς περιμένουμε μερικούς δρομείς που φαίνονται στο τέλος πριν τη στροφή. Είστε καλα; Καλή δύναμη.. Δεν τους ξέρουμε, μας χαιρετάνε με χαμόγελο και συνεχίζουν. Η "ψαλίδα" μεταξύ των αθλητών μεγάλη όσο και η διαφορά των προσδοκιών τους έτσι μπήκαμε στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση ανάποδη απο τους δρομείς για να τους συναντήσουμε και να τους χαιρετίσουμε όλους.

Η κόρνα σήμερα πήρε φωτιά. Όπου βλέπαμε δρομείς , μπιπ μπιπ μπιπ .. μπραβο παιδιά , μπράβο. Είδα πολλούς φίλους και γνωστούς μου τελικά. Γειά σου Γιώργο .. για σας παιδιά καλό κουράγιο ... θα τα πούμε στο τέρμα. Κάποιοι φίλοι μου ήταν στα τραπέζια ανεφοδιασμού, εθελοντές. Κάτσαμε λίγο και μαζί τους. Μετά πήγαμε στο στάδιο που τερμάτιζαν οι δρομείς. Πηγαδάκια, κουβεντούλα, πειράγματα και ανακοινώσεις κάποιων ευχάριστων νέων δικών μου.Ραντεβού σε άλλους αγώνες.

Μην τα πολυλέω χάρηκα που χαιρέτησα τόσους φίλους μου, χάρηκα σαν να έτρεχα δίπλα τους , χάρηκα ακόμα και με τα παιδιά που δεν τα γνωρίζω που σήκωσαν το χέρι να χαιρετήσουν το αμάξι που τους κόρναρε για εμψύχωση. Χάρηκα για όλα αυτά τα αυθεντικά χαμόγελα που εισέπραξα. Δεν υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή απο το αληθινό χαμόγέλο, το αυθεντικό, ανεξάρτητα απο τον λόγο που το προκάλεσε. Σπάνια στις μέρες μας βλέπεις , αυθεντικά , αυθόρμητα χαμόγελα. Εδώ ο λόγος ήταν το τρέξιμο, η προσπάθεια , η άμιλλα, το καμάρωμα για τον προσωπικό θρίαμβο του καθένος, η ικανοποιήση, συναισθήματα και καταστάσεις που τα βιώνουμε οι δρομείς έστω ακούγοντας ένα μόνο μπράβο, την ώρα που τσούζουν τα μάτια απο τον ιδρώτα.

Γύρισα σπίτι σαν να ήμουν ένας απο τους 80 αθλητές που τρέχανε το πρωί , εστω και ο τελευταίος. Γύρισα γεμάτος.

Συγχαρητήρια, πάντα δυνατοί, πάντα άξιοι.

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Το "ράσο"


Οι αγώνες για τους οποίους κάνω πραγματικά σοβαρή προετοιμασία για να πάρω μέρος σε αυτούς, δεν ξεπερνάνε τους τέσσερις πέντε τον χρόνο. Συμμετέχω βέβαια με την κάθε ευκαιρία σε πολύ περισσότερους αγώνες απο αυτούς, είτε στα πλαίσια της προετοιμασίας μου για κάπου αλλού, είτε απλά για τη ψυχαγωγία μου, την αλλαγή παραστάσεων , την εκδρομή αν είναι εκτός αθηνών κτλ.


Παρόλη τη συμμετοχή μου ακόμα και σε δύσκολους αγώνες ή μεγάλες αν μπορούν να χαρακτηριστούν διοργανώσεις με καλές , μέτριες αλλα και άσχημες επιδόσεις επιμένω στον χαρακτηρισμό αθλούμενος και όχι αθλητής. Ότι κάνω το κάνω στο περίσσεμα του χρόνου μου, χωρίς καμία υποστήρηξη ούτε καν προπονητή χωρίς το άγχος του "σήμερα πρέπει να βγεί αυτό..". Επιλογή μου αυτά. Τον πρωταθλητισμό τον έχω φάει με το κουτάλι σε μικρότερη ηλικία, οπότε και ξέρω την διαφορά μεταξύ αθλούμενου και αθλητή.


Είναι όμως μερικοί αγώνες που θέλω να πιέσω τον εαυτό μου , να δώ πόσο γρήγορα μπορώ να διανύσω μια συγκεκριμένη απόσταση ή πόσο μακρυά μπορώ να φτάσω σε συγκεκριμένο χρόνο ή αν γίνεται να τα συνδιάσω και τα δύο. Με τα δικά μου κριτήρια ξεχωρίζω τους αγώνες που θέλω να προετοιμαστώ γι αυτούς, ρυθμίζω ακόμα και την άδεια μου απο τη δουλειά , και μπάινω στην κατάσταση που την αναφέρω λέγοντας .. " φόρεσα το ράσο".


Στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο απο τα αυτονόητα που κάνουμε όλοι όταν ετοιμαζόμαστε για κάποιον μαραθώνιο και ζητάμε απο τον εαυτό μας να αποδώσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του. Σοβαρή προπόνηση με πρόγραμμα και μικρές θυσίες.Το να κόψεις για ένα διάστημα μικρές απολαύσεις όπως συγκεριμένες κατηγορίες φαγητών για παράδειγμα, μπορεί για κάποιους να αποτελεί ένα μέρος της προετοιμασίας και της δοκιμασίας. Τουλάχιστον για μένα έτσι είναι. Όχι μόνο με το φαγητό αλλά και με άλλες συνήθειες που δεν συνάδουν με αυτά που πρέπει να τηρώ για να κρατηθώ σε ένα αγωνιστικό επίπεδο, όπως το να βγαίνω σχεδόν κάθε βράδυ στο μπαράκι που παίζει την αγαπημένη μου μουσική και να πίνω τα ποτάκια μου με διάφορες παρέες.


Πρίν λίγες μέρες ήμουν έξω με έναν φίλο μου. "Τσιγαράκι;" λεει και μου προτείνει το πακέτο. "Όχι ρε συ έχω βάλει το ράσο πάλι. Ούτε αλκοόλ...". Η αλήθεια είναι οτι το είχα παρακάνει πάλι. Άσχετο.



Αυτό εννοώ λοιπόν με το ράσο. Τις μικρές συνήθειες, βλαβερές ή όχι, που αφήνω για λίγο στην άκρη με σκοπό η απουσία τους να μου δώσουν το επιθυμητό για μένα αποτέλεσμα στη γραμμή του τερματισμού. Εκτός τα αντικειμενικά οφέλη υπάρχει και η ψυχολογική διάσταση στην όλη ιστορία. Εκεί που η ψυχολογία σου μέσα στον αγώνα για συνεχίσεις ή να διατηρήσεις ένα δυνατό τέμπο έχει πιο μεγάλη βαρύτητα απο την ίδια τη σωματική κούραση. Στο σημείο δηλαδή που κάνεις τη πρώτη "βουτιά". Εκεί που αναλογίζεσαι τί έχεις κάνει για να φτάσεις μέχρι εκεί, εκεί λειτουργεί σαν τρίκ όλο αυτό. Σκέφτεσαι.. "Δε μπορεί να κουράστηκα απο τώρα .. έχω κάνει αυτά και αυτά στη προπόνηση .. έχω να καπνίσω και 3 μήνες .. άρα καλά πάμε.". Και με τέτοιες σκέψεις ανασυγκροτείς τις δυνάμεις σου και συνεχίζεις.



Απο την άλλη , αυτό έλειπε να είμαι (όχι μόνο εγώ ) συνεχώς στη πίεση του μή και μή. Αει στο καλό . Το κέφι μου κάνω στη τελική χωρίς να ζητάω τα ρέστα απο κανέναν ούτε να πουλάω πνεύμα και υποδείξεις μέσα στο χόμπυ μου. Έτσι όλα χρειάζονται με μέτρο μέν και στην κατάλληλη ώρα δε, χωρίς ενοχές και χωρίς πιέσεις.


Με αυτά και αυτά αν και βρίσκομαι πάλι στη φάση του ράσου, αυτή τη φορά κατάφερα να μη διαμαρτύρομαι για το αν μου πέφτει στενό ή όχι, όπως είπα σε κάποιους φίλους μου πρόσφατα και γελάσαμε....

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

3 χιλιόμετρα σε 40 λεπτά


Ρεπό σήμερα απο τη δουλειά , σπίτι όλη μέρα , έξω ψιλοβρέχει και έχω απλωμένες τις αρίδες μου στον καναπέ , κοινώς δεν κάνω τίποτα. Χτυπάει το τηλέφωνο , μια φίλη μου. "Να περάσω απο κεί να σε δώ μόλις σχολάσω;". "Μωρέ δεν έχω μαγειρέψει και τίποτα, θες να πάμε κάπου έξω για φαγητό;" απανταω. "Οκ έρχομαι να σε πάρω" μου λέει.


Λίγο αργότερα τηλέφωνο: "Κατέβα, δε βρίσκω πάρκινγκ είμαι απο κάτω". Πήρα το μπουφάν , κατέβηκα, μπήκα στο αμάξι και αποφασίζουμε να πάμε σε ενα συμπαθητικό ταβερνάκι κοντά στο σπίτι μου. Λίγο πολύ 3 χιλιόμετρα μακρυά. Έχει σημασία.


Οποιοσδήποτε και να περπατήσει τρία χιλιόμετρα, δεν θα κάνει πάνω απο 30 λεπτά. Αν τα τρέξει θα κάνει κάτω απο 15΄. Πόσο δηλαδή θα κάναμε με το αυτοκίνητο; 10 το πολύ μαζί με τον χρόνο για παρκάρισμα. Σαράντα ολόκληρα λεπτά για την υπεραπόσταση, όπως φαντάζει στην πόλη της Αθήνας, των τριών χιλιομέτρων.


Τι μπορώ λοιπόν να κάνω σε 40 λεπτά. Τόσο χρόνο μου παίρνει να έχω τερματίσει έναν αγώνα 10 χιλιομέτρων και να ξεκουράζομαι μετά απο αυτόν. Τόση ώρα κάνω με το αεροπλάνο να πάω στο νησί μου όταν το καράβι για την ίδια απόσταση κάνει πάνω απο 9 ώρες. Τόση ώρα μου παίρνει να κατέβω με τα πόδια στο κέντρο της Αθήνας χωρίς βιασύνη, χαζεύοντας μάλιστα στον δρόμο, ίσως και για να είμαι πίσω στον δρόμο της επιστροφής. Σε σαράντα λοιπόν λεπτά διένυσα με το αυτοκίνητο μια διαδρομή ενός τσιγάρου δρόμου. Τότε που κάπνιζα μανιωδώς, είχα μετρήσει πολλές διαδρομές πόσα τσιγάρα δρόμος είναι.


Το ψιλόβροχο ναι μεν επηρέασε την οδηγική συμπεριφορά των αθηναίων αλλά και χωρίς αυτό δεν θα είχε μεγάλη διαφορά. Πώς το λένε μωρέ; Κομφούζιο! Αυτή η λέξη ταιριάζει. Το αλλαλούμ το ίδιο. Σαββατιάτικα; Απόγευμα; Λίγο ενα βυτιοφόρο, λίγο ενα σκουπιδιάρικο, λίγο ο υπερμάγκας που άφησε το αμάξι του στη μέση του δρόμου και η εικόνα έτοιμη. Φάτσες χοντρές κόκκινες φουντωμένες πίσω απο τα βολάν, οι παναγίες και όλα τα χερουβίμ και άγιοι στην τιμητική τους, χειρονομίες και κορναρίσματα στο τέρμα. Γαμώ την ανακάλυψη του τροχού γαμώ.


Φτάσαμε με τα πολλά εκνευρισμένοι, έτοιμοι κι εμείς να δείρουμε κόσμο μετα απο όλα αυτά, αλλα το κισμέτ μας , μας επιφύλασε κι άλλα. Πού το αφήνεις τώρα το αμάξι; οεο; Καμία θέση ελεύθερη, διπλοπαρκαρίσματα , παράνομες σταθμέυσεις και... στον δρόμο μια μεταλλική ακολουθία απο αμάξια , σαν τις κάμπιες την άνοιξη , αλλά στάσιμη. Για ώρα... Τι διάολο πόσα αμάξια έχει δηλαδή η Αθήνα; Που πάνε όλοι αυτοί; Εντάξει μισό χιλιόμετρο παραπέρα βρέθηκε μια άδεια θέση. Τζόκερ!


Η βολή και καλοπέραση του νεοέλληνα είναι χαρακτηριστική. Θα πάει με το αυτοκίνητο του να πάρει για παράδειγμα την εφημερίδα του αντί να περπατήσει 15 λεπτά. Γουστάρει και το κάνει. Μαγκιά του. Τςςς. Η χαρά της υπέρτασης της χοληστερίνης και των αθηρωματικών πλακών όλα σε ένα. Τέλος πάντων άστον αυτόν.


Η επιστροφή διήρκησε λιγότερο, χωρίς βέβαια να κάνουμε ρεκόρ διαδρομής, αλλά πάλι καλά έστω έτσι, που δεν πεινάσαμε πάλι μέχρι να γυρίσουμε.


Το πάθημα μάθημα και υπευνθύμηση, το αμάξι ξανά μόνο σε εκτός έδρας εξορμήσεις .. και αν....






Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Αυτο το κομμάτι το κόβω για...


Απο τα παράδοξα της νεότερης ελληνικής εθιμοτυπίας είναι οτι κόβουμε τις πρωτοχρονιάτικες πίτες μέχρι και τον Μάρτιο μήνα. Για παράδειγμα στη δουλειά μου μέχρι προχτές ψάχναμε το φλουρί κάνοντας λόγο για το επόμενο τζακ ποτ στη βασιλόπιτα. Στο σπίτι μου η διαδικασία με το φλουρί ήταν σικέ απο τη γιαγιά τη νεότερη στον εγγονό τον νεότερο και πάλι όμως το φλουρί το χάσαμε.

Έτσι λοιπόν και τα διάφορα αθλητικά σωματεία ή σύλλογοι κόβουν ακόμα και μέχρι μέσα φλεβάρη τη βασιλόπιτα τους, κάνοντας ταυτόχρονα κάποιες τιμητικές απονομές.Τώρα τί είναι αυτές οι απονομές. Σαν κύρια πρόσωπα βραβεύονται πρώτα οι αθλητές και αθλήτριες της χρονιάς , κατόπιν άνθρωποι που έχουν προσφέρει με το έργο τους στα σωματεία και μετά αρχίζει το γλύψιμο σε φορείς , παράγοντες και τοπικούς άρχοντες.

Φέτος βρήκα τον χρόνο μέχρι τώρα να παρευρεθώ σε κάποιες εκδηλώσεις διαφορετικών συλλόγων δρομέων. Εκει λοιπόν είχε απ όλα ο μπαξές. Και τους καλύτερους αθλητές τους βραβεύσανε και παιδιά με ήθος βραβεύτηκαν και παραδείγματα πήραμε, αλλα δε γινόταν και να μην ανεχτούμε λίγο ή πόλύ και το γλύψιμο που έλεγα πιο πάνω.

Τις δύο προηγούμενες χρονιές ήμουν απο τους αθλητές που βραβεύτηκαν στον σύλλογο τους , φέτος σε άλλον σύλλογο έκανα προς έκπληξη μου απονομή σε κάποιον άλλο. Για μένα καλός αθλητής δεν είναι αυτός που απλά σταματόντας το ρολοί του σε κάποιον τερματισμό έχει τον καλύτερο χρόνο, αλλα αυτός που με την όλη συμπεριφορά και εικόνα του γίνεται παράδειγμα προς μίμηση , παράδειγμα ήθους και συμπεριφοράς. Και τις δύο φορές έδωσα τη πλακέτα που μου δώσανε σε άνθρωπους που χαίρονται στις χαρές μου και με βοηθάνε στα δύσκολα μου. Φέτος χειροκρότησα 3 φίλους μου που έχω μάθει απο αυτούς, που με εχουν εμπνεύσει σε κάποιον αγώνα, που έχουμε τρέξει δίπλα δίπλα σε μεγάλους αγώνες ακούγοντας ο ένας την ανάσα του άλλου , όχι ανταγωνιστικά οτι δηλαδή ο άλλος με φτάνει ή μήπως είναι πιο ξεκούραστος απο μένα (σκέψεις που τις κάνεις τρέχοντας), αλλα σαν παρέα. Τιμή μου που με λένε κι εκείνοι φίλο τους.

Ένας άλλος άνθρωπος όμως με άφησε άφωνο με τη προσωπικότητα του. Ο άνθρωπος στο βήμα που έκανε την προσφώνηση, είπε και είπε και είπε τόσα πολλά για τον τιμώμενο, που αμφιβάλω αν τα ήξερε κάποιος όλα αυτά μαζί. Και ο σεμνός ,παρά την ηλικία του δρομέας, απλα σήκωνε ντροπαλός το χέρι κοιτόντας κάτω σαν να έλεγε "αστο μωρε" και είπε στον διπλανό του "ενταξει .... δε χρειαζονται ολα αυτα". Αυτοί είναι παραδείγματα, όχι λόγια, έργα . Και έργα ανιδιοτελή χωρίς τη προσμονή κάποιου προσωπικού κέρδους.

Υπήρξαν και τα σχετικά δημοσιοσχετίστικα γλυψίματα με φανφάρες και υπερβολές, σε τοπικούς άρχοντες, σε προέδρους και πολιτικούς, που παρόλη τη περσυνή απουσία τους απο τον χώρο, και γενικά όλων των προηγούμενων ετών, παρόλες τις αθετήσεις υποσχέσεων που έχουν περιστασιακά έστω, συμβεί, τιμήθηκαν και αυτοί απο τον πόθο των άλλων να βάλουν χέρι στην άλλη "πίτα". Στον "μαιντανό", ή να κερδίσουν μια άλλη εξυπηρέτηση. Οι λόγοι στο βήμα κρύοι στο ίδιο μοτίβο που τους ακούς και στα κανάλια. Όχι ζεστοί, όχι αυθεντικοί. Το χειροκρότημα απο πρίν εξασφαλισμένο.

Δεν λείψανε και εκδηλώσεις οπου όποιος πέρναγε έπαιρνε και κάτι τιμητικό. Κάποιος μου είπε αστειευόμενος, "πάλι καλά που τελειώσαν τα μετάλλια , θα σου δίναμε και σένα".

Χάρηκα που χειροκρότησα φίλους μου για αξιοζήλευτες επιδόσεις τους, αλλα πιο πολύ χάρηκα για τιμητικές απονομές σε δρομείς για πράγματα που είναι έξω απο τα χρονόμετρα. Όπως για τον φίλο μου που βοήθησε τον ιάπωνα συναθλητή του για να μην εγκαταλείψει σε αγώνα , και αντι να τον προσπεράσει, τερματίσανε μαζί την απόσταση των 250 χιλιομέτρων του αγώνα. Τελικά τα παιδιά με τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι όσο λίγα φανταζόμαστε, αλλα είναι τόσο σεμνοί που ο,τι κάνουν ξεκινάει απο μέσα τους και όχι για κάποιο φλας ή για να μοστραριστεί κάπου το όνομα τους. Οι "άλλοι" δυστυχώς είναι περισσότεροι. Εμείς όμως κρατάμε τους πρώτους που ανέφερα.

Πέρσυ σε κάποιον σύλλογο δρομέων που συντονίζει ακόμα και αιμοδοσίες βραβεύσανε τον δρομέα "αιμοδότη της χρονιάς".

Πρωτότυπο μέν άξιο αναφοράς δε. Φέτος μια αθλήτρια του συλλόγου πήρε αυτον τον τίτλο και ένα απο τα πιο ζεστά χειροκροτήματα που ακούστηκαν στην αίθουσα , για αυτη την πολύτιμη μέσα και σε άλλες προσφορά της. Μία άλλη αθλήτρια, συμπτωματικά είμαστε συνάδελφοι , δεν το γνώριζα, βραβεύθηκε για την προσφορά της στα του συλλόγου της αλλα και για έναν ακόμη λόγο. Είναι συνοδός ατόμων με προβλήματα όρασης σε αγώνες , απο τους μικρούς αγώνες απο δω και απο εκεί μέχρι μεγάλες επίσημες διοργανώσεις. Και συνοδός δε σημαίνει μόνο τρέχω κρατόντας το κορδονάκι, σημαίνει δίνω πολλά απο μένα απο τον χρόνο μου κτλ ακόμα και για τις προπονήσεις αυτών των αθλητών. Περίμενα να μιλήσουμε για το έργο της όταν θα ήταν μόνη της και πραγματικά έμαθα πράγματα που δεν γνώριζα.

Άλλοι κοστουμαρισμένοι, άλλοι με τις φόρμες τους, συναντηθήκαμε πάλι γνώριμα πρόσωπα μεταξύ μας εδώ κι εκεί σε άιθουσες αντι για τους δρόμους ή τα στάδια , να χειροκροτήσουμε και να τιμήσουμε φίλους μας και να πούμε μεταξύ μας πιο επίσημα το καλή αθλητική και όχι μόνο, χρονιά. Τα άλλα περι "ευεγερτών" και χορηγών και το που θα πέσει το φλουρί είναι ευτυχώς μακριά απο μένα.

Ο μικρός στο σπίτι της μητέρας μου δε κατάλαβε το σικέ της εύρεσης του φλουριού που "παίχτηκε" για να το πετύχει, αλλα είναι τόσο μικρός που και να το έβρισκε δεν θα ήξερε τί ήταν. Ε, του χρόνου θα βάλουμε τα δυνατά μας να μην έχουμε άλλο βασιλοπιτιάτικο φιάσκο.Μακάρι και οι άλλοι... και μακάρι να χειροκροτήσουμε ακόμα περισσότερους αθλητές παραδείγματα συμπεριφοράς και ήθους, τιμές αληθινές σε ανθρώπους , και όχι γιαλαντζί για να αγοράσουμε ένα φτηνό μετάλιο ή να πάρουμε κάτι τις απο το δημοτικό ταμείο. Καλή αθλητική και όχι μόνο, χρονιά!!!

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Μια φωτογραφία


Λέω συχνά οτι το χειρότερο που μπορεί πάθει κάποιος στη ζωή του γενικά, είναι να χάσει τις αναμνήσεις του μαζί με την προσωπικότητα του. Πόσο τρομαχτικό ακούγεται, να χάσεις τις αναμνήσεις σου.Κάτι απο τα χιλιάδες πράγματα γύρω μας που μας βοηθάνε στο φρεσκάρισμα της μνήμης μας, κάτι που σε μερικές περιπτώσεις ικανοποιεί τη ματαιοδοξία μας ή μας γεμίζει συναισθήματα και νοσταλγίες είναι .. οι φωτογραφίες.

Οι φωτογραφίες απο συμμετοχές μου σε αγώνες δρόμου, στιγμές που έκλεψε το κλίκ μιας μηχανης σε έναν τερματισμό , σε κάποιο σημείο μιας διαδρομής , σε κάποιες απονομές , αν τις είχα όλες σε τυπωμένη μορφή , δε μπορώ να φανταστώ που θα μπορούσα να τις στιβάξω όλες μαζεμένες. Θα χρειαζόταν ένα ράφι άλμπουμ στη καλύτερη περίπτωση. Πάλι καλά που υπάρχει και αυτή η λύση του σκληρού δίσκου ή των CDs. Αμέτρητες και οι φωτογραφίες φίλων μου, που είτε τις έχω τραβήξει εγώ, είτε κάποιος μας τράβηξε παρεά. Πολύ συχνά τις δίνω σε κάποιους που τους έχω φωτογραφίσει εγώ ή έχουμε φωτογραφηθεί μαζί.



Είχα λοιπόν μια φωτογραφία με έναν συναθλητή απο την ουγγαρία, που ποζάραμε κουρασμένοι αλλα χαμογελαστοί σχεδόν αγκαλιά, μετά τον τερματισμό απο κάποιον αγώνα σε μια άλλη χώρα στο εξωτερικό. Η ιστορία της φωτογραφίας όμορφη. Στους αγώνες που τρέχω ώρες και δεν είμαι μόνος μου αρέσει να μιλάω στον δίπλα ή αν έχουμε κουράγια και οι δύο να ανοίξουμε και κουβέντα .Αν μπορώ να τον "τραβήξω" να τον ανεβάσω, θα το κάνω αν κρίνω οτι αυτό ενοχλεί απλα το βουλώνω.Πόσο μάλλον αν δω οτι ο άλλος δεν είναι καλά. Οπως θέλω να συμπεριφέρονται και σε μένα δηλαδή. Εκεί λοιπόν που έτρεχα βλέπω κάποιον δρομέα στην άκρη το δρόμου, σκυμένο μπροστά να κάνει εμετούς. Σταμάτησα τον χτύπησα φιλικά στην πλάτη. Αρ γιου οκευ; τον ρώτησα και μου γνέφει με το κεφάλι ναι και κάνει πως ξεκινάει πάλι. Ε, κι εγώ μάζί το ίδιο. Κουρασμένοι και οι δύο , αν και μ επαίρνε να ανοίξω λίγο τον ρυθμό λέω μέσα μου ας πάμε μέχρι τα τραπεζάκια ανεφοδιασμού και "ανοίγω" μετά. δεν ανταλλάξαμε κουβέντα για αυτά τα λίγα χιλιόμετρα που είμασταν μαζί. Φτάνοντας στον σταθμό είδα πρώτος τα παιδιά απο τη δική του χώρα, του λέω φεύγω πάω στα δικά μου ποτά . Χαμογελάει, χαμογελάω , φεύγω.

Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω ήταν η σειρά μου να με πιάσει ο διάολος μου και να μη μπορώ να τρέξω.. ειπα θα περπατήσω λίγο και θα περάσει. Εκεί ακούω: "Οκ;" Ήταν ο αθλητής που περιέγραφα πριν. Οκ λέω στα αγγλικά πήγαινε και θα σε φτάσω. Έτσι έγινε βρεθήκαμε πάλι παρακάτω , με δυνάμεις και οι δύο ο καθένας διαφορετικό ρυθμό τερματίσαμε κοντά κοντά στην κατάταξη. Ακόμα τυλιγμένοι με τις πετσέτες ,πρότεινα να βγούμε μια φωτογραφία μαζί. Αγκαλιά γελαστοί ικανοποιημένοι. Αυτή η ιστοριά διαδραματίστηκε πρόπερσυ.

Πέρσυ ετοιμαζόμουν πάλι για μεγάλο αγώνα σε άλλη χώρα αυτη τη φορά. Εκείνες τις μέρες που έφτιαχνα τα πράγματα μου έπεσα στη φωτογραφία. "Λες;" σκεφτηκα.
"Γιατί όχι, έτσι και αλλιώς δεν πιάνει χώρο θα την βάλω σε ένα απο τα βιβλία μου μέσα να μη τσαλακωθει στο ταξίδι". Και την πήρα μαζί. Τελικά είδα τον φίλο πλεον, τυχαία εκεί που μέναμε κάποιοι αθλητές. Πάω τη βρίσκω.... τον βρίσκω στη ρεσεψιόν , αρχίζω να μιλάω στα αγγλίκα , οτι θες έλεγα. "Με θυμάσαι ; δεν ηξερα αν θα εισαι εδω; τι κάνεις;" κτλ. Όλα μαζεμένα και γρήγορα. Και του δίνω τη φωτογραφία.

Αυτό το βλέμα δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Σαν παιδί που πήρε δώρο που δεν το περιμένει. Έκπληξη. Είπε πολλά εκεινή τη στιγμή το πρόσωπο του. Την έδειξε αμέσως στα παιδιά που ήταν δίπλα του. Ο ένας ήταν ο γιός του λίγο μικρότερος απο μένα που ανέλαβε τον ρόλο του μεταφραστή απο τη γλώσσα του σε αγγλικά αφού όπως μου είπε , ο πατέρας του δεν τα μιλούσε σχεδόν καθολου. Κάνοντας με να συνειδητοποιήσω κάτι ακόμα. Στον προηγούμενο αγώνα δεν έιχαμε λεκτική συνενόηση πέρα απο τα ΟΚ ή κάποιους μορφασμούς ή χαμόγελα. Και όμως ήρθαμε κοντά με την επικοινωνία και με τη μεταδοτικότητα της επιθυμίας να βοηθήσει ο ένας οταν είδε τον άλλο στα πρόθυρα να σταματήσει.

Αυτό δεν είναι η μαγεία του αθλητισμού; Δεν επαληθεύεται οτι ενώνει τον κόσμο; Στην αγνή όμως την αμόλυντη μορφή του πάντα.

Μιλήσαμε λίγη ώρα οι τρείς μας , για την φωτογραφία, για διάφορα ,χωριστήκαμε πάλι. Την άλλη μέρα ήταν ο αγώνας. Εκεί δε βρεθήκαμε καθόλου, την επομένη βρεθήκαμε στο πούλμαν του ξενοδοχείου για το αεροδρόμιο, μπαίνω μέσα,πάω να κάτσω πίσω και με ρωτάει απο το καθισμά του: "Γιου φίνις;"
Οχι καλά αυτη τη φορά αλλα εντάξει τα καταφέραμε. Απάντησα.

Το είδα χάρηκε που έστω τερμάτισα, όπως είδε και εκείνος οτι χάρηκα με την έκπληξη του όταν του έδωσα τη φωτογραφία που σίγουρα είχε ξεχάσει και που κρατούσα για ένα χρόνο σπίτι μου. Την άλλη φορα θα βγάλουμε κι άλλες.









Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

"Μεγαλόκαρδος" και με χαρτί γιατρού μαλιστα!


Τέτοια εποχή κάθε χρόνο,δεκέμβριο με γενάρη, προγραμματίζω να κάνω ενα τρίπλεξ καρδιάς , πέρα απο τις αιματολογικές που κάνω πιο τακτικά.Βασικά αυτό είναι μια υποχρέωση που έχουμε προς τον εαυτό μας αθλούμενοι και μη.Ευτυχώς έχει περάσει και αυτό τον τελευταίο καιρό στη συνείδηση του κόσμου και έτσι έχουν αποφευχθεί πολλά "ξαφνικά" δυσάρεστα συμβάντα σε αθλητικές εκδηλώσεις.


Η καρδιά είναι ο μόνος μύς που δουλεύει ακατάπαυστα σε όλη μας τη ζωή και ο μύς που ζορίζουμε πιο πολύ απο όλους, πολλές φορές και εν αγνοία μας, στην προσπάθεια να τρέξουμε πιο γρήγορα ή πιο μακρυά ή σε δύσκολα για τρέξιμο μέρη όπως ένα βουνό. Όμως και το πιο γρήγορο ή καλό αμάξι να πάρεις και το κακομεταχειρίζεσαι , πού θα πάει θα κλατάρει. Έτσι και με το σώμα μας και γι αυτο χρειάζονται περιοδικά οι εξετάσεις.Αφου λοιπόν τρέχω μέσα σε όλα και για την υγεία μου, οφείλω να τσεκάρω αν πράγματι συμβαίνει αυτό ή αν το "καίω" το μηχάνημα.Όχι μόνο να βλέπω αν βελτιώνομαι στο ρολόι μου.


Κάθε μύ που τον ζορίζουμε συνέχεια να κάνει τη δουλεία που κάνει , αυτός αναπτύσεται σε μέγεθος για να παράγει το έργο πιο ξεκούραστα. Έτσι φουσκώνουν και τα "ποντίκια" στο γυμναστήριο. Αφού η καρδιά είναι μύς αυτό κάνει και κείνη η δόλια.


Έτσι πολύ συχνά παρατηρήται σε άτομα που ασχολούνται με αθλήματα κυρίως αντοχής, μια μη παθολογική μεγαλοκαρδία.Έτσι μου το είπανε, έτσι το λέω. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως δεν πρέπει να την παρακολουθούμε.


Στους πιο πολλούς αγώνες στη προκύρηξη αναφέρεται οτι ο αθλητής πρέπει να έχει πρόσφατη ιατρική βεβαίωση για να συμμετάσχει στον αγώνα , αλλα προς μεγάλη λύπη σχεδόν ποτέ δε σου ζητάνε να την καταθέσεις την ώρα που παίρνεις το νούμερο του αγώνα. Υπάρχει και η νοοτροπία του, οκ σε ξέρουμε εσένα , καλος είσαι τρέξε. Μέσα σε όλα υπογράφεις οτι τρέχεις και με δική σου ευθύνη και είναι όλοι καλυμένοι για το αν πάθεις κάτι πολύ ασήμαντο ή ακόμα και το μοιραίο. Μόνο που δεν είσαι καλυμένος απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Καλύτερα να προλαμβάνεις παρά να θεραπέυεις που έλεγε και ο αρχαίος απο τη Κώ ,και έτσι καλό είναι να το κοιτάς απο μόνος σου προτού να χρειαστεί να "τρέχεις" σε γιατρούς επειδή κάπου το μοτέρ άρχισε να τα παίζει.


Πολλές οι εκφράσεις για τη καρδία στον καθημερινό λόγο κυρίως για το συναισθηματικό ρόλο που μάλλον άκυρα της προσδίδουμε. "Καρδιά μου... μου ράγισες τη καρδιά... μας έκανες τη καρδιά περιβόλι.." και πάει λέγοντας. Πολλά τα τραγούδια για τη καρδιά πολλές οι παροιμίες και οι παρομοιώσεις. Απο τον γεναίο πρίγκηπα τον λεοντόκαρδο, μέχρι την καρδία πατάτα ή αγκινάρα.


Εγώ δηλώνω "μεγαλόκαρδος" και με χαρτι γιατρού και γελάμε με τη φίλη μου ή στη παρέα.


Σημαντικοί λοιπόν οι προληπτικοί έλεγχοι για να έχουμε και χρόνια καλά και χρόνια πολλά ανεξάρτητα απο τις γιορτές που εκεί σχεδόν τυπικά ευχόμαστε.