Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Ο πρώτος της αγώνας.


Πριν δέκα περίπου μέρες απέκτησα άλλη μια δρομική εμπειρία.. Έστω για πλάκα... έτρεξα με τη κόρη μου!!! Έχω πλέον να το λέω και αυτό. Ήταν λίγο έξω από την Αθήνα ένας αγώνας για μεγάλους περίπου 6 χιλιομέτρων αλλά πριν από αυτόν είχε έναν αγώνα δρόμου για παιδάκια απόστασης 300 μέτρων.

Μέρες λέγαμε στη Βασιλική μαζί με τη Μαρία οτι θα πάμε να τρέξουμε όλοι μαζί εκεί. Λεπτομέρεια... η Βασιλική ακόμα δε περπατάει είναι μόλις 9 μηνών. Οπότε όλο το εγχείρημα ήταν από τη σκέψη και μόνο , άκυρο. Όμως ήταν ωραίο για τη μικρή, για την επαφή με τον χώρο, για να δει η Βασιλική άλλες παραστάσεις ..είχε και καλό καιρό και έτσι γιατί να μη συνδυάζαμε τη βόλτα με το να δούμε και μερικούς φίλους.


Και πήγαμε... αγκαλιά .. να γραφτούμε στον αγώνα. Κάθε χρόνο πάω και τρέχω εκεί.. είναι για μένα ένα πολύ χαλαρό τρέξιμο. Συναντάω πολλούς φίλους, συχνά τρέχουμε και μετά ανάλογα μπορεί να πιούμε και ένα ουζάκι δίπλα στη θάλασσα ή τέλος πάντων κάπως συνεχίζουμε μετά τον αγώνα.

Φτάνουμε στη σειρά...Γεια σου Γιώργο.. θα τρέξει και η μικρή; Με ρώτησαν πολλοί φίλοι μου αστειευόμενοι. Φυσικά, απαντούσα και πήγαμε στη σειρά που γραφόντουσαν τα μικρά παιδιά. Η κόρη μου κοινωνική , μίλαγε με τον δικό της τρόπο σε όλο τον κόσμο. Πιο πολύ τιτίβιζε και τσίριζε. Καμάρωνα με τη Βασιλική στα χέρια.. πήραμε νούμερο... και μετά γράφτηκα κι εγώ στον άλλο αγώνα...

Σιγά σιγά φώναξαν τα παιδάκια να σταθούν στην εκκίνηση. Παιδάκια μόνα τους, άλλα με τους γονείς τους κι εμείς εκεί , με τον αριθμό 3 καρφιτσωμένο στα ρουχαλάκια.

Ένα - δύο- τρία ..Πάμε. Και χύθηκαν οι μικροί δρομείς στον δρόμο να διανύσουν τα 300 μέτρα γύρω από το λιμανάκι. Δεν εμποδίσαμε τα άλλα παιδιά ..φύγανε και μετά ξεκινήσαμε κι εμείς. Είπα παραπάνω.. η Βασιλική δεν περπατάει ακόμα ...είναι μικρούλα. Έτσι την έπιασα με τα δύο χέρια από τη μεσούλα ..τη κρατούσα στο ύψος του δρόμου και με τα ατσούμπαλα και ασυντόνιστα λακτίσματα της ήταν σαν να έτρεχε!!! Και η Μαρία δίπλα μας ... να μας τραβάει βίντεο.. και η Βασιλική να γελάει... Αυτό της το γέλιο, οι τσιρίδες που κάνει όταν είναι χαρούμενη.. ανεκτίμητες.

Έγινε χαμός.. τερματίσαμε όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο τελευταίοι αλλά έτσι και αλλιώς η συμμετοχή μας επίσημα δε μετρούσε. Έγινε όμως χαμός όπως είπα πριν. Το τι χειροκρότημα εισέπραξε η Βασιλική δε λέγεται. Σηκώθηκε ο κόσμος από τις καφετέριες και τα εστιατόρια και τη χειροκροτούσε. Φωνές.. μπράβο.. γέλια ..χειροκροτήματα.. όλα αυτά. Αυτά δε γίνονται συχνά ούτε σε αγώνες μεγάλων. Η Βασιλική τσαλαπατώντας και κουνώντας τα χεράκια της τσίριζε και γέλαγε απο ευχαρίστηση. Κοιτούσε μία τον δρόμο, μία τον κόσμο, μία τη μαμά της.. και ήταν καταχαρούμενη. Το έβλεπες αυτό. Στο μεγάφωνο ανακοινώνοταν ο τερματισμός της. Η μικρότερη "δρομέας" που τερμάτιζε.. Γελούσαμε όλοι.. και εμείς και οι φίλοι μας. Κάτσαμε εκεί .Μετά ήταν ο κανονικός αγώνας, τον απόλαυσα τρέχοντας πιο χαλαρά και από προπόνηση με δυο φίλους μου που είχα πολύ καιρό να δω... και μετά όλοι πάλι μαζί. Και μετά φωτογραφίες με τα αναμνηστικά μας μετάλλια.. Και η μικρή χαρούμενη κι εγώ μαζί της..

Πιστεύω οτι όταν μεγαλώσει και γίνει κοπέλα κανονική θα της αρέσει που υπάρχουν ενθύμια από εκείνη την ημέρα γιατί σίγουρα τότε δε θα θυμάται τίποτα.

Κάποιοι φίλοι είπαν.. μπράβο.. στα χνάρια του μπαμπά. Πάνω σε αυτό θέλω να αφήσω τις δικές μου σκέψεις. Με καμία δύναμη δεν έχω σκοπό να επιβάλλω στο παιδί μου τα δικά μου θέλω, να του φορτώσω τα δικά μου απωθημένα ή να προσπαθήσω να φαίνομαι εγώ προς τα έξω μέσα από εκείνη. Μεγαλώνοντας εκείνη, θα έχει τα θέλω της, θα κάνει τις επιλογές της . Δε με νοιάζει ας μη τρέξει ποτέ σε αγώνα, ας μην ασχοληθεί με κανένα άθλημα. Μπορεί η κλίση της να είναι αλλού. Σε αυτά δε σηκώνει επιβολές και πιέσεις. Αυτό που θα προσπαθήσω να της περάσω είναι να βρίσκεται σε επαφή με την άσκηση και τη κίνηση , άσχετα με τα αθλητικά ή τα αθλήματα μόνο για το καλό της υγείας της . Σίγουρα θα αποκτήσει εικόνες μέσα από το τρέξιμο από τους γονείς της , από φωτογραφίες και κύπελλα που υπάρχουν στο σπίτι.. Πιέζοντας όμως κάποιον για κάτι, συχνά φέρνεις το αντίθετο αποτέλεσμα.. Οπότε...οτι ναι να ρθει καλώς να ρθει.

Καμάρωσα όμως πολύ. Μου το είπε και η Μαρία και πολλοί άλλοι οτι έλαμπα. Φυσικά και έλαμπα. Πέρσι την ίδια εποχή υπήρχαν προβλήματα. Πηγαίναμε στον γιατρό πριν γεννηθεί ακόμα και έλεγα μέσα μου ας χτυπάει η καρδιά της και ας σταματήσει η δικιά μου επί τόπου. Και ένα χρόνο μετά όλα αφού έχουν πάει καλά γελάμε όλοι μαζί κάνοντας διάφορες δραστηριότητες και παιχνίδια.

Μια φίλη που η σχέση της με την άσκηση είναι σαν τις παράλληλες γραμμές, δηλαδή όσο και να τις τραβήξεις δεν θα συναντηθούν ποτέ, μου είπε.. ε και; σάμπως κατάλαβε τίποτα;

Είμαι σίγουρος όμως οτι κατάλαβε. Η συναναστροφή της με τόσο κόσμο, τα γέλια της .. ο καλός καιρός που είχε , η χαρά της ..όλα αυτά είναι βιώματα καινούργια για το 9 μηνών μυαλουδάκι της. Εγώ είδα την οικογένεια μου να χαίρεται και προπαντός τη κόρη μου. Να γελάει να παίζει να χαίρεται..μέχρι να πέσει ξερή από τη κούραση από το παιχνίδι για ύπνο.

Το μετάλλιο και το δίπλωμα της θα τα καδράρουμε δίπλα σε κάποια άλλα που έχουμε καδράρει από δικούς μας αγώνες εγώ και η μαμά της.

Πιστεύω οτι όταν μεγαλώσει θα χαμογελάει με αυτό...και εγώ μαζί της.