Η ομορφότερη είδηση....

Στις αρχές του χρόνου , μου ήρθε η ομορφότερη είδηση της ζωής μου. Αυτό που όταν το μαθαίνεις σε κάνει και νίωθεις ο πιο τυχερός ο πιο ευτυχισμένος.

Η ανάγκη μου να το μοιραστώ με φίλους μεγάλη. Ξεχείλιζα απο ευτυχία. Συνέβησαν πράγματα όμως που με τρόμαξαν και γι αυτό στην αρχή δεν το έμαθαν παρα ελάχιστοι ..

Όταν ο γιατρός μας είπε οτι πάμε καλά, αποφάσισα πού θα το κάνω γνωστό και μάλιστα δημόσια. Και μάλιστα ανάμεσα σε φίλους μου. Πού; Μέσα σε έναν δύσκολο αγώνα που σε μένα χρώσταγε κάτι απο πέρισυ. Που είχε αθλητές σχεδόν απο όλες τις άκρες της γής. Μέσα στους αγώνες είμαι χαμογελαστός. Οι φίλοι μου ή θα τρέχουν και αυτοί στον ίδιο αγώνα με μένα ή με τον έναν ή άλλο τρόπο είναι εκεί. Τώρα είχα κάτι να τους πώ που θα τους έκανε και κείνους να χαρούν με τη χαρά μου.

Και αυτό το έκανα στάμπα στο μπλουζάκι μου....

Και μπήκα στον αγώνα... Και άρχισα να τρέχω..

Και να τρέχω...

Γύρω γύρω.. πολλές ώρες ..

.. και όλοι να βλέπουν το μπλουζάκι μου..

.. ή να το δείχνω μόνος μου.. χαρούμενος...

Και συνέχισα να τρέχω πολλές ώρες ακόμα ... και ήρθε η νύχτα και συνέχισα να τρέχω.. και η σκέψη του μωρού έδινε δυνάμεις στα πόδια ...και ψυχή... και ξημέρωσε.. και ακόμα έτρεχα... και έσπασα την καλύτερη μου επίδοση σε έναν αγώνα 24 ωρών τρέχοντας.... γεμάτα διακόσια χιλιόμετρα ..μέχρι που έπεσα κάτω απο τους πόνους στα πόδια.. την κούραση..

και στις απονομές πήρα κι εγώ κύπελλο.. και όταν πήγα να το πάρω...

το μπλουζάκι που φορούσα έγραφε..

"RUNNING INSPIRATION"

Και ήταν η πρώτη "φωτογραφία" της κόρης μου... που την περιμένουμε σε λίγους μήνες.

Αυτοί είμαστε...

Άλλη μια φορά σε κάποιον αγώνα δρόμου.. κάποιοι κλέψανε. Ή τουλάχιστον αυτό ειπώθηκε απο αρκετούς δρομείς που πήραν μέρος σε έναν αγώνα σε μια επαρχιακή πόλη την προηγούμενη κυριακή. Κάποιοι έκοψαν δρόμο κάνοντας παράκαμψη σε αφύλακτο σημείο της διαδρομής με αποτέλεσμα να τρέξουν μικρότερη απόσταση απο την απόσταση που είχε ο αγώνας και να φτάσουν πιο γρήγορα στην πλατεία τερματισμού.

Άλλη μέθοδος κλεψίματος που έχουν χρησιμοποιήσει αθλητές και αθλήτριες είναι ακόμα και να ανέβουν σε καρότσες , σε αυτοκίνητα ή και σε άμαξες όπως λέγεται σε παλαιότερες εποχές.

Στο υψηλό επίπεδο αθλητισμού το κλέψιμο γίνεται με τη χρήση ουσιών , έχουμε φτάσει να μιλάμε ακόμα και για γονιδιακό ντόπινγκ και άλλα πράγματα που πρίν χρόνια αγγίζανε απλά τη σφαίρα της φαντασίας.Εκεί βέβαια τα κίνητρα η δόξα και το χρήμα είναι σε διαφορετικά μεγέθη απο τον συγκεκριμένο αγώνα της κυριακής.

Αφήνω στην άκρη λοιπόν τους αθλητές του επιπέδου που ανέφερα πιο πάνω και επιστρέφω στους αθλητές και αθλούμενους του αγώνα της κυριακής. Δε μπορώ να καταλάβω απο πού πηγάζει η ανάγκη του άλλου να κλέψει σε έναν αγώνα που οι περισσότεροι απο τους μισούς που παίρνουν μέρος δεν θεωρούνται καν αθλητές. Αθλούμενοι ναι. Άλλη μια φορά αποδεικνύουμε με τις πράξεις μας οτι ο αθλητισμός δεν προάγει πάντα και δεν καλλιεργεί το ήθος , την ευγένεια , τον πολιτισμό αλλά εξωτερικεύει συχνά τα άλλα του χαρακτήρα μας που δυστυχώς και αυτά με τη σειρά τους είναι πάνω πάνω έτοιμα με την πρώτη ευκαιρία να φανερωθούν. Ματαιοδοξία , απληστία , απάτη και τα συναφή.

Καλά έχει συμβεί άτομο να κλέψει ακόμα και σε αγώνα μη ανταγωνιστικού χαρακτήρα ( αν μπορεί να ειπωθεί και αυτό) και όταν της είπαν έσυ έκλεψες είπε , όχι , μόνο λίγα μέτρα με πήγε το αμάξι.. Μόνο και μόνο για λέει και εκείνη οτι έτρεξε κάπου έναν υπερμαραθώνιο....

Αστεία πράγματα δηλαδή.

Και τελικά τον φωνάζουνε αυτόν που έκλεψε και στο βάθρο στον νικητών , συνήθως σε κάποια ηλικιακή κατηγορία και όχι στις πρώτες θέσεις , αφού σχεδόν πάντα οι πρώτοι είναι τόσο γρήγοροι που βγαίνουν μπροστά και απο αυτόν που πήρε τον πονηρό τον δρόμο. Και πάει ο φίλος μας και παίρνει το κύπελλο του, και να τα χαμόγελα και να οι φωτογραφίες και να τα χειροκροτήματα αντί να καταλήγει με το και να .. οι μούτζες.

Και κατεβαίνει περιχαρής με το κύπελλο στο χέρι και πάει και κάθεται στο τραπέζι με τους φίλους του και τελικά το πάει στο σπίτι του στολίζοντας το στο ράφι μαζί με τα άλλα τοτέμ της ματαιοδοξίας του. Εδώ έρχομαι τώρα και απορώ. Το κοιτάζει το κύπελλο.. μόνος του. Δε ντρέπεται που δεν το άξιζε; Το πρωί που κοιτάζεται στον καθρέπτη, που πλένεται , ξυρίζεται κτλ.. τί λέει στον εαυτό του; Και δε γυρίζει ο καθρέπτης να του ρίξει δύο φάσκελα;

Σε προηγούμενη ανάρτηση αναφέρθηκα επιδερμικά και σε αυτά τα περιστατικά και ξανακαταλήγω.. αυτοί είμαστε. Και δεν είμαστε μόνο τώρα, απο πάντα το είχαμε και αυτό μέσα μας. Όπως διάβασα μια μέρα σε ένα αρθρο στα ΝΕΑ και το μεταφέρω στο κείμενο μου αυτολεξεί : " αν φανταζόμαστε τους αρχαίους ολυμπιακούς αγώνες σαν έναν ατσαλάκωτο αθλητικό παράδεισο στον οποίο οι νέοι επιδίδοταν στην ευγενή άμιλλα έχοντας αναπτύξει αρμονικά το σώμα και το νού για να κερδίσουν ένα κλαδί ελιάς πέφτουνε πολύ έξω".

Όμως εκεί όποιος έκλεβε εκτός το πρόστιμο για την κατασκευή Ζάνεων ( οι στήλες προς τιμή του Δία) στην είσοδο του σταδίου με την αναγραφή σε αυτές του ονόματος του ζαβολιάρη άθλητη , παρέμενε ατιμωμένος για όλη του τη ζωή. Δεν ήθελε μετα να τον ξέρει η γειτονιά του, η μάνα του η ίδια και συχνά πήγαινε να μείνει σε άλλο μέρος πολύ μακριά απο τον τόπο καταγωγής του.

Εδώ όμως ο πονηρός δρομέας δεν κέρδισε τίποτα παραπάνω απο ένα φτηνό κύπελλο και μια φωτογραφία σε ένα βάθρο. Καμία ευκολία που είχαν οι τότε ολυμπιονίκες, καμία άνεση και παροχές που έχουν τώρα. Και πολλές φορές στη φωτογραφία αυτή και το σουλούπι του ίδιου του δρομέα δε σε πείθει οτι η επίδοση που έβγαλε είναι των δυνατοτήτων του. Γελάς ή τον λυπάσαι;

Όπως γέλασαν δρομείς απο όλο τον κόσμο όταν διαδόθηκε η είδηση οτι έκλεψε στον μαραθώνιο της πόλης του και βγήκε πρώτος(!!!) αλλά τον τσάκωσαν ο δήμαρχος νομίζω του Μεξικό. Και έβλεπες στην φωτογραφία έναν κύριο που μόνο με αθλητή δεν έμοιαζε.

Δυσανασχετώ όταν σε αγώνα που έτρεξα μαθαίνω οτι κάποιος , κάποιοι κλέψανε. Δυσανασχετώ όταν τους ξαναβλέπω στην αφετηρία δίπλα μου σε άλλους αγώνες. Φταίμε κι εμείς που τους ανεχόμαστε, φταίμε που επιλεκτικά, με τις παρωπίδες μας σωστά τοποθετημένες, κάνουμε συχνά πως δεν αντιλαμβανόμαστε οτι ο χώρος μας είναι και αυτός μια μικρογραφία της κοινωνίας , με τον καλό και τον κακό σχεδόν ίσα μέλη μέσα σε αυτή.

.

Iστορίες για γερά στομάχια.

Πολλές φορές οι συζητήσεις για κάποιον δρομέα και τις σωματικές δυνατότητες του, φτάνουν σε αναφορές εσωτερικών οργάνων όπως για παράδειγμα, "φαντάσου καρδιά που θα έχει..." ή "..πόσο μεγάλα θα είναι τα πνευμόνια του.." ή ακόμα φτάνουν και σε όργανα που η συμβολή τους είναι καθαρά μεταφορική όπως , "..θέλει @@ για να μπείς σε τέτοιο αγώνα .." και πάει λέγοντας.

Σπάνια γίνονται αναφορές για εκείνο το σακουλάκι ( έτσι μοιάζει όταν είναι άδειο), τη συνέχεια μετά τον οισοφάγο στο ταξίδι της τροφής μέσα στον πεπτικό σωλήνα, δηλαδή του στομαχιού. Και αν γίνουν θα είναι επειδή κάποιο πρόβλημα θα έβγαλε πάνω στον αγώνα που μπορεί να στοίχησε όχι μόνο μια καλή θέση στην κατάταξη αλλά και τον ίδιο τον τερματισμό.

Γράφοντας αυτό το κείμενο μου έρχεται στο νού το θεατρικό έργο του Αρκά που τα όργανα με τη δική του προσωπικότητα το κάθε ένα συζητάνε στο τί θα απογίνουν απο εκεί και μετά αφού ο εγκέφαλος είναι νεκρός μετά απο κάποιο ατύχημα.

Το στομάχι λοιπόν θα μπορούσε και αυτό απο μόνο του να έχει τη δική του προσωπικότητα. Σίγουρα δεν περνάει μόνο η τροφή απο αυτό. Ο λαός λέει οτι περνάει και ο έρωτας απο εκεί. Το σίγουρο είναι οτι αντιδράει διαφορετικά σε μία σειρά ερεθίσμάτων και συναισθημάτων. Όταν είμαι στενοχωρημένος το στομάχι σφίγγει. Οταν είμαι χαρούμενος νιώθει όμορφα γεμάτο. Πρίν φιλίσω τη κοπέλα μου ήταν σφιγμένο, όταν με φίλησε εκείνη πάλι σφιγμένο ήταν , αλλά όμορφα εκείνη τη φορά. Άν φάω πολύ με ενοχλεί, αν δεν φάω καθόλου , πάλι με ενοχλεί.

Το στομάχι βγάζει και γούστα. Υπάρχουν τροφές που συνεχίζουν χωρίς πρόβλημα τη πορεία τους και τροφές που δεν τις δέχεται ή που το ενοχλούν. Αυτά διαφέρουν απο στομάχι σε στομάχι. Υπάρχουν για παράδειγμα και στομάχια που δεν τους αρέσουν τα ταξίδια και σχεδόν γυρίζουν ανάποδα στο αυτοκίνητο σε έναν δρόμο με στροφές , ενώ το στομάχι του διπλανού συμπεριφέρεται σαν να μην τρέχει τίποτα. Για κάτι τέτοια λέω οτι βγάζει μια δική του προσωπικότητα.

Μετά απο αμέτρητα πλέον χιλιόμετρα και άλλα τόσα ζευγάρια παπούτσια που έχω χαλάσει τρέχοντας , παρόλο που ακόμα πειραματίζομαι, έχω σχεδόν μάθει τις προτιμήσεις του στομαχιού μου πάνω σε προπόνηση και σε αγώνες. Και όμως πρίν μια βδομάδα σε εναν αγώνα που χρειάστηκε να τρέχω στη κυριολεξία πάνω μια μέρα σχεδόν τσακωθήκαμε. Μπορεί να το πείραξε και η ζέστη όπως επηρέασε όλη μου τη προσπάθεια... αλλά με το στομάχι είχα πρόβλημα.

"Ρε παιδιά , νά.. θα το βγάλω λίγο να το αφήσω εδώ σε μια πετρούλα και θα το πάρω γυρίζοντας , γίνεται;" Κάπως έτσι σκεφτόμουν. Έλα όμως που δε γίνεται. Άν πονάς για παράδειγμα σε κάποιο σημείο του κορμιού σου κάπου στο πόδι , θα σφίξεις τα δόντια, όσο μπορείς θα πάς.. ίσως να επιστρατεύσεις και ψυχικά αποθέματα, τρικ του εγκεφάλου.. θα το αντιμετωπίσεις. Με το στομάχι δεν γίνεται αυτό. Δε πα να σκέφτεσαι τα καλύτερα που θα σε ανεβάσουν , δε πα να βγάζεις τη ψυχή σου έξω απο το σώμα προκειμένου να ανέβεις ψυχολογικά , το στομάχι υπερισχύει, σου τονίζει το πρόβλημα. Βέβαια τα πράγματα είναι χειρότερα όταν σε πιάσει "κόψιμο" και ψάχνεις να βρείς τουαλέτα ή θάμνο, εκεί πράγματικα φαίνεται ποιός έχει το πάνω χέρι , αλλά τώρα μιλάμε καθαρά για το στομάχι. Μέχρι τώρα πάντως νιώθω τυχερός που δεν έχω ζήσει την αναζήτηση θάμνων κτλ.. Όμως αυτά συνήθως τα παθαίνουν δρομείς με μικρότερη εμπειρία στο σώμα τους στο τι ενοχλεί και τί όχι τον πεπτικό σωλήνα.

Επιστροφή στον αγώνα που περιγράφω. Με τα πολλά κάποια στιγμη σε μια άκρη του δρόμου, με δυο σπασμούς του στομαχιού το πρόβλημα ξεπεράστηκε και συνέχισα και πάλι άνετος το τρέξιμο μου. Υπήρξαν φορές που πάλι με ενόχλησε αλλά όχι στο σημείο να χρειαστεί την ίδια παρέμβαση. Προσεκτικά στη λήψη στο είδος και την ποσότητα υγρών και στερεών τροφών τερμάτισα τον αγώνα και η υποδοχή στον τερματισμό ήταν το κάτι άλλο. Άλλη μια φορά στιγμές που δε περιγράφονται, ανεκτίμητες .

Τελευταίοι διάλογοι..

"Μπράβο Γιώργο.. τι θα κάνεις τώρα;"


"Πάω να κοιμηθώ, νυστάζω , έχει κλείσει και το στομάχι.
Θα τα πούμε το βράδυ στο..... φαγητό"



.