Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Το Σπάρταθλο, ο βασιλιάς Λεωνίδας και ένα παραμύθι για τη Βασιλική

φωτογραφία από την επόμενη μέρα του αγώνα
Πριν δύο βδομάδες έτρεξα στο σπάρταθλο... για τον αγώνα θα γράψω άλλη στιγμή, σήμερα όμως  θέλω να γράψω ένα ..παραμύθι.. Ένα παραμύθι που είπα στη Βασιλική λίγο καιρό πριν τον αγώνα για να ενθουσιαστεί γι αυτό που θα πηγαίναμε να κάνουμε. Που θα πέρναγε μιάμιση μέρα μέσα στο αυτοκίνητο και θα με βοηθούσε μαζί με τη μαμά της, από την Αθήνα μέχρι να φτάσω με τα πόδια μου στη Σπάρτη..  Μία ιστορία όχι με μεγάλη απόκλιση από τη πραγματικότητα, όμως προσαρμοσμένη έτσι  και εμπλουτισμένη με τέτοια στοιχεία ώστε να γίνει κατανοητή από ένα κοριτσάκι τριών ετών και αν γίνεται να το εντυπωσιάσει... και έτσι ξεκινήσαμε για τη Σπάρτη αλλά και για πίσω, πολύ πίσω... για τα πολύ παλιά  χρόνια..

"Τα πολύ πολύ παλιά χρόνια σχεδόν τίποτα δεν έμοιαζε με το πώς μοιάζει  το σήμερα. Τα σπίτια των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά το ένα με το άλλο, οι άνθρωποι φορούσαν άλλα ρούχα, δεν υπήρχαν οι δρόμοι που έχουμε σήμερα, δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, δεν υπήρχαν πολυκατοικίες, δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα, δεν υπήρχε τηλεόραση, φώτα, δεν υπήρχε και τηλέφωνο. Επειδή τότε  δεν υπήρχε το τηλέφωνο, όταν κάποιος ήθελε να πει κάποιο νέο ή  μια είδηση ακόμη και σε μία άλλη πόλη.. πήγαινε ο ίδιος μέχρι εκεί με τα πόδια ή με το άλογο του ή έστελνε κάποιον άλλον να δώσει το μήνυμα, αυτό κάνουν σήμερα οι ταχυδρόμοι...


Εκείνη την εποχή λοιπόν ζούσε και ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Ηρόδοτο που είχε μια περίεργη συνήθεια. Ότι έβλεπε, ότι γινόταν γύρω του το έγραφε σε ένα δικό του βιβλίο μαζί με άλλες δίκές του σημειώσεις και είμαστε τυχεροί που το έκανε αυτό, γιατί πολλά χρόνια μετά και αφού είχε πεθάνει ο Ηρόδοτος, κάποιοι άλλοι άνθρωποι, βρήκαν αυτές τις σημειώσεις και γνωρίζουμε εμείς σήμερα τι κάνανε και πως ζούσαν στα αρχαία εκείνα χρόνια...

Οι πόλεις δεν ήτανε όπως είπαμε η μια κοντά στη άλλη και για να πας απο τη μια στην άλλη έπρεπε να περάσεις από βουνά, δάση και ερημιές Αυτοκίνητα δεν υπήρχαν και πολλές φορές ακόμα και τα άλογα κουραζόντουσαν. Η Αθήνα ήταν από τότε μια μεγάλη πόλη, δεν έμοιαζε καθόλου με το πως είναι σήμερα, όμως ήταν από τότε γνωστή σε όλο τον κόσμο.. Υπήρχαν και άλλες πόλεις, μια άλλη πολύ γνωστή εκείνα τα χρόνια ήταν η Σπάρτη...Εκεί που θα πάμε κι εμείς σε λίγες μέρες.. Στη Σπάρτη είχαν για βασιλιά έναν πολύ δυνατό άντρα, πολύ ψηλό σαν γίγαντα  που δεν φοβόταν τίποτα που τον ήξεραν σε όλο τον κόσμο για το πόσο γενναίος δυνατός και έξυπνος ήταν. Τον έλεγαν Λεωνίδα.

Η Αθήνα όπως είπα πριν, ήταν ήδη γνωστή σε όλο τον κόσμο.. Ήταν πιο ξεχωριστή για πολλούς λόγους από τις άλλες πόλεις. Έμεναν εκεί πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι, σοφοί, παρατηρούσαν τα πάντα γύρω τους, ανακάλυπταν πράγματα, όπως έφτιαξαν  σπουδαία πράγματα που τα χρησιμοποιούμε σήμερα, ή εφτιαξαν κανόνες που από τότε τους τηρούμε..

Την Αθήνα τη ζήλευαν πολύ  οι άλλες πόλεις από τις μακρινές χώρες.  Bασιλιάδες από πολύ μακρυά ήθελαν να τη κατακτήσουν, να κάνουν δικά τους αυτά που είχε από τότε η Αθήνα και τους ανθρώπους που έμεναν εκεί.. 'Ετσι ξεκίνησαν με πλοία από τη θάλασσα, με άλογα, με πολύ μεγάλο στρατό να έρθουν για να τη κάνουν δική τους. Όποια πόλη συναντούσαν στο δρόμο τους, τη κέρδιζαν πολύ εύκολα..

Τα νέα μαθεύτηκαν .. οι κακοί, οι Πέρσες όπως τους έλεγαν εκείνους του κακούς, πλησίαζαν...
 Μαζεύτηκαν οι στρατηγοί της Αθήνας, ο βασιλιάς, οι σοφοί και έκαναν συμβούλιο... Πολλές οι γνώμες. Άλλος έλεγε πως ήταν αδύνατο να τους νικήσουν.. άλλος πως έπρεπε να κλειστούν στη πόλη και να τους περιμένουν για να πολεμίσουν εκεί, άλλος να μπούνε στα καράβια και να πολεμήσουν από τη θάλασσα, κάποιος σκέφτηκε να ζητήσουν βοήθεια από άλλες πόλεις.. όμως από που; Στις κοντινές πόλεις ήδη είχαν μπει οι κακοί και τους είχαν νικήσει.. Επόμενη σκέψη ήταν ο βασιλιάς Λεωνίδας, ο τόσο δυνατός άντρας που δεν φοβόταν κανέναν, μαζί με το στρατό του σίγουρα θα βοηθούσαν... 'Ομως η Σπάρτη από την Αθήνα είναι τόσο μακριά που ακόμα και με αυτοκίνητο να πας σήμερα, κουράζεσαι. Ο λόγος όμως που τους χρειαζόντουσαν ήταν σημαντικός. Έπρεπε να ζητηθεί  η βοήθεια του και μάλιστα γρήγορα..

Πώς; Ο δρόμος μέχρι τη Σπάρτη ήταν γεμάτος από αντίπαλους στρατιώτες που θα έβλεπαν αμέσως κάποιον που θα πήγαινε στο δρόμο πάνω σε άλογο και θα τον σταματούσαν...

Ξαφνικά.... όλοι κοίταξαν τον Φειδιππίδη.... Ο Φειδιππίδης ήταν ένας πολύ γυμνασμένος άντρας όχι με μπράτσα σαν τον Λεωνίδα και τους στρατιώτες του, αλλά γυμνασμένος στα πόδια.. έτρεχε γρήγορα και μακριά.. Αυτή ήταν η δουλεία του. Να τρέχει, να μεταφέρει μηνύματα, να λέει τα νέα και όταν δεν ήταν σε αποστολή, φρόντιζαν οι Αθηναίοι να τρώει καλό φαγητό και να ασχολείται μόνο με τη προπόνηση του. Αν τον κοιτούσες έμοιαζε πολύ σαν αυτούς που βλέπουμε να τρέχουν σήμερα... Ήταν δυνατός, γρήγορος και έτρεχε συνέχεια και πολύ...

Ο Φειδιππίδης δέχθηκε αμέσως την αποστολή. Έπρεπε να πάει αυτός σαν ο πιο γρήγορος να ζητήσει τη βοήθεια εκ μέρους της πόλης του από τον ατρόμητο βασιλιά, αλλιώς η Αθήνα θα χανόταν για πάντα. Πήρε στη τσάντα του λίγο ψωμί, λίγα σύκα, λίγα καρύδια, σταφίδες να τρώει στον δρόμο και έφυγε τρέχοντας. Όσο για νερό πήρε το παγούρι του και ήξερε που θα βρει πηγές στα δάση για να το γεμίζει και να πίνει όταν διψάσει.. Τον βασιλιά Λεωνίδα δεν τον είχε ξαναδεί. Από περιγραφές ήξερε πως ήταν τόσο ψηλός που σήκωνες το κεφάλι σου για να τον κοιτάξεις μέχρι πάνω και πως ήταν πολύ δίκαιος όμως καλό θα ήταν να μην ήσουν μπροστά του άμα αυτός είχε θυμώσει. Πιο πολύ όμως τον απασχολούσε να φτάσει γρήγορα για το καλό της πόλης του και όχι πως έμοιαζε ο βασιλιάς..

Έτρεχε όλη μέρα ασταμάτητα. Που και πού έτρωγε από αυτά που είχε στη τσάντα του και έπινε νερό από το παγούρι του. Ήρθε το απόγευμα, ήρθε το βράδυ, ακόμα έτρεχε. Η Σπάρτη ήταν μακριά...Ήταν όμως και προσεκτικός να μην τον δει κανείς γιατί ή θα έχανε χρόνο ή ακόμα χειρότερα θα τον σταματούσαν εντελώς. Το βράδυ έπρεπε να περάσει και από ένα βουνό. Εκεί τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα. Ήταν ήδη κουρασμένος μέσα στη νύχτα, φως υπήρχε μόνο από το φως του φεγγαριού και  άρχισε να περπατάει και να κοιμάται σχεδόν όρθιος. Ο Ηρόδοτος έγραψε πως εκεί είδε και ένα όνειρο πως συνάντησε έναν θεό που τον τρόμαξε και που μίλησε μαζί του. Εκείνος όμως δεν σταμάτησε. Ξημέρωσε και ήδη είχε κατέβει το βουνό και έτρεχε προς τη Σπάρτη, δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Έφτασε στη πόλη και εκεί τον σταμάτησαν. Θέλω να με πάτε στο βασιλιά σας τους είπε, είναι ανάγκη... Τον είδαν κουρασμένο και τον παρουσίασαν αμέσως στον Λεωνίδα...

Σπαρτιάτες, του είπε...  βασιλιά που είσαι τόσο δυνατός, σας παρακαλώ ...έρχομαι από την Αθήνα... Ο εχθρός μας, έχει κάνει δικές του της διπλανές μας πόλεις και κινδυνεύουμε. Έρχεται η σειρά μας και θέλουμε να μας βοηθήσετε. Ο βασιλιάς του είπε να φύγει γρήγορα για την Αθήνα με τον ίδιο τρόπο που έφτασε στη Σπάρτη και να πει στους Αθηναίους πως θα τους βοηθούσαναλλά όμως πως έπρεπε να περάσουν λίγες μέρες για να τελειώσει μια ιερή γιορτή  που γιόρταζαν στη Σπάρτη.

Ο Φειδιππίδης δεν καθυστέρησε, έτρεξε γρήγορα πίσω.
Τα νέα δεν άρεσαν πολύ στους Αθηναίους δεν θα προλάβαινε να έρθει η βοήθεια. Τελικά ένας πολύ έξυπνος στρατηγός ο Μιλτιάδης, σκέφτηκε έναν επίσης έξυπνο τρόπο να πολεμήσουν, λίγο έξω από την Αθήνα σε ένα μέρος που το λένε Μαραθώνα και τελικά οι Αθηναίοι νίκησαν..

Όλα αυτά τα γράφει ο Ηρόδοτος στις σημειώσεις του...

Ο Λεωνίδας πήρε μέρος και σε άλλες μάχες..  Ήταν γνωστός για την ανδρεία του. Σε μια πολύ σημαντική μάχη όμως, κάποιος τον πρόδωσε και έχασε τη ζωή του αυτός και όλοι του οι άντρες. Πολλά χρόνια μετά για να τον τιμήσουν οι Σπαρτιάτες έφτιαξαν  στη μέση της Σπάρτης ένα πολύ μεγάλο άγαλμα που του μοιάζει για το βλέπουν από μακρυά όλοι και να θυμούνται ποιος ήταν ο Λεωνιδας..


Πολλά πολλά χρόνια αργότερα, σκέψου πόσο αργότερα που εγώ είχα ήδη γεννηθεί, κάποιος σκέφτηκε.. "Μα καλά είναι δυνατόν να μπορεί να τρέξει κάποιος μιάμιση μέρα ασταμάτητα και να φτάσει τόσο μακρυά; Μήπως αυτός ο Ηρόδοτος μας τα φουσκώνει λίγο; Θα το δοκιμάσω ο ίδιος." Και ξεκίνησε όπως τον Φειδιππίδη και όντως κατάφερε σε μιάμιση μέρα να είναι μπροστά στο άγαλμα πια, του τότε βασιλιά...

Από τότε έρχονται πολύ άνθρωποι, αθλητές από όλες τις χώρες από όλο το κόσμο και συναντιούνται και ξεκινάν ένα συγκεκριμένο πρωινό από την Αθήνα για να πάνε μέσα σε μια μέρα μια νύχτα και μια μέρα ακόμα τρέχοντας, όχι για  να ζητήσουν βοήθεια αλλά για να τρέξουν όπως έτρεξε τότε ο Φειδιππίδης,  να αγγίξουν το άγαλμα του Λεωνίδα και να ψιθυρίσουν σε αυτό... Ήρθα βασιλιά Λεωνίδα.. ήρθα όπως ο  Φειδιππίδης τότε, να σου πω ευχαριστώ για όσα μας έκανες για μας, για όσα μάθαμε από σένα.. και πολλές φορές του λένε και ένα μυστικό όπως τι τους έκανε να φτάσουν μέχρι εκεί.. ένα μυστικό που το μαθαίνει μόνο το άγαλμα..

Και ξέρεις ακόμα κάτι.. από αυτούς που ξεκινάν να πάνε στη Σπάρτη, ενώ είναι σπουδαίοι δρομείς όλοι τους, οι καλύτεροι στη χώρα τους όπως ήταν τότε ο Φειδιππίδης από την Αθήνα, σχεδόν μόνο οι μισοί καταφέρνουν να φτάσουν στη μεγάλη πόλη της Σπάρτης.
Αυτό θα κάνουμε κι εμείς και θα πάμε μαζί στο βασιλιά Λεωνίδα θα αγγίξουμε μαζί το άγαλμα του, από σένα θα παίρνω τη δύναμη για  να το κάνω αυτό, θα αγγίξουμε μαζί το πόδι του και τότε σίγουρα θα χαμηλώσει λίγο το κεφάλι  του και το βλέμμα του για  να δει εσένα τόσο σπουδαία που είσαι".

Αυτή είναι η ιστορία λίγο παραπάνω εμπλουτισμένη στη γραπτή της μορφή. Όμως χωρίς δράκους, νεράιδες ή πριγκίπισσες  Πολλά κομμάτια της τα συζητούσαμε σε διαφορετικές μέρες επανειλημμένως και αποσπαματικά, όπως με ρώταγε.. η Βασιλική, και πόσο δυνατός ήταν ο Λεωνίδας ή τι θα πούμε στο άγαλμα και γιατί δεν θα μιλάει; κ.α...

΄Ηθελα πολύ φέτος να τερματίσω στο Σπάρταθλο. Το έκανα όχι όμως μόνο επειδή  "δούλεψα" γι αυτό,  αλλά γιατί υπήρχε η φυσική παρουσία της οικογένειας μου εκεί. Κυρίως της κόρης μου η βοήθεια που προσέφερε ή που νόμιζε πως προσέφερε. Που κάθε φορά που σκεφτόμουν οτι μπορεί να μην τα κατάφερνα  φέτος..οι εικόνες  της στο μυαλό μου,οι μελλοντικές αφηγήσεις, με έκαναν να αφήνω τις αρνητικές σκέψεις στην άκρη και τελικά να τερματίσω κλαίγοντας συγκινημένος που με τη  Μαρία ( που χωρις την υποστήριξη, τη  προτροπή, την υπομονή της και άλλα πολλά δεν θα γινόταντίποτα από αυτά) τα καταφέραμε φέτος.. ..και  έκανα αυτό που ήθελα να κάνω. Ανεβήκα χέρι χέρι με τη κόρη μου τα σκαλιά μπροστά στο άγαλμα στη Σπάρτη τερματίσαμε μαζί ...

..και το πιο σημαντικό...

 που εκτός από την έκπληξη  και τον ενθουσιασμό της Βασιλικής, που έβλεπε αυτό το άγαλμα από τόσο κοντά, που το άγγιξε με την ίδια λαχτάρα που έχουν οι σπαρταθλητές να το αγγίξουν που δεν ξεκολούσε για ώρα τα μάτια της από πάνω του και μέσα σε ένα  έντονο συναισθηματικά κλίμα με βουρκωμένα μάτια, με χειροκροτήματα με  φωνές με αγκαλιές με επευφημίες από μια ολόκληρη πόλη, εκείνη ένιωσε  πως ήταν η πιο σπουδαία μέσα στη Σπάρτη..


 ..που για μένα όντως ήταν...




Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Tα σπορτέξ ..."Οn the road"

Πριν μια βδομάδα έτρεχα στο Σπάρταθλο... για τον φετινό αγώνα  έχω σκοπό να ακολουθήσουν  δυο διαφορετικές αναρτήσεις, όμως εδώ θέλω να μοιραστώ μια έκπληξη που είχα στον αγώνα επειδή αφορά άμεσα και το  blog.

Κάθε αγώνας πολύωρος σου "βγάζει" διάφορα.. Έχεις τόσα να σε απασχολήσουν μέχρι να φτάσεις στον τερματισμό σου τόσο σωματικά όσο και "εγκεφαλικά" ... Εναλλαγές διάθεσης και ψυχολογίας παίζουν σημαντικό ρόλο στην έκβαση του αγώνα... Πόσο μάλλον όταν έχεις μπροστά σου  μιάμιση ολόκληρη μέρα

Μικρές  λεπτομέρειες, κάποιες σκέψεις, μια κουβέντα, μια εικόνα μπορούν να πάρουν τόσο μεγάλες διαστάσεις μέσα  στο μυαλό σου  που να σου στοιχίσουν τον αγώνα ή  αντίθετα να σου δώσουν τόση δύναμη που δεν φανταζόσουν οτι την  είχες και να τερματίσεις ενώ πριν βρισκόσουν στα πρόθυρα της  παραίτησης.. Άλλες φορές πάλι, μια εικόνα είναι αρκετή μέσα στη κούραση σου για να σε κάνει  απλά να χαμογελάσεις αυθόρμητα και να συνεχίσεις σαν να σήκωσε κάποιος για λίγο ένα μεγάλο μέρος απο τη κούραση που κουβαλάει η πλάτη σου ή τα πόδια σου...

Μια εικόνα σαν αυτή που περιγράφω... Μέσα στο Σπάρταθλο λίγο μετά τον μεγάλο σταθμό στην Αρχαία Κόρινθο, και αρκετά μετά απο 80+ χιλιόμετρα στα πόδια ακολουθεί μια παράκαμψη που περνάει κάτω από ένα γεφυράκι... Φτάνοντας σε αυτό το σημείο έπεσε  το μάτι μου ακριβώς πάνω σε αυτό που φαίνεται στη φωτογραφία δεξιά του κειμένου..

Η λέξη τα σπορτέξ όπως αποκαλούσαμε παλιά τα αθλητικά παπούτσια και οι τρεις φιγούρες που τρέχουνε μου θύμησαν αμέσως το μπλογκ μου.. Όμως δεν μπορεί να είχε σχέση... παρόλα αυτά επειδή μου άρεσε η εικόνα, έβγαλα το κινητό μου και το τράβηξα φωτογραφία για να το αναρτήσω κάποια στιγμή εδώ και μετά συνέχισα...

Κάτω από τη γέφυρα, μουντζούρες, συνθήματα ποδοσφαιρικά, πολιτικά και άλλα και ανάμεσα σε αυτά ...αυτό:





ΤΑ ΣΠΟΡΤΕΞ ΤΟΥ ΤΡΕΧΑΛΑΚΗ!! ο τίτλος απο το ιστολόγιο μου...  και ένας δρομέας.Έκπληξη...


Αμέσως πήγε το μυαλό μου ποιος μπορεί να το είχε γράψει αυτό.. 'Ενας φίλος αγαπητός, συναθλητής και διοργανωτής  ο ίδιος αγώνων  στον οποίο έχω αναφερθεί άλλες φορές εδώ  μέσα αλλά και τους αγώνες του, με τη "τρέλα" τη καλή να είναι ένα απο τα χαρακτηριστικά του ήταν δράστης...


Συνέχισα και για λίγη ώρα είχα ξεχάσει οτι δεν ήμουν καν στα μισά του αγώνα και σκεφτόμουν οτι θα τον έπαιρνα τηλέφωνο. Στο μεγάλο σταθμό της Νεμέας όμως ήταν εκεί να χειροκροτήσει τους αθλητές που περνούσαν απο κει.. τον πλησίασα και του είπα.. "σε ευχαριστω Τακη για την εκπληξη που μου έκανες μετά τη Κόρινθο..." δεν τον ρώτησα ησουν εσυ; ήμουν σίγουρος πως ήταν εκείνος..
"Σου άρεσε ε;" μου απάντησε γελώντας με ευχαρίστηση επειδή το είχα δει.. μου ευχήθηκε, χαιρετηθήκαμε συνέχισα..τον δρόμο μου...

Ναι Τάκη μου άρεσε... σε ευχαριστω.
Σε ευχαριστώ και απο εδω μέσα..

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Τύψεις για τις ώρες που λέιπω αλλά και το "έχουμε" της Μαρίας.


Το τρέξιμο για μένα είναι το χόμπι μου. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που έχουν ισορροπήσει κάποια πράγματα μέσα μου και που κάποια άλλα έχουν αλλάξει, είναι μόνο χόμπι. Κάποιες φορές  όμως το παρακάνω. .Πέρσι για παράδειγμα είχα έναν τραυματισμό που με έβγαλε πολλούς μήνες εκτός τρεξίματος, όπου και για τους τραυματισμούς στις περισσότερες φορές πιστεύω πως φταίμε εμείς οι ίδιοι και όχι η κακιά στιγμή. 

 Σε ένα μήνα είναι ο μεγάλος αγώνας που πέρσι δεν κατάφερα να τερματίσω.. Οι προπονήσεις μου διαφέρουν πολύ σε σύγκριση με τη περσινή προετοιμασία και τους τελευταίους μήνες τα τρεξίματα μου είναι πολύωρα ή αναγκάζομαι λόγω των βαρδιών της δουλείας μου να τρέχω ακόμα και αργά το βράδυ μόνο και μόνο για να μη τα χάνω εντελώς ...  Στις διακόπες μας κάποιες φορές έλειπα για 6ώρα ή δεκάωρα τρεξίματα αντί να πηγαίνω για μπάνιο. Γυρίσαμε και πάλι λείπω αρκετά συχνά για πολλές ώρες από το σπίτι για να κάνω το χόμπι μου, έχοντας ταυτόχρονα και έναν στόχο στον οποίο είμαι συγκεντρωμένος. Μια φορά έφυγα απόγευμα  για τρέξιμο που είχα κανονίσει με κάποιους φίλους μου και γύρισα την άλλη μέρα το πρωί. Ούτε αθληταράς είμαι ούτε τα φουσκώνω. Τα παραπάνω δεν είναι ο κανόνας στο τρέξιμο μου, είναι μέρος μιας προετοιμασίας για έναν αγώνα που ούτε εύκολα βγαίνει ούτε μπορείς να τον πάρεις χαλαρά. Πλέον τρέχω στα σοβαρά  μόνο σε δυο τρεις αγώνες το χρόνο και αυτός για τον οποίο ετοιμάζομαι είναι ο σημαντικότερος...

Επιστρέφω όμως στο τίμημα των παραπάνω.. Αυτές οι παραπάνω ώρες που λείπω από το σπίτι είναι κυρίως ώρες που θα περνούσα με τη Μαρία και τη Βασιλική , ίσως με κάποιους φίλους κ.α. 

Πρόσφατα πάλι μιλούσαμε με κάποιους φίλους για κάτω υπό ποιές συνθήκες κάνουμε το χόμπι μας. Αυτό που ανέφερα και που λέω συχνά τελευταία, είναι πως είμαι τυχερός που έχω τη Μαρία που με καταλαβαίνει  και που  δεν μου "απαγορεύει" με τον τρόπο της να κάνω αυτό που μου αρέσει. Αντίθετα έχουν υπάρξει φορές που εκείνη με έχει ξεσηκώσει να βάλω τα αθλητικά μου, από το να κάτσω στο σπίτι και να χάσω το τρέξιμο μου..

Αισθάνομαι όμως τύψεις.. από τη μία είναι λίγες οι φορές που βρισκόμαστε και οι τρεις μαζί ξεκούραστοι στο σπίτι, (ακόμα και οι φορές που τρώμε όλοι μαζί για μεσημέρι είναι λίγες λόγω των βαρδιών) και από την άλλη στερώ τη παρουσία μου από το  σπίτι  για να κάνω το χόμπι μου..

Αυτή την ανοχή, την παραπάνω από κατανόηση της Μαρίας στη δική μου τη τρέλα , δεν μπορώ να μη την αναγνωρίσω. Ακόμα και τη παρότρυνση της να βγω να "κάνω κανένα χιλιόμετρο". Στο παιδί μας όλο αυτό έχει περάσει σαν κάτι πολύ φυσιολογικό, οτι πηγαίνουμε για τρέξιμο, ή οτι κάνουμε γυμναστική και πολλές φορές μάλιστα μας μιμήται στο σπίτι, ή στο στάδιο που την έχουμε μαζί μας.

Αυτούς τους μήνες το έχω παρακάνει... Θα μπορούσε αυτό να εκνευρίσει τη Μαρία.To έχουμε συζητήσει όμως και για την υπομονή που κάνει αυτό το διάστημα  και για τη προετοιμασία που θέλω να βγάλω σωστά και είναι εκεί όταν κάνω τη "κοιλιά" μου να μου θυμίσει που πρέπει να είμαι συγκεντρωμένος... και πριν τα γράψω και εδώ έχω πει πρώτα σε εκείνη πολλά ευχαριστώ για όλα που περιγράφω και για πολλά ακόμα.

Που είναι δίπλα μου, όχι μόνο σαν υποστήριξη , αλλά που από  μόνη της πια όταν συζητάμε για κάποιον στόχο μου, δεν μιλάει μόνο για μένα αλλά βάζει και εκείνη μέσα σε αυτόν.. "Το΄χουμε" λέει και  ξέρω οτι  όταν το πει το εννοεί. Μου το λέει και μέσα σε αγώνες εκεί που η κούραση έχει επηρεάσει τη ψυχολογία και αρχίζω να αμφισβητώ τον εαυτό μου.

Το ΄χουμε,  γιατί μπορεί αυτά τα χιλιόμετρα ή τις τόσες ώρες  να τα τρέχω μόνος μου, αλλά ίσως ένας άλλος άνθρωπος δίπλα μου, να μην είχε αυτή την υπομονή και να μη με "άφηνε" να τρέχω τόσο όσο μου αρέσει.  Το ΄χουμε γιατί είναι συνέχεια εκεί και άμα το πει η Μαρία, έτσι είναι.

Τώρα για όσα αφορούν τη προετοιμασία μου, τα της προπόνησης που περιγράφω παραπάνω και τη κατάσταση μου για τον επόμενο αγώνα, η Μαρία είπε ... Το'χουμε ... και την πιστεύω. Τώρα μας το λέει και η Βασιλική.





Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Pacemakers ή αλλιώς ο "βηματοδότης" συνοδός..και οι κανονισμοί

"Την ανάρτηση με το συγκεκριμένο θέμα ήθελα να τη κάνω εδώ και πολύ καιρό αλλά λόγω άλλων προτεραιοτήτων  την άφηνα για μετά ... Μετά  συναντούσα πάλι  μπροστά μου αυτά που περιγράφονται παρακάτω, πάλι  έλεγα αργότερα  θα ασχοληθώ με αυτό  στο μπλογκ μου αλλά πάλι το άφηνα... Επιτέλους μετά από καιρό βρήκα χρόνο να το κάνω..

Έχω πάρει συγκεκριμένη θέση επώνυμα πλέον για τη συνοδεία δρομέων από πεζούς (και όχι μόνο)  φίλους τους σε αγώνες, τη στιγμή που ο διοργανωτής απαγορεύει τέτοιου είδους βοήθεια.

Η συνοδεία αθλητών είναι θέμα σοβαρό που δυστυχώς δεν αντιμετωπίζεται από τους ίδιους τους δρομείς  με τη βαρύτητα που του αναλογεί..
Το φαινόμενο να τρέχει κάποιος αθλητής και δίπλα του να τρέχει κάποιος που δεν είναι δηλωμένος στον αγώνα, να μιλάνε ή να τον τροφοδοτεί, το απαντάμε κυρίως σε αγώνες υπερμαραθωνίου. Στους μικρότερους αγώνες μέχρι και τον μαραθώνιο δε γίνεται αυτό και αν γίνει συνήθως και ο "pacemaker" φοράει νούμερο και είναι δηλωμένος κανονικά και τρέχουνε  μαζί στον αγώνα. Στη τελική είναι αστείο να θέλει βοήθεια απ ' έξω κάποιος για να τρέξει για παράδειγμα έναν ημιμαραθώνιο...

Τι γίνεται όμως στα πολύωρα και στις υπεραποστάσεις.. Το σωστό θα ήταν να πηγαίναμε όλοι με  τους κανονισμούς και οι κανονισμοί απαγορεύουν αυτό που περιγράφω. Υπάρχουν βέβαια αγώνες που επιτρέπεται να σε ακολουθήσει  συνοδός ακόμα και με  ποδήλατο (π.χ. στο γύρο της λίμνης Μπάλατον στην Ουγγαρία) όμως αυτές είναι εξαιρέσεις. Ακόμα και η βοήθεια από το δικό σου πλήρωμα που σε υποστηρίζει με αυτοκίνητο δίνεται σε προκαθορισμένα από τη διοργάνωση σημεία  και οπουδήποτε αλλού αποτελεί παράβαση.

Δυστυχώς λίγο η άγνοια των κανονισμών ή οτι δεν τους διαβάζουμε πάντα προσεκτικά, λίγο η κουτοπονηριά μας, λίγο η αδυναμία του διοργανωτή να διαφυλάξει τον αγώνα σε όλα του τα σημεία , αλλά κυρίως ... ο ενθουσιασμός των φίλων  είναι αυτά που κάνουν τον αθλητή ηθελημένα ή άθελα (εδώ βάζω αστερίσκο)  του να παραβεί τον κανονισμό...

Κάποιοι συναθλητές εσφαλμένα πιστεύουν πως αυτό επηρεάζει κυρίως τους αθλητές που μάχονται  για τις πρώτες  θέσεις, έτσι κάποτε που το συζήτησα με κάποιον με μια μέτρια εμφάνιση σε ένα 6ωρο μου είπε, "δεν έγινε και τίποτα, εγώ έτσι και αλλιώς δεν πήγαινα για τη πρώτη θέση". Κάτι που γενικά  έχει ακουστεί σαν δικαιολογία και άλλες φορές και από άλλα παιδιά σε άλλους αγώνες...

Και όμως, σαφώς και έγινε κάτι... δεν στέκει το δεν έγινε και τίποτα..Σαφώς και η εξωτερική βοήθεια  είναι καταλυτική ανάμεσα σε δύο αθλητές που κοντράρονται για το ποιος θα βγει νικητής.. όμως ακόμα και για τον τελευταίο αθλητή έχει σχέση, όπως ακόμα και  αυτόν... που βαδίζει σύννομος με τους κανόνες  τρέχοντας μόνος του, γιατί αυτόν εκείνη την ώρα τον κλέβεις ακόμα και αν δεν επηρεάσει αυτό τη τελική του επίδοση.
Το αναλύω ευθύς  αμέσως...

Στον υπερμαραθώνιο  βρίσκεσαι σε μια διαδικασία που έχεις να αντιμετωπίσεις πολλές και διαφορετικές  καταστάσεις  και οι δυνάμεις σου όπως και η ψυχολογία σου την ώρα που τρέχεις, κάνουν σκαμπανεβάσματα.. Σε έναν πολύωρο αγώνα (πόσο μάλλον σε μια μικρή επαναλαμβανόμενη κυκλική διαδρομή) ένα ακόμα που έχεις να αντιμετωπίσεις από κάποιο σημείο και μετά είναι η μονοτονία .. της κίνησης, ίσως των παραστάσεων, σε συνδυασμό με τα σκαμπανεβάσματα της διάθεσης και των δυνάμεων.. Εδώ βρίσκεται η ουσία  της βοήθειας που δίνει ο "από έξω".  'Οταν από το πουθενά έρθει ένας φίλος μου να μου δώσει ρυθμό, να τρέξει δίπλα μου  τη στιγμή που "ταλαιπωρούμαι" μέσα σε έναν αγώνα, να με κάνει να "ξεχαστώ" (αν δεν μου δώσει και δυνατό τέμπο) αυτόματα αυτό μου δίνει (ψυχολογικό κυρίως) πλεονέκτημα έναντι αυτού που είναι μόνος του με τον εαυτό του, στον ίδιο δρόμο με μένα που μου κάνει παρέα ο φίλος μου και έχω τη νέα αλλαγή παραστάσεων και ερεθισμάτων.. Ακόμα και τελευταίος να βγω... κάνω χρήση μιας βοήθειας που ο διοργανωτής την έχει απαγορεύσει...

Πολλές φορές αυτοί που μπαίνουν έτσι, για λίγα χιλιόμετρα στον αγώνα είναι κοντινοί φίλοι του δρομέα, δρώντας  έτσι κυρίως από τον ενθουσιασμό έχοντας άγνοια των κανονισμών.. Και εδώ επιστρέφω στον αστερίσκο που έβαλα παραπάνω, οπού ακόμα και να μην το ήθελε αυτό ο αθλητής είναι υποχρεωμένος να εξηγήσει στη παρέα του τι και πως και να τους απομακρύνει από δίπλα του.. Φάουλ όταν αυτό γίνεται από συνοδούς που γνωρίζουν τους κανονισμούς, ακόμα πιο μεγάλο όταν ο συνοδός τυχαίνει να είναι  ο προπονητής του αθλητή  σπρώχνοντας τον  προς τη πρωτιά ή διοργανωτής παρόμοιων αγώνων.

Κάποιος θα πει, ωραία τα γράφεις εσύ  τα λένε οι κανονισμοί κ.α , αλλά ποιος θα μου απαγορεύσει στη τελική να τρέξω μόνος μου σε έναν δημόσιο δρόμο χωρίς να είμαι γραμμένος στον αγώνα και να κάνω οτι θέλω και να "τραβήξω" άμα θέλω και τον φίλο μου που αγωνίζεται..
Κανένας λοιπόν  δεν μπορεί να στο απαγορεύσει να το κάνεις  αν πρόκειται για δημόσιο δρόμο, έχει όμως το δικαίωμα ο διοργανωτής να αποβάλλει ή να τιμωρήσει τον αθλητή που κάνει χρήση της δικής σου βοήθειας στον δικό του αγώνα. Αυτός ο αθλητής όμως  μπορεί να είναι ο δικός σου φίλος ή συγγενής που εσύ βοηθάς.

Κάποιοι αγώνες υπεραποστάσεων έχουν τη μορφή αναβίωσης αρχάιων  άθλων.. Εδώ αρκεί ένα πράγμα  μόνο να σκεφτούμε. Ο γνωστός ή άγνωστος ημεροδρόμος  είχε έναν σκοπό, έναν σοβαρό λόγο. Ήταν συγκεντρωμένος  κάθε φορά που έτρεξε  προς  τη Σπάρτη, την Ολυμπία, τους Δελφούς, και σε άλλα μέρη που υπάρχει ιστορική αναφορά σε ημεροδρόμο..... Δέν έτρεξε με τους φίλους του κάνοντας πλάκα λέγοντας αστεία..

Επειδή ο τότε άθλος έγινε  σήμερα αγώνας και είναι διαφορετικά πράγματα, γι αυτό τον λόγο δεν απαγορεύεται να τρέχουν δίπλα δίπλα δυο ή περισσότεροι αθλητές ακόμα και να μιλάνε. Φοράνε νούμερο όλοι και στο τέλος σημειώνονται κανονικά στη γενική κατάταξη έχοντας κάνει ο καθένας τον αγώνα του..

Πρέπει οι κανονισμοί να γίνουν κτήμα μας, να τους τηρούμε  να τους τονίζουμε και να τους προστατεύουμε οι ίδιοι οι δρομείς αν λέμε οτι αγαπάμε αυτό το χώρο και θέλουμε τη καλυτέρευση του.. Ούτε να "σκάνε" από το πουθενά φίλοι για ρυθμό ή για παρέα μέσα στον αγώνα, ούτε να χαλάει αυτή η παρέα σταθμούς ανεφοδιασμών "πέφτοντας" όλοι μαζί στα τραπεζάκια που προορίζονται για τους αθλητές, ούτε να αλλοιώνουν την εξέλιξη του αγώνα, ούτε στη μέση του πουθενά να βλέπουμε βοήθεια από αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε σημεία άκυρα  που δεν προβλέπονται  και δεν υπάρχει τίποτα άλλο γύρω, ενώ λίγα χιλιόμετρα μπροστά ή πίσω υπάρχει σταθμός ανεφοδιασμού..


Θετικό είναι πως ακόμα και σε  νέους αγώνες που μέχρι πρόσφατα οι διοργανωτές ήταν "ανυποψίαστοι" σιγά σιγά φροντίζουν να προστατέψουν  αυτή τη λεπτομέρεια, όπως επίσης ακόμα πιο θετικό είναι πως στη συνείδηση των δρομέων περνάει το να τηρούμε τους κανόνες και προσέχουν μόνοι τους μην εκτεθούν ίσως και από τον ενθουσιασμό και μόνο  των φίλων τους.


 Η συμμόρφωση με τους κανονισμούς είναι σεβασμός . Σεβασμός που πηγάζει πρώτα  από τον σεβασμό στον εαυτό μας , σεβασμό στον συναθλητή , σεβασμός στο διοργανωτή , σεβασμός στον αγώνα, σεβασμός που επιστρέφει πάλι σε μας..




Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Απολογισμός 2011

Αν και δεν είναι αυτή η πρώτη δημοσίευση του 2012, όφειλα για μένα πρώτο από όλους να καταθέσω τον δρομικό μου απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, κάτι που έκανα και τις προηγούμενες χρονιές.

Το ΄11 και μπαίνω κατευθείαν στο "ψητό" ήταν  για μένα ίσως η χειρότερη δρομική χρονιά από τότε που άρχισα να τρέχω.  Τα λιγότερα χιλιόμετρα τουλάχιστον από τότε που άρχισα να μπαίνω σε υπεραποστάσεις, ένας 24ωρος αγώνας που έμεινα μερικά χιλιόμετρα πίσω από αυτό που είχα σαν στόχο στο κεφάλι μου, ένας άλλος  αγώνας 107χλμ o Ευχίδειος Άθλος, και αυτός αν δεν επέμενε η Μαρία θα σταματούσα στο 70 χιλιόμετρο παρόλο που βγήκα σε καλή θέση στη γενική κατάταξη, μια σούπερ προετοιμασία για τον μεγάλο αγώνα το Σπάρταθλο, οπου επιβεβαιώθηκε πως ο απρόβλεπτος παράγοντας  υπάρχει και με ανάγκασε να εγκαταλείψω τον αγώνα λίγο μετά τα μισά του...

Και ένας τραυματισμός. Μία ρήξη σε ένα τένοντα στο πόδι, κάτι που πέρασα "σιωπηλά"  και δε μαθεύτηκε στην αρχή για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί δεν μπορώ τη "κλάψα". Πόσο μάλλον να κλαίγομαι ο ίδιος. Ο άλλος γιατί δεν ήθελα αυτό να παρουσιαστεί από 'μένα σαν πρόφαση γιατί δεν τερμάτισα το Σπάρταθλο. Ευτυχώς δε χρειάστηκε χειρουργική αντιμετώπιση ή μάλλον δεν μπήκα σε δίλημμα για κάτι τέτοιο και πέρασε με θεραπείες και φαρμακευτική αγωγή. Στην αποδρομή του προβλήματος και των πόνων σιγά σιγά, το έλεγα παραέξω σε στενούς μου φίλους. Διαχωρίζοντάς το πάντα από την "ηττα" του Σπαρτάθλου.

Αυτός όμως ήταν ο λόγος που δεν έτρεξα στον μαραθώνιο της Αθήνας  .. ζώντας τον αγώνα απο τη μεριά του θεατή ή αυτού που περιμένει τον άνθρωπο του να τερματίσει περιμένοντας το φίλο μου το Γιώργο, που παρά τις 6 ώρες που του παίρνει να βγάλει έναν μαραθώνιο, εγώ αντλώ έμπνευση από αυτόν.

Περισσότερα μαθήματα παρά επιτυχίες που αν το σκεφτείς πιο καλά, το κέρδος  έτσι είναι μεγαλύτερο.

Μέσα σε όλα ήρθε και η κρίση που συζητιέται σε κάθε σπίτι, έτσι ενώ ήδη είχα κανονίσει έναν αγώνα το Φλεβάρη στη Φινλανδία αναγκάστηκα λόγω περικοπών στο μισθό μου να αποσύρω τη συμμετοχή μου. Βέβαια συνέπεσε και ο τραυματισμός όπου και να πήγαινα τώρα στον αγώνα δεν είμαι ακόμα  στη φυσική κατάσταση που  θα ήθελα να είμαι και έτσι παρηγοριέμαι που το ακύρωσα.

Στο φιλικό επίσης περιβάλλον άλλαξα πολλά. Έκανα στην άκρη διαδικτυακούς και μη, "φίλους" του άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, πονηρούς και κακούς ανθρώπους που δυστυχώς ο μαζικός (συχνά χαμηλού επιπέδου) αθλητισμός έχει αρκετούς τέτοιους που λυσσάνε για να κάνουν το κομμάτι τους οπουδήποτε, προσδοκώντας από αστεία μέχρι πολύ σοβαρά οφέλη. Ένα ομφαλοσκοπικό κοινωνικό απόστημα που μυρίζει και μεγαλώνει χαιδεύοντας ο ένας τα αυτιά του άλλου.. ασελγόντας ακόμα και σε αξίες ιερές. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...

Από την άλλη αληθινές  δοκιμασμένες φιλίες μέσα από το δρομικό χώρο με στήριξαν όπου χρειάστηκε , με τίμησαν με κινήσεις τους, καμάρωσα, συγκινήθηκα, υπερασπίστηκα και περηφανεύτηκα για αυτές, είμαι τυχερός που έχω τέτοιους ανθρώπους γύρω μου. Εύχομαι στο χρόνο που περάσαμε να ήμουν κι εγώ το ίδιο δίπλα και σημαντικός για αυτούς.

Όμως δημιουργήθηκαν  και νέες φιλίες που φαίνονται δυνατές ή αναθερμάνθηκαν άλλες  παλιές γνωριμίες.. και με ενδιαφέρον και ανυπομονησία έχουμε να ζήσουμε και να μοιραστούμε πολλά πράγματα μαζί. Αρχή έγινε και στη αλλαγή του χρόνου που περάσαμε πρωτοχρονιά στο σπίτι από ένα από αυτά τα παιδιά με τις οικογένειες μας και κάποιους κοινούς αλλά καλούς  γνωστούς και φίλους.

H κόρη μου, η "προπονήτρια" μου, παρούσα σχεδόν σε όλες τις αθλητικές δραστηριότητες ακόμα και στις επισκέψεις στον καρδιολόγο ή τον ορθοπαιδικό. "Είναι καλα ο μπαμπάς μου για να τρέχει;" ρώτησε τη γιατρό που είχα πάει για το ετήσιο τρίπλεξ καρδιάς. Στους μεγάλους αγώνες πλήν του σπαρτάθλου ήταν εκεί. "Ο μπαμπάς τρέχει και γελάει", σχολίασε σε μια φωτογραφία μου. Μια άλλη φορά της εξηγούσα γιατί βάλανε στο κεφάλι του μπαμπά εκείνο το στεφάνι...  "Πονάς μπαμπά;" με ρώτησε μια φορά που με είδε κάτω, "δε πειράζει, θα δυναμώσεις".. συνέχισε λέγοντας..

Δεν της επιβάλλω, δεν τη ζορίζω, θα έρθει και ο καιρός που θα είναι αδιάφορη, τώρα απολαμβάνω τη παρουσία της μέσα στο δικό μου χόμπι. Γελάμε και οι δύο.

Οι στόχοι για το ΄12 έχουν ήδη τεθεί και η προετοιμασία γι αυτούς έχει ξεκινήσει δύο μήνες πίσω.. Το '12 με βρήκε σε καλή κατάσταση και αισιόδοξο, όχι μόνο για τα δρομικά μου, όμως έτσι με είχε βρει και το '11..  Στο χέρι μου είναι, στο μυαλό και στα πόδια μου, σε ένα χρόνο από τώρα να μιλάω για τη χρονιά που αφήνω πίσω μου  σαν μια καλύτερη αγωνιστική χρονιά πλούσια σε εμπειρίες και συναισθήματα.

Καλά Τρεξίματα

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

"Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για το τρέξιμο."

"Hashiru koto ni tsuite kataru toki ni boku no kataru koto".

Αυτός είναι ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου στο οποίο αναφέρομαι σε αυτή την ανάρτηση.

Τα βιβλία που έχουν θέμα το τρέξιμο δεν είναι πολλά, κυρίως έχουν προπονητικό/συμβουλευτικό ύφος (εντάξει τέτοια υπάρχουν πολλά) γενικότερα ή εξειδικευμένα και λιγότερα  από αυτά έχουν βιωματικό αφηγηματικό /χαρακτήρα και  ο συγγραφέας είναι συνήθως κάποιος αθλητής που ούτε λίγο ούτε πολύ μιλάει για το τρέξιμο του ή για κάποιο δρομικό του κατόρθωμα.

Και μια μέρα κάπου διαβάζεις οτι σε λίγες μέρες πρόκειται να κυκλοφορήσει κάτι διαφορετικά σχετικό. Το τελευταίο βιβλίο ενός πασίγνωστου (για όσους ασχολούνται) συγγραφέα, που αντί για ένα ακόμα μυθιστόρημα, μιλάει για το δικό του τρέξιμο, τις δικές του εμπειρίες,  τους δικούς του λόγους που τρέχει κάνοντας γνωστή στον αναγνώστη άλλη μία του ιδιότητα, αυτή του ερασιτέχνη μαραθωνοδρόμου. Μιλάω για τον Χαρούκι Μουρακάμι και το βιβλίο του που τον τίτλο του έβαλα σαν τίτλο της ανάρτησης.

Από μόνη της η είδηση αυτή προκάλεσε  συζητήσεις σε δρομικές παρέες και σε σχετικά φόρουμ εν αναμονή της κυκλοφορίας του και αυτό πυροδότησε τη περιέργεια όλο και περισσότερων δρομέων να το αγοράσουν..

Είναι  ένας, ενάμισης μήνας που κυκλοφορεί και από χθες το έχω κι εγώ στα χέρια μου και ήδη το διαβάζω.

Ο λόγος που γράφω για το βιβλίο δεν είναι για τη προβολή του αλλά το προλογίζω για να γίνει κατανοητό γιατί ήθελα πολύ να το αγοράσω πράγμα που δεν πρόλαβα να κάνω και πώς αιφνιδιάστηκα χθες που μου το χάρισε η Όλγα στη δουλεία μου. Μία αναπάντεχη έκπληξη.

Αυτοί που με γνωρίζουν με ακούν να μιλάω συνήθως για δυο πράγματα. Το τρέξιμο (προσπαθώντας να αποφεύγω να γίνομαι γραφικός) και  για τη κόρη μου. Έτσι και στη δουλειά μου. Εκεί όμως και γενικά από όσες δουλείες έχω περάσει προτιμώ να έχω μια τυπική στάση, κρατώντας ίσες τις αποστάσεις  που χρειάζονται για τους δικούς μου λόγους διατηρώντας φιλικές (ή άλλες σχέσεις κατά το παρελθόν) έξω από το ωράριο μου.
Χθες δούλευα στο νοσοκομείο στην απογευματινή βάρδια και εκεί που καθόμαστε και παραδίδει η μία βάρδια στην επόμενη τα της μονάδας που δουλεύω ήταν και η Όλγα ή γιατρός που εφημέρευε χθες.

 Όπως είπα η Όλγα είναι γιατρός στη μονάδα που εργάζομαι σαν νοσηλευτής. Την Όλγα θα τη χαρακτήριζα "ανήσυχο"/δραστήριο άνθρωπο με ζωηρή προσωπικότητα και με θετική αύρα που όμως για τους λόγους που είπα παραπάνω της μιλάω  στον πληθυντικό. Χθες λοιπόν σε κάποια στιγμή μου λέει, σου πήρα κάτι νομίζω πως θα σου αρέσει πολύ γιατί έχει να κάνει με σένα. 'Εμεινα άφωνος δεν ήξερα τι να πω και δεν φανταζόμουν τι μπορεί να ήταν. Για έλα μου λέει, τι είναι αυτό που μπορεί να έχει να κάνει με 'σένα, για πιο πράγμα μιλάς πολύ;  Δε ξέρω γιατρέ μου απάντησα, μπορεί να είναι κάτι για το τρέξιμο, ή για το παιδί μου, ή για τη δουλεία μας..
Για το τρέξιμο είναι, μου απάντησε, μόλις το είδα σε σκέφτηκα αμέσως, πως αυτό θα είναι για σένα.

Συζητήσαμε λίγο για το βιβλίο, λίγο για το συγγραφέα, λιγάκι για το τρέξιμο (η Όλγα περιστασιακά κάνει jogging στη γειτονιά της οπότε είχαμε να πούμε γι αυτό) είπα ευχαριστώ συνεχίσαμε με γενικά και με άλλα μαζί και με τα άλλα παιδιά που είμασταν εκεί όπου μετά λόγω της δουλειάς και της επικαιρότητας  η κουβέντα σταμάτησε και πήγε αλλού.

Ξαφνιάστηκα όμως με όλο αυτό. Χάρηκα επίσης που κάποιος άνθρωπος που δεν έχουμε αντικειμενικά πολλά πολλά με σκέφτηκε λόγω της αγάπης μου για το τρέξιμο, μέσα από έναν τίτλο βιβλίου που συνάντησε τυχαία... με άγγιξε και η κίνηση του να μου το κάνει δώρο... έτσι χωρίς άλλο λόγο.



Σημειωση:
Η φωτογραφία του κειμένου είναι από έναν αγαπητό μου φίλο και συναθλητή υπερμαραθωνοδρόμο πια το Θανάση που μένει μόνιμα στη  Θεσσαλονίκη. Όπως ο ίδιος σχολιάζει εύστοχα τη φωτογραφία του, "από τη θεωρία στη πράξη"