Όταν ξεκινάς έναν αγώνα κυρίως έναν μαραθώνιο (εκεί συνήθως αναφερόμαστε) ένα πράγμα δε θέλεις και προσέχεις να μη σου συμβεί. Να χτυπήσεις ΤΟΙΧΟ!! Πιστέψτε με αυτό πονάει πολύ.Έκφραση που χρησιμοποιούν οι δρομείς σε όλο τον κόσμο και σημαίνει παντού ακριβώς το ίδιο πράγμα. Την απόλυτη καταστροφή του αγώνα σου . Aκόμα και να τερματίσεις.. η προετοιμασία και ο αγώνας στην ουσία έχουν πάει χαμένα ..
Προσωπικά το έχω νιώσει πρώτη φορά το 2005 στον μαραθώνιο της Μεσσήνης , βγάζοντας προς τα έξω εκείνη τη μέρα ,όλο μου τον ενθουσιασμό και απειρία που είχα τότε σαν δρομέας.. Και στέκομαι σε αυτό γιατί συνήθως άπειροι, και ενθουσιώδεις δρομείς (συχνότερα χωρίς καν προπονητή) το παθαίνουν αυτό. Όμως το πάθημα μάθημα..
Τα πράγματα έχουν ως εξής.
Τρέχεις στον αγώνα..(πιθανόν με ένα τέμπο λίγο πιο "τσιμπιμένο"απο αυτό που θα έπρεπε, ίσως και με λάθη στον ανεφοδιασμό ), το σώμα σου σου λέει πως βρίσκεσαι στη καλύτερη σου μέρα, νιώθεις δυνατός, όλα πάνε σούπερ... Και εκεί γύρω στο 30 χιλιόμετρο.. 10-12 μόλις χιλιόμετρα πριν την αψίδα τερματισμού..."αδειάζεις"!
Συγχαρητήρια μόλις τον χτύπησες.
Ξαφνικά πονάς παντού..Δεν έχεις το κουράγιο ούτε να κρατήσεις τα χέρια σου ψηλά. Τα πόδια σαν να είναι αλλουνού.. δεν υπακούουν στην εντολή να τρέξεις.. Νιώθεις τις φλέβες σου άδειες.. και τα επόμενα χιλιόμετρα που έχουν απομείνει , απλώς εύχεσαι να μην είναι τα χειρότερα της ζωής σου. Πάς να ξεκινήσεις και πάλι σταματάς.. Όχι μόνο δεν είσαι όπως ήσουν νωρίτερα, δεν είσαι καν εσύ..δεν σε αναγνωρίζεις.. Οι άλλοι περνάνε δίπλα σου αλλά εσύ εκείνη τη στιγμή είσαι μόνος σου, εσύ και ο τοίχος...
Παίρνεις φόρα..πέφτεις πάνω του και ...ξανατρώς τα μούτρα σου.. Αρχίζεις να επιστρατεύεις άλλα πράγματα, εμψυχωτικές σκέψεις, αναμνήσεις, πείσμα..και προσπαθείς... και τελικά "ανακαλύπτεις" το ευάλωτο σημείο του και περνάς απο τη πίσω του πλευρά και συνεχίζεις όσο μπορείς σχεδόν περπατώντας(!!!) μέχρι το τέρμα.. Χαρακτηριστικό μάλιστα στον μαραθώνιο της Αθήνας που μετά από 32 δύσκολα χιλιόμετρα..δεν μπορείς να πιστέψεις πως είναι αδύνατο ακόμα και να τσουλήσεις τα τελευταία 10 που είναι κατηφορικά!
Κάποιος θα έλεγε χτύπα ξύλο μη χτυπήσω τοίχο. Επειδή όμως αυτά δεν πιάνουνε , το μόνο που θέλει για να μη φας τα μούτρα σου στον αόρατο αυτό τοίχο είναι σοβαρότητα και σωστή διαχείριση πάνω στον αγώνα μετά ασφαλώς και από τη σωστή προετοιμασία γι αυτόν... Όπως και να χει ακόμα και αυτό γίνεται ένα μάθημα γι αυτά που πρέπει να προσέξεις την επόμενη φορά...
Σημείωση:
Ακολουθεί μια σκηνή από τη κωμωδία "Run Fatboy Run" όπου ο ήρωας μόλις έχει χτυπήσει τοίχο..χαρακτηριστικό του τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση...
Όπως όμως σχολίασε μία φίλη μου : "Been there? Never ever give up"
