Περπατούσα σήμερα το μεσημέρι κοντά στο μεγάλο κατάστημα ηλεκτρονικών στη λεωφόρο Καβάλας. Δίπλα μου και λίγο μπροστά μου ένας τύπος γύρω στα 40 πάνω σε ένα ποδήλατο. Κανονικά ντυμένος, ζεστά για το κρύο , τη τσάντα του περασμένη στους ώμους...μια εικόνα που λίγο τη ζήλεψα. Η αλήθεια είναι πως παρόλο που η Αθήνα δεν είναι μια φιλική προς τα ποδήλατα πόλη.. συναντάς ολοένα και περισσότερους κάθε μέρα να το επιλέγουν σαν μεταφορικό μέσο πέρα από την ενασχόληση με αυτό με τη μορφή της άθλησης .Λίγα μέτρα μπροστά μας πετάχτηκε από τη στροφή κάποιος γύρω στα 50, ψιλο-ψευτοκυριλέ ντυμένος, κρατώντας και στα δύο χέρια από δυο μεγάλες τσάντες από το υπερκατάστημα και ένα χαρτόκουτο ανάμεσα στη μασχάλη.. Περπατούσε στραβά και με γρήγορο βήμα από το βάρος αυτών που κρατούσε, ο ένας ώμος πιο ψηλά από τον άλλο , είχε να κάνει και το ζικ-ζακ ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.. μια εικόνα που την ολοκλήρωνε το τσιγάρο που κρεμόταν από τα χείλη του. Ελαφρώς γερμένο προς τα κάτω... με τη στάχτη να έχει φτάσει τους δυο πόντους μετά τη καφτρα , πράγμα που σήμαινε πως είχε να το τινάξει πολύ ώρα, ή πιο σωστά οτι το κρατούσε καθ αυτόν τον τρόπο αρκετή ώρα.. Το πρόσωπο του κόκκινο , εγώ πιστεύω οτι το πιο δύσκολο κομμάτι του ήταν που για πολύ ώρα ανάσαινε μόνο μαζί ή μέσα από το τσιγάρο αφού από μόνο του μαρτυρούσε όπως το περιέγραψα οτι ήταν αρκετή ώρα μαγκωμένο στα χείλη..
Τον κοιτάω ..δεν θα ήθελα με τίποτα να ήμουν στη θέση του (κάποτε κάπνιζα πάρα πολύ) . Βλέπω και τον τύπο με το ποδήλατο, στρίβει το τιμόνι προς το μέρος του..τον πλησιάζει , του ρίχνει το χαμόγελο του "καλά να πάθεις" και του λέει .."το τσιγάρο σε μάρανε" και συνέχισε χαμογελώντας. Ο δεύτερος δεν απάντησε συνέχισε το πιθανότερο προς το αυτοκίνητο του , να εναποθέσει τα ψώνια του.
Χαμογέλασα κι εγώ.. και μέσα μου και έξω μου... και άρχισα να συλλογίζομαι τα δικά μου..
Αυτοί που με γνωρίζουν πολύ λίγο πιστεύουν πως λογικά δεν θα έχω καπνίσει ποτέ στη ζωή μου. Η αλήθεια είναι πως η ενασχόληση με το τρέξιμο έπαιξε ρόλο στο να διακόπτω το κάπνισμα για μεγάλα χρονικά διαστήματα μέχρι να το διακόψω εντελώς .. με ντροπή θα το πω , μόλις τον τελευταίο χρόνο. Και κάπνιζα πολύ. Κυρίως από ευχαρίστηση. Ούτε εκτόνωση, ούτε δικαιολογία, το γούσταρα και στις καλές μου και στις κακές μου. Αυτό ήταν όλο.
Τα πρώτα χρόνια που έτρεχα ..τη συνήθεια αυτή ,την είχα και αυτή από κοντά..σιγά σιγά διαπίστωσα το αυτονόητο. Δηλαδή πως οι επιδόσεις μου γινόντουσαν καλύτερες όσο δε κάπνιζα έτσι ήρθε από μόνο του κάτι από τα δυο να το αφήσω πίσω και να βελτιωθώ στο άλλο.
Φανατικός αντικαπνιστής δεν είμαι, επιλογές είναι αυτές και όσο οι επιλογές του άλλου δεν ενοχλούν εμένα και όσο και ο απέναντι σέβεται τις δικές μου επιλογές , τότε τα πάμε καλά.
Ένας καλός μου φίλος , αρκετά μεγαλύτερος από μένα ο οποίος κάπνιζε πάνω από 3 πακέτα για πολλά χρόνια και πλέον ασχολείται και αυτός με το τρέξιμο και τον αθλητισμό γενικότερα, στα επιχειρήματα του για να το σταματήσω κι εγώ είχε την εξής πρόταση. "Αρκεί να θυμηθείς πόση αηδία ένιωσες τη πρώτη φορά". Αυτό λέω κι εγώ σήμερα σε κάποιον που μου λέει οτι δεν μπορεί να το σταματήσει.
Θυμάμαι πολλά σε σχέση με το τσιγάρο, με μένα, με το τρέξιμο μου. Θυμάμαι πόσο πολύ ήθελα να καπνίσω τη μέρα που γεννιόταν η κόρη μου , αλλα δέν το έκανα για έναν μόνο λόγο. Δεν ήθελα στη πρώτη της επαφή με τον πατέρα της, ακόμα και σαν βρέφος που ήταν, να μύριζε η ανάσα μου σαν τασάκι.. Ήθελα να είμαι σε όλα μου περιποιημένος.. Σαν τον έφηβο που πάει στα πρώτα του ραντεβού. Δεν ήθελα να της μυρίζω άσχημα, η ανάσα μου, ακόμα και αν δεν ήταν σε θέση να το αντιληφθεί.
Θυμάμαι συναθλητές με έκπληξη να με συναντούν στον δρόμο με το τσιγάρο στο χέρι, πόσο μάλλον μετά από κάποιον "καλό" αγώνα μου και τη ντροπή μου γι αυτή την ατυχία ..να με βλέπουν να καπνίζω. Έχω να θυμάμαι πολλά αλλά αυτά είναι παραδείγματα προς αποφυγή.
Συμπερασματικά είμαι πολύ καλύτερα τώρα που δεν καπνίζω που η ανάσα μου δε μυρίζει τσιγάρο, που απολαμβάνω τα οφέλη της άσκησης χωρίς μια βλαβερή συνήθεια να μου τα παίρνει πάλι πίσω.
Από την άλλη , είναι χρέος που έχουμε όλοι προς τον εαυτό μας.. να προσέχουμε το σώμα μας, τη πνευματική και σωματική μας υγεία..
Θυμάμαι ακόμα τους δύο που είδα το πρωί και την ατάκα που με έκανε να τα γράψω όλα αυτά. Πρίν λίγα χρόνια μπορεί να την έλεγε και σε μένα..
Το τσιγάρο σε μάρανε....
