Πριν μια βδομάδα τέτοια ώρα ήδη φορούσα τα ρούχα που θα έμπαινα πάλι σε έναν πολύ μεγάλο και σημαντικό αγώνα. Η ατυχία αν μπορείς να το πεις έτσι ήταν οτι ο αγώνας ήταν στο εξωτερικό. Εδώ και 7 μήνες δεν είμαστε μόνο εγώ και η Μαρία. Αλλιώς θα πηγαίναμε παρέα. Το έχουμε κάνει κι άλλες φορές. Όμως το ταξίδι για το μωρό, στη πορεία αποδείχθηκε πως θα ήταν πολύ κουραστικό. Τέσσερις μήνες πίσω το σκεφτόμουν να πάρω μέρος στον αγώνα η όχι. Τα ζύγιζα τα ζύγιζα και ζυγαριά έπαιζε.
Μόνος μου δεν ήθελα να πάω. Από την άλλη τι έφταιγε το παιδί να ταλαιπωρηθεί σε ένα ταξίδι αλλά και να μείνει ένα ολόκληρο 24ωρο έξω, στο πάρκο που γινόταν ο αγώνας. Τα μπαγκάζια;Μόνο τα μπιμπερό οι κρέμες οι πάνες τα ρούχα και όλα όσα χρειάζεται μια δεσποινίδα της ηλικίας της κόρης μου, πιάνουν πιο πολύ χώρο από τα δικά μου ρούχα και παπούτσια για να τη βγάλω μια βδομάδα καθαρή. Και εντάξει τα κουβαλάς στο πήγαινε. Στο έλα όμως; Μετά από τέτοιους αγώνες, όχι τη τσάντα σου δε μπορείς να σηκώσεις , αλλά ούτε τον εαυτό σου κάποιες φορές. Που να κουβαλάς λοιπόν καρότσια και βαλιτσάκια. Άρα... το μωρό Αθήνα.
Όντας όμως και χαζογονείς δε μας έκανε καρδιά να μείνει η μικρή σε κάποια από τις γιαγιάδες. Η Μαρία έλεγε να πας μόνος σου προσπαθώντας να κάνει το δίλημμα να φαίνεται πιο ελαφρύ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα σε μεγάλο αγώνα μόνος μου, αλλά η παρουσία της γυναίκας μου και τώρα και της κόρης μου (όσο εμείς ακόμα αποφασίζουμε για εκείνη) είναι για μένα σημαντικές.
Και πήγα.. με τύψεις ως προς την οικογένεια μου, γιατί όπως και να το κάνεις άσχετα από τον δικό μου σκοπό ένα ταξίδι στο εξωτερικό είναι ένα ταξίδι στο εξωτερικό.
Έπρεπε όμως να τους έχω με κάποιον τρόπο μαζί μου. Τον προηγούμενο μήνα σε άλλον αγώνα είχα κρεμάσει διακριτικά δίπλα στο νούμερο που φορούσα , τη πρώτη πιπίλα της "προπονητριάρας" μου. Και όπως είπε και ο συναθλητής μου από την Ελλάδα, "είναι σαν να τρέχεις μαζί της έ;" . Έτσι ήταν .. στα δύσκολα έσφιγγα τη πιπίλα στο χέρι μου και έπαιρνα κουράγιο. Μιλούσα με αθλητές και αθλήτριες από άλλες χώρες με κάποιους μάλιστα γνωριζόμαστε από παλιά και τους έλεγα για τη κόρη μου. Κάποια στιγμή κάποιος με ένα μαγνητοφωνάκι με ρώτησε διάφορα για τον αγώνα και στο τέλος μου είπε , αν κάποιος στην Ελλάδα σε άκουγε τώρα , ποιός θα ήθελες να είναι τί θα έλεγες. Του είπα οτι έχω πίσω μία κόρη 7 μηνών και οτι συνέχεια τη σκέφτομαι και αυτό που θέλω είναι να τελειώσει καλά ο αγώνας και να πάω σπίτι να την πάρω αγκαλιά.
Ο καιρός ήταν άσχημος γεγονός που με δικαίωσε στην επιλογή να πάω τελικά μόνος μου εκεί. Τώρα τα του αγώνα δεν είναι για τον χαρακτήρα αυτού του κειμένου. Ένα από τα καλά που είχε ήταν οτι μπορούσαν και τον παρακολουθούσαν ζωντανά από το ίντερνετ οι φίλοι μου. Μου στέλνανε μηνύματα στο κινητό , κουράγια.. ήταν εκεί. Ήταν όμως στο μυαλό μου ακόμα πιο πολύς κόσμος. Άνθρωποι δικοί μου όλοι .. για μένα, άνθρωποι κάποιοι από αυτούς σημαντικοί.
Και στο νούμερο δίπλα .. η πιπίλα.
Εμπειρίες πολλές άλλη μια φορά που μπορεί να τις μοιραστώ μαζί της (αφού ήταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκεί) όταν μεγαλώσει σε κάποια χαλαρή μας κουβέντα.
Την άλλη φορά ελπίζω να είναι αλλιώς τα πράγματα.
