Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

2009 χιλιομετρα και βαλε... 2010 ευχες για ολους


Χτες το απόγευμα βγήκε και το αποχαιρετιστήριο τρέξιμο για το 2009 παρέα με φίλους δρομείς του πάρκου που βγάζουμε απο τον κύριο όγκο των προπονήσεων μας μέχρι τα πιο αστεία χαλαρά τρεξίματα μας... Η συνέχεια για τη δρομική παρέα μετά τη προπόνηση δόθηκε αργότερα το βράδυ σε κάποιο συνόικιακό ταβερνάκι .. με κουβέντα σχετική και άσχετη με τα δρομικά.. μεζέδες , πολύ κρασί η να το πώ αλλιώς ποοοολύ κρασί και όλα όσα συνοδεύουν τέτοιες εξόδους...

Σήμερα η ανάρτηση μου έχει απογραφικό χαρακτήρα για τη χρονιά που πέρασε αλλα και βήμα για να δώσω της ευχές μου σε φίλους που γνωρίζουν την ύπαρξη του μπλόγκ και σε όλους τους επισκέπτες και αναγνώστες που άλλο έναν χρόνο μοιράστηκα μαζί σας σκέψεις βιώματα και συναισθήματα..


Αν πώ οτι το 2009 δεν ήταν η χρονιά μου θα πώ ψέματα.. Παρόλο που στην επικεφαλίδα γράφω 2009 χιλιόμετρα , είναι βέβαιο οτι οι σόλες των παπουτσιών μου και φέτος πέρασαν κατα πάρα πολύ αυτό το νούμερο..

Αγωνιστικά με κάποιες εξαιρέσεις δεν είχα απόκλιση απο τις προηγούμενες χρονιές. Όμως φέτος.. ότι έβαλα σαν στόχο κατάφερα και το πέτυχα.. Μια αξιοπρέπή εμφάνιση σε αγώνα 24 ωρών.. να τρέξω πιο πολλά απο 200 χιλιόμετρα σε έναν αγώνα... να τερματίσω εναν μαραθώνιο γεμάτος απο ικανοποίηση όχι για τον χρόνο που έφερα αλλα για αυτούς που με περιμένανε στο στάδιο.

Απέκτησα μεγάλες εμπειρίες συνοδεύοντας τον φίλο μου τον Στέργιο σε αγώνες για αθλητές με προβλήματα όρασης , έμαθα απο εκείνον όπως ακόμα μαθαίνω πράγματα που σε οφελούν όχι μόνο σαν αθλητή αλλά σφαιρικά σαν προσωπικότητα. Τον χειροκρότησα σε επιτυχίες του τόσο σε πανελλήνιο όσο και πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Χειροκρότησα φίλους μου. Επιτυχίες τους. Καμάρωσα για αυτούς . Την επιτυχία του άλλου δεν την ζηλεύεις, την καμαρώνεις. Πόσο μάλλον αν είναι φίλος σου. Δυστυχώς ειναι πολλοί αυτοί που ζηλεύουν.


Η μεγάλη είδηση της χρονιάς ήταν η έλευση της κόρης μου. Απο έμβρυο ακόμα , η σκέψη της τονωτική ένεση σε πολύ δύσκολους αγώνες , εμψυχωτής μαζί με τη Μαρία. 3 μήνων τώρα και όλοι τη γνωρίζουν είτε απο αναφορές μου σε εκείνη είτε απο φωτογραφιές είτε απο τη φυσική της παρουσία σε δρομικές εκδηλώσεις.. Με φωτογραφία απο το πρώτο υπερηχογράφημα τυπωμένη στο μπλουζάκι μου, πάνω σε πολύωρο αγώνα έκανα γνωστό στους φίλους μου οτι θα γινόμουν σύντομα μπαμπάς... και έγινα και άλλαξε η ζωή μου, οι προταιρεότητες και ο τρόπος που κοιτάζω τα πράγματα.

Άλλη μια χρονιά γνώρισα νέα πρόσωπα, νέους φίλους και αναθεωρήσα τη γνώμη μου η την εκτίμηση μου για άλλα πρόσωπα και καταστάσεις. Η χρονιά για τα δρομικά για μένα κλείνει αφήνοντας μου όμως μια πικρία . Έχω απογοητευτεί απο ανθρώπους δήθεν προοδευτικούς , δήθεν καινοτόμους που πέρα απο τα μικροσυμφέροντα τους δεν ασχολούνται με τίποτα παραπέρα που θα οφελούσε αυτό που κι εγώ κάνω που κι εγώ αγαπώ. Υπάρχουν και κάποιοι που πράγματι παράγουν έργο.. όμως τι να το κάνεις... Εδώ είναι πολλά.. τα αφήνω πίσω και αυτά στο 2009 που φεύγει.. Κάπου ειχα γράψει το " ..κι επειτα ειπα να κοιτάω το σπίτι μου και τη δουλειά μου μονάχα" , και αυτό θα κάνω απο δω και πέρα. Το έχω νιώσει πολλές φορές. Όταν έτρεχα στο πάρκο και δεν ήξερα απο αγώνες και τέτοια ήμουν ο καλύτερος του χωριού.

Φέτος άλλαξα σύλλογο άπο την Αθήνα σε κάποιον σύλλογο της περιφέρειας που γνωρίζω προσωπικά άνθρωπους που ασχολούνται με τα νέα παιδιά και τον στίβο, εναν σύλλογο που σαν δρομέας δεν έχω να προσφέρω τίποτα παραπάνω απο άλλη μια παρουσία στη δύναμη του και απο τον οποίο δεν έχω φυσικά και καμία αξίωση πέρα απο το να είμαι ελευθερος για τις αγωνιστικές μου επιλογές.

Η ώρα περνάει και σίγουρα μπορώ να γράψω και άλλα και άλλα για τη χρονιά που φεύγει.
Δέν εχει όμως νόημα τώρα..

Τώρα για μένα έχει νόημα να δώσω τις αληθινές ευχές μου σε όλους όσους όλο το χρόνο που πέρασε κάνατε που και που απο ένα κλίκ στο ποντίκι σας για να διαβάσετε αυτά που έγραφα κάθε φορά..

Σας ευχαριστώ, να είστε όλοι πάντα καλά και εύχομαι σε όλους σας μια καλή και δημιουργική χρονιά με υγεία πάνω απο όλα.



Υ.Γ.
Το 2οο9 φεύγει και μου αφήνει το αναπάντητο ερώτημα.. Γιατί όταν νυστάζουν τα μωρά αρνούνται να κοιμηθούν και μουρμουράνε και δεν ξέρουν τί θέλουν;

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Περι μαντζουνιών ο λόγος...


Ποιός δε θυμάται τη σουπερμαντολίνη που έπινε ο Βουτσάς στην ασπρόμαυρη ελληνική ταινία και ένιωθε αήττητος και δυνατός και μάγκας και γινόταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής και ..και ...

Και όλα αυτά βέβαια στο μυαλό του γιατί τα φιλαράκια του, στην ουσία του δίνανε να πιεί απλές ασπιρίνες ή μέντες , κάνοντας τον να πιστεύει οτι πίνει το μαγικό χάπι. Αυτό το "κάνοντας τον να πιστεύει... " είναι η φράση κλειδί για το θετικό αποτέλεσμα της σουπερμαντολίνης που με μια λέξη και ξενικό όρο αποκαλείται φαινόμενο placebo. Φάρμακα placebo χρησιμοποίουνται και στη σύγχρονη ιατρική ποντάροντας στο κομμάτι που η κατάσταση του ασθενή βελτιώνεται επειδή ο ίδιος πιστεύει οτι το φάρμακο θα τον κάνει καλά.

Για να μη μείνω στα ιατρικά που είναι αλλονών χωράφια , αναφέρω χαρακτηριστικά και άλλους "ήρωες" που εξαρτώνται ψυχολογικά απο το μαντζούνι τους ή κατι παρεμφερές με αυτό , για να πάω παρακάτω. Ο Ποπάυ δεν πλακώνει κανέναν στο ξύλο χωρίς σπανάκι, οι Γαλάτες δεν νικάνε τους Ρωμαίους χωρίς το μαγικό φίλτρο του δρυίδη Πανοραμίξ και ο σούπερ Γκούφη δεν σώζει κανέναν στο Μίκυ Σίτυ αν δεν έχει φάει τα σούπερ φυστίκια που καλλιεργεί στην αυλή του.

Έτσι υπάρχουν και δρομείς που έχουν τη μυστική συνταγή για μια καλύτερη επίδοση, πιο γρήγορους χρόνους , για να μη νιώθουν πόνο και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί κάποιος σχετικό με το τρέξιμο. Όχι μόνο στο τρέξιμο , παντού υπάρχουν..

Υπάρχουν δε και οι επιτήδειοι που εκμεταλεύονται την αφέλεια και τη λαχτάρα του ελαφρόμυαλου αθλητή για σουπερμαντολίνη και για το μαγικο χαπι, και του πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και συχνά αυτά τα "φύκια" .. γίνονται ανάρπαστα και μόδα με μια φήμη να διαδίδεται απο στόμα σε στόμα... μέχρι να βρεθεί κάποιος και να πεί.. "όπα ρε σεις , πάτε καλά;"

Έχω συναντήσει κατα καιρούς είτε αθλούμενους που "το δουλέυουν" το μαντζούνι , είτε τους ίδιους τους επιτήδιους που το προωθούν. Ματζούνια απο Ταιτή όπως μου έδειχνε κάποιος χτες που τυχαία γνωριστήκαμε , ματζούνια απο Κορέα, το κρυφό μυστικό του τάδε, η ανακάλυψη του δείνα και πάει λέγοντας...

Δε λέω μαντζούνια τα σκεύασματα ή προϊόντα που πραγματικά χρειάζεται ο αθλητής , βιταμίνες , ηλεκτρολύτες κτλ ( αν κι εδώ σηκώνει συζήτηση, πότε πώς γιατί και απο που ) , αλλά να μου πλασάρει ο άλλος ενα αναψυκτικό και να μου λέει οτι το χρησιμοποιούν αθλητές , οτι παράλληλα θεραπέυει ανίατες ασθένειες, και ένα σωρό άλλα κουλά , ε είναι λίγο τραβηγμένο.

Ο αθλητής πρέπει να δοκιμάζει τί είναι αυτό που ταιρίαζει επάνω του, για παράδειγμα ακόμα και η γεύση απο ενα ισοτονικό ποτό μπορεί να μην είναι αρεστή σε αυτόν αλλα να ξετρελαίνει έναν φίλο του, να έχει μια επιστημονική βάση και εξήγηση η επιλογή του και να μην εναποθέτει όλη του τη προδοκία για το καλύτερο αποτέλεσμα μόνο σε κάτι που συχνά είναι ψεύτικο. Πάντως έχουν δίκιο αυτοί που λένε οτι αν δε βρέξεις σορτσάκι και δεν πονέσεις δε βελτιώνεσαι. Πόσο μάλλον στο δικό μας το επίπεδο , μεταξύ αθλητών και αθλουμένων.

Άν δεν ήταν τα μαντζούνια και η αυθυποβολή των placebo ποτέ ο Ποπάυ δεν θα πλάκωνε τον Βρούτο στις σφαλιάρες για τα μάτια της κοκαλιάρας Όλιβ, ποτέ δεν θα πέταγε ο Γκούφη όσες φυστικιές και να έτρωγε και ποτέ δεν θα φωνάζανε στον Βουτσά την ώρα που έδινε ρέστα σαν ποδοσφαιριστής σε εκείνη τη ταινία, το σύνθημα " Πυ- πυ- πυραυλος!!!"

Επειδή όμως δε ζούμε σε κόμιξ και δε πρωταγωνιστούμε σε χαριτωμένες κωμωδίες, ανοιχτά τα μάτια , καλές προπονήσεις και ο Πυ - Πυ - Πύραυλος φεύγει μόνος του.





Σημείωση :Εδω αναφέρομαι στο φύκι που έλεγα πιο πάνω που πουλάει ο άλλος για μεταξωτή κορδέλα στη ψυχογενή εξάρτηση πάνω στον αγώνα απο αυτό και δεν αγγίζω καν το άλλο άκρο, την ντόπα αυτή καθεαυτή.