Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Σπάρταθλο 2015, λίγες σκέψεις

Φέτος -είχα πει στην κόρη μου Βασιλική καιρό πριν από το Σπάρταθλο- δεν θα ανεβούμε στον Βασιλιά Λεωνίδα. Θα πάμε όμως, θα είναι εκεί και θα μας περιμένει, γιατί μας γνωρίζει και τους δυο μαζί και θέλει να μας δει. Θα φτάσουμε στα πόδια του, θα τον αγγίξουμε με το σεβασμό που επέτρεπαν παλιά οι βασιλιάδες να τους αγγίζουν οι απλοί άνθρωποι και για εκείνη τη στιγμή, για μια στιγμή μόνο, θα γύρει λίγο το κεφάλι του και θα μας αφήσει να τον κοιτάξουμε στα μάτια.. Μετά θα σηκώσει ξανά το βλέμμα  για να συνεχίσει να κοιτάει πάλι μακριά.

Και έτσι έγινε,αγγίξαμε το άγαλμα όπως του έπρεπε να το αγγίξουμε, όπως το είχα περιγράψει ...

Είναι εκείνη η στιγμή που έλεγα, βρίσκεσαι ανάμεσα στο πλήθος, πλησιάζεις για να αγγίξεις το σανδάλι του και νιώθεις πως είσαι μόνος σου μπροστά στο άγαλμα που έχει ζωντανέψει. Σηκώνεις το βλέμμα ψηλά. Ο χρόνος έχει παγώσει  η ματιά σου συναντάει τη ματιά του Βασιλιά Λεωνίδα. Μεταξύ σας σιωπηλές στιχομυθίες, νιώθεις πράγματα που ποτέ δεν θα μπορέσεις να τα περιγράψεις στους άλλους.

Ύστερα χαμηλώνοντας το κεφάλι και το βλέμμα σου γίνεσαι ξανά μικρός μπροστά σε αυτό το μεγάλο που μόλις έκανες, μικρός όπως ακριβώς πρέπει να είσαι.

Οι περισσότεροι που ζουν έτσι το Σπάρταθλο... ξεσπούν σε κλάματα .. Όμως για όσους δεν το ξέρουν, οι ίδιοι αθλητές έχουν βουρκώσει αρκετές φορές από πιο πριν μέσα στον αγώνα χωρίς να τους δει κανείς, ακόμα και σε κάποια τρεξίματα στη προετοιμασία τους γι αυτό το μεγάλο..Συναισθήματα που κουβαλάνε για πάντα.

H εικόνα του αθλητή που τερμάτισε και έχει ανέβει επάνω στο άγαλμα πανηγυρίζοντας τη προσωπική του νίκη, είναι από τις εικόνες που είχα δει πριν ακόμα αξιωθώ να ζήσω ο ίδιος τερματισμό. Δεν έτρεχα καν αυτές τις αποστάσεις. Πρώτη φορά το έκανα στον τρίτο μου τερματισμό το 2013, είχα υποσχεθεί στη κόρη μου, 4 ετών τότε οτι θα τη σηκώσω ψηλά για να πιάσει το ξίφος του αγάλματος. Την επόμενη το 2014...  επάνω στα συναισθήματα της στιγμής, μου βγήκε μόνο του.. Όμως στις δικές μου εικόνες πρώτα, αλλά και σε συναθλητών, πρόσεξα κάτι που το δικαιολογώ μεν αλλά που δεν μου αρέσει...

Ο αθλητής που τερματίζει πίσω από αυτόν που έχει ανέβει στη βάση του αγάλματος, μερικές φορές μέσα στο χαμό περνάει απαρατήρητος.. Ο κόσμος ακόμα χειροκροτάει τον προηγούμενο, οι φακοί στραμμένοι επάνω στον αθλητή που πάτησε στο άγαλμα.. και ο πίσω ακριβώς από κάτω..σκύβει ευλαβικά στο πόδι, στέφεται με τον κότινο και φεύγει..

Σαν εικόνα κάπου με ενοχλεί, είναι κάτι που έχω κάνει ο ίδιος αλλά  έχει να κάνει και με κάτι πιο βαθύ. Με τον σεβασμό στη προσπάθεια σου... με το να παραμείνεις ταπεινός μέσα από τον άθλο σου, με την Ιδέα του Σπαρτάθλου αλλά και με το σεβασμό στο τερματισμό του συναθλητή σου...που άθελα σου, κλέβεις από εκείνη του τη στιγμή.

Οι εικόνες των αθλητών που τερματίζουν είναι εικόνες που με κάνουν να βουρκώνω, είτε είναι πάνω, είτε στη βάση του αγάλματος. Συγκινούμαι σαν να μην είμαι κι εγώ ένας από αυτούς σαν να μη το έχω ζήσει ποτέ. Δεν ξέρω αν ο ίδιος θα ξανά ανέβω στο άγαλμα..(εδώ δεν ξέρεις αν θα ξανατερματίσεις) αν ξαναγίνει όμως πίσω μου δεν θα ήθελα να υπάρχει κανένας. Νομίζω πάντως πως δεν θα το ξανακάνω. Το άγγιγμα μόνο του...είναι αρκετό.
Μήνες πριν τον αγώνα το είχα και αυτό μέσα μου...

Γιατί τα παραπάνω; Κυρίως με αφορμή μια φωτογραφία που απεικονίζει τη κόρη μου που χωρίς να της έχω πει τίποτα αγγίζει το πόδι του αγάλματος με τον ίδιο τρόπο που οι αθλητές ολοκληρώνουν τον αγώνα τους.. Το μόνο που θυμάμαι από τη στιγμή στη βάση του αγάλματος είναι πως γύρισα κλαίγοντας και της είπα.. τα καταφέραμε.

Άλλη μια φορά η οικογένεια μου δίπλα μου, σε αυτή τη προσωπική αναζήτηση και προσπάθεια.

Φέτος το Σπάρταθλο ήταν διαφορετικό.. Υπήρχε έντονα μια άλλη νοοτροπία γύρω από αυτό, που μέχρι τώρα δεν ταίριαζε με το Σπάρταθλο που εγώ γνώρισα. Φαινόταν από τα προηγούμενα χρόνια πως θα φτάναμε εδώ, φαινόταν από πριν ..φάνηκε πολύ και μέσα στον αγώνα. Επίσης πολλές παρατυπίες. Για μένα, φταίμε το ίδιο Αθλητές και Διοργάνωση και η ευθύνη είναι μεγάλη και για τους δύο.

Κατάφερα και τερμάτισα φέτος, δύσκολα, όμως τα κατάφερα. Ο τερματισμός στο Σπάρταθλο ποτέ δεν είναι σίγουρος όσο γυμνασμένος και αν είσαι. Το ίδιο το Σπάρταθλο το αποδεικνύει κάθε χρονιά.
Είναι σημαντικό στον αγώνα εκτός τη σωματική προετοιμασία να βρεις το τρόπο που θα ανεβάσεις τη ψυχολογία σου όταν χρειαστεί ή να τη διατηρήσεις ψηλά όταν σε παίρνει από κάτω. Μικρές κουβέντες στο στάδιο, συζητήσεις με τους δικούς μου ανθρώπους, κάποιοι συνάδελφοι, άνθρωποι που δεν το γνωρίζουν ήρθαν στο μυαλό μου στις δύσκολες στιγμές που έτρεχα, μαζί με τις άλλες τις δικές μου σκέψεις.
Aνάμεσα σε αυτά και η στάση ζωής κάποιων ανθρώπων... ένα άλλο μήνυμα μιας αθλήτριας που δεν το περίμενα και μίλαγε και αυτό για θετική ενέργεια.. Ήταν πολλά και ήμουν τυχερός που είχα τόσα όμορφα και θετικά ερεθίσματα όλο αυτό το καιρό, που μιλούσαν όλα, για το ίδιο πράγμα.

Νιώθω μαζί με άλλα τυχερός που γνώρισα "όμορφους" και σπουδαίους ανθρώπους που είμασταν κοντά μέσα στον αγώνα ή που με τον τρόπο τους γύρω και έξω από αυτόν ήταν κοντά μου όπου χρειάστηκε να είναι..

Τώρα για τα άλλα τα "μικρά", ανθρώπους και περιστατικά, τα προσπερνάς αδιάφορα ή τα κρατάς την άκρη για να ασχοληθείς μαζί τους πολύ αργότερα και μακριά από αυτό που κάνεις εκείνη τη στιγμή εκεί.

Τα κείμενα μετά από τέτοιους αγώνες συνήθως γίνονται μια πολύ μεγάλη περιγραφή που κουράζει στο τέλος και τον αναγνώστη, κάτι που δεν το θέλω. Αντί για τη περιγραφή του δικού μου αγώνα αντιγράφω αυτό που έγραψα στον λογαριασμό μου στο facebook δυο μέρες μετά, όμως άλλη μια φορά από εδώ σας ευχαριστώ από την καρδιά μου όλους όσους ήσασταν πραγματικά κοντά μου .....

"Είναι λίγη ώρα που επέστρεψα σπίτι.
Ήταν ένα δύσκολο Σπάρταθλο μου είπε ένας ξένος αθλητής, του είπα πως ποτέ το Σπάρταθλο δεν ήταν εύκολο. Συμφώνησε, είχαμε τερματίσει και οι δύο.

Τα συναισθήματα μου έντονα όπως είναι λογικό. Οι σκέψεις μου ακόμα περισσότερο.

Η δεύτερη μέρα του αγώνα ήταν για μένα δύσκολη. Μπήκα στη Σπάρτη περπατώντας και αυτό αργά, "καρφωμένος" στο δρόμο, σκέφτηκα πολλές φορές πως μπορεί να μην τα κατάφερνα φέτος.

Στο δρόμο κάθε φορά που ένας φίλος μου με πέρναγε τον φανταζόμουν να τερματίζει, χαιρόμουν με τη χαρά του. Εικόνες που έχω από τέτοιους φίλους μου με κάνουν να ανατριχιάζω.. Κάποιοι το έτρεξαν ή κατάφεραν για πρώτη τους φορά να τερματίσουν...τους κοίταζα με θαυμασμό.. Στο Σπάρταθλο ξεχνάς ποιος είσαι, αυτό που θαυμάζεις είναι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου.

Συνάντησα όμως και φίλους μου στο δρόμο, που δεν τα κατάφεραν.. κάποιοι από αυτούς με έκαναν να λυγίσω.. όπως στο ίδιο σημείο που πέρσι ανεβαίναμε με έναν Σπαρταθλητή τις τελευταίες ανηφόρες, στο ίδιο σημείο χθες με περίμενε να πει "κουράγιο Γιώργο" και ας είχε σταματήσει ο ίδιος από τη προηγούμενη μέρα...

Έχω βρεθεί σε αυτή τη πλευρά.. όμως με τις -λίγες μπροστά σε άλλους- συμμετοχές μου έχω συμπεράνει πως δεν είναι μόνο ο τερματισμός το Σπάρταθλο, και σίγουρα δεν είναι η πρόκριση ή η γραμμή της αφετηρίας που αρκετοί εκεί το εντοπίζουν.

Είναι αυτά που μόνος σου θα εντοπίσεις μέσα στον αγώνα θα καλλιεργήσεις ή χωρίς ιδιοτέλεια ,θα αφήσεις να σε καλλιεργήσουν και θα δεις ο,τι Σπάρταθλο δεν είναι η φωτογραφία στο πόδι του Βασιλιά ή ένα ακόμα παράσημο στο στήθος.

Πηγαίνοντας στον τερματισμό ήμουν βουρκωμένος μέχρι να συναντηθούν οι ματιές μας με έναν σπουδαίο Σπαρταθλητή που ήταν ανάμεσα στο πλήθος. Συναντιόμαστε μια φορά το χρόνο. Πλησιάσαμε ... αγκαλιαστήκαμε, κλάψαμε σκυμένοι, ξέσπασα σε βουβούς λυγμούς στα χέρια του.. με ένα νεύμα του μου είπε να προχωρήσω στον Βασιλιά . Νομίζω αυτό θα το θυμάμαι για πάντα.

Άξιώθηκα να αγγίξω το άγαλμα ξανά. Αυτό δεν με κάνει καλύτερο από αυτούς που φέτος δεν το κατάφεραν.. Η Ιδέα του Σπαρτάθλου επιβραβεύει άλλες αρετές.

Πρόχειρα κάποιες σκέψεις από τον αγώνα μου, για τα μηνύματα που πήρα, κυρίως για τα ευχαριστώ που οφείλω σε όσους που ακόμη και με τη σκέψη σας μόνο με βοηθήσατε, με κάνατε να νιώσω τόσα πολλά..
"

Σάββατο 1 Αυγούστου 2015

Υπεραποστάσεις και κινητά τηλέφωνα

Σπάρταθλον 2013 κεντρικός σταθμός Τεγέας.
Στο περσινό Σπάρταθλο, μια εικόνα δρομέα με έκανε να προβληματιστώ πολύ για τη χρήση των κινητών τηλεφώνων κατά τη διάρκεια του αγώνα,  όχι μόνο για το Σπάρταθλο αλλά γενικά για τη χρήση τους κατά τη διάρκεια πολύωρων αγώνων δρόμου αποστάσεων μεγαλύτερης του μαραθωνίου.

Τι ήταν λοιπόν αυτό που δεν μου άρεσε. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής που για πολύ ώρα από τη κούραση αναγκάστηκα να περπατήσω αντί να τρέχω, ένας δρομέας πιθανών στην ίδια κατάσταση με εμένα περπατούσε λίγα μέτρα μπροστά μου και για όλη αυτή την ώρα, μιλούσε στο κινητό τηλέφωνο από ότι κατάλαβα, με κάποιον φίλο του. Αυτό που άκουγα συνέχεια ήταν  το "ρε μαλάκα". "Ρε μαλάκα είμαι καλά, ρε μαλάκα πονάω εδώ, ρε μαλάκα το ένα το άλλο κλπ.." Αυτό λοιπόν εμένα με ενοχλούσε... Την ίδια στιγμή  αποσυντόνιζε  τις δικές μου σκέψεις τη δική μου μάχη με τον εαυτό μου και τη μοναξιά ενώ εκείνος με αυτόν τον τρόπο ήδη είχε νικήσει την ανία της επαναλαμβανόμενης κίνησης με αυτή την ιδιαίτερη αλλαγή παραστάσεων...  Πιο μετά αφού πλέον είχα ξεκουραστεί περπατώντας, ξεκίνησα να τρέχω και χωρίσαμε...

Οι κανονισμοί του Σπαρτάθλου απαγορεύουν τη χρήση κάθε συσκευής που μεταδίδει ήχο, ραδιόφωνα, mp3 και άλλα. Αν και το επιχείρημα είναι η υποκειμενική βοήθεια της μουσικής και του ρυθμού, το θέμα της προσοχής και της ασφάλειας στο δρόμο είναι πιο σοβαρό και σίγουρα με ένα ζευγάρι ακουστικά στα αυτιά η προσοχή σου είναι μειωμένη.

Γυρίζω πίσω στο κινητό τηλέφωνο. Η δική μου η τοποθέτηση είναι πως ακόμα και άτυπα, επιβάλλεται ο δρομέας να έχει επάνω του το τηλέφωνο του με κύριο λόγο και πάλι την ασφάλεια του. Οι ώρες είναι πολλές, ο δρόμος ανοιχτός, οι συνθήκες συχνά οριακές, σε μια δύσκολη κατάσταση, ακόμα και αν χάσεις τον δρόμο, κάποιον θα αναζητήσεις με το τηλέφωνο σου. Από μόνο του όμως αυτό σημαίνει πως φτάνοντας στην παραπάνω ανάγκη, ήδη έχεις βγει έξω από τον αγώνα..

Τρέχοντας την ίδια μέρα νωρίτερα το ίδιο πρωινό δίπλα δίπλα με έναν αθλητή νομίζω από την Ολλανδία, κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό του μίλησε πολύ λίγο και χαρούμενος συνεχίζοντας τη κουβέντα μας μου είπε πως τον πήραν τα παιδιά του από το σπίτι τους να του πουν καλό αγώνα.

Το Σπάρταθλο μέσω του ίντερνετ το παρακολουθούν οι συγγενείς και οι φίλοι των αθλητών τόσο από όλη την Ελλάδα, όσο και από τις χώρες κάθε αθλητή χωριστά. Δεν μπορείς όμως  να απαγορεύσεις την επικοινωνία μέσα στον αγώνα κάποιου από μια ξένη χώρα  που αφήνει το σπίτι του τουλάχιστον για 5 μέρες, για να τρέξει σε έναν  δύσκολο αγώνα που τερματίζουν οι μισοί. Και να εμψυχώσουν θέλουν οι οικείοι  και να ενημερωθούν και φυσικά ανησυχούν. Το ίδιο  ισχύει και για τους Έλληνες όπως και για άλλους αγώνες παρόμοιας διάρκειας.

Προχωρώντας λοιπόν τη σκέψη μου χωρίς να ανήκω ο ίδιος στο επίπεδο των αθλητών που παίζουν για τη θέση (το παρακάτω παράδειγμα ταιριάζει  σε κάθε υπερμαραθώνιο αγώνα) αν πάρω τηλέφωνο την υποστήριξη μου ζητώντας τους στον πρώτο σταθμό που θα συναντηθούμε τι να μου έχουν έτοιμο να το πάρω και να φύγω , έχω πλεονέκτημα έναντι αυτού που θα πάει και θα πρέπει το πλήρωμα του να ψάχνει από κάλτσες μέχρι χάπια για το στομάχι... Αυτό είναι ένα θέμα...


Πρέπει  λοιπόν να βρεθεί μία χρυσή τομή και η ορθή χρήση των κινητών τηλεφώνων μέσα στους αγώνες να περιγράφεται στους κανονισμούς των αγώνων. Οι παραπάνω τρεις περιπτώσεις είναι διαφορετικές μεταξύ τους με διαφορετικής βαρύτητας οφέλη για τον δρομέα,  από αδιάφορες μέχρι το αθέμιτο αβαντάζ του τελευταίου παραδείγματος. Καμία όμως δεν αποτελεί παράβαση κάποιου κανονισμού γιατί δεν περιγράφεται πουθενά.

Μια δικιά μου σκέψη πάνω σε αυτό είναι το κινητό να επιτρέπεται -αν δεν επιβάλλεται- να το έχει ο αθλητής στον εξοπλισμό του, η χρήση της συσκευής όμως σαν τηλέφωνο*, να επιτρέπεται μόνο στους σταθμούς τροφοδοσίας που επιτρέπεται γενικά και η εξωτερική βοήθεια. Αν θα είναι σε όλους ή στους κεντρικούς αυτό να το κρίνει η διοργάνωση κάθε φορά..

Η εικόνα του υπερμαραθωνοδρόμου  στην ερημιά με το κινητό στο αυτί είτε για να αλλάξει εγκεφαλικά κάποιες παραστάσεις, είτε για να παραγγείλει κάτι και να κερδίσει χρόνο εις βάρος άλλων αθλητών, είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με τη μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων, αυτή τη μοναξιά που δίνει στο αγώνισμα μας μια ακόμη ιδιαιτερότητα.



*Πολλοί αθλητές χρησιμοποιούν τα κινητά τους σαν φωτογραφικές μηχανές, αυτό δεν είναι αθέμιτο.

Σάββατο 18 Ιουλίου 2015

Σημεία και τέρατα των καιρών, βιαστικές σκέψεις, αναμνήσεις, πικρία.



Με τον Κώστα τον Στάμο μετά από αγώνα 6 ωρών, 2007

Πριν από όχι πολλά χρόνια, ήταν λίγοι οι αθλητές που ασχολιόντουσαν με τις πάρα πολύ μεγάλες αποστάσεις.. Ήταν λίγοι βέβαια και οι αγώνες..Όταν ξεκίνησα να τρέχω, θαύμαζα αυτούς τους δρομείς, δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορούσα να τους μοιάσω, θαύμαζα πολύ τη σεμνότητα αλλά και τη συνολική παρουσία τους στο χώρο...
Περνούσαν τα χρόνια, το τρέξιμο απέκτησε άλλη δυναμική, μπήκε και το κέρδος στη μέση που χρησιμοποιεί τους αθλητές. Αυτοί που στοχεύουν στο εύκολο κέρδος ποντάρουν σε συγκεκριμένα πράγματα και χρησιμοποιούν "συγκεκριμένα εργαλεία" όπως η κολακεία η παραπλάνηση και το ψέμα προς κάθε κατεύθυνση..
Εμφανίστηκαν άνθρωποι από το πουθενά, προσπάθησαν να αφομοιωθούν στο σύνολο, ο ίδιος ο χώρος σαν δρομείς δεν τους σήκωσε και αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το ίδιο το σύστημα διαφορετικά.. Με κολακεία και παραπλάνηση.. Έτσι βαρύγδουποι χαρακτηρισμοί, αναπόδεικτα ρεκόρ και τίτλοι, κολακείες και φανφάρες, κάνουν αθλούμενους να φαντάζουν ηπερήρωες και η εικόνα τους ή το όνομα τους να χρησιμοποιείται για όσο έχουν όφελος αυτοί που το ξεκίνησαν. Ικανοποιεί βέβαια και τη ματαιοδοξία αυτού που εικονίζεται..και είναι πολλές και οι περιπτώσεις που ο ίδιος ο αθλούμενος το χρησιμοποιεί με τον ίδιο τρόπο. Στα δύσκολα όμως σε αυστηρούς αγώνες με σκληρά κριτήρια και υψηλές απαιτήσεις χωρίζει η ήρα από το στάρι...
Δεν είναι η ουσία μου αυτό. Με στενοχωρεί που κάποιους από τους παραπάνω, από τον αθλούμενο που πέφτει στη παγίδα μέχρι τους πρωτεργάτες αυτών, τους βραβεύουμε ή τους υμνούμε για τη προσφορά τους στον αθλητισμό.. Να ξεκαθαρίσω κάτι. Πιστεύω πως είναι πολύ νωρίς για μένα και για τη δική μου τη γενιά να έχει αξιώσεις για τέτοιες τιμές...πόσο μάλλον όταν προηγούνται άλλοι, που οι νεότεροι δρομείς ίσως αγνοούν και τα ονόματα τους.. Σεμνοί αθλητές, δυνατοί άνθρωποι που σου μιλούσαν και κοιτούσαν τα παπούτσια τους... Μερικούς τους γνώρισα στο ξεκίνημα μου, ήθελα να τρέχω σαν εκείνους... αυτοί οι άνθρωποι μου λείπουν...
Κάποια στιγμή συντάχθηκε ένα όργανο για τις πολύ μεγάλες αποστάσεις από ανθρώπους που είχαν όραμα, αλλά από μονό του δεν είναι αρκετό..και έμεινε το όργανο απλά να μετράει μέλη...
και έτσι σήμερα.. η ιστορία διδάσκεται παραλλαγμένη, και οι τιμές οι προσφωνήσεις και οι τίτλοι ανταλλάσονται σαν ανταλλαγή κάποιων παροχών υπηρεσιών....
'Οσοι από εκείνα τα χρόνια παρέμειναν και τρέχουν ακόμα στις πολύ μεγάλες αποστάσεις, σιωπηλοί, παραμένουν ακόμα πρότυπα, αμέτοχοι και μακριά από τη λάσπη από τη σκόπιμη δημοσιότητα και τους ψευτοτίτλους.... Ακόμα τους θαυμάζω και αν σήμερα έχω καταφέρει να τρέχω δίπλα τους, ακόμα θέλω να τους μοιάσω...
Άλλοι φίλοι μου σήμερα, τότε τους κοιτούσα από μακριά, αθλητές εκείνης της γενιάς, έχουν κρεμάσει τα παπούτσια τους...αλλά ακόμα και εθελοντές αν θέλετε, τη θέση τους στην αναγνωρισιμότητα που τους ανήκει την διεκδικούν αυτοί που το σύστημα ανάλογα το συμφέρον του κάθε φορά μας επιβάλει να χειροκροτήσουμε... και το ήθος οι χαρακτήρες τα σωστά πρότυπα...περνούν στη λήθη..
Αυτό με στενοχωρεί, με προβληματίζει, χωρίς καμία αξίωση για τον εαυτό μου..
(Στη φωτογραφία  για το κείμενο 10 χρονια πισω, τέτοιο παράδειγμα ο φίλος μου ο Κώστας ο Στάμος, πολλοί δεν τον γνωρίζουν.Ένας από τους καλύτερους Έλληνες αθλητές στα 100χλμ και στις υπεραποστάσεις γενικότερα... ένας από τους αθλητές που περιγράφω..και που ακόμα ακούω τις συμβουλές του στο κεφάλι μου..)