Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Ένας μαραθώνιος που δεν μπορώ να ξεχωρίσω.. και ο φετινός μου μαραθώνιος.

 Ήμουν γύρω στα 17 χωρίς να έχω σχέση με αγωνίσματα στίβου όταν για πρώτη φορά είπα στον εαυτό μου πως θέλω κάποτε να τρέξω έναν μαραθώνιο. Εκείνο το διάστημα ήδη έκανα πρωταθλητισμό στη πυγμαχία όπως και για μερικά χρόνια αργότερα. Ο προπονητής μου τότε και καλός μου φίλος σήμερα, είχε "δει" από εκείνα τα χρόνια πως είχα επίσης μια τάση προς το τρέξιμο και μια μέρα μου πρότεινε να πάρω μέρος σε έναν αγώνα δρόμου 20 χιλιομέτρων  για αλλαγή παραστάσεων αντί να τα έκανα μόνος μου εκείνη τη κυριακή σαν προπόνηση στο πάρκο.

Μπορεί κάποιοι να μη το γνωρίζουν αλλά υπάρχουν φάσεις στη προπονητική προετοιμασία ενός πυγμάχου που μπορεί να "γράψει" τρέχοντας σε ένα μήνα, όσα χιλιόμετρα "γράφει" και ένας μαραθωνοδρόμος.

Έτρεξα σε εκείνον τον αγώνα και προς έκπληξη μου όντας εντελώς άσχετος από παπουτσια, εξοπλισμό, τακτικές, χρόνους κ.α. τερμάτισα ανάμεσα στους πολύ πρώτους δρομείς, χωρίς καν να το γνωρίζω. Ετοιμαζόμασταν να φύγουμε με την αδερφή μου και άκουσα το όνομα μου στο μεγάφωνο στους αθλητές που θα έπαιρναν μετάλλιο. Ήδη όμως το είχα πει στον εαυτό μου, "θέλω κάποτε να τρέξω στον μαραθώνιο".

Έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από τότε, από αυτό το κάποτε θα ήθελα να τρέξω σε μαραθώνιο...  και βρίσκομαι σήμερα να τρέχω σε αγώνες πολύ μεγαλύτερους από αυτόν, όπως το Σπάρταθλο που είναι σαν να τρέχεις 6 μαραθώνιους στη σειρά, ή η απόσταση του μαραθωνίου να είναι μέρος μια προπόνησης που μπορεί -σε συγκεκριμένες περιόδους - να τρέχω παραπάνω από μια φορά μέσα στη βδομάδα.

Ο μαραθώνιος όμως σαν αγώνισμα είναι κάτι διαφορετικό. Είτε είσαι χομπίστας είτε κάνεις πρωταθλητισμό, πρέπει να είσαι υπεύθυνος και σοβαρός απέναντι του. Δυστυχώς δεν το βλέπουν όλοι έτσι αλλά αυτό είναι άλλο θέμα για κουβέντα.

Νομίζω πως δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος μαραθώνιος ποιας χρονιάς, ήταν για μένα ο καλύτερος. Έχω τη τύχη να έχω φτάσει μέχρι τη Βοστόνη για να τρέξω εκεί όμως μιλάω τώρα μόνο για τον μαραθώνιο της Αθήνας, τη κλασσική διαδρομή, που τερματίζεις μέσα στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό στάδιο. 

Θυμάμαι τη πρώτη μου φορά, που τον τερμάτισα και ένιωθα σπουδαίος, πολύ λίγοι από όσους γνώριζα τότε θα μπορούσαν να τρέξουν έναν μαραθώνιο. Θυμάμαι την επόμενη φορά που προσπάθησα για μια καλύτερη επίδοση.. και την ικανοποίηση οτι ήρθε. Την μεθεπόμενη που προσπάθησα για ακόμη καλύτερη και την απογοήτευση που δεν βγήκε... Θυμάμαι τη χρονιά που έφερα για μένα έναν πολύ καλό χρόνο που δεν τον πιάνει εύκολα ο μέσος αθλούμενος και που πιστεύω πως αυτός είναι που θα με ακολουθεί ...

 Θυμάμαι τη χρονιά που είδα τη Μαρία, τότε ήταν η κοπέλα μου ακόμα, να τερματίζει λίγη ώρα μετά από 'μένα, στον πρώτο της μαραθώνιο...χαρά και συγκίνηση σαν να τερμάτιζα εγώ. Επίσης θυμάμαι τη χρονιά που δεν έτρεξα γιατί ήμουν στο εξωτερικό να τρέξω σε έναν μεγάλο αγώνα 100 χιλιόμετρων που όμως εκεί σκεφτόμουν και τον μαραθώνιο της Αθήνας. Απόλαυσα τη χρονιά που έτρεξα χαλαρός σχεδόν απροπόνητος και το μόνο που με ένοιαζε ήταν να έχει καλό καιρό να τερματίσω στο στάδιο και να είναι η κόρη μου εκεί.. μόλις 30 ημερών... και ήταν.

Θυμάμαι τη χρονιά που δεν έτρεξα γιατί είχα έναν τραυματισμό στο πόδι μου που απαιτούσε αποχή ακόμα και από τζόκινγκ και που με θαυμασμό αλλά και λύπη που δεν ήμουν ανάμεσα τους, χειροκροτούσα τους δρομείς  για πάνω από 6 ώρες καθώς περνούσαν  από μπροστά μου στον κόμβο στους Αμπελόκηπους. Κάποιοι από τους φίλους θα με θυμούνται εκεί να τους φωνάζω, να τους χειροκροτώ.

Κάθε μαραθώνιος πολλές διαφορετικές παραστάσεις, ικανοποίηση, μάθημα, πάθημα, έμπνευση μια ξεχωριστή εμπειρία κάθε φορά. Σε κάθε τερματισμό βουρκωμένος.

 Τα τελευταία τέσσερα χρόνια τρέχω και στο Σπάρταθλο, συμβαίνει δυστυχώς αυτοί οι δυο αγώνες να έχουν μόλις ένα μήνα απόσταση ο ένας από τον άλλο. Αυτό σημαίνει πως όσο και να θες, ειδικά για τον μαραθώνιο της Αθήνας, το σώμα δεν έχει προλάβει να συνέλθει από τη καταπόνηση του προηγούμενου αγώνα και ο χρόνος φυσικά δεν επαρκεί για να κάνεις μια σοβαρή προετοιμασία για έναν "καλό" μαραθώνιο. Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να τον αντιμετωπίζω με άλλο μάτι. Να τον τρέχω, φυσικά προσπαθώντας να κάνω οτι καλύτερο μπορώ από θέμα χρονομέτρου, όμως κυρίως να τρέχω γι αυτό που λένε "τη χαρά του τερματισμού" στο Καλλιμάρμαρο. Τα  42 χιλιόμετρα στη διαδρομή της "κλασσικής" μου προκαλούν δέος ακόμα και τώρα που τερματίζω Σπάρταθλο. Ούτε άνετα, ούτε "χαλάρωμα" μου φαίνονται όπως συχνά χαριτολογούν κάποιοι φίλοι μου. Είναι απόσταση που πρέπει να τη σεβαστείς.

Φέτος άλλος ένας ξεχωριστός για μένα μαραθώνιος. Ξεχωριστός γιατί δεν τον έτρεξα μόνος μου, αλλά όλον τον αγώνα τον τρέξαμε με τη Μαρία βήμα-βήμα, και στο Καλλιμάρμαρο μας περίμενε στις κερκίδες ανάμεσα σε άλλους και η κόρη μας. Της το είχαμε "μεταδόσει" έτσι που ήταν πολύ ενθουσιασμένη που θα μας έβλεπε να τρέχουμε μαζί και φυσικά ήταν και για μας πολύ σπουδαίο αυτό, να έχει η Βασιλική και αυτήν την εικόνα. Τους γονείς της να τερματίζουν αγκαλιά σε ένα γεμάτο στάδιο σε μια όμορφη ατμόσφαιρα. Εικόνες και παραστάσεις από αγώνες και από δικούς μου τερματισμούς η κόρη μου παρά τα τέσσερα της χρόνια έχει αρκετές. Όμως αυτή τη φορά θα έβλεπε και τους δυο γονείς της να τερματίζουν σε έναν μεγάλο αγώνα.

Με τη Μαρία γνωριστήκαμε λίγες μέρες μετά τον πρώτο μου μαραθώνιο, ό,τι είχα αρχίσει να γνωρίζω τον κόσμο του τρεξίματος. Με αφορμή τη γνωριμία μας, ξεκίνησε κι εκείνη το τρέξιμο στη μορφή της ελεύθερης άσκησης  σαν χόμπι που το κάναμε μαζί, αρχίσε να τρέχει κι εκείνη σε μικρούς αγώνες δρόμου και φτάσαμε να πηγαίνουμε μαζί σε διάφορα μέρη της Ελλάδας σαν εκδρομή για να τρέξουμε έναν αγώνα.. Έτσι σιγά σιγά μπαίναμε μαζί  σε αυτόν το χώρο γνωρίζαμε περισσότερο κόσμο αλλά και ιδιαιτερότητες...  Στην ουσία στο τρέξιμο, μαζί "μεγαλώσαμε". Στο μαραθώνιο της Αθήνας είχε τρέξει ήδη δυο φορές η τελευταία όμως ήταν πριν 6 χρόνια.... Εγώ κάποια στιγμή άρχισα να ενδιαφέρομαι περισσότερο για τις μεγαλύτερες αποστάσεις, η Μαρία δεν είχε το ίδιο πάθος για το τρέξιμο με εμένα, έτσι από τη μία σταμάτησε να τρέχει σε αγώνες, από την άλλη όμως πάντα είναι μαζί μου στους μεγάλους αγώνες να υποστηρίξει να βοηθήσει τη προσωπική μου υπέρβαση και η εικόνα μας να με φροντίζει, να με σερβίρει, να με προσέχει σε κάθε αγώνα υπεραπόστασης που έχω τρέξει είναι συνηθισμένη. Πότε πότε μου έκανε παρέα σε κάποιο αργό μου τρέξιμο αλλά αυτό πολύ σπάνια.

 Όμως και σε προπονήσεις πολύωρες, πάλι με υποστηρίζει όπως με το να με ακολουθεί κάποιες φορές με το αυτοκίνητο στην παλιά εθνική ,ή να έρχεται στο στάδιο που τρέχω ώρες για να μου πει μια κουβέντα και θέλω να σταθώ και σε ένα άλλο σημείο. Αν και δεν του φαίνεται, ακόμα και βγάζοντας έξω αυτά που επιβάλουν τελευταία η μόδα και το μάρκετινγκ, το τρέξιμο ειδικά ο υπερμαραθώνιος συχνά είναι ακριβό χόμπι που επηρεάζει και τον προϋπολογισμό του σπιτιού μας, που κι εκεί έχω την κατανόηση και τα βάζουμε μαζί κάτω και κάνουμε τα κουμάντα μας.

Αυτή την υποστήριξη όχι μόνο την εκτιμώ αλλά θέλω να μπορώ κι εγώ να την ανταποδίδω και γιατί όχι οι ρόλοι να αντιστρέφονται και να είμαι εγώ αυτός που έχει τον πίσω από τον "πρωταγωνιστή" ρόλο. Ακόμα όμως δεν έχω κάνει όσα έχει κάνει η Μαρία για μένα.

Η απόφαση της για τον φετινό μαραθώνιο παρόλο που συνέβαλα πολύ γι αυτή, ήταν ακόμα και για μένα μια έκπληξη. Την εγγραφή της την έκανε σχεδόν τελευταία στιγμή και φυσικά με αποφάσεις της τελευταίας στιγμής δεν μπορείς να περιμένεις και το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Η προετοιμασία της ήταν κάποια τρεξίματα τον τελευταίο μήνα χωρίς εξειδικευμένες προπονήσεις.

Στην εκκίνηση του μαραθωνίου οι δρομείς στέκονται στη σειρά σε διαφορετικά μπλοκ εκκίνησης ανάλογα με τις προηγούμενες επιδόσεις τους. Έτσι μπροστά μπροστά στέκονται οι ελίτ ξένοι αθλητές και οι αθλητές που παίρνουν μέρος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα και ακολουθούν τα επόμενα μπλοκ με τους αργούς δρομείς προς τα πίσω ή αυτούς που τρέχουν πρώτη φορά με τελευταίους στο έβδομο για φέτος μπλοκ, τους περιπατητές. Αυτό γίνεται για να αποφευχθεί ο συνωστισμός μετά τη πιστολιά, να μη πέφτουν οι γρήγοροι δρομείς επάνω στους αργούς και να υπάρχει μια ομαλή πορεία εκκίνησης. Κάθε μπλοκ έχει διαφορά εκκίνησης γύρω στα 3 λεπτά από το προηγούμενο. Έγω ήμουν τοποθετημένος στο πρώτο, η Μαρία στο πέμπτο, που σήμαινε περίπου ένα τέταρτο διαφορά ο ένας από τον άλλο... και μέσα στον κόσμο θα χανόμασταν. Έτσι αποφασίσαμε αφού μου ήταν αδιάφορη η επίδοση φετός να μετακινηθώ προς τα πίσω, για να πάρουμε μαζί εκκίνηση παρόλο που αυτό εμένα θα με ακύρωνε από τα αποτελέσματα.

Η Βασιλική ήξερε οτι εμείς θα φεύγαμε από πολύ νωρίς και πως όταν θα ξυπνούσε δεν θα μας έβρισκε στο σπίτι, όμως θα ήταν η μητέρα μου εκεί και μόλις έπινε το γάλα της και τρώγανε πρωινό με την ησυχία τους θα ερχόντουσαν μαζί στο στάδιο για να μας δουν. Μάλιστα της είχαμε δώσει ένα αντιανεμικό μπουφανάκι με έντονο χρώμα για να το κουνάνε όταν μας δουν να μπαίνουμε ώστε να τις εντοπίσουμε κι εμείς μέσα στον κόσμο στο σημείο στις κερκίδες που είχαμε συνεννοηθεί πως θα βρισκόντουσαν . Είχα πάρει το τσαντάκι μέσης που φοράω στους μεγάλους μου αγώνες και είχαμε το κινητό μαζί και μιλήσαμε με τη μικρή και όταν ξύπνησε αλλά μας πήραν και τηλέφωνο ενώ ήδη τρέχαμε στον αγώνα. Δεν θα κουράσω με λεπτομέρειες μέσα από τον αγώνα.. ίσως να είναι αδιάφορα όλα αυτά.

Συναντήσαμε πολλούς γνωστούς και φίλους τις μέρες πριν από, αλλά και μέσα στον μαραθώνιο πράγμα απολύτως φυσικό. Κάτι που μου έκανε εντύπωση  όμως ήταν πως πολλά από τα παιδιά που λένε πως είναι "μέσα στα πράγματα" δεν γνώριζαν οτι η Μαρία είχε ξανατρέξει μαραθώνιο και της έλέγαν άντε το χεις, με το κάλο κλπ... Αυτό γιατί μιλάμε μόλις για 6 χρόνια πίσω, που έτρεξε μραθώνιο τελευταία φορά, συνειδητοποιώντας πως αρκετοί από αυτούς τότε ήταν όχι άγνωστοι στο χώρο αλλά δεν είχαν καμία σχέση με αυτόν.... και τώρα παριστάνουν τους "γκουρού" των αποστάσεων..Μάλιστα και τότε η κοινή μας εικόνα σε αγώνες δρόμου ήταν τόσο συνηθισμένη που όταν έλειπε ο ένας μας ρωτούσαν φίλοι που βρίσκεται ο άλλος.

Στον τερματισμό μας, η μητέρα μου και η κόρη μας, μας είδαν αμέσως όταν μπαίναμε στο στάδιο, ενώ εμείς τρέχοντας προς τον τάπητα τερματισμού και προσπαθούσαμε να τις εντοπίσουμε μέσα στο πλήθος.Τις διακρίναμε τελικά πριν φτάσουμε στο τέρμα, αρχίσαμε να στέλνουμε φιλιά στη μικρή κι εκείνη σε εμάς.. τερματίσαμε οι δυο μας αγκαλιά... με φιλιά ο ένας στον άλλο, μας βγήκε ένα δυνατό βουρκωμένο γέλιο.. Γελούσα αυθόρμητα, πολύ δυνατά. Άλλη μια φορά ικανοποίηση...

Στην τελική ευθεία φτάνοντας προς το στάδιο, σήκωσα το χέρι, της το έδειξα απο μάκρια.., "ΚΟΙΤΑ" της είπα ενώ έδειχνα το Καλλιμάρμαρο.. ... "ΚΟΙΤΑ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ"... κοίτα τι κάναμε.. για όσες φορές  πίστεψε πριν τον αγώνα της πως δεν "το είχαμε".

Η κόρη μας καμάρωνε, πήγαμε στις κερκίδεςνα κάτσουμε όλοι μαζί  αφού βρήκαμε τα ρούχα μας για να αλλάξουμε, φόρεσε το ένα από τα μετάλλια και κάτσαμε να χειροκροτάμε και άλλους δρομείς που τερμάτιζαν τον μαραθώνιο.. Κάποια στιγμή οι δικοί μου φύγανε.. έμεινα στο στάδιο μόνος μου (μετά βρήκα κάποιους  άλλους φίλους)  όπως κάνω κάθε φορά και χειροκροτώ και τους τελευταίους δρομείς που φτάνουν στον δικό τους τερματισμό. Την άλλη μέρα  η Βασιλική τα διηγούνταν στο νηπιαγωγείο..

Αν προσέξατε δεν αναφέρω πουθενά την επίδοση .. πιστεύω πως στον ερασιτεχνικό αθλητισμό η επίδοση έρχεται σε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη και πίσω θέση σε σύγκριση με όσα κερδίζεις μόνο που είσαι εκεί..

Αυτός ήταν  φέτος ο δικός μου ξεχωριστός μαραθώνιος. Το ίδιο ξεχωριστός σαν τους άλλους.